Tόσαι εἶναι αἱ τῶν ἁγίων Γραφῶν νομοθεσίαι περὶ τῆς ἐλεημοσύνης, ὥστε οὐδείς ποτε τῶν πιστῶν ἐδίστασεν ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι Θεοῦ νομοθεσία, ὅτι αὐτὴ εἶναι ἀρετὴ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι δι ̓ αὐτὴν λαμβάνομεν καὶ ἐν τῇ γῇ καὶ ἐν τῷ οὐρανῷ μεγάλας ἀνταποδόσεις· ἐκ τούτου, ἐξαιρουμένων μόνον ἀνθρώπων τινῶν ἢ πολὺ ἀσπλάγχνων ἢ καθ’ ὑπερβολὴν φιλαργύρων, πάντες οἱ λοιποί, ἄλλος μὲν πολύ, ἄλλος δὲ ὀλίγον, ἐλεοῦν τοὺς πτωχούς. Ταῦτα βλέπων ὁ ἐχθρὸς τῆς ψυχῆς ἡμῶν καὶ γνωρίζων καλῶς ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη φέρει πάντα τὰ ἀγαθὰ καὶ γίνεται πρόξενος τῆς σωτηρίας ἡμῶν, φθονεῖ καὶ κατατρώγεται ὑπὸ τῆς λύπης· ὅθεν ἀγωνίζεται μὲν κατὰ πάντα τρόπον, ὅπως ἐμποδίσῃ παντελῶς τοὺς χριστιανοὺς ἀπὸ τοῦ ἔργου τῆς ἐλεημοσύνης, βλέπων δὲ ὅτι ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ματαιοῦνται οἱ τοιοῦτοι ἀγῶνες αὐτοῦ καὶ ὅτι οἱ μὲν χριστιανοὶ ἐλεοῦν, αὐτὸς δὲ μένει κατῃσχυμμένος καὶ κατανικημένος, τεχνεύεται ἄλλα τεχνάσματα δόλια καὶ πανούργα, ἵνα, ὅταν δὲν δυνηθῇ νὰ ἐμποδίσῃ ἐξ ὁλοκλήρου τὴν μετάδοσιν τῆς ἐλεημοσύνης, ἁρπάσῃ τοὐλάχιστον ἀπ ̓ αὐτῆς τὴν εὐωδίαν τῆς ἀρετῆς καὶ γεμίσῃ αὐτὴν δυσωδίας καὶ ρυπαρότητος.
Κλίσιν ἔχει πᾶς ἄνθρωπος εἰς τὸ πάθος τῆς φιλοδοξίας, τοῦτο δὲ τὸ πάθος πρῶτον τῶν ἄλλων ἐνεργεῖ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους· ἐκ τούτου βλέπομεν ὅτι καὶ αὐτὰ τὰ νήπια τιμώμενα μὲν χαίρουν, περιφρονούμενα δὲ λυποῦνται. Ἐπειδὴ δὲ πάντες τιμοῦν καὶ ἐπαινοῦν τοὺς ἐλεήμονας, ὁ Σατανᾶς ρίπτει τὰ βέλη αὑτοῦ εἰς τὸν νοῦν αὐτῶν καὶ ἐξάπτει ἐντὸς τῆς καρδίας αὑτῶν τὸ πάθος τῆς φιλοδοξίας· ἐκ τούτου τινές, πλανώμενοι, ἐλεοῦν τοὺς πτωχούς, διὰ νὰ δοξασθοῦν ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλὰ ταῦτα τὰ βέλη αὐτοῦ συνέτριψεν ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου διὰ τῆς ἐπουρανίου αὑτοῦ διδασκαλίας· «Προσέχετε», εἶπε, «τὴν ἐλεημοσύνην ὑμῶν μὴ ποιεῖν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων… εἰ δὲ μή γε, μισθὸν οὐκ ἔχετε παρὰ τῷ Πατρὶ ὑμῶν τῷ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 6:1).
Ἀπὸ τὸ Κυριακοδρόμιο τοῦ Νικηφόρου Θεοτόκη, τόμος β΄.
Greek