Προς Τιμόθεον Α΄, κεφάλαιο Α΄, εδάφια 15-17
15 Πιστὸς ὁ λόγος καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος, ὅτι Χριστὸς ᾿Ιησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ· 16 ἀλλὰ διὰ τοῦτο ἠλεήθην, ἵνα ἐν ἐμοὶ πρώτῳ ἐνδείξηται ᾿Ιησοῦς Χριστὸς τὴν πᾶσαν μακροθυμίαν, πρὸς ὑποτύπωσιν τῶν μελλόντων πιστεύειν ἐπ’ αὐτῷ εἰς ζωὴν αἰώνιον. 17 Τῷ δὲ βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμὴ καὶ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.
15 Αξιόπιστος είναι ο λόγος, που θα σου πω, και άξιος ολοψύχου και αδιστάκτου αποδοχής εκ μέρους όλων· ότι δηλαδή ο Ιησούς Χριστός ήλθεν στον κόσμον να σώση τους αμαρτωλούς, μεταξύ των οποίων πρώτος είμι εγώ. 16 Αλλά δια τούτο ακριβώς ηλεήθην, δια να δείξη ολοκάθαρα ο Ιησούς Χριστός εις εμέ, περισσότερον από οιανδήποτε άλλον, όλην την μακροθυμίαν του προς παραδειγματισμόν και ενθάρρυνσιν όλων εκείνων, που έμελλαν να πιστεύσουν εις αυτόν, δια να απολαύσουν την αιωνίαν ζωήν. 17 Εις δε τον βασιλέα και κύριον όλων των αιώνων και όλων των δημιουργημάτων, που έγιναν δια μέσου των αιώνων, στον άφθαρτον, στον αόρατον, στον ένα και μόνον πάνσοφον Θεόν, ας είναι τιμή και δόξα στους αιώνας των αιώνων· αμήν.
15 Ο λόγος που θα πω είναι αξιόπιστος και άξιος να τον δεχθούν όλοι με την ψυχή τους: ότι δηλαδή ο Ιησούς Χριστός ήλθε στον κόσμο να σώσει αμαρτωλούς, από τους οποίους πρώτος είμαι εγώ. 16 Αλλά ακριβώς γι’ αυτό ελεήθηκα, για να δείξει ο Ιησούς Χριστός σε μένα περισσότερο από κάθε άλλον όλη τη μακροθυμία, ώστε να χρησιμεύσω ως υπόδειγμα ε’ εκείνους που πρόκειται να πιστέψουν α’ αυτόν και να κληρονομήσουν έτσι την αιώνια ζωή. 17 Στο βασιλιά λοιπόν που είναι κύριος των αιώνων και όλων των κτισμάτων που έγιναν μέσα στους αιώνες αυτούς, στον άφθαρτο, αόρατο, ένα και μόνο σοφό Θεό, ας είναι τιμή και δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.α
15 Eἶναι ἀληθινὸς ὁ λόγος καὶ τελείως ἄξιος ἀποδοχῆς, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Xριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ σώσῃ ἁμαρτωλούς, ἀπὸ τοὺς ὁποίους πρῶτος εἶμαι ἐγώ. 16 Ἀλλὰ γι’ αὐτὸ ἐλεήθηκα, γιὰ νὰ δείξῃ ὁ Ἰησοῦς Xριστὸς σὲ μένα πρῶτο ὅλη τὴν εὐσπλαγχνία του, γιὰ νὰ εἶμαι παράδειγμα σ’ ὅσους στὸ μέλλον θὰ πιστεύουν σ’ αὐτὸν γιὰ ν’ ἀποκτοῦν τὴν αἰώνια ζωή. 17 Στὸν αἰώνιο λοιπὸν βασιλέα, τὸν ἀθάνατο, τὸν ἀόρατο, τὸ μόνο σοφὸ Θεό, ἂς ἀποδίδεται τιμὴ καὶ δόξα στοὺς ἀπεράντους αἰῶνες. Ἀμήν.
Υπόδειγμα
«…Πρὸς ὑποτύπωσιν τῶν μελλόντων πιστεύειν ἐπ ̓ αὐτῷ εἰς ζωὴν αἰώνιον»
(Α’ Τιμ. 1,16)
ΔΥΟ ἀγαπητοί μου, δύο ἀντίθετα πράγματα παρατηροῦμε στὶς ἐπιστολὲς τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ἄλλοτε τὸν ἀκοῦμε νά προβάλλη τὸν ἑαυτό του ὡς πρότυπο ἀρετῆς, ὑπόδειγμα ὕψους καὶ ἁγιότητος. Καὶ δὲν τὸ κάνει ἀπὸ κενοδοξία. Δὲν ὑπερβάλλει, ἀλλὰ εἶνε μέσα στὴν πραγματικότητα. Ἀφ’ ὅτου ἐσήμανε ἡ εὐλογημένη ὥρα νὰ γνωρίσῃ τὸ Χριστό, ἀπὸ τότε πλέον σὲ ὅλη του τὴ ζωὴ ἀκολούθησε μὲ ἀκρίβεια καὶ συνέπεια τὸ θέλημά του. Ἔδωσε τὸν ἑαυτό του ἐξ ὁλοκλήρου σ’ αὐτόν. Θυσίασε τὰ πάντα γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Κοπίασε καὶ μόχθησε περισσότερο ἀπ’ ὅλους γιὰ τὸ κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου. Πέταξε σὰν ἀετὸς σ ̓ ὅλη τὴν οἰκουμένη. Ἵδρυσε τις περισσότερες ἐκκλησίες. Ἔγραψε μὲ τὸ θεόπνευστο κάλαμό του μεγάλο μέρος τῆς Καινῆς Διαθήκης. Απεδείχθη μὲ λόγια καὶ μὲ ἔργα γνήσιος πνευματικὸς πατέρας τῶν χριστιανῶν. Πόσα παθήματα καὶ πόσες δοκιμασίες δὲν ὑπέστη χάριν τῆς Ἐκκλησίας! Πόσες φορὲς δὲν ὡδηγήθηκε μέχρι τὶς πύλες τοῦ θανάτου! Πολλὲς φορὲς σώθηκε ἀπὸ βέβαιο θάνατο μὲ ὑπερφυσικὴ ἐπέμβασι. Αξιώθηκε σπανίων καὶ μοναδικῶν χαρισμάτων. Ἔκανε θαύματα μεγάλα. Οὐράνιος ἄνθρωπος ὁ Παῦλος. Ποιός ἄλλος ἔφθασε νὰ ἁρπαγῇ στὸν παράδεισο, κ’ ἐκεῖ νὰ δῇ θεάματα καὶ ν’ ἀκούσῃ «ρήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι» (Β’ Κορ. 12,4); Μπορεῖ λοιπόν, ὕστερα ἀπ ̓ ὅλα αὐτά, χωρὶς νὰ ἐξαπατᾷ τοὺς ἀκροατάς του, μπορεῖ ὡς πρότυπο —μετὰ τὸ Χριστὸ ποὺ εἶνε τὸ πρῶτο καὶ ἀνυπέρβλητο πρότυπο— νὰ προβάλλῃ καὶ τὸν ἑ- αυτό του. Μπορεῖ νὰ λέῃ στοὺς χριστιανούς «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ»· Σᾶς καλῶ νὰ μὲ μιμῆσθε, ὅπως κ’ ἐγὼ μιμοῦμαι τὸ Χριστό (Α’ Κορ. 11,1 4,16).
Ἄλλοτε ὅμως, ὅπως ἀκοῦμε στο σημερινό Απόστολο, ὁμιλεῖ διαφορετικά. Δὲν κάνει λόγο γιὰ τὸ ὕψος ποὺ ἔφθασε. Γυρίζει πίσω καὶ θυμᾶται τὸ σκοτεινό παρελθόν. Κάνει λόγο γιὰ τὸ βάθος τῆς ἁμαρτίας, ὅπου βρέθηκε τότε, στὰ χρόνια τῆς ἀγνοίας του, προτοῦ ἔλθῃ ἡ εὐλογημένη στιγμή νὰ γνωρίσῃ τὸ Χριστό. Θὰ μποροῦσε ἀσφαλῶς αὐτὰ νὰ τ ̓ ἀποκρύψῃ, νὰ τὰ ἀποσιωπήσῃ, μὲ τὴ δικαιολογία ὅτι, Αὐτὰ ἀνήκουν πλέον στὸ παρελθόν ̇ πέρασε ὁ καιρός, τί ὠφελεῖ ἡ ἀνάμνησί τους;… Καὶ ὅμως ὁ μέγας Παῦλος δεν κρύβει ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς τὴν ἱστορία του. Ἐκθέτει τὸν ἑ- αυτό του καὶ τὸν ταπεινώνει ὅλο καὶ περισσότε ρο. Τοὺς λέει, πόσο ἀνάξιος καὶ ἁμαρτωλὸς ὑπῆρξε Ἐγὼ εἶμαι «ὁ ἐλάχιστος τῶν ἀποστόλων». Εἶμαι ἀνάξιος νὰ λέγωμαι ἀπόστολος, «δι- ότι ἐδίωξα τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ». Ἐγὼ ὑπῆρξα «τὸ ἔκτρωμα» (Α’ Κορ. 15,8-9). Εγώ, λέει ἔπειτα, εἶμαι «ὁ τελευταῖος ἀπ ̓ ὅλους τοὺς χριστιανούς» (Εφ. 3,8). Καὶ στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, ἀπευθυνόμενος στὸ μαθητή του Τιμόθεο, τὸν ἀκοῦμε νὰ λέῃ ̇ «Ἐγὼ εἶμαι ὁ πιὸ μεγάλος ἁμαρτωλός» (Α’ Τιμ. 1,15).
-Αντιφάσκει λοιπὸν ὁ Παῦλος; θὰ πῇ κάποιος. Ἄλλα λέει ἐδῶ, κι ἄλλα ἐκεῖ; Πῶς ἄλλοτε ὑπερυψώνει τόν ἑαυτό του, κι ἄλλοτε τὸν ταπεινώνει και μάλιστα τόσο πολύ; Μὲ τὴν ὑπερβολική του δὲ αὐτὴ ταπείνωσι φαίνεται σὰν νὰ γκρεμίζῃ ὅ,τι προηγουμένως ἔκτισε. Μπορεῖ ποτὲ ἕνας πατέρας νὰ ἐμπνεύσῃ σεβασμὸ στὸ παιδί του δείχνοντας μπροστὰ στὰ μάτια του μιὰ τέτοια εἰκόνα; Μήπως εἶνε λάθος τοῦ Παύλου νὰ αὐτοεξευτελίζεται ἔτσι;…
Οὔτε ἀντιφάσκει, ἀγαπητοί μου, οὔτε λάθος κάνει ὁ θεόπνευστος ἀπόστολος. Καὶ μεγάλος διώκτης καὶ ἁμαρτωλὸς ὑπῆρξε, ἀλλὰ καὶ μεγάλος κήρυκας καὶ ἅγιος ἔγινε. Καὶ τὰ δύο ἀληθεύουν. Ἑπομένως δὲν ἀντιφάσκει. Τὴν ἀλήθεια λέει. Καὶ δὲν εἶνε λάθος του, νὰ παρουσιάζῃ καὶ στὶς δύο περιπτώσεις τὴν ἀληθινή του εἰκόνα, ὡς τὶς δύο ὄψεις ἑνὸς νομίσματος, ἐνώπιον ὅλων τῶν πνευματικῶν του τέκνων καὶ ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ὅταν ὁμιλεῖ γιὰ τὸ ὕψος, ὅπου τὸν ἀνέβασε ὁ Θεός, δὲν τὸ κάνει ἀπὸ ὑπερηφάνεια· τὸ κάνει γιὰ νὰ δείξῃ τὸν πλοῦτο τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ σὲ ποιόν; Σ’ αὐτὸ τὸν τόσο ἀνάξιο. Γνωρίζει δὲ καὶ τότε νὰ παραμένῃ ταπεινός. Απόδειξις, ὅτι δὲν δυσκολεύεται καθόλου νὰ ἐξευτελίζῃ τὸν ἑαυτό του καὶ δὲν ἀποφεύγει νὰ ταπεινωθῇ ἐνώπιον πάντων. Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις κάνει τὸν ἑαυτό του παράδειγμα. Με ποιό σκοπό; Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος θέλει νὰ δοξάζεται ὁ Χριστός, κι ἀπὸ τὸ ἄλλο θέλει νὰ σῴζωνται ὅσοι τὸν ἀκοῦνε. Διότι ὅποιος ἀκούει τὴ μετάνοιά του, ἐνθαρρύνεται νὰ μετανοήσῃ κι αὐτός.
Γιὰ ἕνα πρᾶγμα ἐνδιαφέρεται ὁ ἀπόστολος ̇ γιὰ τὴν τιμὴ τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ. Ἡ προσωπική του τιμὴ λίγο τὸν ἐνδιαφέρει. Εὐχαρίστως τὴ θυσιάζει, ἂν πρόκειται μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ νὰ ὁδηγηθοῦν οἱ ἄλλοι στὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία. Δεν διστάζει, κατὰ τὴ λαϊκὴ ἔκφρασι, νὰ κάνῃ τὸν ἑαυτό του ρεζίλι. «Θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις», γράφει (Α’ Κορ. 4,9). Προκειμένου νὰ σωθοῦν οἱ ἄλλοι, δέχεται αὐτὸς νὰ γίνῃ ὄχι μόνο «θέαμα» ἀλλὰ καὶ «κατάδικος εἰς θάνατον» δέχεται νὰ γίνῃ «ἔσχατος», νὰ θεωρηθῇ «μωρός», νὰ παρουσιασθῇ ὡς «ἀσθενής», νὰ ἐμφανισθῇ ὡς «ἄτιμος». Σκοπός του δὲν εἶνε νὰ περισώσῃ τὸ προσωπικό του γόη- τρο καὶ τὴν τιμὴ τοῦ ὀνόματός του, ἀλλὰ νὰ δοξάσῃ τὸ πρόσωπο καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ὁδηγήσῃ ψυχὲς σ ̓ ἐκεῖνον. Μπροστὰ σ ̓ αὐτὸ τὸν ὑψηλὸ σκοπό, θυσιάζει τὰ πάντα. Ἀλλὰ καὶ καταδέχεται τὰ πάντα. Καταδέχεται νὰ γίνῃ ἀκόμη καὶ «δοῦλος», καταδέχεται νὰ ἐμφανισθῇ ἀ- κόμη και «ὡς ἄνομος» γίνεται «τοῖς πᾶσι τὰ πάντα, ἵνα πάντως τινὰς σώσῃ» (Α’ Κορ. 9,19- 22).
* * *
Πῶς θὰ σωθῇ ὁ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος; Ιδού τὸ μέγα πρόβλημα. Σὲ πολλὰ ἄλλα προβλήματα τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἐπιστήμης ὁ ἄνθρωπος, ἀφοῦ παιδεύτηκε ἀρκετά, βρῆκε ἐπὶ τέλους λύσι μόνος του. Σ’ αὐτό, παρ ̓ ὅλες τὶς προσπάθειες, δὲν τὰ κατάφερε. Ἦταν τὸ δυσκολώτερο ἀπ ̓ ὅλα του τὰ προβλήματα, ἀλλὰ καὶ τὸ πιὸ ἀναγκαῖο καὶ ἐπιτακτικὸ νὰ λυθῇ. Χρειαζόταν λοιπὸν βοήθεια. Καὶ γιὰ νὰ λυθῇ αὐτὸ τὸ πρόβλημα, ἦλθε ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς κάτω στὴ γῆ καὶ ἔγινε ἄνθρωπος. Ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἔφερε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ τὴ σωτηρία, ἔδειξε στον κόσμο τον τρόπο καὶ τὴ μέθοδο λύσε ως τοῦ προβλήματος. Πῶς λέγεται ἡ μέθοδος αὐτή; Εἶνε ἡ μέθοδος τοῦ σταυροῦ. Ὁ Χριστὸς λοιπὸν ἔκανε τὴν ἀρχή ἐκεῖνος εἶνε ὁ ἀρχηγὸς τῆς σωτηρίας. Καὶ οἱ πρῶτοι ποὺ δοκίμασαν τὴ σωτηρία εἶνε οἱ μαθηταί του. Σ’ αὐτοὺς ἔγινε ἡ πρώτη ἐφαρμογὴ τῆς μεθόδου. Αὐτοὶ γεύθηκαν τὴ σωτηρία. Ἔτσι ἔμαθαν τὸ δρόμο τῆς σωτηρίας, γιὰ νὰ τὸν δείξουν καὶ στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους.
Μεταξὺ τῶν πρώτων, στοὺς ὁποίους ἐφαρμόσθηκε μὲ ἐπιτυχία ἡ μέθοδος τοῦ σταυροῦ καὶ ὁ τρόπος τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, εἶνε ὁ κορυφαῖος τῶν ἀποστόλων, ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Αὐτὸς ἦταν μία ἀπὸ τὶς δυσκολώτερες περιπτώσεις. Ἦταν ἀπὸ τοὺς πιὸ μεγάλους ἁμαρτωλούς. Ὁ ἴδιος χαρακτηρίζει τὸν ἑαυτό του, ὅπως ἀκούσαμε, ὡς τὸν πρῶτο καὶ μεγαλύτερο ἀπ ̓ ὅλους τοὺς ἁμαρτωλοὺς τῆς γῆς. Ἀφοῦ λοιπὸν σ ̓ αὐτόν, στὴν δυσκολωτέρα περίπτωσι, ἡ μέθοδος ἐπέτυχε, πολὺ περισσότερο ἀποτελεσματικὴ θὰ εἶνε στὶς ἄλλες, τὶς εὐκολώτερες περιπτώσεις.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἶνε ὑπόδειγμα σὲ ὅλα. Υπόδειγμα στὴ ζωὴ καὶ συμπεριφορά, ὑπόδειγμα στὰ λόγια καὶ στὴ διδασκαλία του. Εἶνε ὅμως ὑ- πόδειγμα καὶ στὴ μετάνοια. Ὅσο βρισκόταν στην ἄγνοια, πολεμοῦσε τὴν Ἐκκλησία. Ἀλλ ̓ ὅταν γνώρισε τὸ Χριστό, τότε ἔδειξε τέτοια μετάνοια, ποὺ ἔμεινε ὑποδειγματικὴ γιὰ ὅσους θὰ πίστευαν στὸ μέλλον. Οἱ χριστιανοί, ποὺ τὸν ἔβλεπαν στὴν ἀρχὴ νὰ τοὺς καταδιώκῃ, νὰ τοὺς συλλαμβάνῃ καὶ νὰ τοὺς φυλακίζῃ, θὰ ἔλεγαν ̇ Πῶς τὸν ἀνέχεται ὁ Θεός, πῶς τὸν ἀφήνει νὰ ἐγκληματῇ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας του;… Ἀλλ ̓ ἡ σκανδαλώδης ἐκείνη ἀνοχὴ καὶ μακροθυμία, ποὺ ἔδειξε ὁ Χριστὸς στὸν Παῦλο, εἶχε τὸ σκοπό της. Δὲν πῆ γε εἰς μάτην. Ἔπειτα εἶδαν ὅλοι τὸ θαυμαστό της ἀποτέλεσμα.
«Γι’ αὐτό», λέει σήμερα, «γι’ αὐτό ἐλεήθηκα. Γιὰ νὰ εἶμαι ὁ πρῶτος ποὺ θὰ δείξῃ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς τὴν ἄπειρη μακροθυμία του, καὶ νὰ τὸ ἔχουν ὡς ὑπόδειγμα ὅσοι θὰ πιστεύουν κατόπιν σ’ αὐτὸν γιὰ νὰ βροῦν τὴν αἰώνιο ζωή» (Α’ Τιμ. 1,16). Ὁ Χριστὸς δέχθηκε καὶ τὸν διώκτη Παῦλο, καὶ τὸν ἔσωσε, καὶ τὸν ἔκανε κορυφαῖο ἀπόστολο του. Ἀφοῦ λοιπὸν σώθηκε ὁ μεγάλος ἁμαρτωλός, μποροῦν νὰ σωθοῦν καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι, οἱ μικρότεροι ἁμαρτωλοί.
* * *
Τὰ παιδιὰ στὸ σχολεῖο διδάσκονται, πῶς νὰ λύνουν προβλήματα καὶ ἀσκήσεις. Γιὰ νὰ βρί σκουν τὴ λύσι, χρησιμοποιοῦν τοὺς λεγομένους τύπους. Υπάρχουν τύποι στὰ μαθηματικά, τύποι στὴ φυσική, τύποι στὴ χημεία, τύποι…. Τί θὰ πῇ τύπος; Τύπος εἶνε ἕνα ὑπόδειγμα, ἕνα πρότυπο λύσεως. Ὅποιος μαθητής γνωρίζει τους τύπους, εὔκολα λύνει τὰ προβλήματα καὶ τὶς ἀσκήσεις. Μαθαίνει πρῶτα τοὺς τύπους, τοὺς ἀπομνημο νεύει καλά. Κι ἀφοῦ τοὺς ἀποτυπώσῃ στὴ μνήμη του, τοὺς ἔχει ἔπειτα ὡς πρόχειρο βοήθημα, σὰν κλειδί, καὶ μπορεῖ εὔκολα νὰ τοὺς ἐφαρμόζη σὲ ἀνάλογες περιπτώσεις. Ἔτσι λύνει κάθε πρόβλημα.
Ὅπως λοιπὸν μὲ τύπους λύνονται στὸ σχολεῖο τὰ προβλήματα τῆς παιδείας, κατὰ παρόμοιο τρό- πο καὶ στὸ σχολεῖο τοῦ Χριστοῦ λύνεται τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα τοῦ κόσμου, τὸ πρόβλημα τῆς σωτηρίας. Ὁ Θεός, γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσῃ, ἔχει δώσει ὡρισμένους τύπους, μὲ τοὺς ὁποίους ἀντιμετωπίζονται καὶ οἱ πιὸ δύσκολες περιπτώσεις. Ἐὰν κάποιος γνωρίζῃ αὐτοὺς τοὺς τύπους καὶ τοὺς ἐφαρμόζῃ, ἐὰν δηλαδὴ τοὺς ἀκολουθῇ καὶ τοὺς μιμῆται, βρίσκει τὴ σωτηρία ποὺ ποθεῖ. Τέτοιοι τύποι εἶνε π.χ. ἀπὸ τὴν παλαιὰ διαθήκη ὁ Δαυΐδ, ποὺ ὅταν μετανόησε εἶπε «Ημάρτηκα τῷ Κυρίῳ» (Β’ Βασ. 12,13). Ἀπὸ τὴν καινὴ διαθήκη εἶνε ὁ ἄσωτος υἱός, ποὺ εἶπε «Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου» (Λουκ. 15,21)· ὁ τελώνης, ποὺ εἶπε «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» (Λουκ. 18,14) ἡ πόρνη γυναίκα, ποὺ ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ ὁ ληστής, ποὺ εἶπε τὸ «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42)· ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ποὺ μετανόησε γιὰ τὴν ἄρνησι τοῦ Χριστοῦ καὶ «ἔκλαυσε πικρῶς» (Ματθ. 26,75). Ὅλοι αὐτοὶ εἶνε τύποι. Καὶ σήμερα εἴδαμε ἄλλον ἕνα σπουδαῖο τύπο. Εἶνε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος ἀπὸ ἀπὸ σκοτάδι ἔγινε φῶς, ἀπὸ διώκτης ἔγινε κῆρυξ, ἀπὸ λύκος ἔγινε πρό- βατο, καὶ ὄχι μόνο πρόβατο ἀλλὰ καὶ ποιμένας τῆς Ἐκκλησίας. Προβάλλει ἐμπρὸς στὰ μάτια μας «πρὸς ὑποτύπωσιν», ὡς ὑπόδειγμα, «τῶν μελλόντων πιστεύειν… εἰς ζωὴν αἰώνιον» (ἔ.ά.).
Αγαπητοί μου,
Μάθατε τον τύπο; Εφαρμόστε τον. Πρῶτα ἐσεῖς οἱ ἴδιοι στὸν ἑαυτό σας, καὶ ἔπειτα στοὺς ἄλλους γύρω σας.
Greek