Η ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ

π. Δημη­τρί­ου Μπό­κου

Καθ’ ὁδὸν πρὸς τὰ Ἱερο­σό­λυ­μα γιὰ τὸ τελευ­ταῖο Πάσχα του ὁ Χρι­στός, προ­σεγ­γί­ζον­τας στὴν Ἱερι­χώ, συνάν­τη­σε ἕνα ζητιά­νο τυφλό, ὁ ὁποῖ­ος τὸν ἱκέ­τευ­σε μὲ μεγά­λες κραυ­γὲς νὰ τὸν ἐλε­ή­σει. Ὁ Χρι­στὸς εἶπε νὰ τὸν φέρουν μπρο­στά του καὶ τὸν ρώτη­σε: Τί θέλεις νὰ σοῦ κάνω; Καὶ ὁ τυφλὸς ἀπάν­τη­σε: «Κύριε, ἵνα ἀνα­βλέ­ψω». Θέλω τὸ φῶς μου (Κυρια­κὴ ΙΔ΄ Λου­κᾶ).

Ὁ τυφλὸς τῆς Ἱερι­χοῦς εἶχε ξεκά­θα­ρο αἴτη­μα, για­τὶ εἶχε σαφῆ ἐπί­γνω­ση τῆς κατά­στα­σής του. Γνώ­ρι­ζε καλὰ τὴν ἀδυ­να­μία του, ὅτι εἶναι τυφλός. Βίω­νε τὶς συνέ­πειες τῆς τύφλω­σης μὲ τρό­πο ποὺ δὲν τοῦ ἄφη­νε περι­θώ­ριο γιὰ ψευ­δαι­σθή­σεις. Οἱ ἀνθρώ­πι­νες προ­σπά­θειες, οἱ για­τροί, τὰ φάρ­μα­κα, κρί­θη­καν ὅλα ἀνώ­φε­λα. Ἀπο­γο­η­τευ­μέ­νος ἀπὸ κάθε ἀνθρώ­πι­νο μέσο, ἔβλε­πε καθα­ρὰ τί τοῦ ἔλει­πε, ἀλλὰ καὶ ποῦ θὰ τὸ βρεῖ. Ἡ σωμα­τι­κὴ τύφλω­ση εἶχε ἀνοί­ξει μιὰ φωτει­νὴ ρωγ­μὴ στὴν ψυχή του. Κατά­λα­βε καλά, ὅτι βοή­θεια θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ ἔχει μόνο ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὄχι ἀπὸ τὸν ἑαυ­τό του ἢ ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώ­πους. Ἔρι­ξε λοι­πὸν τὴν ἀδυ­να­μία του μπρο­στὰ στὸν Θεό.

Δὲν τὸ κατα­νο­οῦ­με ὅλοι τόσο εὔκο­λα αὐτό. Ἰδιαί­τε­ρα ὅταν πρό­κει­ται γιὰ θέμα­τα τῆς ψυχῆς μας. Ἐμπι­στευό­μα­στε περισ­σό­τε­ρο τὶς δυνά­μεις μας. Θεω­ροῦ­με ὅτι βλέ­που­με καλὰ καὶ γνω­ρί­ζου­με νὰ διορ­θώ­νου­με μόνοι μας τὸν ἑαυ­τό μας. Ἔτσι, ὅταν κάπο­τε ὁ Χρι­στὸς μίλη­σε γιὰ τυφλοὺς ποὺ ὅμως βλέ­πουν καὶ γιὰ κάποιους μὲ ἀνοι­χτὰ μάτια ποὺ δὲν βλέ­πουν, οἱ «φωτι­σμέ­νοι καὶ σοφοὶ» Φαρι­σαῖ­οι τοῦ εἶπαν: Μήπως καὶ ἐμεῖς εἴμα­στε τυφλοί; (Ἰω. 9, 39–40). Οἱ ἀνα­γνω­ρι­σμέ­νοι διδά­σκα­λοι τοῦ λαοῦ; Οἱ διά­δο­χοι τοῦ Μωυ­σέ­ως; Καὶ θὰ πρέ­πει νὰ γίνου­με δικοί σου μαθη­τὲς γιὰ νὰ ἀνοί­ξουν τὰ μάτια μας; Ἀδύ­να­το νὰ κατα­νο­ή­σουν τὴν ἀδυ­να­μία τους. Καὶ νὰ πέσουν ταπει­νὰ στὰ πόδια τοῦ Θεοῦ, ζητών­τας ἀπὸ αὐτὸν φωτι­σμὸ καὶ βοή­θεια. «Δὲν εἶχαν συναί­σθη­ση πόσο τυφλοὶ ἦταν! Ἡ τρα­γω­δία εἶναι ὅτι δὲν ἀνα­γνω­ρί­ζου­με τὴν τύφλω­σή μας» (Antony Bloom).

Ὁ μακά­ριος Μωυ­σῆς ὁ Αἰθί­οψ, ὁ φοβε­ρὸς λήσταρ­χος ποὺ ἔγι­νε μέγας ἀσκη­τής, ἐφά­μιλ­λος τῶν μεγά­λων Πατέ­ρων, πολε­μή­θη­κε σφο­δρὰ κάπο­τε ἀπὸ τὸν δαί­μο­να τῆς πορ­νεί­ας. Νόμι­σε ὅτι μπο­ρεῖ νὰ τὸν ἀντι­πα­λέ­ψει μὲ φοβε­ρὴ ἄσκη­ση, ἄκρα νηστεία, ἐγκλει­σμὸ σὲ κελ­λί, συνε­χῆ ἀγρυ­πνία ἐπὶ ἕξι χρό­νια καὶ ἄλλους κόπους, ἀλλὰ εἰς μάτην. Τὸ σῶμα του ἔλειω­σε ἀπ’ τὶς σκλη­ρα­γω­γί­ες, ἀρρώ­στη­σε κιό­λας βαριὰ γιὰ ἕνα χρό­νο, μὰ ἀπο­τέ­λε­σμα μηδέν.

Τοῦ λέει τότε ὁ ἀββᾶς Ἰσί­δω­ρος: «Πάψε λοι­πόν, ἀδελ­φὲ Μωυ­σῆ, νὰ πολε­μᾶς τόσο τοὺς δαί­μο­νες. Ὑπάρ­χουν ὅρια καὶ στὴν ἄσκη­ση ὅταν παλεύ­εις μαζί τους. Ἀπὸ τὴ στιγ­μὴ αὐτή, στὸ ὄνο­μα τοῦ Χρι­στοῦ, παύ­ει κάθε πόλε­μος ἐναν­τί­ον σου. Βασα­νί­στη­κες ὅμως τόσο πολὺ ἀπὸ τὸ πάθος αὐτό, γιὰ νὰ μὴν καυ­χη­θεῖς ὅτι τὸ νίκη­σες ἐσύ, μὲ τὴ δική σου δύνα­μη. Βλέ­πον­τας τὴν ἀδυ­να­μία σου, νὰ μὴ θαρ­ρεῖς στὴν ἄσκη­σή σου, ἀλλὰ νὰ προ­στρέ­χεις πάν­τα στὴ βοή­θεια τοῦ Θεοῦ. Γιὰ τὸ καλό σου, γιὰ νὰ μὴν πέφτεις σὲ ὑπε­ρη­φά­νεια» (Εὐερ­γε­τι­νός, τ. Β΄, Ὑπόθ. 26, σ. 304ἑξ.).

Γνώ­ρι­ζε τί μπο­ρεῖς καὶ τί εἶναι πέρα ἀπὸ τὶς δυνα­τό­τη­τές σου. «Ρίψον ἐνώ­πιον τοῦ Θεοῦ τὴν ἀδυ­να­μί­αν σου» καὶ θὰ βρεῖς ἀνά­παυ­ση (ἀββᾶς Ἀγά­θων, κα΄).