Η ΛΑΘΟΣ ΕΡΩΤΗΣΗ

π. Δημη­τρί­ου Μπό­κου

Στὴν πασί­γνω­στη παρα­βο­λὴ τοῦ καλοῦ Σαμα­ρεί­τη ὁ Χρι­στὸς δέχε­ται μιὰ ἐρώ­τη­ση ἀπὸ τὸν νομι­κὸ ποὺ τὸν πεί­ρα­ζε: Ποιὸς εἶναι ὁ πλη­σί­ον μου ποὺ πρέ­πει νὰ τὸν ἀγα­πῶ ὅπως τὸν ἑαυ­τό μου; Στὴ συνέ­χεια ὁ Χρι­στὸς μὲ τὴ γνω­στὴ παρα­βο­λὴ ἔδει­ξε, ὅτι ἡ ἐρώ­τη­ση τέθη­κε μὲ λάθος τρό­πο. Ἔτσι στὸ τέλος ἀντέ­στρε­ψε τὸ ἐρώ­τη­μα καὶ τὸ ἔθε­σε μὲ τὸν ὀρθὸ τρό­πο πρὸς τὸν νομι­κό: Ποιὸς ἔγι­νε ὁ πλη­σί­ον γιὰ αὐτὸν ποὺ ἔπε­σε στοὺς ληστές; (Κυρια­κὴ Η΄ Λου­κᾶ).

Τὸ θέμα γιὰ τὸν Χρι­στὸ δηλα­δὴ δὲν εἶναι τὸ αὐτο­νόη­το, τὸ ποιὸς εἶναι ὁ πλη­σί­ον μας. Αὐτὸ δὲν θέλει ρώτη­μα. Εἶναι ὁ κάθε ἄνθρω­πος ποὺ ἔχει ἀνάγ­κη, κον­τι­νὸς ἢ μακρι­νός, ἀνε­ξαρ­τή­τως φυλῆς, γλώσ­σας, κατα­γω­γῆς. Τὸ θέμα εἶναι ἂν ἔχου­με ἐμεῖς διά­θε­ση νὰ γίνου­με ὁ πλη­σί­ον τοῦ κάθε ἀνθρώ­που ποὺ ὑπο­φέ­ρει. Μπο­ροῦ­με νὰ εἴμα­στε δίπλα στὸν κάθε δοκι­μα­ζό­με­νο, φτω­χό, πει­να­σμέ­νο, γυμνό, θλι­βό­με­νο, φυλα­κι­σμέ­νο; Ὁ παρά­λυ­τος τῆς Βηθεσ­δὰ βρον­το­φώ­να­ξε κάπο­τε τὸ παρά­πο­νό του στὸν Χρι­στό: «Ἄνθρω­πον οὐκ ἔχω». Μὰ ὁ Χρι­στὸς ἀπάν­τη­σε: «Διὰ σὲ ἄνθρω­πος γέγο­να». Ἐμεῖς μπο­ροῦ­με ἄρα­γε νὰ γίνου­με ὁ ἄνθρω­πος τοῦ κάθε ἐμπε­ρί­στα­του καὶ πονε­μέ­νου;

Ἂν ὁ Χρι­στὸς ἦλθε ἀπὸ τὸν οὐρα­νὸ στὴ γῆ γιὰ νὰ γίνει ὁ καλὸς Σαμα­ρεί­της γιὰ μᾶς, ἐμεῖς τί κάνου­με γιὰ τὸν πλη­σί­ον μας ποὺ εἶναι μόλις δίπλα μας, στὸ σπί­τι μας ἴσως, στὴ γει­το­νιά μας, στὸν περί­γυ­ρό μας; Ἢ μήπως συγ­κι­νού­μα­στε μόνο ἀπὸ τοὺς πει­να­σμέ­νους τῆς ἄλλης πλευ­ρᾶς τοῦ πλα­νή­τη, πού, ἐπει­δὴ ἀκρι­βῶς δὲν τοὺς ξέρου­με, ξεμπερ­δεύ­ου­με εὔκο­λα μαζί τους μὲ λίγα ψωρο­ευ­ρώ, μὲ ἕνα κόκ­κα­λο ποὺ καὶ πού, στὸ πνεῦ­μα μιᾶς ἐντε­λῶς ἀνώ­δυ­νης, μίζε­ρης, ἐπι­δερ­μι­κῆς, ψυχρῆς φιλαν­θρω­πί­ας, ἐνῶ ἀδια­φο­ροῦ­με γι’ αὐτὸν ποὺ εἶναι ἕνα βῆμα μόνο ἀπὸ μᾶς; Γιὰ νὰ γίνου­με ὁ πλη­σί­ον τοῦ διπλα­νοῦ μας, χρειά­ζε­ται κόπος, χρό­νος, διά­θε­ση, θυσία.

Διη­γεῖ­ται ὁ Μητρο­πο­λί­της Ἄκκρας Νάρ­κισ­σος γιὰ τὸν Ἀφρι­κα­νὸ (ἀπὸ τὴ Σιέρ­ρα Λεό­νε) ἱερέα Ἀλέ­ξαν­δρο καὶ τὴν ἄρρω­στη ἀπὸ καρ­κί­νο πρε­σβυ­τέ­ρα του, ποὺ ἡ ἀρρώ­στια τῆς κόστι­σε κάποια ἀνα­πη­ρία, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀφαί­ρε­ση τοῦ δεξιοῦ της χεριοῦ.

«Τοὺς παρα­τη­ροῦ­σα στὴν καθη­με­ρι­νή τους δια­βί­ω­ση κον­τά μας. Διέ­κρι­να τὸν π. Ἀλέ­ξαν­δρο μέρα παρὰ μέρα νὰ βάζει τὴ σκά­φη καὶ μὲ τὰ χέρια του νὰ πλέ­νει τὰ ροῦ­χα του καὶ αὐτὰ τῆς πρε­σβυ­τέ­ρας του, ἐνῶ ἐκεί­νη νὰ μὴν τὸν ἀφή­νει μόνο του, ἀλλὰ νὰ κάθε­ται δίπλα του σὲ ἕναν τσι­μεν­τό­λι­θο καὶ νὰ τοῦ μιλά­ει. Μετὰ τὸ πλύ­σι­μο κου­βα­λοῦ­σε τὰ ροῦ­χα γιὰ νὰ τὰ ἁπλώ­σει στὴν ἄλλη πλευ­ρὰ τοῦ Ἱερα­πο­στο­λι­κοῦ Κέν­τρου. Αὐτὴ δίπλα του μὲ τὴν πατε­ρί­τσα, στε­κό­ταν ἀνήμ­πο­ρη νὰ δώσει χέρι βοη­θεί­ας, στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ὅμως βοη­θοῦ­σε μὲ τὴ στά­ση της.

Τὸ ἀπό­γευ­μα καθόν­του­σαν δίπλα-δίπλα κάτω ἀπὸ τὸ μεγά­λο δέν­τρο τοῦ Ἱερα­πο­στο­λι­κοῦ Κέν­τρου καὶ ἐκεῖ­νος τῆς διά­βα­ζε κομ­μά­τια ἀπὸ τὴν Ἁγία Γρα­φή. Ὅταν τοὺς ἔβλε­πες νὰ μιλᾶ­νε μετα­ξύ τους, ὑπῆρ­χε πλή­ρης ἁρμο­νία. Μιλοῦ­σαν καὶ κοί­τα­ζαν στὴν ἴδια κατεύ­θυν­ση.

Ἡ παρου­σία τοῦ πατρὸς Ἀλε­ξάν­δρου καὶ τῆς πρε­σβυ­τέ­ρας του Ἐλι­σά­βετ ἦταν ἕνα ζων­τα­νὸ παρά­δειγ­μα καὶ ταυ­τό­χρο­να κήρυγ­μα συζυ­γι­κῆς ἀγά­πης, ἀφο­σί­ω­σης καὶ πίστης στὸ θέλη­μα τοῦ Θεοῦ. Ἡ βιο­τή τους ἦταν ἕνα σιω­πη­ρὸ κήρυγ­μα…».

Νὰ ἕνα τέλειο παρά­δειγ­μα γιὰ τὸ πῶς γίνε­ται κάποιος, ἂν θέλει, πλη­σί­ον γιὰ τὸν πλη­σί­ον του!