Ἐφέτος συμπληρώνονται αἰσίως 1.700 ἔτη ἀπὸ τότε, ποὺ συγκλήθηκε ἡ Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας τὸ ἔτος 325 μ.Χ., μὲ ἀντικείμενο τὴ χριστολογικὴ αἵρεσι τοῦ Ἀρείου, ἡ ὁποία ἀμφισβήτησε τὴ θεότητα τοῦ Κυρίου. Οἱ 318 θεοφόροι πατέρες, ποὺ συνεκάλεσαν τὴ Σύνοδο κατεδίκασαν τὶς πλάνες τοῦ Ἀρείου καὶ τῶν ὀπαδῶν του καὶ συνέταξαν τὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Ἡ ἀρχὴ τῶν Συνόδων ἀνάγεται στὴν πρώτη Ἐκκλησία, ὅπου τὸ ἔτος 49 μ.Χ. συγκλήθηκε ἡ πρώτη ἀποστολικὴ Σύνοδος στὰ Ἱεροσόλυμα, μὲ πρόεδρό της τὸν ἅγιο Ἰάκωβο τὸν Ἀδελφόθεο, καὶ ἀντικείμενό της τὸ ἐὰν θὰ ἔπρεπε νὰ τηροῦν τὸ μωσαϊκὸ νόμο τῆς περιτομῆς ὅσοι ἐθνικοὶ ἤθελαν νὰ βαπτισθοῦν χριστιανοί. Στὴν πρώτη ἀποστολικὴ Σύνοδο πῆραν μέρος τέσσερις Ἀπόστολοι καὶ οἱ πρεσβύτεροι τῶν Ἱεροσολύμων. Ἔκτοτε καὶ ἕως τὸ ἔτος 787 μ.Χ., ποὺ συγκλήθηκε ἡ Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ἡ ὁποία κατεδίκασε τὴν εἰκονομαχία, ἔλαβαν χώρα ἄλλες πέντε οἰκουμενικὲς σύνοδοι, τὸ ὅλον ἑπτά. Βεβαίως κατὰ καιροὺς ἔχουν συγκληθῆ καὶ πολλὲς τοπικὲς σύνοδοι, ἀλλ’ αὐτὲς δὲν εἶχαν τὸ κῦρος τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
Σύμφωνα μὲ τὸν ἀπόστολο Παῦλο, ἡ Ἐκκλησία, ὡς σῶμα Χριστοῦ, εἶναι ὁ στῦλος καὶ τὸ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας (Α΄ Τιμ. 3:15). Στὴν Ὀρθοδοξία τὸ ἀλάθητο φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζεται μέσῳ τῶν ἀντιπροσώπων τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ, δηλαδὴ τῶν ἐπισκόπων, καὶ τοῦτο διότι στὴν ἐκλογὴ τῶν ἐπισκόπων ἔπαιζε καὶ παίζει σημαντικὸ ρόλο ἡ ἄποψι τοῦ ποιμνίου τῆς ἑκάστοτε τοπικῆς ἐκκλησίας. Ἑπομένως μέσῳ τοῦ συνόλου τῶν ἐπισκόπων ἐκφραζόταν τὸ σύνολο τῆς Ἐκκλησίας, κλῆρος καὶ λαός. Ἡ τήρησι τῶν ἀποφάσεων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων εἶναι ὑποχρεωτική. Ὅποιος ἐνέμενε σὲ ἀπόψεις διαφορετικὲς ἀπ’ αὐτὲς ποὺ ἐξέφραζαν οἱ ἑκάστοτε συνοδικὲς ἀποφάσεις, οἱ ὁποῖες λαμβάνονταν μὲ τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔθετε αὐτομάτως τὸν ἑαυτό του ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Τὸ συνοδικὸ σύστημα τῶν ἀποφάσεων κατεπάτησε βάναυσα ὁ παπισμός, ὁ ὁποῖος ἔδωσε στὸ πρόσωπο τοῦ ἑκάστοτε πάπα τὸ δικαίωμα νὰ ἀναιρῇ μόνος του ἀκόμη καὶ τὶς συνοδικὲς ἀποφάσεις, ἐὰν κατὰ τὴν κρίσι του διαφωνεῖ μ’ αὐτές!
Ἡ αἵρεσι ἀποτελεῖ τὸ φοβερότερο κακὸ μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ὁ αἱρετικὸς ὄχι μόνο θέτει ἐγωιστικὰ τὴν ἄποψί του παραπάνω ἀπὸ τὴ θέσι τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τὴ διαδίδει μὲ φανατισμό. Σκοπός του εἶναι νὰ ἀποσπάσῃ τοὺς χριστιανοὺς ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα καὶ νὰ τοὺς μετατρέψῃ σὲ ὀπαδούς του. Ἡ αἵρεσι νοθεύει τὴν ἀλήθεια καὶ διασπᾷ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ αἱρετικὸς θέτει τὸν ἑαυτό του μακριὰ ἀπὸ τὴν ἁγιαστικὴ χάρι τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας καὶ συνεπῶς χάνει καὶ τὴ δυνατότητα σωτηρίας.
Δυστυχῶς στὴν ἐποχή μας καὶ ὅσο προχωροῦμε πρὸς τοὺς ἐσχάτους καιρούς, πολλὲς νέες ποικίλες αἱρέσεις καὶ παραθρησκευτικὲς ὁμάδες κάνουν τὴν ἐμφάνισί τους καὶ ἐξαπλώνονται ὡς ἐπικίνδυνη γάγγραινα ὄχι μόνο εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ εἰς βάρος τοῦ συνόλου τῆς κοινωνίας. Ἀλλ’ ὅσο περισσότερο αὐτὲς ἐντείνουν τὴ δρᾶσι τους, τόσο περισσότερο ἐμεῖς θὰ πρέπῃ νὰ κρατηθοῦμε γερὰ ἀπὸ τὴν ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ἡ ὁποία διαφυλάττει ἀκέραιη τὴ σώζουσα ἀλήθεια καὶ ἀποτελεῖ τὴ μοναδικὴ κιβωτὸ σωτηρίας.
Μὲ ἀφορμὴ λοιπὸν τὴ συμπλήρωσι τῶν 1.770 ἐτῶν ἀπὸ τὴ σύγκλησι τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἂς σταθοῦμε ἑδραῖοι στὴν πίστι μας καὶ ἂς παρακαλέσουμε θερμὰ τὸν Κύριό μας νὰ καταπαύσῃ τὶς αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα, νὰ διαφυλάξῃ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς κακοδόξους λύκους καὶ νὰ φέρῃ εἰρήνη καὶ ὁμόνοια μεταξὺ ὅλων τῶν κατὰ τόπους ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν.
Ἀνδρέας Κεφαλληνιάδης
Δάσκαλος Γ΄ Ἀρσακείου – Τοσιτσείου Δημοτικοῦ Σχολείου Ἐκάλης
Greek