Ἔχουν ἀγάπη οἱ οἰκουμενισταί;

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ ἀει­μνή­στου Θεο­λό­γου Νικο­λά­ου Σωτη­ρο­πού­λου “Ἀντιοι­κου­με­νι­στι­κά”

Οἱ οἰκου­με­νι­σταὶ ἡγέ­τες τῆς Ἐκκλη­σί­ας, τῆς ἁγιω­τά­της Ὀρθο­δο­ξί­ας, ἐμφα­νί­ζον­ται ὡς ἄνθρω­ποι τῆς ἀγά­πης. Ἡ ἀγά­πη εἶνε ἡ κορυ­φαία ἀρε­τὴ τοῦ Χρι­στια­νι­σμοῦ καὶ ἡ σύνο­ψι καὶ ἡ ἐκπλή­ρω­σι τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Ὅλοι θέλου­με νὰ μᾶς ἀγα­ποῦν, προ­πάν­των νὰ μᾶς ἀγα­ποῦν, καὶ ὅλοι ἀνα­γνω­ρί­ζου­με τὴν ὑπε­ρο­χὴ καὶ τὸ ἀνυ­πέρ­βλη­το μεγα­λεῖο της ἀρε­τῆς τῆς ἀγά­πης. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ οἰκου­με­νι­σταί, πρὸς ὑπο­στή­ρι­ξι τῶν οἰκου­με­νι­στι­κῶν σκο­πῶν καὶ ἀντι­λή­ψε­ών τους, ἐπι­κα­λοῦν­ται τὴν ἀγά­πη, καὶ κατὰ κόρον ὁμι­λοῦν περὶ ἀγά­πης. Λιγώ­τε­ρο ὡμί­λη­σε περὶ ἀγά­πης ὁ μαθη­τὴς τῆς ἀγά­πης, ὁ Ἀπό­στο­λος Ἰωάν­νης, καὶ ὁ συν­θέ­της τοῦ ὕμνου τῆς ἀγά­πης, ὁ Ἀπό­στο­λος Παῦ­λος, καὶ περισ­σό­τε­ρο ὁμι­λοῦν περὶ ἀγά­πης οἱ οἰκου­με­νι­σταί. Παπὰς τοῦ Ἐξω­τε­ρι­κοῦ, πει­θή­νιο ὄργα­νο ἀρχιοι­κου­με­νι­στοῦ ἐπι­σκό­που του, ἔφθα­σε μέχρι τοῦ σημεί­ου νὰ κηρύ­ξη στὸ ἐκκλη­σί­α­σμα τοῦ­το τὸ ἀπί­στευ­το: Λέγουν, ὅτι ὁ Ἀπό­στο­λος Ἰωάν­νης εἶνε ὁ μαθη­τὴς τῆς ἀγά­πης. Λάθος! Ἐμεῖς εἴμε­θα οἱ μαθη­ταὶ τῆς ἀγά­πης, ποὺ ἀγκα­λιά­ζου­με ὅλους τους ἀνθρώ­πους, ὄχι ἐκεῖ­νος, ποὺ ἔγρα­ψε νὰ μὴ δεχώ­με­θα τοὺς ἑτε­ρο­δό­ξους στὸ σπί­τι μας, καὶ νὰ μὴ τοὺς λέγω­με, Χαί­ρε­τε… Ὁ ἀχρεῖ­ος αὐτὸς παπὰς ἔκα­νε τὸν ἑαυ­τό του ἀνώ­τε­ρο ἀπὸ τὸν Ἀπό­στο­λο Ἰωάν­νη, ἐπει­δὴ ὁ Ἀπό­στο­λος συνέ­στη­σε αὐστη­ρὴ στά­σι ἀπέ­ναν­τι τῶν αἱρε­τι­κῶν διδα­σκά­λων (Β΄ Ἰωάν. 10–11). Καὶ συνέ­στη­σε αὐστη­ρὴ στά­σι ὄχι βεβαί­ως ἀπὸ μῖσος πρὸς τοὺς αἱρε­τι­κούς, ἀλλ’ ἀπὸ μῖσος πρὸς τὴν αἵρε­σι, ἀγά­πη δὲ πρὸς τοὺς αἱρε­τι­κούς, ἀλλὰ καὶ πρὸς τοὺς πιστούς. Πρὸς μὲν τοὺς αἱρε­τι­κοὺς γιὰ νὰ τοὺς βοη­θή­σῃ μὲ τὴν αὐστη­ρὴ στά­σι νὰ συναι­σθαν­θοῦν τὴν πλά­νη τους καὶ νὰ μετα­νο­ή­σουν, πρὸς δὲ τοὺς πιστοὺς γιὰ νὰ τοὺς προ­φυ­λά­ξῃ ἀπὸ τὴν αἵρε­σι καὶ τὴ συνε­νο­χὴ μὲ τοὺς αἱρε­τι­κούς.

Εἶνε πραγ­μα­τι­κὰ ὁ Οἰκου­με­νι­σμὸς κίνη­μα ἀγά­πης; Εἶνε πραγ­μα­τι­κὰ οἱ οἰκου­με­νι­σταὶ ἄνθρω­ποι τῆς ἀγά­πης; Ὄχι βεβαί­ως. Δὲν ἔχουν οἱ οἰκου­με­νι­σταὶ ἀγά­πη, ἀλλ’ ἐπί­φα­σιν ἀγά­πης. Ἡ Ἁγία Γρα­φὴ ὁμι­λεῖ γιὰ ἀγά­πη ἀνυ­πό­κρι­τη. Αὐτὸ σημαί­νει, ὅτι ὑπάρ­χει καὶ ἀγά­πη ὑπο­κρι­τι­κή. Οἱ Ἀπό­στο­λοι ἀπο­δεί­κνυαν σωστοὺς τοὺς ἑαυ­τούς των «ἐν ἀγά­πῃ ἀνυ­πο­κρί­τῳ», μὲ ἀγά­πη ἀνυ­πό­κρι­τη (Β΄ Κορ. 6:6). Οἱ Ἀπό­στο­λοι ἐπί­σης συνι­στοῦ­σαν: «Ἡ ἀγά­πη ἀνυ­πό­κρι­τος», ἡ ἀγά­πη νὰ εἶνε ἀνυ­πό­κρι­τη (Ρωμ. 12:9). Οἱ οἰκου­με­νι­σταὶ ἔχουν ὑπο­κρι­τι­κὴ ἀγά­πη.

Ὁ κατὰ κόρον λόγος τους περὶ ἀγά­πης εἶνε ἁπλῶς ἀγα­πο­λο­γία, φλυα­ρία περὶ ἀγά­πης.

Μήπως μὲ τὴν κρί­σι, ποὺ ἐκφέ­ρου­με, ἀδι­κοῦ­με τοὺς οἰκου­με­νι­στάς; Ἡ ἀδι­κία κατὰ τὴν Ἁγία Γρα­φὴ εἶνε μεγά­λο κακό, ἀπο­κλεί­ει τοὺς ἀδί­κους ἀπὸ τὴ βασι­λεία τοῦ Θεοῦ. «Ἄδι­κοι βασι­λεί­αν Θεοῦ οὐ κλη­ρο­νο­μή­σου­σι», λέγει ὁ Ἀπό­στο­λος (Α΄ Κορ. 6:9). Δὲν ἀδι­κοῦ­με τοὺς οἰκου­με­νι­στάς, ὅταν σ’ αὐτοὺς ἀπο­δί­δω­με ψεύ­τι­κη ἀγά­πη. Τὴν κρί­σι μας γι’ αὐτοὺς στη­ρί­ζου­με σὲ ἀπο­δεί­ξεις.

Κατ’ ἀρχὰς πρέ­πει νὰ ποῦ­με, ὅτι ἡ ἀγά­πη εἶνε μὲν ἡ κορυ­φαία τῶν ἀρε­τῶν, ἀλλὰ τῆς ἀγά­πης καὶ κάθε ἀρε­τῆς λογι­κῶς προ­η­γεῖ­ται ἡ ἀλή­θεια τῆς Πίστε­ως. Τονί­ζουν συχνὰ οἱ οἰκου­με­νι­σταὶ τὸ Γρα­φι­κό, ὅτι «ὁ Θεὸς ἀγά­πη ἐστί» (Α΄ Ἰωάν. 4:8,16). Ἀλλὰ για­τί δὲν τονί­ζουν καὶ τὰ Γρα­φι­κά, ὅτι ὁ Χρι­στός, ὁ σαρ­κω­μέ­νος Θεός, εἶνε «ἡ ἀλή­θεια» (Ἰωάν. 14:6), καὶ τὸ Πνεῦ­μα εἶνε ἐπί­σης «ἡ ἀλή­θεια»; (Α΄ Ἰωάν. 5:6). Ἀλή­θεια καὶ ἀγά­πη εἶνε δύο πράγ­μα­τα συνε­ζευγ­μέ­να. Κατὰ τὸν Ἀπό­στο­λο Ἰωάν­νη ἀγα­ποῦν «ἐν ἀλη­θείᾳ», ἀλη­θι­νά, «οἱ ἐγνω­κό­τες τὴν ἀλή­θειαν», ὅσοι ἔχουν γνω­ρί­σει τὴν ἀλή­θεια (Β΄ Ἰωάν. 1). Ἔτσι ὁ Ἰωάν­νης ἐξαρ­τᾷ τὴν ἀγά­πη ἀπὸ τὴν ἀλή­θεια. Ὁ δὲ Παῦ­λος, διὰ τῆς φρά­σε­ως «ἀλη­θεύ­ον­τες ἐν ἀγά­πῃ» (Ἐφ. 4:15), στὴν ἀλή­θεια συναρ­τᾷ τὴν ἀγά­πη. Ἂν ἡ ἀγά­πη δια­ζευ­χθῇ ἀπὸ τὴν ἀλή­θεια, ἐκφυ­λί­ζε­ται. Αἱρε­τι­κοὶ ἔφθα­σαν μέχρι τοῦ σημεί­ου νὰ θεω­ροῦν καὶ τὰ ὁμο­φυ­λο­φι­λι­κὰ αἴσχη ἀγά­πη, ἀσπα­σμοὺς ἀγγέ­λων! Χωρὶς τὴν ἀλή­θεια ἡ ἀγά­πη καταν­τᾷ ἀπά­τη.