Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, αγαπητοί μου, ὁ Χριστός, ὁ ἱδρυτὴς τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ἐδίδαξε. Ἐδίδαξε λόγια, που κανείς ἄλλος πρὶν ἀπὸ αὐτὸν δὲν εἶπε. Ἀλλὰ νὰ εἶστε βέβαιοι, ὅτι οὔτε καὶ στὸ μέλλον θὰ βρεθῇ ἄνθρωπος, ὁσοδήποτε σοφὸς καὶ νὰ εἶνε, νὰ πῇ λόγια ἀνώτερα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ κήρυξε ὁ Χριστός.

ΠΟΙΟΣ, ἀγαπητοί μου, ποιός θα το περίμενε; Ἄνθρωποι, ποὺ δὲν ἔμαθαν γράμματα καὶ δὲν φοίτησαν σὲ ἀκαδημίες καὶ πανεπιστήμια· ἄνθρωποι, ποὺ ὁ κόσμος δὲν τοὺς ἔδινε καμμιά σημασία· ἄνθρωποι φτωχοὶ καὶ ἀδύνατοι, οἱ ἀπόστολοι, ποὺ ἀπὸ τὸ φόβο τους κρύφτηκαν τὴν ἡμέρα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς καὶ δὲν τολμοῦσαν νὰ βγοῦν καὶ νὰ κάνουν μιὰ ἐπίσκεψι στὸν τάφο τοῦ Χριστοῦ, πῶς συμβαίνει, οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ νὰ παρουσιάζωνται τώρα δημοσίᾳ καὶ νὰ κηρύττουν μὲ δύναμι τὸ Χριστό;

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸν Ἀπόστολο τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων. Εἶνε μιὰ περικοπὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν ἀποστόλων. Μᾶς διδάσκει πολλά διδάγματα. Ἕνα ἀπ ̓ αὐτά, μολονότι ἔχουν περάσει 19 καὶ πλέον αἰῶνες, εἶνε πολύ ἐπίκαίρο στὴν ἐποχή μας. Ποιό εἶνε τὸ δίδαγμα αὐτό;

ΔΟΡΚΑΣ! Τί εἶνε; Εἶνε τὸ γνωστὸ στοὺς κατοίκους τῶν δασῶν ζῶο, τὸ ζαρκάδι ὅπως τὸ ὀνομάζει ὁ λαός.
Ὅσο περνάει ὁ καίρός, τόσο το ζαρκάδι γίνεται πιο σπάνιο. Κινδυνεύει νὰ ἐξαφανιστῇ, ὅπως θὰ ἐξαφανιστοῦν καὶ τόσα ἄλλα ζῷα ἀπὸ τὴ γῆ. Ὁ πολιτίςμός, βλέπετε, ἐξοντώνει ζῷα καὶ φυτά, καὶ γεμίζει τὴ γῆ ἀπὸ τσιμεντόσπιτα, πολυκατοικίες, ἐργοστάσια καὶ ἄλλα τεράστια τεχνικά ἔργα, ποὺ δὲν ἀφήνουν πιὰ ἀρκετὰ περιθώρια γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴν ἀνάπτυξι τῶν ζῴων. Καὶ ἔτσι θά ’ρθῃ καίρός, ποὺ ζαρκάδια, ἐλάφια καὶ ἄλλα τέτοια ζῷα θὰ βλέπουμε μόνο στοὺς ζῳολογικοὺς κήπους.

O ΠΡΩΤΟΣ, ἀγαπητοί μου, ὁ πρῶτος διωγμὸς ἄρχισε. Κηρύχτηκε στήν πρωτεύουσα τοῦ Ἰσραήλ, στὰ Ἱεροσόλυμα. Οἱ ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων, ἀρχιερεῖς, γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι, ποὺ εἶχαν σταυρώσει τὸ Χριστό, αὐτοὶ καὶ τώρα, ὅταν ἄκουσαν ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε, κήρυξαν διωγμὸ κατὰ τῶν μαθητῶν καὶ ἀποστόλων τοῦ Κυρίου, ποὺ ἐκήρυτταν τὴν ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἰδέα καί μόνο, ὅτι ἐκεῖνος ποὺ αὐτοὶ σταυρώσανε ἀναστήθηκε δυνατὸς καὶ κραταιὸς ἀπὸ τὸν τάφο καὶ θὰ ἔρθῃ πάλι γιὰ νὰ κρίνῃ τὸν κόσμο, καὶ μόνο αὐτὴ ἡ ἰδέα, τάραξε τοὺς ἄρχοντες καὶ δὲν τοὺς ἄφηνε νὰ ἡσυχάσουν. Καὶ νόμιζαν οἱ ταλαίπωροι ὅτι θὰ ἡσυχάσουν, ἐὰν…

ΚΟΝΤΑ, ἀγαπητοί μου, κοντὰ στὴ σημερινή Καβάλα ἦταν μιὰ ἀρχαία πόλις, οἱ Φίλιπποι. Σήμερα μόνο ἐρείπια σῴζονται ἀπὸ τὴν ἀρχαία αὐτὴ πόλι, ποὺ δείχνουν τὴν παλιά της δόξα καὶ δύναμι. Σ’ αὐτὴ τὴν πόλι ἦρθε ὁ ἀπόστολος Παῦλος μαζὶ μὲ τὸν ἐκλεκτό του συνεργάτη, τὸ Σίλα. Ἦρθαν γιὰ νὰ κηρύξουν το Χριστό. Ἦταν οἱ πρῶτοι ποὺ πατοῦσαν στὴ Μακεδονία γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτό. Ὅλη ἡ Μακεδονία τότε καὶ μόνο ἡ Μακεδονία;-, ὅλη ἡ Ἑλλάδα, ὅλα τὰ Βαλκάνια -τί λέω;, ὅλη ἡ Εὐρώπη, πέρα ὣς πέρα, ἦταν εἰδωλολατρική. Ὅλοι λάτρευαν τὰ εἴδωλα, τοὺς ψεύτικους θεούς, ποὺ πίσω ἀπ’ αὐτοὺς κρυβόταν ὁ διάβολος.

ΣΤΗ σημερινή περικοπὴ ἀκούσαμε, ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος κάλεσε στη Μίλητο τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας τῆς Ἐφέσου καὶ τοὺς μίλησε μὲ πολλὴ θερμότητα. Ὅπως θὰ λέγαμε σήμερα, συνεκάλεσε ἱερατικό συνέδριο γιὰ τοὺς κληρικοὺς τῆς μεγάλης αὐτῆς περιφερείας. Ἀπὸ τότε, ποὺ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔσπειρε ἐκεῖ τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ, μέχρι τῶν ἡμερῶν μας ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἦταν ῥιζωμένη στὴ γῆ αὐτὴ μὲ πολλὲς ἐπισκοπὲς καὶ πλῆθος μνημεῖα, ποὺ δυστυχῶς τὸ 1922 ἀφανίσθηκαν λόγῳ τῆς μικρασιατικῆς συμφορᾶς.

ΣΗΜΕΡΑ, αγαπητοί μου, σήμερα εἶνε ἡ γιορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς. Πεντηκοστή! Μεγάλη γιορτή, ποὺ γιορτάζουν οἱ χριστιανοὶ ὅλου τοῦ κόσμου. Πεντηκοστὴ ὅμως γιορτάζουν καὶ οἱ Ἑβραῖοι. Ἀλλὰ πόσο διαφέρει ἡ μιὰ Πεντηκοστὴ ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ Πεντηκοστή μας ἀπὸ τὴν Πεντηκοστὴ τῶν Ἑβραίων! Διαφέρει ὅσο ὁ ἥλιος ἀπὸ ἕνα ἀστέρι τῆς νύχτας, ὅσο ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴ σκιά του. Σκιὰ εἶνε ἡ Πεντηκοστὴ τῶν Ἑβραίων. Σκιά, ποὺ δείχνει τὴν πραγματικότητα. Ἡ δὲ πραγματικότης εἶνε ἡ Πεντηκοστὴ ποὺ γιορτάζουν σήμερα οἱ χριστιανοί.

ΕΝΙΚΗΣΑΝ! Ποιοί; Ἂν ἀκούσουν τὴ λέξι αὐτὴ οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ ἔχουν τρελλαθῆ μὲ τὴ μπάλλα, ἡ σκέψι τους θὰ πάῃ σὲ καμμιὰ ποδοσφαιρική συνάντησι καὶ μὲ ἀνυπομονησία θὰ περιμένουν ν’ ἀκούσουν ἐὰν νίκησε ἡ δική τους ὁμάδα. Νίκησε;
Ὤ, τότε θὰ ἐκδηλώσουν τὴ χαρά τους, θὰ κάνουν καὶ διαδήλωσι ἀκόμα καὶ θὰ τρέχουν στοὺς· δρόμους καὶ θὰ φωνάζουν καὶ θὰ ταράξουν ὅλη τὴν πόλι… Τί μανία, τί τρέλλα!

Η ΑΜΑΡΤΙΑ άγαπητοί μου, λέγαμε καὶ σὲ προηγούμενη ομιλία μας, δὲν παρουσιάζεται ὅπως εἶνε στὴν πραγματικότητα. Ἐὰν ἡ ἁμαρτία παρουσιαζόταν ὅπως εἶνε, ὅλοι θὰ τὴν ἀπέφευγαν σὰν τὸν μεγαλύτερο κίνδυνο τῆς ζωῆς τους. Γιατὶ ἡ ἁμαρτία εἶνε σαν μιὰ γυναῖκα ἄσχημη καὶ ἀκάθαρτη ποὺ προκαλεῖ τὴν ἀηδία καὶ τὴν ἀποστροφή. Εἶνε σὰν τὰ τρομερὰ ἐκεῖνα τέρατα, ποὺ εἶδε ὁ Ἰωάννης στὴν Ἀποκάλυψί του νὰ ἔχουν ἕνα κορμὶ μὲ ἑφτὰ κεφάλια, ποὺ τεντώνουν τὸ λαιμό τους καὶ τὸ καθένα ζητάει ν’ ἁρπάξῃ καὶ νὰ φάῃ (βλ. Αποκ. 12,3 – 13,1). Τὰ ἑφτὰ κεφάλια ἁρπάζουν τὰ θύματά τους. Καὶ μὲ ὅποιο στόμα καὶ ἂν φαγωθοῦν, στὸ ἴδιο στομάχι θὰ πᾶνε.

ΟΛΟΙ, ἀγαπητοί μου, ὅλοι στὴν ἐποχή μας μιλᾶνε γιὰ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη εἶνε αἴσθημα ποὺ φύτεψε ὁ Θεὸς στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀγάπη εἶνε τὸ πιὸ εὐγενικὸ καὶ βαθὺ αἴσθημα. Νὰ ἀφαιρέσῃ κανείς τὴν ἀγάπη ἀπὸ τὸν κόσμο; Αλλοίμονο! Ὁ κόσμος δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ σταθῇ, ἀλλὰ θὰ διαλυθῇ καὶ θὰ καταστραφῇ. Ἡ ἀγάπη εἶνε ἀναγκαία ὅσο ἀναγκαία εἶνε στὸ ὑλικὸ σύμπαν ἡ παγκόσμιος ἕλξις. Εκατομμύρια καὶ δισεκατομμύρια εἶνε τὰ ἀστέρια τοῦ οὐρανοῦ. Πῶς στέκονται; Πῶς δὲν φεύγουν ἀπὸ τὴν τροχιά τους; Πῶς δὲν πέφτει τὸ ἕνα πάνω στ ̓ ἄλλο; Πῶς κινοῦνται μὲ τόση ἁρμονία καὶ τάξι; Ποιός εἶνε ἐκεῖνος ποὺ τὰ συγκρατεῖ; Εἶνε ὁ Θεός. Αὐτὸς ἔβαλε ἕνα νόμο, νόμο φυσικό, νόμο ποὺ εἶνε ὁ πιὸ σπουδαῖος νόμος μέσα στὸ σύμπαν. Ὁ νόμος αὐτὸς λέγεται παγκόσμιος ἕλξις. Τί θὰ πῇ παγκόσμιος ἕλξις; Σὲ κάθε ἄστρο ὑπάρχει κρυμμένη μιὰ δύναμις, ποὺ σὰν μαγνήτης τραβάει τὰ ἄλλα οὐράνια σώματα ποὺ εἶνε κοντά του, καὶ αὐτὰ πάλι τὸ τραβοῦνε, καὶ ἔτσι, τραβώντας τὸ ἕνα τὸ ἄλλο, συγκρατοῦνται καὶ δὲν πέφτουν. Μιὰ ἀόρατη κλωστή, ἡ παγκόσμιος ἕλξις, κρατάει ὅλα τὰ ἄστρα. Εἶνε βέβαια αὐτὰ ἕνα μεγάλο μυστήριο, πῶς ἡ γῆ π.χ. τραβάει τὸ φεγγάρι, το φεγγάρι τραβάει τὴ γῆ, κι αὐτὰ πάλι τὰ τραβάει ὁ ἥλιος, καὶ τὸν ἥλιο τὸν τραβάει ἄλλος ἥλιος καὶ τὸν ἄλλο ἥλιο ἄλλος καὶ οὕτω καθεξῆς. Μιὰ ἁλυσίδα ἀπέραντη! Ζαλίζεσαι ὅταν το σκέπτεσαι.

MIA, ἀγαπητοί μου, μιὰ οἰκοδομὴ δὲν φυτρώνει μόνη της. Δὲν μαζεύονται μόνα τους τὰ ὑλικὰ ποὺ χρειάζονται. Κάποιος θὰ συγκεντρώσῃ πέτρες, ἀσβέστη, τσιμέντο, τοῦβλα, σίδερα, ξύλα καὶ ὅ,τι ἄλλο χρειάζεται γιὰ τὴν οἰκοδομή. Καὶ τὰ ὑλικὰ αὐτά, ποὺ εἶνε ἕνας σωρὸς στὸ οἰκόπεδο, θὰ τὰ ξεχωρίσουν οἱ τεχνῖτες, θὰ τὰ συναρμολογήσουν καταλλήλως καὶ θὰ χτίσουν τὴν οἰκοδομὴ ὄχι στὴν τύχη, ἀλλὰ σύμφωνα μὲ τὸ σχέδιο ποὺ προηγουμένως ἔχει κάνει ὁ μηχανικός. Καὶ ἂν τὸ σχέδιο εἶνε σπουδαῖο, τότε θὰ χτίςτῇ μιὰ οἰκοδομὴ ποὺ θὰ τὴ θαυμάζουν οἱ ἄνθρωποι. Βλέποντας δὲ καὶ θαυμάζοντας οἱ ἄνθρωποι τὰ ὄμορφα κτήρια, ποτέ δὲν λένε ὅτι αὐτὰ ἔγιναν μόνα τους, ἀλλὰ ἡ σκέψι τους πηγαίνει σὲ μηχανικοὺς καὶ τεχνῖτες, ποὺ ἔβαλαν ὅλη τὴ δύναμί τους γιὰ νὰ παρουσιάσουν τὰ ἀξιοθαύμαστα αὐτὰ ἔργα.

H ΠΙΣΤΊΣ, ἀγαπητοί μου, ἡ πίστίς, ὅσο καὶ ἂν θέλουν πολλοὶ νὰ τὴν περιφρονοῦν, ἔχει στενή σχέσι μὲ τὴ ζωή. Καὶ ὅταν λέμε ζωή, ἐννοοῦμε ὅλα ὅσα κάνει, ὅσα λέει καὶ ὅσα σκέπτεται ὁ ἄνθρωπος. Ὅπως πιστεύει κανείς, ἔτσι ζῇ, ἔτσι ὁμιλεῖ, ἔτσι σκέπτεται. Ἡ πίστι στρέφει καὶ προσανατολίζει ὅλη τὴν πορεία του πρὸς μία συγκεκριμένη κατεύθυνσι. Μοιάζει ἡ πίστι μὲ τὴν πυξίδα τοῦ πλοίου. Ὅπου δείχνει ἡ πυξίδα, ἐκεῖ θὰ κινηθῇ καὶ τὸ πλοῖο. Δείχνει σωστὰ ἡ πυξίδα; τὸ πλοῖο φθάνει στὸ λιμάνι. Δείχνει λάθος ἡ πυξίδα; τὸ πλοῖο δὲν βρίσκει τον προορισμό του.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ὁ Ἀπόστολος ποὺ ἀκούσαμε σήμερα μιλάει γιὰ τὰ χαρίσματα. Γιὰ τὰ χαρίσματα θα μιλήσουμε κ ̓ ἐμεῖς, καὶ παρακαλῶ Μα να προσέξετε στὴν ἀνάπτυξι τοῦ θέματος.
Καὶ πρῶτα – πρῶτα τί λέγονται χαρίσματα;
Χαρίσματα εἶνε οἱ ἱκανότητες ποὺ ἔχουν οἱ ἄνθρωποι. Ἐπειδὴ δὲ οἱ ἱκανότητες αὐτὲς εἶνε διάφορες, διάφορα εἶνε καὶ τὰ χαρίσματα. Υπάρχουν χαρίσματα σωματικά, χαρίσματα διανοητικά, χαρίσματα πνευματικά. Ἂς ποῦμε μερικὰ παραδείγματα, γιὰ νὰ καταλάβουμε καλύτερα τί εἶνε χαρίσματα.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ἀγαπητοί μου, ὁ Χριστὸς εἶνε τὸ πρότυπο, στὸ ὁποῖο ὅλοι οἱ χριστιανοί πρέπει ν’ ἀποβλέπουμε. Αὐτόν πρέπει ν’ ἀντιγράφουμε καὶ ν’ ἀκολουθοῦμε. Ἔτσι μᾶς συνιστᾷ καὶ ὁ σημερινός Ἀπόστολος. Νὰ μιμηθοῦμε τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό σὲ ὅλα στα εὔκολα ἀλλὰ καὶ στὰ δύσκολα, στὰ εὐχάριστα ἀλλὰ καὶ στὰ δυσάρεστα. Πρὸ παντὸς νὰ τὸν μιμηθοῦμε στὴν ὑπομονὴ καὶ στὴν ταπείνωσι, στὴν προσφορὰ καὶ στὴ θυσία.