Ἁμαρτήματα καὶ Ἀγνοήματα

«Ὑπὲρ τῶν ἡμε­τέ­ρων ἁμαρ­τη­μά­των καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνο­η­μά­των».

Ἀπό­σπα­σμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ μακα­ρι­στοῦ Ἐπι­σκό­που Φλω­ρί­νης Αὐγου­στί­νου Καν­τιώ­τη μὲ τίτλο «Εἰς τὴν Θεί­αν Λει­τουρ­γί­αν (τόμος Β)» 

Ὦ ἀρχιε­ρεῖς καὶ ἱερεῖς, ποὺ λει­τουρ­γοῦ­με στὰ φρι­κτὰ θυσια­στή­ρια τῆς Ἐκκλη­σί­ας ἂς προ­σέ­ξω­με, παρα­κα­λῶ, τὴ λεπτὴ διά­κρι­σι, ποὺ κάνει ἡ εὐχὴ ἀνά­με­σα στὶς παρα­βά­σεις τοῦ κλή­ρου καὶ τὶς παρα­βά­σεις τοῦ λαοῦ. Καὶ ἐξη­γού­με­θα. Ὁ Θεός, ὅπως ξέρου­με, ἔδω­σε στὸν ἄνθρω­πο τὸν ἄγρα­φο καὶ τὸ γρα­πτό νόμο. Ἄγρα­φος νόμος εἶνε ἡ συνεί­δη­σι. Γρα­πτός εἶνε οἱ δέκα ἐντο­λές, ἡ ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμι­λία καὶ ὅλες οἱ ἠθι­κὲς ἐντο­λὲς τῆς  ̔Αγί­ας Γρα­φῆς. Γρα­πτὸς νόμος εἶνε καὶ οἱ ἐντο­λὲς τῆς ̓Εκκλη­σί­ας, ποὺ βρί­σκον­ται σὲ συμ­φω­νία μὲ τὴν  ̔Αγία Γρα­φὴ καὶ ὀνο­μά­ζον­ται ἱεροὶ Κανό­νες.

Στὸ νόμο τοῦ Θεοῦ, τὸν ἄγρα­φο καὶ τὸ γρα­πτό, πρέ­πει νὰ ὑπα­κού­ω­με ὅλοι, ὅσοι βαπτι­σθή­κα­με καὶ γίνα­με χρι­στια­νοί. Ἀλλ’ ἐρω­τῶ: Ὑπα­κού­ου­με; Δυστυ­χῶς ὄχι. Μὲ δια­φό­ρους τρό­πους ὅλοι παρα­βαί­νου­με τὶς ἐντο­λές τοῦ Θεοῦ. Ὅλοι εἴμε­θα παρα­βά­τες. Παρα­βά­σεις εἶνε οἱ ἁμαρ­τί­ες μας, οἱ πολ­λὲς καὶ ἀνα­ρίθ­μη­τες ἁμαρ­τί­ες μας. Ἀλλ’ ἐνῷ οἱ παρα­βά­σεις τοῦ λαοῦ μέσα στὴν εὐχὴ ὀνο­μά­ζον­ται «ἀγνο­ή­μα­τα», οἱ παρα­βά­σεις τοῦ κλή­ρου ὀνο­μά­ζον­ται «ἁμαρ­τή­μα­τα». Για­τί αὐτὴ ἡ διά­κρι­σι;

Διό­τι ὁ λαός, ὁ πολὺς λαός, ποὺ δου­λεύ­ει συνέ­χεια, ταλαι­πω­ρεῖ­ται, βασα­νί­ζε­ται, ἀδι­κεῖ­ται, χτυ­πιέ­ται ἀπ ̓ ὅλες τις μεριές, χωρὶς καμ­μία σοβα­ρὴ συμ­πα­ρά­στα­σι, ὁ λαὸς αὐτός, ποὺ ὁμοιά­ζει ὡς πρό­βα­τα χωρὶς τσο­πά­νη, ἀδια­φώ­τι­στος καὶ ἀκα­θο­δή­γη­τος σὲ πολ­λά, μπο­ροῦ­με νὰ εἰποῦ­με ὅτι σὲ πολ­λὲς περι­πτώ­σεις παρα­βαί­νει τὸ θέλη­μα τοῦ Θεοῦ ἀπὸ ἄγνοια. Ὢ ἐὰν ὁ λαὸς αὐτὸς δια­φω­τι­ζό­ταν όπως πρέ­πει μὲ ὅλα τὰ σύγ­χρο­να μέσα! Τότε ὁ λαός μας θὰ ἦταν καλύ­τε­ρος καὶ πολ­λὰ ἁμαρ­τή­μα­τα θὰ τ’ ἀπέ­φευ­γε. Τώρα ζῇ στὴν ἄγνοια. Ὄχι βεβαί­ως τελεία ἄγνοια, ἀλλὰ πάν­τως σὲ ἀρκε­τὴ ἄγνοια, ποὺ γίνε­ται ἀκό­μη μεγα­λύ­τε­ρη ἀπὸ τὴν ἀκα­τά­παυ­στη προ­πα­γάν­δα τῆς πλά­νης καὶ τῆς ἁμαρ­τί­ας, ποὺ κάνουν οἱ σκο­τει­νὲς δυνά­μεις.

Δὲν ἰσχύ­ει βεβαί­ως τὸ ἴδιο γιὰ τοὺς κλη­ρι­κούς. Διό­τι αὐτοί, ποὺ τόλ­μη­σαν νὰ ἀνα­λά­βουν τὴ δια­ποί­μαν­σι λαοῦ καὶ μέρα-νύχτα ἀσχο­λοῦν­ται μὲ τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τῆς θρη­σκεί­ας, αὐτοὶ δὲν ἔχουν τὴν ἄγνοια τοῦ λαοῦ μας. Αὐτοὶ ξέρουν καλύ­τε­ρα τὸ θέλη­μα τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ οἱ παρα­βά­σεις τους δὲν ὀνο­μά­ζον­ται «ἀγνο­ή­μα­τα», ὅπως τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ «ἁμαρ­τή­μα­τα».

Ἀγα­πη­τοί μου! Ὁ λαϊ­κὸς καὶ ὁ κλη­ρι­κὸς θὰ δικα­σθοῦν καὶ οἱ δύο γιὰ τὶς παρα­βά­σεις τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Ἀλλ’ ὁ κλη­ρι­κὸς θὰ κρι­θῇ αὐστη­ρό­τε­ρα καὶ θὰ τιμω­ρη­θῇ βαρύ­τε­ρα. Ὁ γνοὺς πολ­λὰ δαρή­σε­ται πολ­λά (Πρβλ. Λουκ. 12:47).