Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ

π. Δημη­τρί­ου Μπό­κου

Κατὰ τὴ Μεγά­λη Ἑβδο­μά­δα ποὺ ἀνοί­γε­ται ἤδη μπρο­στά μας, ὁ Χρι­στὸς πραγ­μα­το­ποιεῖ τὴν πορεία ποὺ εἶχε πολ­λὲς φορὲς προ­α­ναγ­γεί­λει, προ­ε­τοι­μά­ζον­τας τοὺς μαθη­τές του γιὰ τὰ ἐπι­κεί­με­να Πάθη καὶ τὴν Ἀνά­στα­σή του. «Μέλ­λει ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώ­που παρα­δί­δο­σθαι εἰς χεῖ­ρας ἀνθρώ­πων καὶ ἀπο­κτε­νοῦ­σιν αὐτὸν καὶ τῇ τρί­τῃ ἡμέ­ρᾳ ἐγερ­θή­σε­ται» (Ματθ. 17, 22–23).

Τὴν πορεία αὐτὴ μᾶς ὑπεν­θυ­μί­ζει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς Μεγά­λης Ἑβδο­μά­δας ἡ Ἐκκλη­σία. Ἀπὸ τὸ βρά­δυ κιό­λας τῆς Κυρια­κῆς τῶν Βαΐ­ων, ὅπου ψάλ­λε­ται ὁ Ὄρθρος τῆς Μεγά­λης Δευ­τέ­ρας καὶ ξεκι­νά­ει ἡ πρώ­τη ἀκο­λου­θία τοῦ Νυμ­φί­ου, ἀκοῦ­με τὸ Κάθι­σμα: «Τὰ πάθη τὰ σεπτὰ ἡ παροῦ­σα ἡμέ­ρα ὡς φῶτα σωστι­κὰ ἀνα­τέλ­λει τῷ κόσμῳ». Ἂν καὶ πρό­κει­ται γιὰ τὴν πιὸ ἐπώ­δυ­νη δια­δι­κα­σία ποὺ γνώ­ρι­σε ποτὲ ὁ κόσμος, ὅμως τὰ Πάθη εἶναι δόξα καὶ λαμ­πρό­τη­τα γιὰ τὸν Χρι­στό. Ἀκτι­νο­βο­λοῦν στὸν κόσμο σὰν φῶτα σωτή­ρια, ὅπως προ­βάλ­λει ὁ ἥλιος τὸ πρωὶ καὶ φωτί­ζει μὲ τὶς ἀκτί­νες του τὰ πάν­τα.

Ἡ πρώ­τη λοι­πὸν ἡμέ­ρα ποὺ παρου­σιά­ζει «τῶν παθῶν τοῦ Κυρί­ου τὰς ἀπαρ­χάς», ἤδη «λαμ­προ­φο­ρεῖ». Δοξά­ζου­με ευγνώ­μο­να, πανη­γυ­ρί­ζου­με «τὴν ἀπόρ­ρη­τον Λόγου Θεοῦ κατά­βα­σιν», δὲν μοι­ρο­λο­γοῦ­με γιὰ τὰ βάσα­να τοῦ Χρι­στοῦ μὲ ἄρρω­στους συναι­σθη­μα­τι­σμούς.

Ἡ σταυ­ρι­κὴ πορεία τοῦ Κυρί­ου ὑπο­ση­μαί­νε­ται ἀκρι­βῶς μὲ τὴν παρα­βο­λὴ τοῦ ἀμπε­λῶ­νος, ποὺ ἀκοῦ­με ἤδη στὴν εὐαγ­γε­λι­κὴ περι­κο­πὴ ἀπὸ τὴν πρώ­τη βρα­διά. Ἐκεῖ οἱ κακοὶ γεωρ­γοὶ ἔδει­ραν, ἀπέ­κτει­ναν, λιθο­βό­λη­σαν τοὺς δού­λους ποὺ ἀπέ­στει­λε τὸ ἀφεν­τι­κό τους γιὰ νὰ παρα­λά­βουν τοὺς καρ­πούς. Ἐν συνε­χείᾳ σκέ­φτη­καν νὰ κάνουν τὸ ἴδιο καὶ στὸν υἱὸ τοῦ κυρί­ου τους. «Δεῦ­τε ἀπο­κτεί­νω­μεν αὐτὸν καὶ κατά­σχω­μεν τὴν κλη­ρο­νο­μί­αν αὐτοῦ». Ἔτσι λοι­πὸν τὸν συνέ­λα­βαν καὶ «ἐξέ­βα­λον ἔξω τοῦ ἀμπε­λῶ­νος καὶ ἀπέ­κτει­ναν αὐτόν».

Ἀπο­δο­κι­μά­ζε­ται λοι­πὸν ὁ Χρι­στός, ἐξον­τώ­νε­ται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώ­πους ποὺ ὁ ἴδιος ἔβα­λε γιὰ νὰ φρον­τί­ζουν τὰ δικά του. Κατα­δέ­χε­ται «σταυ­ρόν, ἐτα­σμοὺς (ἀνα­κρί­σεις) καὶ μάστι­γας, Πιλά­τῳ κρι­νό­με­νος». Ραπί­ζε­ται στὸ πρό­σω­πο ἀπὸ δού­λους, ἀνέ­χε­ται τὰ πάν­τα, «ἵνα σώσῃ τὸν ἄνθρω­πον».

Μὰ ὁ θάνα­τος δὲν εἶναι τὸ τέλος του, ὅπως νόμι­σαν οἱ φονεῖς του. Εἶναι μὲν ὁ λίθος ποὺ τὸν «ἀπε­δο­κί­μα­σαν οἱ οἰκο­δο­μοῦν­τες», ποὺ τὸν πέτα­ξαν ὡς ἀκα­τάλ­λη­λο γιὰ χτί­σι­μο, ἀλλὰ ὁ λίθος «οὗτος ἐγε­νή­θη εἰς κεφα­λὴν γωνί­ας». Ἔγι­νε ἀκρο­γω­νιαῖ­ος. Τὸ ἀγκω­νά­ρι ποὺ κρα­τά­ει ὅλη τὴν οἰκο­δο­μή. «Παρὰ Κυρί­ου ἐγέ­νε­το αὕτη». Θεμε­λιώ­θη­κε ἀτράν­τα­χτα πάνω στὸ αἷμα τοῦ Χρι­στοῦ. Κανέ­νας δὲν μπο­ρεῖ νὰ τὴν γκρε­μί­σει πλέ­ον. Ἡ θαυ­μα­στὴ αὐτὴ οἰκο­δο­μὴ εἶναι ἡ Ἐκκλη­σία (Ματθ. 21, 33–42).

Πάνω της μᾶς καλεῖ νὰ χτι­στοῦ­με κι ἐμεῖς. «Θεοῦ οἰκο­δο­μή ἐστε», λέει (διὰ Παύ­λου) ὁ Χρι­στὸς (Α΄ Κορ. 3, 9).