H ΕΠΕΤΕΙΟΣ 1700 ΕΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΚΛΗΣI ΤΗΣ Α΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Ἐφέ­τος συμ­πλη­ρώ­νον­ται αἰσί­ως 1.700 ἔτη ἀπὸ τότε, ποὺ συγ­κλή­θη­κε ἡ Α΄ Οἰκου­με­νι­κὴ Σύνο­δος στὴ Νίκαια τῆς Βιθυ­νί­ας τὸ ἔτος 325 μ.Χ., μὲ ἀντι­κεί­με­νο τὴ χρι­στο­λο­γι­κὴ αἵρε­σι τοῦ Ἀρεί­ου, ἡ ὁποία ἀμφι­σβή­τη­σε τὴ θεό­τη­τα τοῦ Κυρί­ου. Οἱ 318 θεο­φό­ροι πατέ­ρες, ποὺ συνε­κά­λε­σαν τὴ Σύνο­δο κατε­δί­κα­σαν τὶς πλά­νες τοῦ Ἀρεί­ου καὶ τῶν ὀπα­δῶν του καὶ συνέ­τα­ξαν τὰ ἑπτὰ πρῶ­τα ἄρθρα τοῦ Συμ­βό­λου τῆς Πίστε­ως. Ἡ ἀρχὴ τῶν Συνό­δων ἀνά­γε­ται στὴν πρώ­τη Ἐκκλη­σία, ὅπου τὸ ἔτος 49 μ.Χ. συγ­κλή­θη­κε ἡ πρώ­τη ἀπο­στο­λι­κὴ Σύνο­δος στὰ Ἱερο­σό­λυ­μα, μὲ πρό­ε­δρό της τὸν ἅγιο Ἰάκω­βο τὸν Ἀδελ­φό­θεο, καὶ ἀντι­κεί­με­νό της τὸ ἐὰν θὰ ἔπρε­πε νὰ τηροῦν τὸ μωσαϊ­κὸ νόμο τῆς περι­το­μῆς ὅσοι ἐθνι­κοὶ ἤθε­λαν νὰ βαπτι­σθοῦν χρι­στια­νοί. Στὴν πρώ­τη ἀπο­στο­λι­κὴ Σύνο­δο πῆραν μέρος τέσ­σε­ρις Ἀπό­στο­λοι καὶ οἱ πρε­σβύ­τε­ροι τῶν Ἱερο­σο­λύ­μων. Ἔκτο­τε καὶ ἕως τὸ ἔτος 787 μ.Χ., ποὺ συγ­κλή­θη­κε ἡ Ζ΄ Οἰκου­με­νι­κὴ Σύνο­δος, ἡ ὁποία κατε­δί­κα­σε τὴν εἰκο­νο­μα­χία, ἔλα­βαν χώρα ἄλλες πέν­τε οἰκου­με­νι­κὲς σύνο­δοι, τὸ ὅλον ἑπτά. Βεβαί­ως κατὰ και­ροὺς ἔχουν συγ­κλη­θῆ καὶ πολ­λὲς τοπι­κὲς σύνο­δοι, ἀλλ’ αὐτὲς δὲν εἶχαν τὸ κῦρος τῶν Οἰκου­με­νι­κῶν Συνό­δων.

Σύμ­φω­να μὲ τὸν ἀπό­στο­λο Παῦ­λο, ἡ Ἐκκλη­σία, ὡς σῶμα Χρι­στοῦ, εἶναι ὁ στῦ­λος καὶ τὸ ἑδραί­ω­μα τῆς ἀλη­θεί­ας (Α΄ Τιμ. 3:15). Στὴν Ὀρθο­δο­ξία τὸ ἀλά­θη­το φρό­νη­μα τῆς Ἐκκλη­σί­ας ἐκφρά­ζε­ται μέσῳ τῶν ἀντι­προ­σώ­πων τοῦ κλή­ρου καὶ τοῦ λαοῦ, δηλα­δὴ τῶν ἐπι­σκό­πων, καὶ τοῦ­το διό­τι στὴν ἐκλο­γὴ τῶν ἐπι­σκό­πων ἔπαι­ζε καὶ παί­ζει σημαν­τι­κὸ ρόλο ἡ ἄπο­ψι τοῦ ποι­μνί­ου τῆς ἑκά­στο­τε τοπι­κῆς ἐκκλη­σί­ας. Ἑπο­μέ­νως μέσῳ τοῦ συνό­λου τῶν ἐπι­σκό­πων ἐκφρα­ζό­ταν τὸ σύνο­λο τῆς Ἐκκλη­σί­ας, κλῆ­ρος καὶ λαός. Ἡ τήρη­σι τῶν ἀπο­φά­σε­ων τῶν Οἰκου­με­νι­κῶν Συνό­δων εἶναι ὑπο­χρε­ω­τι­κή. Ὅποιος ἐνέ­με­νε σὲ ἀπό­ψεις δια­φο­ρε­τι­κὲς ἀπ’ αὐτὲς ποὺ ἐξέ­φρα­ζαν οἱ ἑκά­στο­τε συνο­δι­κὲς ἀπο­φά­σεις, οἱ ὁποῖ­ες λαμ­βά­νον­ταν μὲ τὸ φωτι­σμὸ τοῦ Ἁγί­ου Πνεύ­μα­τος, ἔθε­τε αὐτο­μά­τως τὸν ἑαυ­τό του ἐκτὸς Ἐκκλη­σί­ας. Τὸ συνο­δι­κὸ σύστη­μα τῶν ἀπο­φά­σε­ων κατε­πά­τη­σε βάναυ­σα ὁ παπι­σμός, ὁ ὁποῖ­ος ἔδω­σε στὸ πρό­σω­πο τοῦ ἑκά­στο­τε πάπα τὸ δικαί­ω­μα νὰ ἀναι­ρῇ μόνος του ἀκό­μη καὶ τὶς συνο­δι­κὲς ἀπο­φά­σεις, ἐὰν κατὰ τὴν κρί­σι του δια­φω­νεῖ μ’ αὐτές!

Ἡ αἵρε­σι ἀπο­τε­λεῖ τὸ φοβε­ρό­τε­ρο κακὸ μέσα στὴν Ἐκκλη­σία. Ὁ αἱρε­τι­κὸς ὄχι μόνο θέτει ἐγωι­στι­κὰ τὴν ἄπο­ψί του παρα­πά­νω ἀπὸ τὴ θέσι τῆς Ἐκκλη­σί­ας, ἀλλὰ καὶ τὴ δια­δί­δει μὲ φανα­τι­σμό. Σκο­πός του εἶναι νὰ ἀπο­σπά­σῃ τοὺς χρι­στια­νοὺς ἀπὸ τὸ ἐκκλη­σια­στι­κὸ σῶμα καὶ νὰ τοὺς μετα­τρέ­ψῃ σὲ ὀπα­δούς του. Ἡ αἵρε­σι νοθεύ­ει τὴν ἀλή­θεια καὶ δια­σπᾷ τὴν ἑνό­τη­τα τῆς Ἐκκλη­σί­ας. Ὁ αἱρε­τι­κὸς θέτει τὸν ἑαυ­τό του μακριὰ ἀπὸ τὴν ἁγια­στι­κὴ χάρι τῶν μυστη­ρί­ων τῆς Ἐκκλη­σί­ας καὶ συνε­πῶς χάνει καὶ τὴ δυνα­τό­τη­τα σωτη­ρί­ας.

Δυστυ­χῶς στὴν ἐπο­χή μας καὶ ὅσο προ­χω­ροῦ­με πρὸς τοὺς ἐσχά­τους και­ρούς, πολ­λὲς νέες ποι­κί­λες αἱρέ­σεις καὶ παρα­θρη­σκευ­τι­κὲς ὁμά­δες κάνουν τὴν ἐμφά­νι­σί τους καὶ ἐξα­πλώ­νον­ται ὡς ἐπι­κίν­δυ­νη γάγ­γραι­να ὄχι μόνο εἰς βάρος τῆς Ἐκκλη­σί­ας, ἀλλὰ καὶ εἰς βάρος τοῦ συνό­λου τῆς κοι­νω­νί­ας. Ἀλλ’ ὅσο περισ­σό­τε­ρο αὐτὲς ἐντεί­νουν τὴ δρᾶ­σι τους, τόσο περισ­σό­τε­ρο ἐμεῖς θὰ πρέ­πῃ νὰ κρα­τη­θοῦ­με γερὰ ἀπὸ τὴν ἁγία Ὀρθό­δο­ξη Ἐκκλη­σία μας, ἡ ὁποία δια­φυ­λάτ­τει ἀκέ­ραιη τὴ σώζου­σα ἀλή­θεια καὶ ἀπο­τε­λεῖ τὴ μονα­δι­κὴ κιβω­τὸ σωτη­ρί­ας.

Μὲ ἀφορ­μὴ λοι­πὸν τὴ συμ­πλή­ρω­σι τῶν 1.770 ἐτῶν ἀπὸ τὴ σύγ­κλη­σι τῆς Α΄ Οἰκου­με­νι­κῆς Συνό­δου, ἂς στα­θοῦ­με ἑδραῖ­οι στὴν πίστι μας καὶ ἂς παρα­κα­λέ­σου­με θερ­μὰ τὸν Κύριό μας νὰ κατα­παύ­σῃ τὶς αἱρέ­σεις καὶ τὰ σχί­σμα­τα, νὰ δια­φυ­λά­ξῃ τὸ πλή­ρω­μα τῆς Ἐκκλη­σί­ας ἀπὸ τοὺς κακο­δό­ξους λύκους καὶ νὰ φέρῃ εἰρή­νη καὶ ὁμό­νοια μετα­ξὺ ὅλων τῶν κατὰ τόπους ὀρθο­δό­ξων ἐκκλη­σιῶν.

Ἀνδρέ­ας Κεφαλ­λη­νιά­δης

Δάσκα­λος Γ΄ Ἀρσα­κεί­ου – Τοσι­τσεί­ου Δημο­τι­κοῦ Σχο­λεί­ου Ἐκά­λης