ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΠΙΘΗΚΟΥ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥ (Β΄)

Εἶναι πραγ­μα­τι­κὰ ὁλο­φά­νε­ρο, ὅτι οἱ ὀπα­δοὶ τοῦ Δαρ­βί­νου θέλουν πάσῃ θυσίᾳ, νὰ ἑστιά­ζουν τὴν προ­σο­χή μας στὶς ὁμοιό­τη­τες τῆς σωμα­τι­κῆς κατα­σκευ­ῆς τοῦ ἀνθρώ­που μὲ τὸν πίθη­κο. Προ­σπα­θοῦν ἐπί­σης ἐδῶ καὶ δεκα­ε­τί­ες, κάνον­τας πολύ­χρο­να πει­ρά­μα­τα μὲ πιθή­κους σὲ συν­θῆ­κες αἰχ­μα­λω­σί­ας, νὰ μᾶς ἀπο­δεί­ξουν πόσο … εὐφυεῖς εἶναι, καὶ ὅτι ὁ ψυχι­σμός τους δὲν ἀπέ­χει πολὺ ἀπ’ αὐτὸν τοῦ ἀνθρώ­που. Ἑπο­μέ­νως, λένε, πίθη­κος καὶ ἄνθρω­πος εἶναι οὐσια­στι­κά … ὅμοιοι! Εἶναι καὶ αὐτὸς ἕνας τρό­πος, γιὰ νὰ «ἀπο­δεί­ξουν», ὅτι κατα­γό­με­θα ἀπὸ τὸν τετρά­πο­δο αὐτὸ πρό­γο­νο. Καὶ ἐνῷ συνε­χῶς ὑπο­βι­βά­ζουν τὸν ἄνθρω­πο καὶ ἐξυ­ψώ­νουν τὸν πίθη­κο, παρα­λεί­πουν νὰ μᾶς μιλή­σουν γιὰ τὶς τερά­στιες δια­φο­ρές, ποὺ ὑπάρ­χουν.

Δὲν τοὺς ἐνδια­φέ­ρει καθό­λου, ὅτι ὁ ἄνθρω­πος βαδί­ζει ὄρθιος καὶ ὅτι τὸ κεφά­λι του βλέ­πει τὸν οὐρα­νό. Ἀντι­στρό­φως ἀνά­λο­γα ὁ πίθη­κος βαδί­ζει στὰ τέσ­σε­ρα καὶ τὸ βλέμ­μα του κατευ­θύ­νε­ται πρὸς τὰ κάτω. Δὲν τοὺς ἐνδια­φέ­ρει, ὅτι ὁ πίθη­κος ζεῖ ἐπά­νω στὰ δέν­τρα, μετα­κι­νού­με­νος ἀπὸ κλα­δὶ σὲ κλα­δί, ὅπου φτιά­χνει καὶ τὴν φωλιά του, ἐνῷ ὁ ἄνθρω­πος ζεῖ ἀπο­κλει­στι­κὰ στὸ ἔδα­φος, ὅπου καὶ κατα­σκευά­ζει τὸ σπί­τι του.

Ἀλλὰ ἡ κυριό­τε­ρη δια­φο­ρὰ βρί­σκε­ται σαφῶς στὶς πνευ­μα­τι­κὲς ἱκα­νό­τη­τες. Ὁ ἄνθρω­πος ἔχει γλῶσ­σα, λόγο, μὲ τὸν ὁποῖο συνεν­νο­εῖ­ται μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώ­πους. Ὁ πίθη­κος παρά­γει μόνο κραυ­γές, κρωγ­μούς, γρυλ­λι­σμοὺς καὶ βρυ­χηθ­μούς. Ὁ ἄνθρω­πος ἐπι­νο­εῖ καὶ κατα­σκευά­ζει ἐργα­λεῖα, ἐνῷ ὁ πίθη­κος ξέρει νὰ χρη­σι­μο­ποιεῖ μόνο ἕτοι­μα κλα­δά­κια, γιὰ νὰ συλ­λαμ­βά­νῃ εὐκο­λό­τε­ρα τούς …τερ­μῖ­τες. Ὁ ἄνθρω­πος ἀνά­βει φωτιὰ καὶ δύνα­ται νὰ τὴ συν­τη­ρή­σῃ, ἐνῷ ὁ πίθη­κος οὔτε φωτιὰ μπο­ρεῖ νὰ ἀνά­ψῃ οὔτε εἶναι ἱκα­νὸς νὰ σκε­φθῇ, ὅτι ἀρκεῖ νὰ ρίξῃ λίγα ξύλα γιὰ νὰ τὴ συν­τη­ρή­σῃ.

Ὁ πίθη­κος, ἂν καὶ παλαιό­τε­ρος τοῦ ἀνθρώ­που, ἔμει­νε ὁ ἴδιος ἐδῶ καὶ ἑκα­τομ­μύ­ρια ἔτη, διό­τι μόνο μιμη­τι­κὲς ἱκα­νό­τη­τες ἔχει καὶ ὄχι ἐφευ­ρε­τι­κὲς ἢ ἀνα­κα­λυ­πτι­κές. Ἀντι­θέ­τως ὁ ἄνθρω­πος, ἂν καὶ πολὺ νεό­τε­ρος τοῦ πιθή­κου, ἐντὸς ὀλί­γων χιλιά­δων ἐτῶν δημιούρ­γη­σε πολι­τι­σμό, ἐπι­στῆ­μες, τέχνες, γράμ­μα­τα, ἔφθα­σε στὸ φεγ­γά­ρι. Ὁ ἄνθρω­πος, ἐν ὀλί­γοις, εἶναι προ­σω­πι­κό­της μὲ λογι­κή, μὲ σκέ­ψι, μὲ δημιουρ­γι­κό­τη­τα, μὲ ὁμι­λία, μὲ συνεί­δη­σι, μὲ ἐλευ­θε­ρία ἐπι­λο­γῆς. Ὁ πίθη­κος εἶναι ἕνα ζῷο μὲ ἔνστι­κτα καὶ τίπο­τε περισ­σό­τε­ρο. Δὲν μπο­ρεῖ νὰ ξεπε­ρά­σῃ τὸ ὅριο τοῦ ζῴου, ὅσο καὶ ἂν οἱ ἐξε­λι­κτι­κοὶ προ­σπα­θοῦν νά τόν … ἐκβιά­σουν. Καὶ αὐτὴ ἡ τερα­στία δια­φο­ρὰ ποὺ ὑπάρ­χει, δὲν γεφυ­ρώ­νε­ται μὲ καμ­μία θεω­ρία ἐξε­λί­ξε­ως. Εἶναι λοι­πὸν ἐξευ­τε­λι­στι­κὴ γιὰ τὸν ἄνθρω­πο ὁποια­δή­πο­τε ἀπό­πει­ρα ἐξο­μοιώ­σε­ώς του μὲ τὸν πίθη­κο. Ἐπι­πλέ­ον εἶναι παρά­λο­γη καὶ ἀντε­πι­στη­μο­νι­κή.

Ὁ ἄνθρω­πος πλά­σθη­κε ἀπὸ τὸ Δημιουρ­γό του νὰ εἶναι κυρί­αρ­χος τῆς Φύσε­ως καὶ ἔχει τὴ δυνα­τό­τη­τα τῆς θεώ­σε­ως. Ὅσο νωρί­τε­ρα καὶ πλη­ρέ­στε­ρα κατα­λά­βει τὴ θεία κατα­γω­γή του καὶ ἀπαλ­λα­χθεῖ ἀπὸ τὶς διά­φο­ρες πλά­νες, τόσο εὐκο­λό­τε­ρα θὰ κατα­νο­ή­σῃ καὶ τὸν προ­ο­ρι­σμό του καὶ τὸ σκο­πὸ τῆς ὑπάρ­ξε­ώς του. Καὶ ὅσο περισ­σό­τε­ρο συν­δέ­ει τὴν ὕπαρ­ξί του μὲ τὸ Δημιουρ­γό του, τόσο πιὸ εὐτυ­χι­σμέ­νος θὰ ζῇ στὴν προ­σω­ρι­νὴ αὐτὴ ζωή, κερ­δί­ζον­τας στὸ τέλος καὶ τὴν αἰω­νιό­τη­τα, γιὰ τὴν ὁποία εἶναι πλα­σμέ­νος.