Ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, ὁ ἄνθρωπος, ὅπως εἴπαμε σ’ ἄλλη ὁμιλία, πρέπει νὰ ἐργάζεται. Ἀλλ’ ὅσο δυνατὸς κι’ ἂν εἶνε, δὲν μπορεῖ νὰ δουλεύη συνέχεια, χωρὶς διακοπή κι’ ἀνάπαυσι. Ἡ ἐργασία πρέπει να δια κόπτεται κι’ ὁ ἄνθρωπος ν’ ἀναπαύεται, ὥστε νὰ παίρνη καινούργιες δυνάμεις γιὰ νὰ ξαναρχίζη τή δουλειά μὲ νέα δύναμι καὶ ὄρεξι. Καὶ σ’ αὐτὸ βοηθάει ἡ Κυριακή καὶ οἱ μεγάλες γιορτές ποὺ θέσπισε ἡ Ἐκκλησία μας.
Ζωή χωρίς γιορτὴ μοιάζει μὲ δρόμο ποὺ ἀναγκάζεται κανεὶς νὰ τὸν βαδίση χωρὶς πουθενὰ νὰ σταματήση. Στοὺς μεγάλους δρόμους ὑπάρχουν μέρη ὅπου σταματοῦν τ’ αὐτοκίνητα, κατεβαίνουν οἱ ἐπιβάτες, ξεκουράζονται λίγο, κι’ ὕστερα συνεχίζουν τὸ ταξίδι. Καὶ ἡ ζωὴ ἕνας δρόμος εἶνε, ποὺ σὲ πολλὲς περιπτώσεις εἶνε πολύ κουραστικός, κι’ ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη κάπου νὰ ξεκουραστή. Ἔτυχε ποτὲ νὰ περπατᾶς τὸ καλοκαίρι μὲ τὴν πολλὴ ζέστη; Κουρασμένος καθώς εἶσαι, μόλις δῆς κανένα δέντρο, κάθεσαι κι’ ἀναπαύεσαι κι ̓ εὐλογεῖς τὸ Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο που φύτεψε τὸ δέντρο γιὰ ν’ ἀναπαύωνται οἱ διαβάτες στὴν παχειά σκιά του. Τέτοια δέντρα εἶνε κι’ οἱ γιορτές, ποὺ μᾶς καλοῦν ν ̓ ἀναπαυθοῦμε λίγο, νὰ θυμηθοῦμε τὸ Θεό, νὰ δροσιστοῦμε ἀπὸ τὸ ἀεράκι που φυσάει μέσ’ ἀπ’ ἀπ ̓ τὰ μυστικά δάση τοῦ Θεοῦ, ἀπ ̓ τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ μακαριότητα.
Δυστυχῶς οἱ γιορτὲς δὲν ἐκπληρώνουν τὸ σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖον ὡρίστηκαν. Οἱ περισσότεροι δὲν πατοῦν στὴν ἐκκλησία καὶ δὲν θυμοῦνται τὸ Θεό. Τις ἅγιες μέρες τῶν γιορτῶν, ἀντὶ νὰ τὶς ἀφιερώνουν στο Θεό, τις ἀφιερώνουν στὸ Διάβολο, κι’ ἔτσι οἱ μέρες τῶν γιορτῶν εἶνε οἱ πιὸ ἁμαρτωλές μέρες.
Ρίξτε μια ματιὰ στὴ μέρα που γιορτάζει ἕνα χωριό. Στὴν ἐκκλησία λίγοι. Κι’ οἱ γυναῖκες ποὺ τακτικὰ ἐκκλησιάζονται, τὴ μέρα ἐκείνη δὲν ἐκκλησιάζονται. Εἶνε στὸ σπίτι καὶ ἑτοιμάζουν φαγητά γιὰ τοὺς ξένους. Οἱ δὲ ξένοι ἀπ’ τὰ γειτονικά χωριά δὲν ἔρχονται τὸ πρωὶ γιὰ νὰ ἐκκλησιαστοῦν στὸ ναό που γιορτάζει, ἀλλὰ ὑπολογίζουν πότε περίπου τελειώνει ἡ ἐκκλησία καὶ τότε ἔρχονται μὲ αὐτοκίνητα, μὲ τρακτέρ, μὲ τὰ πόδια, καὶ πηγαίνουν στα σπίτια καὶ τρῶνε καὶ πίνουν καὶ μεθᾶνε. Στὸ χωριὸ φέρνουν καὶ ντιζὲς καὶ χορεύουν τοὺς πιὸ ἔξαλλους χορούς. Καμμιά ντροπή, καμμιά σεμνότης. Πόσες φορὲς στὶς διασκεδάσεις αὐτὲς οἱ ἄνθρωποι δὲν ἔρχονται σὲ φιλονεικίες κι’ ἀκούγονται βλαστήμιες καὶ γίνονται μαχαιρώματα καὶ σκοτώνονται! Το βράδυ οἱ πιο πολλοὶ εἶνε μεθυσμένοι.
Ἔτσι περνᾶνε σὲ πολλὰ χωριά τὴ μέρα τῆς γιορτῆς τῆς ἐκκλησιᾶς τους. Ἀλλ’ αὐτὸ δὲν εἶνε χριστιανικὴ γιορτή. Εἶνε γιορτή διαβολική. Εἶνε ἀπὸ κεῖνες τὶς γιορτές πού, ὅπως λέει ὁ προφήτης, μισεῖ ὁ Θεός. Αν πρόκειται ἔτσι νὰ γιορτάζουν οἱ ἄνθρωποι τὶς γιορτές, καλύτερα εἶνε νὰ δουλεύουνε καὶ τὶς μέρες αὐτές.
* * *
Ἀλλ ̓ ἐκεῖ ποὺ φαίνεται περισσότερο το ξεστράτημα τῶν χριστιανῶν εἶνε οἱ γιορτὲς τῶν Χριστουγέννων, τῆς Πρωτοχρονιᾶς, τῶν Θεοφανείων, τοῦ Πάσχα, καὶ μάλιστα τῶν Απόκρεων. Ἡ Ἐκκλησία ὥρισε τὶς μέρες τῶν Απόκρεων σαν μιὰ προετοιμασία γιὰ τὴ Μεγάλη Σαρακοστή. Μᾶς καλεῖ νὰ θυμηθοῦμε ὅτι πλησιάζουν οἱ μεγάλες γιορτές τῆς Χριστιανωσύνης, τὰ πάθη καὶ ἡ ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ.
Κι’ οἱ χριστιανοὶ τί κάνουν; Τὰ ἀντίθετα ἀπὸ κεῖνα ποὺ παραγγέλλει ἡ Ἐκκλησία. Ξεχνᾶνε πὼς εἶνε χριστιανοί, καὶ ζοῦνε ὄχι σὰν χριστιανοὶ ἀλλὰ σὰν ζῶα καὶ χειρότερα ἀκόμα. Σὰν νὰ μὴ θέλουν νὰ φαίνωνται ἄνθρωποι, φορᾶνε τις Αποκριές μάσκες, κι ̓ ἄλλοι παρουσιάζονται σὰν λύκοι, ἄλλοι σάν ἀρκοῦδες, ἄλλοι σὰν μαϊμοῦδες καὶ ἄλλοι φοροῦν κέρατα καὶ παριστάνουν τὸ διάβολο. Οἱ μάσκες τους σκεπάζουν τὸ πρόσωπο καὶ δὲν μπορεῖς νὰ διακρίνης ποιὸς κρύβεται ἀπὸ κάτω. Ἀπ ̓ τὸ στόμα τους βγαίνουν αἰσχρολογίες. Μπαίνουν στα σπίτια καὶ σὲ μερικά χωριά ἁρπάζουν ὅ,τι βροῦνε στὴν αὐλὴ τοῦ σπιτιοῦ κι ̓ ἀνάβουν φωτιὲς καὶ τὰ καῖνε. Γυναῖκα δὲν μπορεῖ νὰ περπατήση στο δρόμο. Γέρος δὲν μπορεῖ νὰ πάη στὸ σπίτι του. Ακόμα και τοὺς ἱερεῖς τοῦ Ὑψίστου κοροϊδεύουν.
* * *
Ἀλλὰ δὲν γιορτάζουν ἔτσι οἱ χριστιανοί. Ὄχι! Ἔτσι γιόρταζαν οἱ ἄνθρωποι στα παλιά χρόνια, προτοῦ νἄρθη ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο. Ἔτσι γιόρταζαν οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας ποὺ δὲν πίστευαν στὸν ἀληθινὸ Θεό. Οἱ ψεύτικοι θεοὶ ποὺ πίστευαν ἦταν αἰσχροὶ καὶ ἀνήθικοι, κι ̓ ἤθελαν νὰ γίνωνται τέτοια στις γιορτές τους. Ὁ Βάκχος παραδείγματος χάριν, ὁ θεὸς τοῦ κρασιοῦ, ἤθελε οἱ ἄνθρωποι νὰ μεθᾶνε καὶ μεθυσμένοι νὰ τὸν λατρεύουν. Ἡ Αφροδίτη, ἡ θεὰ τῶν αἰσχρῶν ἐρώτων, ἤθελε νὰ βλέπη τοὺς ἀνθρώπους να πέφτουν στὶς αἰσχρές ἁμαρτίες καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ νὰ τὴ λατρεύουν. Τέτοιοι θεοὶ τέτοια ἤθελαν.
Ἀλλ’ ὁ Χριστός, ὁ ἀληθινός Θεός, ἦρθε ἀπ ̓ τὰ οὐράνια στὴν ἁμαρτωλή γῆ, γεννήθηκε στη φάτνη καὶ σταυρώθηκε γιὰ νὰ καταργήση τὴν εἰδωλολατρία καὶ νὰ διδάξη στὸν ἄνθρωπο τὴν ἀνώτερη, τὴν ἀγγελική ζωή. Κι’ ὅσοι πίστευαν στὸ Χριστὸ καὶ βαπτίζονταν ἄφηναν ὅλα τὰ αἴσχη, ἄλλαζαν ζωὴ καὶ ζοῦσαν τὴ νέα χριστιανικὴ ζωή. Οἱ χριστιανοὶ δὲν εἶχαν πιὰ καμμιὰ σχέσι μὲ ὅσα ἔλεγαν καὶ ἔκαναν στις γιορτές τους οἱ εἰδωλολάτρες. Καὶ πρέπει νὰ ξέρουμε πὼς ὅσοι τὶς ἅγιες μέρες τῶν γιορτῶν, καὶ μάλιστα τῶν Ἀπόκρεων, λένε καὶ κάνουν ὅσα εἴπαμε παραπάνω, αὐτοὶ δὲν πρέπει νὰ λέγωνται χριστιανοί, ἀλλ’ εἰδωλολάτρες. Ἡ Ἐκκλησία τοὺς ἀφορίζει, δηλαδή τους διαγράφει ἀπ’ τὸν κατάλογο τῶν χριστιανῶν. Αὐτὸ ὁρίζουν οἱ ἱεροὶ Κανόνες, καὶ μάλιστα ὁ 62ος Κανὼν τῆς 6ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὅποιος ἀμφιβάλλει, ἂς ἀνοίξη τό Πηδάλιο καὶ ἂς δῆ ἐκεῖ ποιὰ ἀστροπελέκια θεϊκῆς ὀργῆς πέφτουν πάνω στὰ κεφάλια ἐκείνων ποὺ μὲ εἰδωλολατρικά λόγια καὶ ἔργα προσβάλλουν καὶ ἀτιμάζουν τὶς ἅγιες μέρες τῆς Χριστιανωσύνης.
επ. Αυγουστίνος Καντιώτης
Από το βιβλίο του ιδίου “ΚΟΙΝΩΝΙΚΑΙ ΠΛΗΓΑΙ”
Greek