ΕΝΙΑΥΤΟΣ ΚΥΡΙΟΥ

π. Δημη­τρί­ου Μπό­κου

Ὁ Χρι­στὸς πῆγε κάπο­τε στὴ Ναζα­ρέτ, στὴν πόλη ὅπου εἶχε μεγα­λώ­σει. Ἦταν Σάβ­βα­το καὶ εἰσῆλ­θε στὴ Συνα­γω­γή, ὅπου διά­βα­σε μιὰ προ­φη­τεία τοῦ προ­φή­τη Ἡσα­ΐα ποὺ ἀνα­φε­ρό­ταν στὸν ἐρχο­μὸ τοῦ Μεσ­σία. Κατό­πιν εἶπε στοὺς συμ­πα­τριῶ­τες του ὅτι ἡ προ­φη­τεία αὐτὴ ἐκπλη­ρω­νό­ταν στὸ πρό­σω­πό του, τὴν ὥρα ἐκεί­νη ποὺ τὸν ἄκου­γαν νὰ ὁμι­λεῖ (Κυρια­κὴ τῆς Ἰνδί­κτου).

Ἡ προ­φη­τεία ἔλε­γε ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦ­μα θὰ κατοι­κή­σει πάνω στὸν Μεσ­σία. Στὴν πρὸ Χρι­στοῦ ἐπο­χὴ ὅσοι ἀπο­στέλ­λον­ταν ἀπὸ τὸν Θεό, ‑ἱερεῖς, προ­φῆ­τες, βασι­λεῖς,- χρί­ον­ταν μὲ ἁγια­σμέ­νο ἔλαιο, δεῖγ­μα ὅτι λάμ­βα­ναν ἁγια­σμὸ καὶ εὐλο­γία γιὰ τὸ ἔργο τους. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ὀνο­μά­ζον­ταν «χρι­στοὶ Κυρί­ου». Τὸν Μεσ­σία ὅμως τὸν χρί­ει ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦ­μα. Γι’ αὐτὸ καὶ κατ’ ἐξο­χὴν ὀνο­μά­ζε­ται Χρι­στός.

Οἱ ἄλλοι χρι­στοὶ μὲ τὴ χρί­ση τους ἔπαιρ­ναν μιὰ μικρὴ δόση ἁγια­σμοῦ, προ­φή­τευαν μὲ μέτρο καὶ σὲ ὁρι­σμέ­νες μόνο στιγ­μές. Ὁ Χρι­στὸς ὅμως λαμ­βά­νει ὡς ἄνθρω­πος ὁλό­κλη­ρο τὸ Ἅγιο Πνεῦ­μα. «Πνεῦ­μα Κυρί­ου ἐπ’ ἐμέ». Πάνω του, σὲ ὁλό­κλη­ρη τὴν ἀνθρώ­πι­νη φύση του, κατοι­κεῖ «πᾶν τὸ πλή­ρω­μα τῆς θεό­τη­τος σωμα­τι­κῶς» (Κολ. 2, 9). Ὁ ἐκλε­κτὸς αὐτὸς ἀπε­σταλ­μέ­νος γνω­ρί­ζει τὰ πάν­τα γιὰ τὸν Θεό. «Τὰ ρήμα­τα τοῦ Θεοῦ λαλεῖ. Οὐ γὰρ ἐκ μέτρου δίδω­σιν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦ­μα» (Ἰω. 3, 34). Στὸν Χρι­στὸ τὸ Πνεῦ­μα δίδε­ται ὄχι μὲ μέτρο, ἀλλὰ μὲ ἀφθο­νία, συνε­χῶς καὶ ἀπε­ριό­ρι­στα. Κατέ­χει πλή­ρως καὶ σὲ ἀπό­λυ­το βαθ­μὸ τὴ θεία ἀπο­κά­λυ­ψη. Διδά­σκει ἀλάν­θα­στα καὶ μὲ πλή­ρη ἀκρί­βεια τὴ διδα­σκα­λία τοῦ Θεοῦ.

Ὁ μονα­δι­κὸς αὐτὸς Χρι­στὸς Κυρί­ου ἀπο­στέλ­λε­ται στὸν κόσμο καὶ ἐγκαι­νιά­ζει «ἐνιαυ­τὸν Κυρί­ου δεκτόν». Ἡ ἀνθρώ­πι­νη ἱστο­ρία ἀλλά­ζει πλέ­ον σελί­δα. Κάτι νέο ἀνα­τέλ­λει στὴν πολυ­στέ­να­χτη γῆ. Οἱ ἄνθρω­ποι εἶχαν καταν­τή­σει φτω­χοὶ καὶ γυμνοὶ ἀπὸ ὅλα τὰ πλού­τη μὲ τὰ ὁποῖα τοὺς εἶχε προι­κί­σει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. Οἱ καρ­διές τους εἶχαν γίνει συν­τρίμ­μια. Εἶχαν κατα­στεῖ δέσμιοι ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἁμαρ­τί­ας. Βρί­σκον­ταν σὲ δει­νὴ αἰχ­μα­λω­σία καὶ πνευ­μα­τι­κὴ τύφλω­ση. Καὶ τότε ἔρχε­ται «τὸ πλή­ρω­μα τοῦ χρό­νου». Ἡ ἐπο­χὴ ποὺ ὁ Θεὸς ἐξα­πο­στέλ­λει τὸν Υἱό του στὸν κόσμο καὶ ἀρχί­ζει νὰ πραγ­μα­το­ποιεῖ­ται τὸ θεῖο σχέ­διο γιὰ τὴν ἀνθρώ­πι­νη σωτη­ρία. Πῶς ἔγι­νε φανε­ρὴ ἡ ἀλλα­γὴ ποὺ ἔφε­ρε ὁ Χρι­στός;

Ὁ Πρό­δρο­μος Ἰωάν­νης ἔστει­λε κάπο­τε δύο μαθη­τές του νὰ ρωτή­σουν τὸν Χρι­στό, ἂν εἶναι ὄντως ὁ προσ­δο­κώ­με­νος Μεσ­σί­ας. Ὁ Χρι­στὸς δὲν ἀπάν­τη­σε μὲ ἕνα ναὶ ἢ ἕνα ὄχι, ἀλλὰ εἶπε: Κοι­τάξ­τε τί γίνε­ται γύρω σας καὶ ἀπὸ αὐτὸ θὰ κατα­λά­βε­τε ποιὸς εἶμαι πραγ­μα­τι­κά. «Τυφλοὶ ἀνα­βλέ­που­σι, λεπροὶ καθα­ρί­ζον­ται, κωφοὶ ἀκού­ου­σι, νεκροὶ ἐγεί­ρον­ται», ἄνθρω­ποι φτω­χοὶ καὶ παραγ­κω­νι­σμέ­νοι ἀπὸ τοὺς ἰσχυ­ροὺς τῆς γῆς εὐαγ­γε­λί­ζον­ται. Ἀκοῦ­νε τὸ χαρ­μό­συ­νο μήνυ­μα τῆς Βασι­λεί­ας τοῦ Θεοῦ καὶ γεμί­ζουν χαρά, ἐλπί­δα καὶ αἰσιο­δο­ξία. Καὶ ἀπὸ τὰ ὁρα­τὰ καὶ αἰσθη­τὰ αὐτὰ θαύ­μα­τα, ὅσοι ἔχουν μάτια καὶ αὐτιὰ κατα­νο­οῦν τὸ θαῦ­μα τῆς ἐσω­τε­ρι­κῆς ἀλλα­γῆς τῶν ἀνθρώ­πων, μὲ τὴν ἄφε­ση τῶν ἁμαρ­τιῶν καὶ τὴν πνευ­μα­τι­κή τους ἀνόρ­θω­ση καὶ πορεία.

Στὸ ἑξῆς οἱ ἄνθρω­ποι δὲν θὰ κλαῖ­νε ἀνέλ­πι­δα. Ὁ πόνος τους δὲν θά ’ναι ἀδιέ­ξο­δος. Θὰ ξέρουν ὅτι κον­τά τους, δίπλα τους, ἀνά­με­σά τους, θὰ ὑπάρ­χει πάν­τα καὶ θὰ συμ­βα­δί­ζει μαζί τους στὸν δικό τους δρό­μο ὣς τὴ συν­τέ­λεια τῶν αἰώ­νων Ἐκεῖ­νος, ποὺ θὰ σκου­πί­ζει τὰ δάκρυά τους, θὰ θερα­πεύ­ει τὶς τσα­κι­σμέ­νες ψυχές τους, θὰ βαστά­ζει ἀντὶ γι’ αὐτοὺς τὰ δικά τους βάσα­να.

Εὐλο­γη­μέ­νος λοι­πὸν ὁ χρό­νος τοῦ Θεοῦ, τότε «ποὺ ’βγῆ­κεν ὁ Χρι­στὸς στὴ γῆ νὰ περ­πα­τή­σει».