Η ΕΠΑΦΗ

Πηγαί­νον­τας ὁ Χρι­στὸς νὰ ἀνα­στή­σει τὴν κόρη τοῦ Ἰαεί­ρου, θερά­πευ­σε καθ’ ὁδὸν καὶ μιὰ γυναί­κα ποὺ ἔπα­σχε ἀπὸ δωδε­κα­ε­τῆ αἱμορ­ρα­γία. Ἡ αἱμορ­ρο­οῦ­σα (ποὺ κατὰ τὴν παρά­δο­ση εἶναι ἡ ἁγία Βερο­νί­κη) θερα­πεύ­τη­κε ἀγγί­ζον­τας κρυ­φὰ τὴν ἄκρη ἀπὸ τὸν χιτώ­να τοῦ Χρι­στοῦ (Κυρια­κὴ Ζ΄ Λου­κᾶ).

Ὁ Χρι­στὸς ἔδω­σε ἰδιαί­τε­ρη σημα­σία στὸ γεγο­νὸς αὐτό. Παρὰ τὴν προ­σπά­θεια τῆς αἱμορ­ρο­ού­σας νὰ περά­σει ἀπα­ρα­τή­ρη­τη, λόγῳ ντρο­πῆς ἀλλὰ καὶ φόβου νὰ ἀπο­δο­κι­μα­σθεῖ καὶ νὰ ἐκδιω­χθεῖ ἀπὸ τὸ πλῆ­θος ὡς νομι­κὰ ἀκά­θαρ­τη, ὁ Χρι­στὸς τὴν «ἐκθέ­τει» δημό­σια καὶ τὴν «ἀναγ­κά­ζει» νὰ ὁμο­λο­γή­σει τὴν πρά­ξη της. Σκο­πός του βέβαια δὲν εἶναι νὰ τὴν εὐτε­λί­σει, ἀλλὰ νὰ τὴν ἐκθειά­σει. Νὰ τὴν ἀνα­δεί­ξει, νὰ τὴν ἐπαι­νέ­σει, νὰ τὴν ἀπο­κα­τα­στή­σει μὲ τὸν καλύ­τε­ρο τρό­πο στὰ μάτια ὅσων τὴν περι­φρο­νοῦ­σαν.

Ὑπο­κρι­νό­με­νος τὸν ἀνή­ξε­ρο, ρωτά­ει ποιὸς τὸν ἄγγι­ξε. Οἱ μαθη­τές του, ἀπηυ­δι­σμέ­νοι ἀπὸ τὸν συνω­στι­σμό, τοῦ λένε: Τί ρωτᾶς τώρα, Χρι­στέ μου; Τόσος κόσμος στρι­μώ­χνε­ται γύρω σου καὶ πέφτει πάνω σου καὶ σὺ λὲς ποιὸς σὲ ἄγγι­ξε; Μὰ ὁ Χρι­στὸς ἐπι­μέ­νει: Ἕνας μόνο μὲ ἄγγι­ξε.

Μὲ πολ­λοὺς τρό­πους οἱ ἄνθρω­ποι ἀγγί­ζου­με τὸν Χρι­στό. Ἡ αἱμορ­ρο­οῦ­σα τὸν ἄγγι­ξε κρυ­φά, στὴν ἄκρη τοῦ ρού­χου του μόνο καὶ ὁ Χρι­στὸς ἀμέ­σως τὴ σκέ­πα­σε μὲ τὴν εὐλο­γία του. Καμ­μιὰ ὅμως ἀντα­πό­κρι­σή του δὲν ὑπῆρ­ξε στὰ ἀδιά­φο­ρα ἀγγίγ­μα­τα τοῦ πλή­θους. Ἦταν σὰν νὰ μὴν ἔγι­ναν. Ἐπα­φὲς ἀνέ­πα­φες. Ἄγγι­ξαν καὶ ἄλλοι βέβαια τὰ ἐνδύ­μα­τα τοῦ Χρι­στοῦ. Ὅσοι τὸ ἔκα­ναν μὲ πίστη, μὲ τὸ φρό­νη­μα τῆς αἱμορ­ρο­ού­σας, θερα­πεύ­τη­καν (Ματθ. 14, 36).

Γιὰ ἄλλους ἦταν ἐντε­λῶς ἀδιά­φο­ρο. Οἱ στρα­τιῶ­τες ποὺ σταύ­ρω­σαν τὸν Χρι­στό, «διε­με­ρί­σαν­το τὰ ἱμά­τιά» του. Ὄχι μόνο ἄγγι­ξαν, ἀλλὰ καὶ φόρε­σαν ἀσφα­λῶς τὰ ροῦ­χα τοῦ Χρι­στοῦ. Δὲν τοὺς ὠφέ­λη­σε αὐτὸ σὲ τίπο­τε.

Ἄλλοι πάλι ἀκούμ­πη­σαν ὄχι μόνο τὰ ἱμά­τια, ἀλλὰ καὶ τὸν ἴδιο τὸν Χρι­στό. Ὁ καθέ­νας μὲ τὸν τρό­πο του πάν­τα. Ἡ πόρ­νη ἄλει­ψε μὲ μύρο καὶ κατα­φί­λη­σε τὰ ἅγια πόδια του, λαμ­βά­νον­τας ἄφε­ση καὶ σωτη­ρία. Τὸν κατα­φί­λη­σε καὶ ὁ Ἰού­δας, ἀλλὰ μὲ δόλιο φίλη­μα. Τὸ πάν­σε­πτο σῶμα τοῦ Χρι­στοῦ παρα­δό­θη­κε στὸν ὄχλο, στοὺς ὑπη­ρέ­τες τῶν φαρι­σαί­ων, στοὺς στρα­τιῶ­τες. «Ἐπέ­βα­λον ἐπ’ αὐτὸν τὰς χεῖ­ρας αὐτῶν καὶ ἐκρά­τη­σαν αὐτόν» (Μάρκ. 14, 46). Άγγι­ξαν τὴν ἁγια­σμέ­νη σάρ­κα του μὲ ἀνί­ε­ρο φρό­νη­μα. Τοῦ ἔδω­σαν ραπί­σμα­τα, τὸν ἐκο­λά­φι­σαν, τὸν ἔντυ­σαν μὲ ψευ­δὴ «χλα­μύ­δα κοκ­κί­νην», τὸν μαστί­γω­σαν, τὸν ἔσυ­ραν πάνω στὸν σταυ­ρό, κάρ­φω­σαν τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια του.

Ἀπὸ ὅσους ἄγγι­ξαν ἔτσι τὸν Χρι­στὸ κανέ­νας δὲν ὠφε­λή­θη­κε. Ζημιώ­θη­καν ὅλοι. Ἡ ἁγία Βερο­νί­κη ὅμως, ποὺ (κατὰ τὴν παρά­δο­ση πάν­τα) σκού­πι­σε εὐλα­βι­κὰ τὸ καθη­μαγ­μέ­νο του πρό­σω­πο στὴν πορεία του πρὸς τὸν Γολ­γο­θᾶ, ἔλα­βε τὴν ἀχει­ρο­ποί­η­τη εἰκό­να του στὸ μαν­τή­λι της, ἀλλὰ καὶ μέσα στὴν καρ­διά της.

Πλη­σιά­ζου­με λοι­πόν τὸν Χρι­στὸ μὲ τρό­πους πολ­λούς. Οἱ Χρι­στια­νοὶ βέβαια θέλου­με νὰ πιστεύ­ου­με ὅτι τὸν «ἀγγί­ζου­με» σωστά, θεο­πρε­πῶς, ὅπως ἡ πόρ­νη καὶ ἡ αἱμορ­ρο­οῦ­σα. Καὶ δὲν ἀγγί­ζου­με ἁπλῶς τὰ ἱμά­τιά του ἢ τὰ πόδια του, ἀλλὰ τολ­μοῦ­με καὶ παίρ­νου­με μέσα μας «ὅλον τὸ σῶμα» του μὲ τὴ Θεία Κοι­νω­νία. Ἰσχυ­ρι­ζό­μα­στε φυσι­κὰ ὅτι «οὐ φίλη­μά σου δώσω καθά­περ ὁ Ἰού­δας», ἀλλὰ συμ­βαί­νει πράγ­μα­τι αὐτό; Μήπως τὸν τιμοῦ­με μόνο «τοῖς χεί­λε­σιν», ἐνῶ ἡ καρ­διά μας «πόρ­ρω απέ­χει»; (Ἡσ. 29, 13).

Θὰ εἶναι κρί­μα τελι­κά, ἡ ἐπα­φή μας μαζί του νὰ μεί­νει μόνο στὴν ἐπι­φά­νεια. Ἀλλὰ θὰ εἶναι δρα­μα­τι­κὰ τρα­γι­κό, ἂν ἀπο­βεῖ καὶ ἐπι­ζή­μια.

Καλὴ εὐλο­γη­μέ­νη ἑβδο­μά­δα! Καλὸ μήνα!