Η ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ

π. Δημη­τρί­ου Μπό­κου

Πότε ἄρχι­σε καὶ πότε ἔλη­ξε ἡ εἰκο­νο­μα­χία; Ἡ ἀρχή της συμ­πί­πτει μὲ τὴ δημιουρ­γία τοῦ ἀνθρώ­που. Τὸ τέλος της; Δὲν ἦρθε ἀκό­μα. Ἀφό­του ὁ Θεὸς ἔβα­λε τὴν εἰκό­να του στὸ πρό­σω­πο τοῦ ἀνθρώ­που, ἄρχι­σε ὁ πόλε­μος γιὰ τὴν ἀπο­κα­θή­λω­σή της. Γιὰ νὰ μὴ φτά­σει ποτὲ στὸν ὕψι­στο προ­ο­ρι­σμό της: Τὴ θέω­ση. Γι’ αὐτὸ καὶ τιμοῦ­με σήμε­ρα τὸν μεγά­λο Πατέ­ρα τῆς Ἐκκλη­σί­ας μας, τὸν ἅγιο Γρη­γό­ριο, ἀρχιε­πί­σκο­πο Θεσ­σα­λο­νί­κης, τὸν Παλα­μᾶ, ποὺ κατ’ ἐξο­χὴν ἀγω­νί­σθη­κε γιὰ τὴν τελι­κὴ ἀπο­κα­τά­στα­ση τῆς εἰκό­νας τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν ἐπά­νο­δο τοῦ ἀνθρώ­που στὸν τρό­πο τῆς θεί­ας ζωῆς (Κυρια­κὴ Β΄ Νηστειῶν).

Ἡ εἰκο­νο­μα­χία διε­ξά­γε­ται σὲ κάθε ἐπο­χὴ μὲ τὸν δικό της κυριο­λε­κτι­κὸ καὶ μετα­φο­ρι­κὸ τρό­πο. Ἡ κατα­στρο­φὴ τῶν ἱερῶν εἰκό­νων δὲν παύ­ει ποτὲ νὰ εἶναι κατὰ βάθος ὁ ἀμεί­λι­κτος πόλε­μος γιὰ τὴ συν­τρι­βὴ τοῦ ἀνθρώ­που, τῆς ἐπὶ γῆς εἰκό­νας τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἐπο­χή μας δὲν θὰ μπο­ροῦ­σε φυσι­κὰ νὰ ἀπο­τε­λεῖ ἐξαί­ρε­ση. Συγ­κεν­τρώ­νει λοι­πὸν τὰ πυρὰ μὲ σφο­δρό­τη­τα καὶ στοὺς δύο τομεῖς: Βεβη­λώ­νει τὶς ἅγιες εἰκό­νες, γιὰ νὰ μπο­ρέ­σει νὰ ἐξα­χρειώ­σει τὸν «κατ’ εἰκό­να» Θεοῦ ἄνθρω­πο.

Οἱ ἀντί­θε­ες δυνά­μεις βυσ­σο­δο­μοῦν ἀδιά­κο­πα γιὰ τὴ συστη­μα­τι­κὴ ἐξα­φά­νι­ση τῶν εἰκό­νων, τοῦ Τιμί­ου Σταυ­ροῦ καὶ ὅλων τῶν ἱερῶν μας συμ­βό­λων. Γνω­ρί­ζον­τας τὴ μεγά­λη τους ἀξία, τὴ βαθειὰ ἐπί­δρα­ση ποὺ ἀσκοῦν στὴν ἀνθρώ­πι­νη ψυχή, τὶς παρα­ποιοῦν βάναυ­σα, τὶς ἀπο­γυ­μνώ­νουν ἀπὸ τὴν ἱερό­τη­τά τους. Ὀχυ­ρω­μέ­νοι πίσω ἀπὸ τὴν καλ­λι­τε­χνι­κὴ δῆθεν ἀσυ­λία οἱ ἀπο­δο­μη­τὲς τῶν εἰκό­νων, ἀδί­στα­κτοι, δημιουρ­γοῦν φρι­κα­λέα τερα­τουρ­γή­μα­τα, παρα­μορ­φώ­νον­τας ἄκρως προ­σβλη­τι­κὰ καὶ βλά­σφη­μα τὰ ἱερὰ πρό­σω­πα τοῦ Χρι­στοῦ, τῆς Πανα­γί­ας, τῶν ἁγί­ων μας.

Τὰ «καλ­λι­τε­χνι­κὰ» αὐτὰ ἀπο­κυ­ή­μα­τα τῆς πολ­λά­κις «ἐν πολ­λαῖς ἁμαρ­τί­αις περι­πε­σού­σης» «ὑψη­λῆς» τάχα τέχνης, ἡ θολὴ πολι­τι­στι­κὴ ὑπο­κουλ­τού­ρα, ἀλλὰ καὶ ὁ αἰσχρὸς κρα­τι­κο­δί­αι­τος μηχα­νι­σμός, ὠθού­με­νοι ἀπὸ ἀντι­χρι­στια­νι­κὸ μένος ἀπρο­κά­λυ­πτα, διο­λι­σθαί­νον­τας ὕπου­λα στὸν ἀπε­χθῆ ὁλο­κλη­ρω­τι­σμὸ τῆς νέας ἐπο­χῆς, σπεύ­δουν μὲ ἀναί­σχυν­τη, ἀσύ­στο­λη σπου­δὴ νὰ τὰ χαρα­κτη­ρί­σουν ἀνα­φαν­δὸν ἔργα τέχνης, μνη­μεῖα πολι­τι­στι­κῆς κλη­ρο­νο­μιᾶς! Καὶ σὲ τέτοια «καλ­λι­τε­χνή­μα­τα» δὲν μπο­ρεῖ νὰ ἀσκη­θεῖ καμ­μιὰ λογο­κρι­σία! Ἡ θεὰ τέχνη πάν­τα στὸ ἀπυ­ρό­βλη­το!

Για­τί ὅμως ἡ ἀσέ­βεια, ἡ βλα­σφη­μία, ἡ ἀναι­σχυν­τία, ἡ ἀντί­θεη λύσ­σα παρα­μορ­φώ­νουν μόνο τὸν Χρι­στὸ καὶ ὅσα εἶναι τοῦ Χρι­στοῦ; Για­τί δὲν παρα­μορ­φώ­νουν καὶ δὲν προ­σβάλ­λουν μὲ τὸν ἴδιο τρό­πο τὰ θεω­ρού­με­να ἱερὰ πρό­σω­πα τῆς θρη­σκευ­τι­κῆς πίστης τῶν Ἑβραί­ων, τῶν Ἰσλα­μι­στῶν, τῶν Ἰνδου­ϊ­στῶν καὶ ἄλλων; Μήπως για­τὶ ἐκεῖ θὰ ζητη­θεῖ ἄμε­σα «ἐπὶ πίνα­κι» ἡ κεφα­λὴ τῶν «καλ­λι­τε­χνῶν»; Ἐνῶ ἐδῶ, τί καλά! Τὰ «ζιζά­νια» εἶναι ἐξα­σφα­λι­σμέ­να ἀπὸ τὴ βία τῶν «ἐκλε­κτῶν»!

Στό­χος τους ἀπο­κλει­στι­κὸς εἶναι μόνο ὁ Χρι­στός, για­τὶ μόνο αὐτὸς εἶναι ἡ ἀλή­θεια. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸν μισεῖ τὸ ψεῦ­δος, ὁ κάθε ψεύ­τι­κος ἄνθρω­πος. Ἀλλὰ ὁ Χρι­στὸς εἶναι καὶ ὁ μόνος ποὺ παρέ­χει στοὺς ἀρνη­τές του πλή­ρη ἐλευ­θε­ρία, τὸ δικαί­ω­μα νὰ τὸν βρί­ζουν ἀτι­μω­ρη­τί. Καὶ ὀρθό­τα­τα πράτ­τει.

Καὶ εἶναι ἄφθα­στο μεγα­λεῖο του αὐτό, τρο­μα­κτι­κὴ δύνα­μη. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸν πολε­μοῦν, φοβοῦν­ται τὴ δύνα­μη αὐτή.

Δὲν συναι­νοῦ­με στὴ βία. Ἀλλὰ μήπως σιω­ποῦ­με μπρὸς στὴν ἀνή­κου­στη αὐτὴ βλα­σφη­μία;

Τότε καὶ «οἱ λίθοι κεκρά­ξον­ται»!