ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΗ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ

Λαχείο!

«…Εὐχα­ρι­στοῦν­τες τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ τῷ ἱκα­νώ­σαν­τι ἡμᾶς εἰς τὴν μερί­δα τοῦ κλή­ρου τῶν ἁγί­ων ἐν τῷ φωτί» (Κολ. 1,12)

ΟΛΟΙ, ἀγα­πη­τοί μου, ὅλοι ξέρου­με τί θὰ πῇ λαχεῖο. Τώρα τελευ­ταῖα μάλι­στα στὸν τόπο μας κυκλο­φο­ροῦν πολ­λὰ λαχεῖα. Λαχεία βγά­ζουν φιλαν­θρω­πι­κά σωμα­τεῖα καὶ ἀδελ­φό­τη­τες, σχο­λεῖα καὶ ναοί, καὶ τὰ περισ­σό­τε­ρα καὶ μεγα­λύ­τε­ρα λαχεῖα ἐκδί­δει καὶ κυκλο­φο­ρεῖ σ ̓ ὅλη τὴν Ἑλλά­δα τὸ κρά­τος. Μεγά­λη εἶνε ἡ ζήτη­σι τῶν λαχεί­ων. Για­τί ὅλα τὰ λαχεῖα χρη­σι­μο­ποιοῦν ἕνα δόλω­μα, ποὺ τρα­βά­ει τὸν κόσμο· εἶνε οἱ λαχνοί, δηλα­δὴ τὰ διά­φο­ρα ἀντι­κεί­με­να ἢ χρη­μα­τι­κὰ ποσὰ ποὺ θὰ κερ­δί­σουν μερι­κοὶ ἀριθ­μοὶ ἀπὸ τὰ λαχεῖα ποὺ θὰ που­λη­θοῦν. Σὲ 100.000 π.χ. λαχεῖα, ποὺ θὰ που­λη­θοῦν, 1.000 ἀριθ­μοὶ λαχεί­ων θὰ κερ­δί­σουν διά­φο­ρα ποσά. Μερι­κοί λαχνοὶ δὲν εἶνε χρή­μα­τα, ἀλλὰ διά­φο­ρα ἀντι­κεί­με­να, ὅπως ῥαδιό­φω­να, τηλε­ο­ρά­σεις, ῥαπτι­κές μηχα­νές, ἠλε­κτρι­κά ψυγεῖα, αὐτο­κί­νη­τα, δια­με­ρί­σμα­τα, πολυ­κα­τοι­κί­ες. Καὶ ὅσο μεγα­λύ­τε­ρη ἀξία ἔχουν οἱ λαχνοί, τόσο μεγα­λύ­τε­ρη εἶνε ἡ ζήτη­σι τῶν λαχεί­ων. Υπάρ­χουν λαχνοὶ ποὺ κερ­δί­ζουν ἑκα­τομ­μύ­ρια, ὅπως εἶνε τὰ κρα­τι­κὰ λαχεῖα. Τὰ λαχεῖα αὐτὰ γίνον­ται ἀνάρ­πα­στα. Τί, εἶνε μικρὸ πρᾶγ­μα νὰ δώσης 50 ή 100 δραχ­μές, καὶ νὰ κερ­δί­σῃς ἕνα δια­μέ­ρι­σμα ποὺ ἀξί­ζει 500.000 δραχ­μές ἢ 1.000.000 δραχ­μές; Ἕνας ἐργά­της, γιὰ νὰ βγά­λῃ 200 δραχ­μές^*, κοπιά­ζει ἀπ’ τὸ πρωΐ ὣς τὸ βρά­δι κ’ ἐδῶ, χωρὶς κανέ­να κόπο, νὰ κερ­δί­σῃ καὶ νὰ πάρῃ 1.000.000; Μετα­βάλ­λε­ται ἀμέ­σως ἡ οἰκο­νο­μι­κή του κατά­στα­σι, κι ἀπὸ φτω­χὸς γίνε­ται ἑκα­τομ­μυ­ριοῦ­χος. Ἀλλὰ ποῦ τέτοια τύχη; λένε πολ­λοί. Αγο­ρά­ζω, μου ‘λεγε κάποιος φτω­χὸς ἄνθρω­πος, λαχεῖα ἐπὶ δέκα χρό­νια. Ἔχω ξοδέ­ψει τόσα χρή­μα­τα. Ἀλλὰ τίπο­τα δὲν μοῦ ἔπε­σε. Ἐγώ ὅμως ἐξα­κο­λου­θῶ ν ̓ ἀγο­ρά­ζω, κ’ ἐλπί­ζω νὰ μ ̓ εὐνο­ή­σῃ ἡ τύχη…

Μὰ τί ἔπα­θες, πάτερ μου, καὶ μιλᾶς ἔτσι γιὰ τὰ λαχεῖα; θὰ μοῦ πῆτε. Εἶσαι κανέ­νας πρά­κτο­ρας λαχεί­ων στην περι­φέ­ρειά μας καὶ κάνεις δια­φή­μι­σι γιὰ νὰ δια­θέ­σῃς ὅσο τὸ δυνα­τὸν περισ­σό­τε­ρα λαχεία; Ἐμεῖς, πάτερ μου, ἤρθα­με στην ἐκκλη­σία γιὰ νὰ ἐκκλη­σια­στοῦ­με καὶ ν ̓ ἀκού­σου­με κήρυγ­μα ποὺ νὰ μιλάῃ γιὰ τὸ Χρι­στό κ ἐσὺ μιλᾶς γιὰ λαχεῖα;

Ἀπαν­τοῦ­με. Δὲν εἶμαι πρά­κτο­ρας λαχεί­ων. Έβγα­λε καὶ ἡ μητρό­πο­λί μας μερι­κὰ λαχεῖα γιὰ γηρο­κο­μεῖο, οἰκο­τρο­φεῖα καὶ ἄλλα εὐα­γῆ ἱδρύ­μα­τα. Ἀλλ’ ἐδῶ δὲν πρό­κει­ται γι’ αὐτὰ τὰ λαχεῖα. Μιλάω ἐδῶ γιὰ λαχεῖα, για­τὶ ὁ Ἀπό­στο­λος ποὺ δια­βά­στη­κε σήμε­ρα σ’ ὅλες τὶς ἐκκλη­σί­ες μιλά­ει γιὰ λαχεῖο, γιὰ «κλῆ­ρο» (Κολ. 1,12). Καὶ ἤθε­λα κ’ ἐγὼ νὰ συστή­σω στοὺς ἀγα­πη­τούς μου χρι­στια­νοὺς ν’ ἀγο­ρά­σουν ἕνα λαχεῖο, ἢ καλύ­τε­ρα νὰ προ­μη­θευ­τοῦν ἕνα λαχεῖο χωρὶς νὰ δώσουν οὔτε μια δραχ­μή. Ἔχον­τας τὸ λαχεῖο αὐτό, μπο­ροῦν νὰ κερ­δί­σουν ὄχι πολυ­κα­τοι­κί­ες καὶ δια­με­ρί­σμα­τα, ἀλλὰ νὰ κερ­δί­σουν πράγ­μα­τα ἀνε­κτι­μή­του ἀξί­ας.

-Ποιό ἆρα­γε νὰ εἶνε τὸ λαχεῖο αὐτό, καὶ πῶς μπο­ροῦ­με νὰ τὸ προ­μη­θευ­τοῦ­με;

Ἐάν, ἀγα­πη­τοί μου, ἐὰν ἐνδια­φέ­ρε­στε, κάν­τε ὑπο­μο­νὴ ν’ ἀκού­σε­τε τί θὰ ποῦ­με τώρα μπαί­νον­τας στο κύριο μέρος τῆς ὁμι­λί­ας μας.

* * *

Ὑπῆρ­χε στη Μικρά Ασία μιὰ ὄμορ­φη πόλις χτι­σμέ­νη κον­τὰ σ ̓ ἕνα παρα­πό­τα­μο ἑνὸς μεγά­λου ποτα­μοῦ τῆς χώρας αὐτῆς, τοῦ Μαιάν­δρου. Ἡ πόλις ὠνο­μα­ζό­ταν Κολασ­σαὶ καὶ εἶχε γίνει μιὰ ἀπ ̓ τὶς πιὸ πλού­σιες πόλεις τῆς Μικρᾶς Ἀσί­ας. Οἱ κάτοι­κοι ὅμως τῆς πόλε­ως αὐτῆς ἦταν εἰδω­λο­λά­τρες. Μεσά­νυ­χτα εἶχαν ὡς πρὸς τὴν ἀλη­θι­νὴ θρη­σκεία. Ἦταν πλού­σιοι μὲν στὰ ὑλι­κὰ ἀγα­θά, πολὺ φτω­χοὶ ὅμως στὰ πνευ­μα­τι­κά. Για­τὶ φτω­χὸς καὶ δυστυ­χι­σμέ­νος ἕνας εἶνε αὐτός, ποὺ δὲν γνώ­ρι­σε και δεν πίστε­ψε στὸ Χρι­στό. Δεν γνώ­ρι­σε, τί ἀξία ἔχει γιὰ τὸν ἄνθρω­πο ἡ πίστι στὸ πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ. Ἐνῷ ἕνας ποὺ πιστεύ­ει στὸ Χρι­στό, κι ἂν ἀκό­μη στε­ρῆ­ται ὅλα τὰ ὑλι­κὰ ἀγα­θά, κι ὅταν ἀκό­μη πει­νάῃ καὶ διψάῃ, κι ὅταν ἐχθροὶ τῆς πίστε­ως τὸν πιά­σουν καὶ τὸν ῥίξουν στὴ φυλα­κὴ γιὰ τὸ Χρι­στὸ καὶ θέλουν νὰ τὸν θανα­τώ­σουν, καὶ πάλι ὁ πιστὸς ἄνθρω­πος αἰσθά­νε­ται μιὰ χαρὰ καὶ ἀγαλ­λί­α­σι. Εἶνε ἐσω­τε­ρι­κῶς πλού­σιος ἀπὸ τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ, καὶ εὐχα­ρι­στεῖ τὸ Θεὸ ποὺ τὸν ἀξιώ­νει νὰ ὑπο­φέ­ρῃ καὶ νὰ μαρ­τυ­ρῇ γιὰ τὴν πίστι.

Φτω­χοί, λοι­πόν, πνευ­μα­τι­κῶς καὶ δυστυ­χι­σμέ­νοι ἦταν καὶ οἱ κάτοι­κοι τῆς πόλε­ως τῶν Κολασ­σῶν, ἂν καὶ κατοι­κοῦ­σαν σὲ μιὰ μεγά­λη καὶ πλού­σια πόλι. Φτω­χοὶ καὶ δυστυ­χι­σμέ­νοι ἦταν, για­τὶ δὲν ἤξε­ραν τί θὰ πῇ Χρι­στός. Ἀλλὰ νά ἦρθε καὶ γιὰ τὴν πόλι αὐτὴ ἡ μέρα ἡ εὐλο­γη­μέ­νη. Ἦρθε ἡ μέρα, ποὺ ἕνας φτω­χὸς ἄνθρω­πος, ὁ φτω­χό­τε­ρος ἀπ’ ὅλους ἀλλὰ καὶ ὁ εὐτυ­χέ­στε­ρος ἀπ’ ὅλους, ἦρθε στὴν πόλι. Ἦρθε και κήρυ­ξε τὸ Χρι­στὸ καὶ κάλε­σε τοὺς ἀνθρώ­πους νὰ πιστέ­ψουν στὸ Χρι­στὸ γιὰ νὰ βγοῦν ἀπ ̓ τὴ φτώ­χεια. Ὁ ἄνθρω­πος αὐτός, ποὺ ἦρθε καὶ κήρυ­ξε, ἤτα­νε ὁ Παῦ­λος ὁ ἀπό­στο­λος. Πίστε­ψαν ὅλοι οἱ κάτοι­κοι τῶν Κολασ­σῶν στὸ κήρυγ­μα τοῦ Παύ­λου; Ὄχι, δυστυ­χῶς. Δὲν ξέρου­με πόσοι ἄνθρω­ποι κατοι­κοῦ­σαν μέσ’ στὴν πόλι τῶν Κολασ­σῶν. Πάν­τως θὰ εἶχε πάνω ἀπὸ 200.000 κατοί­κους. Ἀπ ̓ αὐτοὺς ἕνα μικρὸ ποσο­στό μόνο πίστε­ψε. Πόσοι λέτε νὰ εἶνε; 100, 200, ἔστω καὶ 300. Αὐτοὶ οἱ λίγοι, ποὺ πίστε­ψαν στὸ Χρι­στό, σχη­μά­τι­σαν τὴν πρώ­τη ἐκκλη­σία.

Ὁ Παῦ­λος εἶνε πολὺ συγ­κι­νη­μέ­νος ποὺ μέσ ̓ στὴν πόλι αὐτὴ βρέ­θη­καν ψυχὲς εὐγε­νι­κὲς καὶ πίστε­ψαν στο Χρι­στό. Και τώρα, που βρί­σκε­ται μακριὰ ἀπ’ τὴν πόλι τους, τοὺς θυμᾶ­ται. Τὰ μάτια του γεμί­ζουν ἀπὸ δάκρυα. Εὐχα­ρι­στῶ τὸ Θεό, λέει, γιὰ σᾶς ποὺ πιστέ­ψα­τε. Ἐσεῖς, ποὺ ἀφή­σα­τε τὴν αἰσχρὴ θρη­σκεία τῆς εἰδω­λο­λα­τρί­ας καὶ ὅλες τίς ἁμαρ­τω­λὲς ἀπο­λαύ­σεις, τις δια­σκε­δά­σεις καὶ τὰ ὄργια, ἐσεῖς ποὺ ἐγκα­τα­λεί­ψα­τε τοὺς ψευ­το­φι­λο­σό­φους, ποὺ ποτέ δὲν σᾶς εἶπαν τὴν ἀλή­θεια ἀλλὰ πάν­τα σᾶς γέμι­ζαν τὸ κεφά­λι μὲ ψευ­τιές, ἐσεῖς ποὺ πιστέ­ψα­τε στὸ Χρι­στό, εἶστε οἱ πραγ­μα­τι­κὰ εὐτυ­χι­σμέ­νοι. Ἐσεῖς βρή­κα­τε θησαυ­ρὸ μεγά­λο. Σ’ ἐσᾶς τοὺς λίγους ἔπε­σε λαχεῖο! Γρα­φτή­κα­τε πιὰ στὸ βιβλίο ποὺ ἔχει μέσα τὰ ὀνό­μα­τα ἐκεί­νων ποὺ πίστε­ψαν στὸ Χρι­στό. Γίνα­τε παι­διά τοῦ Θεοῦ· καὶ σὰν παι­διὰ τοῦ Θεοῦ θὰ γίνε­τε καὶ κλη­ρο­νό­μοι του. Θὰ ἔχε­τε κ’ ἐσεῖς μερί­διο στὴ βασι­λεία τῶν οὐρα­νῶν στὴ βασι­λεία τῶν οὐρα­νῶν, ὅπου πρῶ­τος μπῆ­κε ὁ λῃστής, ποὺ σταυ­ρώ­θη­κε μαζὶ μὲ τὸ Χρι­στό, πίστε­ψε στο Χρι­στό, και προ­τοῦ νὰ ξεψυ­χή­σῃ φώνα­ξε μ’ ὅλη τὴν καρ­διά του «Μνή­σθη­τί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασι­λείᾳ σου» (Λουκ. 23,42).

* * *

Αγα­πη­τοί μου χρι­στια­νοί!

Τὰ ὅσα εἴπα­με περὶ λαχεί­ου στὴν ὁμι­λία αὐτή, τὰ εἴπα­με γιὰ νὰ δώσου­με μιὰ ἑρμη­νεία στὰ λόγια τοῦ σημε­ρι­νοῦ Ἀπο­στό­λου, ὁ ὁποῖ­ος γρά­φον­τας στοὺς κατοί­κους τῶν Κολασ­σῶν ἔλε­γε «…Εὐχα­ρι­στοῦν­τες τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ τῷ ἱκα­νώ­σαν­τι ἡμᾶς εἰς τὴν μερί­δα τοῦ κλή­ρου τῶν ἁγί­ων ἐν τῷ φωτί» (Κολ. 1,12). Από τότε ποὺ εἶπε τὰ λόγια αὐτὰ ὁ Παῦ­λος ἔχουν περά­σει 19 και πλέ­ον αἰῶ­νες. Ἡ ὄμορ­φη πόλις τῶν Κολασ­σῶν δὲν ὑπάρ­χει σήμε­ρα. Ἕνας σει­σμὸς δυνα­τός, ποὺ ἔγι­νε τὸν 8ο αἰῶ­να, τὴν κατέ­στρε­ψε μόνο ἐρεί­πια σώζον­ται. Στο μέρος τῆς ὡραί­ας ἐκεί­νης πόλε­ως ἕνα βρώ­μι­κο τούρ­κι­κο χωριό ὑπάρ­χει σήμε­ρα. Στο μέρος αὐτὸ ἔρχον­ται τώρα οἱ ξένοι, στέ­κον ται, καὶ θυμοῦν­ται τὸν Παῦ­λο καὶ τὰ οὐρά­νιά του λόγια. Καὶ τὰ λόγια του αὐτὰ ἐξα­κο­λου­θοῦν νὰ ἔχουν ἀξία καὶ δύνα­μι καὶ γιὰ τοὺς σημε­ρι­νούς χρι­στια­νούς.

Αὐτὸς ὁ Παῦ­λος στέ­κε­ται καὶ σήμε­ρα νοε­ρῶς ἀνά­με­σά μας καὶ μᾶς καλεῖ νὰ πιστέ­ψου­με κ’ ἐμεῖς στὸ Χρι­στό, ὅπως πίστε­ψαν οἱ ἀρχαῖ­οι κάτοι­κοι τῶν Κολασ­σῶν. Συνι­στᾷ καὶ σ ̓ ἐμᾶς, νὰ προ­μη­θευ­τοῦ­με τὸ λαχεῖο, νὰ πιστέ­ψου­με δηλα­δὴ στὸ Χρι­στό. Καὶ ὅποιος πιστεύ­ει στὸ Χρι­στὸ καὶ ζῇ σύμ­φω­να μὲ τὴ διδα­σκα­λία του, αὐτὸς εἶνε ὁ πιο πλού­σιος κ ̓ εὐτυ­χι­σμέ­νος ἄνθρω­πος τοῦ κόσμου. Σ’ αὐτὸ τὸν πιστό χρι­στια­νό μπο­ροῦ­με νὰ ποῦ­με ὅτι ἔπε­σε ὁ πρῶ­τος λαχνὸς τοῦ κόσμου.