Η ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ

Στὸ μέσον της Σαρα­κο­στῆς ὁ Σταυ­ρὸς τοῦ Κυρί­ου προ­τί­θε­ται εἰς προ­σκύ­νη­σιν (Κυρια­κὴ τῆς Σταυ­ρο­προ­σκυ­νή­σε­ως).

Ὁ Σταυ­ρὸς παρα­πέμ­πει πάν­τα στὴ σταυ­ρι­κὴ θυσία τοῦ Χρι­στοῦ, στὴν ἀγα­πη­τι­κὴ κίνη­ση τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἀνα­καί­νι­ση τοῦ ἐκπε­σόν­τος ἀνθρώ­που. Ὁ Χρι­στός, ἂν καὶ ὡς ἀνα­μάρ­τη­τος δὲν ὑπέ­κει­το σὲ θάνα­το, «ἡλώ­θη», καρ­φώ­θη­κε πάνω στὸ ξύλο τοῦ Σταυ­ροῦ, «χολὴν ποτι­ζό­με­νος καὶ πλευ­ρὰν ἐκκεν­τού­με­νος, Αἷμα καὶ Ὕδωρ πᾶσι βρύ­ων ἀφέ­σε­ως». Καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ σκο­πὸ τὴν ἀνα­δη­μιουρ­γία τοῦ ἀνθρώ­που, «εἰς ἀνά­πλα­σιν τοῦ βρο­τεί­ου φυρά­μα­τος».

Μὲ τὴν πτώ­ση του ὁ ἄνθρω­πος ἀπώ­λε­σε τὸν πλοῦ­το τῆς Χάρι­τος, δια­σκόρ­πι­σε «τῆς ψυχῆς τὰ χαρί­σμα­τα». Γυμνώ­θη­κε ἀπὸ τὴ θεία δόξα ποὺ τὸν περιέ­βαλ­λε ἀντὶ ἐνδύ­μα­τος. Ἀπο­ξε­νώ­θη­κε ἀπὸ τὸν Θεό, χάνον­τας τὴ δυνα­τό­τη­τα τῆς ἄμε­σης κοι­νω­νί­ας μαζί του. Ὕψω­σε τώρα «μεσό­τοι­χον ἔχθρας» ἀνά­με­σα στὸν ἑαυ­τό του καὶ τὸν Θεό. Ἡ εἰκό­να τοῦ Θεοῦ στὸ πρό­σω­πό του θάμ­πω­σε, παρα­μορ­φώ­θη­κε, ἀμαυ­ρώ­θη­κε. Ἔρχε­ται λοι­πὸν ὁ Χρι­στός, «ἡ ἀπα­ράλ­λα­κτος εἰκὼν τοῦ Πατρός», γιὰ νὰ δεί­ξει τὸν ἀλη­θι­νὸ «κατ’ εἰκό­να Θεοῦ» ἄνθρω­πο καὶ νὰ ἀπο­κα­τα­στή­σει τὰ πάν­τα.

Πράγ­μα­τι, διὰ τοῦ Σταυ­ροῦ τοῦ Χρι­στοῦ «κατε­βλή­θη ὁ ᾅδης καὶ ὁ θάνα­τος τέθνη­κε· νεκρω­θέν­τες ἀνέ­στη­μεν καὶ ζωῆς ἠξιώ­θη­μεν· τὸν Παρά­δει­σον ἐλά­βο­μεν, τὴν ἀρχαί­αν ἀπό­λαυ­σιν». Καὶ ἐνῶ κατὰ τὴν Κυρια­κὴ τῆς Τυρι­νῆς ἐνθυ­μού­μα­στε τὴν ἐξο­ρία τῶν Πρω­το­πλά­στων ἀπὸ τὸν Παρά­δει­σο, τὴ σημε­ρι­νὴ Κυρια­κὴ ὁ Χρι­στὸς διὰ τοῦ Σταυ­ροῦ «τὸν Ἀδὰμ καὶ τοὺς ἐξ Ἀδὰμ εἰσά­γει πάλιν εἰς τὸν Παρά­δει­σον». Μὲ τὸν Σταυ­ρὸ καὶ τὴν Ἀνά­στα­ση, τὸ μυστι­κὸ Πάσχα, «ὁ Ἀδὰμ ἐπα­νῆλ­θεν εἰς τὸν Παρά­δει­σον». Ἡ ἀπο­κα­τά­στα­ση αὐτὴ ἀναγ­γέλ­λε­ται πανη­γυ­ρι­κὰ ἀπὸ τὸν ἀπό­στο­λο Παῦ­λο: «Τὰ ἀρχαῖα παρῆλ­θεν, ἰδοὺ γέγο­νε και­νὰ τὰ πάν­τα».

Ὁ ἀνα­γεν­νη­μέ­νος «ἐν Χρι­στῷ» ἄνθρω­πος εἶναι νέο δημιούρ­γη­μα, «και­νὴ κτί­σις», ἀπαλ­λαγ­μέ­νος ἀπὸ τὴν παλαιὰ κατά­στα­ση τῆς ἁμαρ­τί­ας. Ἔτσι, ὁ σταυ­ρι­κὸς θάνα­τος καὶ ἡ Ἀνά­στα­ση τοῦ Χρι­στοῦ φέρουν εἰς πέρας «τὴν δια­κο­νί­αν τῆς καταλ­λα­γῆς», γκρε­μί­ζουν τὸ μεσό­τοι­χο τοῦ φραγ­μοῦ ποὺ ὕψω­σε ὁ ἄνθρω­πος ἐνάν­τια στὸν Θεό. Ὁ κόσμος συμ­φι­λιώ­νε­ται ξανὰ μὲ τὸν Θεό, ποὺ δὲν ἔπα­ψε ποτὲ νὰ ἐπι­ζη­τεῖ τὴ συμ­φι­λί­ω­ση αὐτή, τὴν ὁποία καὶ πέτυ­χε τελι­κὰ «διὰ Ἰησοῦ Χρι­στοῦ… κόσμον καταλ­λάσ­σων ἑαυ­τῷ» (Β΄ Κορ. 5, 17–19).

Και δὲν παύ­ει ποτὲ ὁ ἄνθρω­πος νὰ εἶναι ὁ δέκτης τῆς ἄπει­ρης αὐτῆς ἀγά­πης τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐκδη­λώ­νε­ται διὰ τοῦ Σταυ­ροῦ τοῦ Χρι­στοῦ, ἐπει­δή, παρὰ τὰ στίγ­μα­τα τῆς ἁμαρ­τί­ας πάνω του, παρα­μέ­νει εἰκό­να τῆς ἀπε­ρί­γρα­πτης θεϊ­κῆς λαμ­πρό­τη­τας καὶ δόξας. Ὕψι­στος προ­ο­ρι­σμός του πάν­τα, νὰ ξανα­βρεῖ τὴν ποθει­νή του πατρί­δα, νὰ γίνει πολί­της καὶ οἰκή­το­ρας τοῦ Παρα­δεί­σου ξανά. Νὰ ἐπι­στρέ­ψει «εἰς τὸ καθ’ ὁμοί­ω­σιν, …τὸ ἀρχαῖ­ον κάλ­λος ἀνα­μορ­φώ­σα­σθαι». Νὰ λάμ­ψει κατὰ τὸν χρό­νο τῆς «ἀπο­κα­τα­στά­σε­ως πάν­των» (Πράξ. 3, 21).

Ὅλα διὰ τοῦ Σταυ­ροῦ.

Ὁ δρό­μος εἶναι πλέ­ον ἀνοι­χτός. «Ἡ φλο­γί­νη ρομ­φαία τὰ νῶτα δίδω­σι». Ἡ φλό­γα της ἔσβη­σε ἀπὸ τὸν Σταυ­ρό, τὸν ὁποῖο προ­βάλ­λει ὁ Χρι­στὸς «βοῶν·… Εἰσά­γε­σθε πάλιν εἰς τὸν Παρά­δει­σον».