11 Γνωρίζω δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ’ ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον· 12 οὐδὲ γὰρ ἐγὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτὸ οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι’ ἀποκαλύψεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. 13 ᾿Ηκούσατε γὰρ τὴν ἐμὴν ἀναστροφήν ποτε ἐν τῷ ᾿Ιουδαϊσμῷ, ὅτι καθ’ ὑπερβολὴν ἐδίωκον τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπόρθουν αὐτήν, 14 καὶ προέκοπτον ἐν τῷ ᾿Ιουδαϊσμῷ ὑπὲρ πολλοὺς συνηλικιώτας ἐν τῷ γένει μου, περισσοτέρως ζηλωτὴς ὑπάρχων τῶν πατρικῶν μου παραδόσεων. 15 ῞Οτε δὲ εὐδόκησεν ὁ Θεὸς ὁ ἀφορίσας με ἐκ κοιλίας μητρός μου καὶ καλέσας διὰ τῆς χάριτος αὐτοῦ 16 ἀποκαλύψαι τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἐν ἐμοί, ἵνα εὐαγγελίζωμαι αὐτὸν ἐν τοῖς ἔθνεσιν, εὐθέως οὐ προσανεθέμην σαρκὶ καὶ αἵματι, 17 οὐδὲ ἀνῆλθον εἰς ῾Ιεροσόλυμα πρὸς τοὺς πρὸ ἐμοῦ ἀποστόλους, ἀλλὰ ἀπῆλθον εἰς ᾿Αραβίαν, καὶ πάλιν ὑπέστρεψα εἰς Δαμασκόν. 18 ῎Επειτα μετὰ ἔτη τρία ἀνῆλθον εἰς ῾Ιεροσόλυμα ἱστορῆσαι Πέτρον, καὶ ἐπέμεινα πρὸς αὐτὸν ἡμέρας δεκαπέντε· 19 ἕτερον δὲ τῶν ἀποστόλων οὐκ εἶδον εἰ μὴ ᾿Ιάκωβον τὸν ἀδελφὸν τοῦ Κυρίου.
11 Σας καθιστώ δε γνωστόν, αδελφοί, ότι το Ευαγγέλιον, το οποίον εγώ εκήρυξα εις σας δεν είναι έργον ανθρώπου και δεν εκφράζει σκέψεις ανθρώπων. 12 Διότι εγώ-όπως άλλωστε και οι άλλοι Απόστολοι-δεν έχω παραλάβει αυτό από άνθρωπον ούτε το εδιδάχθην από άνθρωπον, αλλά το παρέλαβα κατ’ ευθείαν δι’ αποκαλύψεων, τας οποίας ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός μου εφανέρωσε. 13 Βεβαίως και σεις οι ίδιοι έχετε πληροφορηθή την ζωήν και συμπεριφοράν που είχα, όταν έμενα πιστός εις την θρησκείαν των Εβραίων και ακολουθούσα όσα ο Ιουδαϊσμός εδίδασκε. Εχετε δηλαδή πληροφορηθή ότι, επηρεασμένος βαθύτατα από τας παλαιάς διδασκαλίας του Νομου και τα έθιμα των Ιουδαίων, κατεδίωκα με πολύν φανατισμόν και σκληρότητα την Εκκλησίαν του Χριστού και προσπαθούσα να την ερημώσω και αφανίσω. 14 Χαρις δε στον φανατισμόν μου αυτόν προώδευα στον Ιουδαϊσμόν παραπάνω από πολλούς ομοεθνείς συνομήλικάς μου, διότι εδείκνυα περισσότερον από αυτούς ζήλον δια τας πατροπαραδότους παραδόσεις μας. 15 Οταν δε ευδόκησεν ο πανάγαθος Θεός, ο οποίος με είχε ξεχωρίσει και προορίσει από την κοιλίαν ακόμη της μητρός μου, και με εκάλεσε δια της χάριτος του 16 να αποκαλύψη εις την καρδίαν και την ψυχήν μου τον Υιόν αυτού, δια να τον κηρύττω ως Σωτήρα εις τα έθνη, αμέσως δεν εζήτησα από κανένα άνθρωπον συμβουλήν και καθοδήγησιν δια την μεγάλην αυτήν κλήσιν. 17 Ούτε ανέβηκα εις τα Ιεροσόλυμα, δια να συναντήσω και συμβουλευθώ τους Αποστόλους, που είχαν κληθή προ εμού στο αποστολικόν έργον, αλλ’ ανεχώρησα εις τα μέρη της Αραβίας και πάλιν επέστρεψα εις Δαμασκόν. 18 Επειτα, τρία έτη μετά την ημέραν που εκλήθην από τον Χριστόν, ανέβηκα εις τα Ιεροσόλυμα, δια να συναντήσω και γνωρίσω προσωπικώς τον Πετρον και έμεινα κοντά του δεκαπέντε μόνον ημέρας. 19 Αλλον δε από τους Αποστόλους δεν είδα, παρά μόνον τον Ιάκωβον, τον αδελφόν του Κυρίου.
11 Σας γνωστοποιώ λοιπόν, αδελφοί, ότι το Ευαγγέλιο που σας κήρυξα δεν αποτελεί ανθρώπινη επινόηση. 12 Διότι όχι μόνο οι υπόλοιποι απόστολοι, αλλά κι εγώ δεν το παρέλαβα ούτε το διδάχθηκα από κάποιον άνθρωπο, αλλά το παρέλαβα με αποκάλυψη του Θεού, ο οποίος απευθείας μου φανέρωσε και μου αποκάλυψε τον Κύριο Ιησού. 13 Και το ότι το Ευαγγέλιο μου παραδόθηκε με υπερφυσική αποκάλυψη από τον ίδιο τον Θεό, αποδεικνύεται από τη δράση μου στο παρελθόν. Διότι ασφαλώς έχετε ακούσει για τη διαγωγή που έδειξα κάποτε, όταν ακολουθούσα το νόμο και τα έθιμα των Ιουδαίων. Ακούσατε δηλαδή ότι καταδίωκα υπερβολικά την Εκκλησία του Θεού και προσπαθούσα να την καταστρέψω. 14 Και προόδευα στον Ιουδαϊσμό περισσότερο από πολλούς συνομήλικους συμπατριώτες μου και έδειχνα περισσότερο ζήλο απ’ αυτούς για τις παραδόσεις που κληρονομήσαμε από τους πατέρες μας. 15 Όταν όμως ευαρεστήθηκε ο Θεός, ο οποίος με ξεχώρισε και με διάλεξε από τον καιρό ακόμη που ήμουν στην κοιλιά της μητέρας μου, και με κάλεσε με τη χάρη του, χωρίς εγώ από τα έργα μου να είμαι άξιος για μία τέτοια εκλογή, 16 να αποκαλύψει στο βάθος της ψυχής μου τον Υιό του, για να τον κηρύττω στα έθνη, αμέσως δεν συμβουλεύθηκα σάρκα και αίμα, δηλαδή κάποιον θνητό άνθρωπο, 17 ούτε ανέβηκα στα Ιεροσόλυμα για να συναντήσω τους αποστόλους που είχαν κληθεί πριν από μένα στο αποστολικό αξίωμα, αλλά πήγα στην Αραβία και πάλι επέστρεψα στη Δαμασκό. 18 Έπειτα, μετά από τρία χρόνια από τότε που είχα επιστρέψει στο Χριστό, ανέβηκα στα Ιεροσόλυμα για να γνωρίσω από κοντά τον Πέτρο, κι έμεινα μαζί του δεκαπέντε μέρες. 19 Άλλον από τους αποστόλους δεν είδα, παρά μόνο τον Ιάκωβο, τον αδελφό του Κυρίου.
11 Πρέπει δὲ νὰ γνωρίζετε, ἀδελφοί, ὅτι τὸ εὐαγγέλιο, ποὺ κηρύχθηκε ἀπὸ μένα, δὲν εἶναι ἀνθρωπίνη ἐπινόησι. 12 Oὔτε δὲ ἐγὼ τὸ παρέλαβα ἀπὸ ἄνθρωπο, οὔτε τὸ διδάχθηκα, ἀλλὰ μοῦ τὸ ἀποκάλυψε ὁ Ἰησοῦς Xριστός. 13 Ἀσφαλῶς ἀκούσατε γιὰ τὴ διαγωγή μου ἄλλοτε στὸν Ἰουδαϊσμό, ὅτι ὑπερβολικὰ καταδίωκα τὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ καὶ προσπαθοῦσα νὰ τὴν καταστρέψω. 14 Kαὶ προώδευα στὸν Ἰουδαϊσμὸ περισσότερο ἀπὸ πολλοὺς συνομηλίκους μου στὸ ἔθνος μου, διότι εἶχα περισσότερο ζῆλο γιὰ τὶς παραδόσεις τῶν πατέρων μου. 15 Ὅταν δὲ εὐδόκησε ὁ Θεός, ποὺ μὲ ξεχώρισε ἀπὸ τὴν κοιλία τῆς μητέρας μου καὶ μὲ κάλεσε λόγῳ τῆς εὐσπλαγχνίας του 16 νὰ μοῦ ἀποκαλύψῃ τὸν Yἱό του, γιὰ νὰ τὸν κηρύττω στοὺς ἐθνικούς, ἀμέσως ἀπέφυγα νὰ προστρέξω σὲ ἀνθρώπους. 17 Oὔτε ἀνέβηκα στὰ Ἱεροσόλυμα πρὸς τοὺς πρὶν ἀπὸ μένα ἀποστόλους. Ἀλλὰ πῆγα στὴν Ἀραβία, καὶ πάλι ἐπέστρεψα στὴ Δαμασκό. 18 Ἔπειτα, μετὰ τρία ἔτη, ἀνέβηκα στὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ νὰ γνωρίσω τὸν Πέτρο, καὶ ἔμεινα κοντά του δεκαπέντε ἡμέρες. 19 Ἄλλον δὲ ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους δὲν εἶδα, παρὰ τὸν Ἰάκωβο, τὸν ἀδελφὸ τοῦ Kυρίου.
Ὁ διώκτης κῆρυξ
«Καθ ̓ ὑπερβολὴν ἐδίωκον τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ. Ὅτε δὲ εὐδόκησεν ὁ Θεὸς…, ἵνα εὐαγγελίζωμαι αὐτὸν ἐν τοῖς ἔθνεσιν…» (Γαλ. 1,13–16)
ΤΗΝ ΙΣΤΟPIA, ἀγαπητοί μου, τὴν ἱστορία τῆς ζωῆς του ἀφηγεῖται στη σημερινὴ ἀποστολική περικοπὴ ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἡ ζωὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὅπως γνωρίζουμε, χωρίζεται σὲ δύο μέρη. Στὸ πρῶτο μέρος ἔζησε ἀγνοώντας τὸ Χριστό, Καὶ ὄχι μόνο ἀγνοώντας ἀλλὰ καὶ πολεμώντας τὸ Χριστὸ καὶ τὴ χριστιανικὴ πίστι. Σαν γνήσιος Ἰουδαῖος, σὰν φανατικός φαρισαῖος, ἐδίωκε τότε τὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ.
Κάποτε ὅμως ήλθε καὶ γι’ αὐτὸν ἡ ὥρα τῆς θείας χάριτος. Τότε ὁ Θεός, μὲ ἕνα ὅραμα, τοῦ ἀπεκάλυψε τὸν Υἱό του, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τοῦ ἀνέθεσε νὰ τὸν εὐαγγελίζεται στὰ ἔθνη, στοὺς εἰδωλολάτρες. Ἀπὸ τὴν ἡμέρα ἐκείνη ἔγινε στὴ ζωή του ἡ μεγάλη ἀλλαγή. Ὅλα ἄλλαξαν καὶ ὁ προσανατολισμός του, καὶ ἡ κατεύθυνσί του, καὶ οἱ σκοποί του, ὡς καὶ αὐτὸ τὸ ὄνομά του ποὺ ἀπὸ Σαούλ ἢ Σαῦλος ἔγινε Παῦλος. Αὐτός, λοιπόν, ποὺ μέχρι τότε δίωκε τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία του, τώρα παύει νὰ διώκῃ. Κι ὄχι μόνο παύει νὰ διώκῃ, ἀλλὰ καὶ γί- νεται στὸ ἑξῆς ὑπηρέτης τῆς πίστεως ποὺ κατεδίωκε. Ὁ διώκτης κῆρυξ!
* * *
Πολλές και μεγάλες αλλαγές παρατηρεῖ κανεὶς νὰ γίνωνται μέσα στὸ Εὐαγγέλιο ἀπὸ τὸ Χριστό. Τὸ νερὸ γίνεται κρασί, ἡ τρικυμία γίνεται γαλή νη, τὰ πέντε ψωμιὰ καὶ τὰ δύο ψάρια πολλαπλασιάζονται καὶ τρέφουν χιλιάδες κόσμο. Και μόνο αὐτά; Δαιμονισμένοι ἐλευθερώνονται ἀπὸ τὰ πονηρὰ πνεύματα, τυφλοὶ βλέπουν τὸ φῶς τους, λεπροὶ καθαρίζονται, κωφάλαλοι βρίσκουν τὴ λαλιά τους, παράλυτοι σηκώνονται στὰ πόδια τους, κουτσοί περπατοῦν, μέχρι καὶ νεκροὶ ἀνασταίνονται. Ἀλλὰ κι αὐτὰ εἶνε μικρὰ μπροστὰ στὶς ἄλλες ἐκεῖνες αλλαγές, ποὺ γίνονται ὄχι πλέον στὸ σῶμα καὶ στὴν ὑγεία ἀλλὰ στὴν καρδιὰ καὶ στὴν ψυχὴ τῶν ἀνθρώπων. Βλέπει ἀκόμη κανεὶς τὸ φιλάργυρο και σκληρόκαρδο Ζακχαῖο τὸν τελώνη νὰ μετανοῇ, νὰ ἐπιστρέφῃ μὲ τὸ παραπάνω τὰ κλεμμένα καὶ νὰ μοιράζῃ στοὺς φτωχοὺς τὰ μισά ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντά του. Βλέπει τὴν πόρνη γυναῖκα ν’ ἀφήνῃ τὴν ἀκάθαρτη ζωὴ καὶ νὰ γίνεται σώφρων. Βλέπει τοὺς δειλοὺς καὶ φοβισμένους μαθητὰς νὰ γίνωνται ἀτρόμητοι λέοντες. Βλέπει…
Θαυματουργικὲς ἀλλαγὲς στὴ σωματικὴ κατάστασι ἀλλὰ καὶ θαυμαστὲς ἀλλαγὲς στὸν ψυχικό κόσμο τῶν ἀνθρώπων. Ἰδιαιτέρως ὅμως θαυμαστὲς εἶνε οἱ περιπτώσεις τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων, ποὺ ἐνῷ μέχρι ἑνὸς σημείου εἶχαν ἐχθρική στάσι ἀπέναντι τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὸ σημεῖο ἐκεῖνο, ὅταν τοὺς ἄγγιξε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, ἄλλαξαν κ ἔγιναν θερμοὶ ἀκόλουθοί του. Βλέπουμε φανατικοὺς ἐχθροὺς καὶ διῶκτες τοῦ Χριστοῦ νὰ γίνωνται κήρυκες τοῦ ὀνόματός του καὶ τῆς βασιλείας του. Ἂς ὑπενθυμίσουμε μερικὲς τέτοιες περιπτώσεις.
Οἱ φαρισαῖοι, μισώντας τὸ Χριστό, ἔστειλαν κάποτε τοὺς ὑπηρέτες τους μὲ τὴν ἐντολὴ νὰ τὸν συλλάβουν καὶ νὰ τοὺς τὸν φέρουν δεμένο. Ὅταν ὅμως ἐκεῖνοι ἐπέστρεψαν χωρὶς νὰ ἔχουν ἐκτελέσει τὴν ἐντολὴ καὶ τ ̓ ἀφεντικὰ δυσαρεστημένα τοὺς ρώτησαν, «Διατί οὐκ ἠγάγετε αὐτόν;», δηλαδὴ «Γιατί δὲν τὸν φέρατε;», ἐκεῖνοι ἀπήντησαν «Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος», «Ποτέ», δηλαδή, «δεν μίλησε ἄνθρωπος (τόσο ὡραῖα) σὰν αὐτόν» (Ἰωάν. 7,45–46). Ἡ τάξι τῶν φαρισαίων ἦταν παντοδύναμη. Αὐτοί ἦταν οἱ ἐθνικοὶ καὶ θρησκευτικοὶ ἄρχοντες τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ. Ἀπὸ τοὺς φαρισαίους ζοῦσαν καὶ οἱ ὑπηρέτες. Εἶχαν λοιπὸν κι αὐτοὶ σὰν ὑπάλληλοι ἀνάγκη τὴν εὔνοια τῶν ἀφεντάδων τους, καὶ ἀσφαλῶς μὲ κάθε τρόπο θὰ ἐπεδίωκαν νὰ μὴ τοὺς δυσαρεστήσουν. Διαφορετικά, θὰ βρίσκονταν πεταμένοι στο δρόμο ἀπὸ τὴ δυσμένεια τῶν κυρίων τους. Παρ’ ὅλα αὐτὰ οἱ ὑπηρέτες τῶν φαρισαίων ἐδῶ, μὴ ὑπολογίζοντας τὸ συμφέρον τους, ἐκφράζουν τὸ θαυμασμό τους γιὰ τὸ Χριστό. Γίνονται κήρυκες τοῦ Χριστοῦ σε ποιούς; Στοὺς πιο φανατικούς ἐχθρούς του. Τόσο τοὺς εἶχε κατακτήσει ἡ ἀλήθεια τῆς διδασκαλίας του. Δὲν εἶνε τοῦτο θαυμαστό; Καὶ δὲν εἶνε αὐτὸ τὸ μόνο παράδειγμα· ὑπάρχουν κι ἄλλα.
Ο Λογγίνος ὁ ἑκατόνταρχος ἦταν ἕνας τραχὺς Ῥωμαῖος ἀξιωματικός, λοχαγὸς τοῦ ῥωμαϊκοῦ στρατοῦ. Δεχόταν διαταγὲς ἀπὸ τοὺς ἀνωτέρους του καὶ τὶς ἐκτελοῦσε μὲ ἀπόλυτη πειθαρχία. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἔδινε κι αὐτὸς διαταγὲς στοὺς κατωτέρους του, στοὺς Ῥωμαίους στρατιῶτες, κι αὐτοὶ πειθαρχοῦσαν τυφλά. Ἡ ῥωμαϊκή στρατιωτικὴ αὐστηρότης ἦταν ξακουστή. Οἱ Ρωμαῖοι στρατιωτικοὶ ἐκτελοῦσαν τὶς διαταγές, ὅσο σκληρὲς κι ἂν ἦταν, χωρὶς συναίσθημα καὶ συμπόνια. Ακόμα κι ὅταν ἐπρόκειτο νὰ θανατώσουν ἄνθρωπο, κάποιον ἐγκληματία ποὺ τὰ ῥωμαϊκὰ δικαστήρια εἶχαν καταδικάσει στὴν ἐσχάτη τῶν ποινῶν, αὐτοὶ ἀνάλγητοι ἐκτελοῦσαν τὴ μακάβρια διαταγή. Δὲν λυποῦνταν μήτε τὸν κατάδικο, ποὺ τελείωνε τὴ ζωή του μέσα σὲ φρικτοὺς πόνους, μήτε τοὺς δικούς του, ποὺ ἔκλαιγαν καὶ ὠδύρονταν ἀπαρηγόρητοι. Πλῆθος ἄνθρωποι εἶχαν θανατωθῆ μὲ σταυρικὴ ἐκτέλεσι, ὅπως συνήθιζαν τότε οἱ Ρωμαῖοι. Καὶ τὸ ἐκτελεστικὸ ἀπόσπασμα, ποὺ διοικοῦσε ὁ Λογγῖνος, πολλὲς τέτοιες ἐκτελέσεις θὰ εἶχε κάνει. Ἦλθε ὅμως καὶ ἡ Μεγάλη Παρασκευή, τότε ποὺ ὁ Λογγίνος ἔλαβε διαταγὴ νὰ σταυρώσῃ μὲ τοὺς στρατιῶτες του τὸν Υἱὸν τῆς Παρθένου, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ἡ διαταγὴ ἐκτελέσθηκε. Ἀλλ’ ὅταν εἶδε τὸν ἥλιο να κρύβῃ τὶς ἀκτῖνες του μέσα στὸ μεσημέρι, ὅταν ἔνιωσε τὸ φοβερὸ σεισμὸ τῆς γῆς, ὅταν ἄκουσε τὰ τελευταῖα λόγια τοῦ Ἐσταυρωμένου, τότε κι αὐτὸς καὶ οἱ στρατιῶτές του γεμᾶτοι φόβο ὡμολόγησαν «Ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς ἦν οὗτος» (Ματθ. 27,54). Μετὰ δὲ τὴν ἀνάστασι τοῦ Κυρίου ὁ Λογγῖνος ἔγινε ὁμολογητής τῆς θεότητος καὶ μάρτυρας τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ. Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται κάθε χρόνο στις 16 Οκτωβρίου.
Σ’ αὐτοὺς ἦλθε νὰ προστεθῇ καὶ ὁ Σαούλ ἢ Σαῦλος ποὺ ὠνομάσθηκε Παῦλος. Ὁ ἴδιος, ἀπευθυνόμενος ἐπισήμως στὸν βασιλέα ‘Αγρίππα, ἀφηγεῖται πῶς συνέβη ἡ μεταστροφή του «Ἐγὼ θεώρησα καθῆκόν μου, ὅτι πρέπει νὰ καταπολεμήσω πολὺ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου κι αὐτὸ τὸ ἔκανα στὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ πολλοὺς ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς ἔκλεισα ἐγὼ στις φυλακές ἔχοντας τὴν ἐξουσιοδότησι ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς, καὶ στὶς καταδικαστικὲς ἀποφάσεις ἔδινα τὴν ψῆφο μου γιὰ νὰ θανατωθοῦν. Καὶ τιμωρώντας τους σὲ ὅλες τὶς συναγωγὲς τοὺς ἀνάγκαζα νὰ βλασφημοῦν, καὶ μὲ ὑπερβολικὰ τρελλό μῖσος ἐναντίον τους τοὺς κατεδίωκα μέχρι καὶ στὶς ἐκτὸς (τῶν Ιεροσολύμων) πόλεις. Σὲ μιὰ τέτοια ἐπιχείρησι, βαδίζοντας πρὸς τὴ Δαμασκὸ κατόπιν ἀδείας καὶ ἐξουσιοδοτήσεως ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς, μέρα μεσημέρι εἶδα στὸ δρόμο, βασιλιᾶ μου, ν’ ἀστράφτῃ ἐμπρὸς σ ̓ ἐμένα καὶ τοὺς συνοδοιπόρους μου ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ἕνα φῶς λαμπρότερο κι ἀπ’ τὸν ἥλιο. Καὶ καθὼς πέσαμε ὅλοι μας στὴ γῆ, ἄκουσα φωνὴ στὴν ἑβραϊκὴ γλῶσσα ν’ ἀπευθύνεται σ ̓ ἐμένα καὶ νὰ μοῦ λέῃ ̇ “Σαούλ Σαούλ, γιατί μὲ καταδιώκεις; Εἶνε σκληρὸ γιὰ σένα νὰ κλωτσᾷς ἐπάνω σὲ κεντριά”. Κ ἐγὼ εἶπα “Ποιός εἶσαι, κύριε;”. Κι αὐτὸς εἶπε· “Ἐγὼ εἶμαι ὁ Ἰησοῦς, ποὺ ἐσὺ καταδιώκεις. Ἀλλὰ σήκω καὶ στάσου στὰ πόδια σου γιατὶ γι’ αὐτό σοῦ φανερώθηκα, γιὰ νὰ σὲ χειροτονήσω ὑπηρέτη καὶ μάρτυρα καὶ γιὰ ὅσα εἶδες καὶ γιὰ ὅσα θὰ σοῦ ἀποκαλυφθοῦν σὲ μελλοντικές μου ἐμφανίσεις, γλυτώνοντάς σε ἀπὸ τὸ γένος σου κι ἀπ’ τοὺς εἰδωλολάτρες, στοὺς ὁποίους ἐγὼ σὲ στέλνω, γιὰ ν ̓ ἀνοίξῃς τὰ μάτια τους, ὥστε νὰ ἐπιστρέψουν ἀπ’ τὸ σκοτάδι στὸ φῶς κι ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ σατανᾶ στό Θεό, ὥστε νὰ λάβουν ἄφεσι τῶν ἁμαρτιῶν τους καὶ νὰ συμπεριληφθοῦν σ ̓ αὐτοὺς ποὺ ἁγιάζονται μὲ τὴν πίστι σ ̓ ἐμένα”. Μετὰ ἀπ’ αὐτά, βασιλιᾶ Αγρίππα, δὲν ἔδειξα ἀπειθαρχία στὸ οὐράνιο ὅραμα, ἀλλὰ πρῶτα στοὺς κατοίκους τῆς Δαμασκοῦ καὶ τῶν Ἱεροσολύμων, ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε μέρος τῆς Ἰουδαίας καὶ στοὺς εἰδωλολάτρες κηρύττω νὰ μετανοοῦν καὶ νὰ ἐπιστρέφουν στὸ Θεό, πράττοντας ἔργα ποὺ θὰ δείχνουν τὴ μετάνοια» (Πράξ. 26, 9–20).
Οἱ ὑπηρέτες, λοιπόν, κατ’ ἐντολὴν τῶν φαρισαίων πῆγαν νὰ συλλάβουν τὸ Χριστό, ἀλλὰ γύρισαν μὲ ἀλλαγμένες τὶς διαθέσεις. Ὁ Λογγῖνος, κατὰ διαταγὴ τοῦ Πιλάτου ἐξετέλεσε τη σταύρωσι, ἀλλ ̓ ἐν συνεχείᾳ ἔγινε διαλαλητὴς τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ καὶ μάρτυρας τῆς πίστεώς του. Ὁ δὲ Παῦλος μανιασμένος ἀπὸ μῖσος, μὲ δι κή του πρωτοβουλία καὶ μὲ ἐξουσιοδότησι τῶν ἀρχιερέων, πήγαινε στη Δαμασκό γιὰ νὰ συλλάβῃ καὶ νὰ κακοποιήσῃ τοὺς χριστιανούς, ἀλλὰ κατόπιν ἔγινε ὁ μεγαλύτερος ἀπόστολος καὶ κῆρυξ τοῦ Χριστοῦ σὲ ὅλο τὸν τότε γνωστό κόσμο. Τί θαυμαστές ἀλλαγές!
* * *
Δὲν ἔπαυσαν ὅμως νὰ γίνωνται μεγάλες αλλαγές μέσα στὴν Ἐκκλησία διὰ μέσου τῶν αἰώνων. Ἀνοίγοντας τὰ συναξάρια καὶ τοὺς βίους τῶν ἁγίων, βλέπουμε κ’ ἐκεῖ ὅλη τὴν ἀλλαγὴ ποὺ φέρνει ἡ μετάνοια. Βλέπουμε καὶ διώκτας νὰ γίνωνται ὑπέρμαχοι τῆς πίστεως (ὅπως ὁ βασιλεὺς Ἀντωνίνος στὸ βίο τῆς ἁγίας Παρασκευῆς — 26 Ιουλίου) καὶ δημίους νὰ γίνωνται μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ (ὅπως ὁ δεσμοφύλαξ Αγλάιος στὸ βίο τῶν 40 μαρτύρων – 9 Μαρτίου).
Ἀλλὰ καὶ στὶς μέρες μας ἔχουμε ἀλλαγές. Παρὰ τὴ μεγάλη τώρα ἀπιστία καὶ ἀποστασία, δὲν ἔπαυσαν τὰ ἐξομολογητήρια νὰ βλέπουν μεταμορφώσεις. Ἄσωτοι ἐπιστρέφουν μετανοιωμένοι, παραστρατημένες γυναῖκες ἀφήνουν τὴν ἁμαρτία καὶ γίνονται σώφρονες, ηθοποιοί πεθαίνουν μὲ τὸ «Μνήσθητί μου, Κύριε», ἄσπονδοι ἐχθροὶ δίνουν τὰ χέρια, ἄνθρωποι ἐκδικητικοί μετανοιώνουν καὶ συγχωροῦν, φονιᾶδες ῥίχνουν τὰ ὅπλα καὶ ἐξομολογοῦνται, μέθυσοι κόβουν τὸ κρασί, καπνισταὶ τὸ τσιγάρο, ναρκομανεῖς τὶς θανατηφόρες ουσίες… Κοντὰ σ ̓ αὐτοὺς βλέπουμε καὶ διῶκτες νὰ γίνωνται κήρυκες. Ἂν οἱ διῶκτες ἄλλων καιρῶν καταδίωκαν μὲ φονικὰ ὅπλα τοὺς χριστιανούς, ὑπάρχουν ὅμως καὶ διῶκτες μὲ ἄλλα ὅπλα. Ἀλλὰ καὶ σ ̓ αὐτοὺς συμβαίνουν θαυμαστές αλλαγές.
Ὁ γνωστὸς λ.χ. ἰατροφιλόσοφος Αλέξιος Καρρὲλ ἀπὸ ὀρθολογιστὴς καὶ ἀρνητὴς ἔγινε πιστὸς καὶ ἔγραψε βιβλία ὑπὲρ τῆς πίστεως.
Πριν λίγα χρόνια στὴν ἀθεϊστικὴ τότε Ρωσία σὲ κάποιο θεατρικὸ ἔργο διακωμῳδοῦσαν τὸ κείμενο τῶν Μακαρισμῶν (Ματθ. 5,3–12), ἀλλ’ ὁ διάσημος ἠθοποιός Ροστόβτσεφ, ποὺ ἔπαιζε τὸ ῥόλο τοῦ χλευαστοῦ, πάνω στὴ σκηνὴ προφέροντας τὰ λόγια «Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι…» ἔνιωσε συγκλονισμό. Ἀντὶ νὰ χλευάσῃ, ἔκανε τὸ κοινὸ νὰ συγκινηθῇ καὶ νὰ πιστέψῃ στὸ Θεό (βλ. Β. Νικηφόρωφ — Βόλγιν, Τὸ ὁδοιπορικό ραβδί, ἐκδ. ἱ. μονὴ Παρακλήτου, Ωρωπός Ατ τικῆς 1995, σελ. 106–109).
Αγαπητοί μου χριστιανοί,
Προβάλλοντας σήμερα τὴ θαυμαστὴ μεταστροφὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, πιστεύω ἀκραδάντως στὴ δύναμι τοῦ Χριστοῦ, ποὺ κατὰ θαυμαστὸ τρόπο μεταμορφώνει τοὺς ἀνθρώπους καὶ κάνει τοὺς λύκους νὰ γίνωνται ἀρνιὰ καὶ τὰ γεράκια νὰ γίνωνται περιστέρια. Ἂν τώρα, κοντὰ στὰ παραδείγματα ποὺ ἀναφέραμε ἐδῶ, προστεθῇ κ ̓ ἕνα ἀκόμη, ἡ ἀλλαγὴ δηλαδὴ καὶ μεταστροφή ἑνὸς ἀκροατοῦ τοῦ ταπεινοῦ τούτου κηρύγματος, τότε ἄξιζε τὸν κόπο νὰ γραφοῦν καὶ νὰ διαβαστοῦν οἱ γραμμές αυτές.
Greek