Φωνή Βοώντος (CD 9)

Καλο­καί­ρι του 1960, 20 Ιου­λί­ου, ημέ­ρα τετάρ­τη και μνή­μη του προ­φή­τη Ηλία. Κάπου στα νότια προ­ά­στεια της Αρχιε­πι­σκο­πής Αθη­νών, κον­τά στη θάλασ­σα του Φαλή­ρου, στις Τζι­τζι­φιές, υπήρ­χε εκκλη­σία του προ­φή­του Ηλί­ου, είναι η σημε­ρι­νή παν­τά­νασ­σα Τζι­τζι­φιών. Την ημέ­ρα αυτή ο ναός πανη­γύ­ρι­ζε και κατά το πρό­γραμ­μα πήγε εκεί να μιλή­σει ο ιερο­κή­ρυξ Αρχι­μαν­δρί­της Αυγου­στί­νος Σκαν­τιώ­της, ηλι­κί­ας τότε 53 ετών.

Ο προ­φή­της Ηλί­ας είναι από τους αγί­ους που μιλούν στην καρ­διά του. Ο ζήλος του τον εμπνέ­ει, η μαρ­τυ­ρία του τον συγ­κι­νεί, το φρό­νη­μά του τον εκφρά­ζει, γι’ αυτό τον ακο­λου­θεί και, τηρου­μέ­νον των ανα­λο­γιών, τον μιμεί­τε. Μπο­ρεί να πει κανείς ότι υπάρ­χει κάποια συγ­γέ­νεια μετα­ξύ τους, συγ­γέ­νεια εν Πνεύ­μα­τι Αγίω.

Η ομι­λία που ακού­με εν συνε­χεία είναι αρκε­τά μεγά­λη και δυνα­τή. Ανα­φέ­ρει ορι­σμέ­να περι­στα­τι­κά από την περι­πε­τιώ­δη ζωή του προ­φή­του. Δεν τον εγκο­μιά­ζει απλώς.

Θέλει ή δυνα­τόν να επα­να­φέ­ρει, να ξανα­α­νά­ψει και στην επο­χή μας τον ζήλο του. Αν άλλοι φοβούν­ται σήμε­ρα τις θρη­σκευ­τι­κές υπερ­βο­λές, ο πατήρ Αυγου­στί­νος φοβά­ται την αδια­φο­ρία της γενιάς μας στα ζητή­μα­τα της πίστε­ως. Θλί­βε­ται για τους συμ­βι­βα­σμούς, πονά­ει για την απο­στα­σία, ανα­στε­νά­ζει για την ασέ­βεια, δεν ανέ­χε­ται τη βλα­σφη­μία, και καλεί και επι­στρα­τεύ­ει τους ο ακρο­α­τάς του να μιμη­θούν και αυτοί τον ένθεο ζήλο του προ­φή­τη Ηλία.

Σας ορκί­ζω, λέει έντο­να, φράξ­τε τα στό­μα­τα των βλα­σφή­μων.