Β΄ προς Κορινθίους, κεφάλαιο Α΄, εδάφια 21-24 & Β΄, εδάφια 1 – 4
21 ὁ δὲ βεβαιῶν ἡμᾶς σὺν ὑμῖν εἰς Χριστὸν καὶ χρίσας ἡμᾶς Θεός, 22 ὁ καὶ σφραγισάμενος ἡμᾶς καὶ δοὺς τὸν ἀρραβῶνα τοῦ Πνεύματος ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν. 23 ᾿Εγὼ δὲ μάρτυρα τὸν Θεὸν ἐπικαλοῦμαι ἐπὶ τὴν ἐμὴν ψυχήν, ὅτι φειδόμενος ὑμῶν οὐκέτι ἦλθον εἰς Κόρινθον. 24 οὐχ ὅτι κυριεύομεν ὑμῶν τῆς πίστεως, ἀλλὰ συνεργοί ἐσμεν τῆς χαρᾶς ὑμῶν· τῇ γὰρ πίστει ἑστήκατε.
1 Ἔκρινα δὲ ἐμαυτῷ τοῦτο, τὸ μὴ πάλιν ἐν λύπῃ ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς. 2 εἰ γὰρ ἐγὼ λυπῶ ὑμᾶς, καὶ τίς ἐστιν ὁ εὐφραίνων με εἰ μὴ ὁ λυπούμενος ἐξ ἐμοῦ; 3 καὶ ἔγραψα ὑμῖν τοῦτο αὐτό, ἵνα μὴ ἐλθὼν λύπην ἔχω ἀφ᾿ ὧν ἔδει με χαίρειν, πεποιθὼς ἐπὶ πάντας ὑμᾶς ὅτι ἡ ἐμὴ χαρὰ πάντων ὑμῶν ἐστιν. 4 ἐκ γὰρ πολλῆς θλίψεως καὶ συνοχῆς καρδίας ἔγραψα ὑμῖν διὰ πολλῶν δακρύων, οὐχ ἵνα λυπηθῆτε, ἀλλὰ τὴν ἀγάπην ἵνα γνῶτε ἣν ἔχω περισσοτέρως εἰς ὑμᾶς.
21 Εκείνος δε ο οποίος δίδει την ακλόνητον και βεβαίαν πεποίθησιν εις ημάς μαζή με σας, ώστε να μένωμεν πιστοί στον Χριστόν και ο οποίος μας έχρισε με το Αγιον Πνεύμα, είναι ο Θεός. 22 Αυτός και έβαλε την σφραγίδα του επάνω μας, δια να δείξη, ότι είμεθα ιδικοί του και έδωσε το Πνεύμα του το Αγιον εις τας καρδίας μας ως προκαταβολήν και εγγύησιν δι’ όλα όσα μας έχει υποσχεθή. 23 Πρέπει δε να σας πω τούτο· ότι εγώ, επειδή σας λυπούμαι, δεν ήλθα ακόμη εις την Κορινθον, δια να μη σας στενοχωρήσω με τας παρατηρήσεις μου και εις αυτό επικαλούμαι μάρτυρα τον Θεόν, που βλέπει την ψυχήν μου. 24 Δεν σας τα λέγομεν αυτά, διότι έχομεν εξουσίαν επάνω εις σας και εις την πίστιν σας, αλλά διότι είμεθα συνεργάται εις την ιδικήν σας χαράν. Αλλωστε σεις στέκεσθε στερεοί εις την πίστιν.
1 Εσκέφθην δε μόνος μου και απεφάσισα τούτο· να μη έλθω προς σας λυπούμενος δια τα σφάλματά σας, λυπών δε και σας με τας παρατηρήσεις, που είμαι αναγκασμένος να σας κάμω. 2 Η λύπη όμως, που θα σας προκαλέσω, αποβλέπει στο καλόν σας, διότι εάν εγώ με τους ελέγχους σας στενοχωρώ, ποιός είναι εκείνος, που με ευφραίνει, παρά αυτός που δέχεται τας παρατηρήσεις μου, λυπείται και μετανοεί δια τα σφάλματά του και προχωρεί εις διόρθωσιν· 3 Και σας έγραψα αυτό τούτο ακριβώς εις προηγουμένην επιστολήν και σας έκαμα παρατηρήσεις, δια να διορθωθήτε εν τω μεταξύ, ώστε, όταν θα έλθω, να μη δοκιμάσω λύπην από εκείνους, από τους οποίους έπρεπε μάλλον να δοκιμάζω χαράν. Είμαι δε βέβαιος δι’ όλους σας, ότι η ιδική μου χαρά είναι και χαρά όλων σας. 4 Είχα βέβαια λυπηθή και εγώ πολύ, δια τους ελέγχους που σας έκαμα εις την πρώτην επιστολήν βαθύτατα θλιμμένος και με σφιγμένην την καρδιά και με πολλά δάκρυα, όχι δια να καταβληθήτε από λύπην, αλλά δια να γνωρίσετε την εξαιρετικήν αγάπην, την οποίαν έχω προς σας.
21 Εκείνος λοιπόν που δίνει τη βεβαιότητα και σε μας και σε σας, και μας στηρίζει να μένουμε πιστοί και ασάλευτοι στο Χριστό και που μας έχρισε με τη χάρη του Πνεύματός του, είναι ο Θεός. 22 Αυτός και μας σφράγισε ως δικούς του και έδωσε στις καρδιές μας το Πνεύμα του ως αρραβώνα και ασφαλή εγγύηση για το ότι θα εκπληρώσει όλες τις υποσχέσεις που μας δίνει με το Ευαγγέλιό του. 23 Και για να επανέλθω στο ζήτημα του ταξιδιού μου, επικαλούμαι τον καρδιογνώστη Θεό να δει αυτός τα βάθη της ψυχής μου και να μαρτυρήσει αν είναι αλήθεια ότι δεν ήλθα ακόμη στην Κόρινθο επειδή σας λυπούμαι και δεν θέλω να δοκιμάσετε την αυστηρότητά μου. 24 Και δεν λέω το τελευταίο αυτό επειδή δήθεν είμαστε κύριοι της πίστεώς σας και έχουμε εξουσία επάνω σας σαν να είστε δούλοι μας. Αντιθέτως είμαστε συνεργάτες της χαράς σας και θέλουμε να συντελούμε ώστε να αυξάνει η χαρά σας. Και αποκλείεται ολότελα να εξουσιάζουμε την πίστη σας, διότι εσείς στέκεστε καλά και είστε στερεωμένοι στην πίστη.
1 Και το αποφάσισα αυτό και για τον εαυτό μου. Βρήκα δηλαδή καλύτερο και για τον εαυτό μου να μην έλθω πάλι σε σας αναγκασμένος κι εγώ να σας προξενώ λύπη με τους ελέγχους μου, αλλά κι εσείς να μου προξενείτε λύπη με τις αταξίες που θα βλέπω ανάμεσά σας. 2 Οπωσδήποτε λοιπόν ή εγώ ή εσείς θα αισθανόμασταν λύπη. Διότι, εάν εγώ με τους ελέγχους μου προκαλώ λύπη μετανοίας σε σας, ποιός άλλος με ευφραίνει παρά εκείνος που δέχεται τους ελέγχους μου και λυπάται από τις δικές μου επιτιμήσεις; Έτσι, εάν δεν λυπάμαι εγώ, θα λυπάστε όμως εσείς. 3 Και σας έγραψα ακριβώς αυτό σε προηγούμενη επιστολή μου, για να διορθώσετε στο μεταξύ τις αταξίες, ώστε, όταν έλθω στην Κόρινθο, να τα βρω όλα εντάξει και να μη νιώσω λύπη από εκείνους που έπρεπε να μου δώσουν χαρά. Άλλωστε η λύπη μου θα λυπούσε κι εσάς. Διότι έχω για όλους σας την πεποίθηση ότι η χαρά μου είναι χαρά όλων σας. 4 Και μη νομίσετε ότι για τους ελέγχους που σας έγραψα στην επιστολή μου εκείνη εγώ δεν ένιωσα καμία λύπη. Διότι σας έγραψα πλημμυρισμένος από θλίψη και στενοχώρια της καρδιάς, με δάκρυα πολλά, όχι για να λυπηθείτε, αλλά για να γνωρίσετε την υπερβολική αγάπη που έχω για σας.
21 Ἐκεῖνος δέ, ποὺ μᾶς στηρίζει μαζί σας στὸ Xριστό, καὶ μᾶς ἔχρισε, εἶναι ὁ Θεός. 22 Aὐτὸς καὶ μᾶς σφράγισε, καὶ ἔδωσε στὶς καρδιές μας τὸ Πνεῦμα ὡς ἀρραβῶνα (ὡς ἐγγύησι γιὰ τὰ μέλλοντα ἀγαθά). 23 Ἐγὼ δὲ ἐπικαλοῦμαι ὡς μάρτυρά μου τὸ Θεό, ὅτι δὲν ἦλθα ἀκόμη στὴν Kόρινθο ἐπειδὴ σᾶς λυποῦμαι (καὶ δὲν θέλω νὰ δοκιμάσετε τὴν αὐστηρότητά μου). 24 Aὐτὸ δὲν σημαίνει, ὅτι εἴμεθα ἐξουσιασταί σας ἐπειδὴ εἶσθε στὴν πίστι (ὅτι, μὲ ἄλλα λόγια, ἐκμεταλλευόμεθα τὴν χριστιανική σας ἰδιότητα καὶ σᾶς φερόμεθα ἐξουσιαστικά). Ἀλλ’ εἴμεθα συνεργοὶ τῆς χαρᾶς σας. Kαὶ αὐτὸ ἀκριβῶς διότι εἶσθε στὴν πίστι.
1 θεώρησα καλὸ τοῦτο, τὸ νὰ μὴν ἔλθω πάλι σὲ σᾶς προκαλώντας (μὲ τοὺς ἐλέγχους μου) λύπη. 2 Ἀλλ’ ἐὰν ἐγὼ προκαλῶ σὲ σᾶς λύπη, καὶ ποιός μὲ εὐφραίνει παρὰ ἐκεῖνος, πού (δέχεται τοὺς ἐλέγχους μου καί) λυπεῖται ἀπὸ μένα; (Διότι αὐτὴ ἡ λύπη φανερώνει μετάνοια). 3 Σᾶς ἔγραψα δέ (σὲ προηγουμένη ἐπιστολή) αὐτὸ ἐδῶ, δηλαδὴ νὰ μὴ δοκιμάσω, ὅταν ἔλθω, λύπη ἀπ’ αὐτούς, ποὺ ἔπρεπε νὰ χαίρω. Διότι εἶμαι βέβαιος γιὰ ὅλους σας, ὅτι ἡ δική μου χαρὰ εἶναι χαρὰ ὅλων σας. 4 Πολὺ δὲ πίεσα καὶ ἔσφιξα τὴν καρδιά μου γιὰ νὰ σᾶς γράψω· καὶ σᾶς ἔγραψα μὲ πολλὰ δάκρυα, ὄχι γιὰ νὰ λυπηθῆτε, ἀλλὰ γιὰ νὰ καταλάβετε τὴν ἀγάπη, ποὺ ἔχω περισσότερο σ’ ἐσᾶς.
Ἀρραβῶνες
«Ὁ καὶ σφραγισάμενος ἡμᾶς καὶ δοὺς τὸν ἀρραβῶνα τοῦ Πνεύματος ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν» (Β’ Κορ. 1,22)
ΕΧΕΙ, ἀγαπητοί μου, ἔχει ἡ ζωὴ αὐτὴ τὶς πίκρες της, ἀλλ ̓ ἔχει καὶ τίς χαρές της. Χαρὲς δέ, κοσμικές χαρές, ἀπ’ τίς μεγάλες, εἶνε καὶ οἱ χαρὲς τοῦ γάμου. Ο λαός μας, ὅταν στους νέους καὶ στίς νέες εὔχεται «Στὶς χαρές σας», ἐννοεῖ τὸ γάμο τους. Αλλά προτοῦ νὰ γίνῃ ὁ γάμος γίνεται ὁ ἀρραβῶνας. Ο νέος δηλαδὴ καὶ ἡ νέα, ποὺ ἀγαπιῶνται καὶ ἔχουν καταλήξει στὴν ἀπόφασι τοῦ γάμου, θέλουν μπροστὰ σὲ ἄλλους, συγγενεῖς καὶ φίλους, νὰ γνωστοποιήσουν τὴν ἀπόφασί τους, νὰ δώσουν ἐπισήμως ὑπόσχεσι γάμου, καὶ νὰ φορέσουν τὰ δαχτυλίδια σὰν μιὰ βεβαίωσι, ὅτι ἡ ὑπόσχεσι ποὺ δόθηκε θὰ ἐκπληρωθῇ. Αὐτὸς εἶνε ὁ ἀρραβῶνας.
* * *
Ἡ νέα, ποὺ ἔκανε ἀρραβῶνα καὶ φόρεσε τὸ δαχτυλίδι, αἰσθάνεται χαρὰ καὶ περιμένει, πότε θὰ ἔρθῃ ἡ μέρα ποὺ θὰ γίνῃ ὁ γάμος της. Υπάρχουν δὲ συγκινητικὰ παραδείγματα, ποὺ κορίτσια περίμεναν καὶ πέντε καὶ δέκα χρόνια τὸν ἀρραβωνιαστικό τους, ποὺ ἔλειπε στα ξένα. Βουνὰ καὶ θάλασσες δεν σβήνουν τὴν ἀγάπη. Ὁ ἀρραβῶνας γιὰ τιμίους ἀνθρώπους εἶνε μιὰ ἐγγύησι.
Καὶ μιὰ ποὺ μιλᾶμε γιὰ ἀρραβῶνες, ἂς ποῦμε καὶ κάτι, ποὺ συχνὰ τὸ γράφουμε καὶ τὸ κηρύτουμε, κ’ ἐν τούτοις ὑπάρχουν πολλοὶ ποὺ δὲν θέλουν νὰ μᾶς ἀκούσουν. Υπάρχει μιὰ κακή συνήθεια, ἰδίως στὴν περιφέρειά μας. Οἱ νέοι μας δὲν περιμένουν νὰ γίνῃ ὁ γάμος, νὰ εὐλογήσῃ τὰ στέφανα ἡ Ἐκκλησία, ἀλλὰ μόλις ἀρραβωνιαστοῦν ζοῦν σὰν ἀντρόγυνα. Καὶ δὲν εἶνε σπάνιο τὸ φαινόμενο ἡ νύφη, ὅταν ἔρθῃ ἡ μέρα τοῦ γάμου, νὰ εἶνε ἔγκυος ἢ ἀκόμα καὶ νὰ ἔχῃ γεννήσει παιδί. Ἀλλ’ αὐτὸ ποὺ γίνεται εἶνε ἐνάντιο στοὺς νόμους τῆς Ἐκκλησίας, εἶνε ἁμαρτία, πορνεία, ντροπή, αἶσχος. Καὶ στεφάνια δὲν ταιριάζουν στὰ κεφάλια τοῦ νέου καὶ τῆς νέας, ποὺ πρὶν νὰ γίνῃ τὸ μυστήριο κυλίστηκαν στὴν ἁμαρτία. Γάμος ἐκκλησιαστικὸς θὰ πῇ, νὰ πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία ὁ γαμπρὸς καὶ ἡ νύφη μὲ παρθενικά κορμιά, με καθαρές καρδιές. Καὶ ἕνα τέτοιο ζευγάρι, ποὺ τηρεῖ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ, τὸ εὐλογεῖ ὁ Χριστὸς καὶ τῇ μονοιασμένα καὶ κάνει παιδιὰ χαριτωμένα καὶ βλέπει ἐγγόνια καὶ δισέγγονα. Ἂς τὸ καταλάβουν οἱ νέοι καὶ οἱ νέες μας, ἂς τὸ καταλάβουν καὶ οἱ γονεῖς, ποὺ δυστυχῶς σπρώχνουν τὰ παιδιά τους σὲ σχέσεις ἁμαρτωλές· δὲν ὑπάρχει εὐλογία στὰ σπίτια ποὺ γίνονται τέτοια ἁμαρτήματα!
Αρραβώνας χριστιανικὸς εἶνε, ὁ νέος καὶ ἡ νέα νὰ νικοῦν τὸν πειρασμὸ τῆς σάρκας, νὰ ἐγκρατεύωνται καὶ νὰ περιμένουν τὴ μέρα τοῦ γάμου.
* * *
Ἀλλὰ γιατί μιλᾶμε γιὰ ἀρραβῶνες; Μιλᾶμε γιὰ ἀρραβῶνες, ἀγαπητοί μου, γιατί κι ὁ σημερινὸς Ἀπόστολος μιλάει γιὰ ἀρραβῶνα. Ἀλλὰ ποιός εἶνε ὁ ἀρραβῶνας αὐτός, γιὰ τὸν ὁποῖο μιλάει ὁ ἀπόστολος Παῦλος; Δὲν εἶνε αὐτὸς ποὺ ξέρουμε ὅλοι. Εἶνε ἕνας ἄλλος, μυστικὸς ἀρραβῶνας, ποὺ εἶνε ἀσύγκριτα ἀνώτερος ἀπὸ κάθε ἄλλον ἀρραβῶνα. Οἱ ἄνθρωποι, ὅταν ἀκούσουν ὅτι μιὰ φτωχὴ ὀρφανή κόρη ἀρραβωνιάστηκε μὲ πλούσιο νέο, ὅλοι τὴν καλοτυχίζουν. Τί εὐτυχισμένο κορίτσι! λένε θ ̓ ἀφήσῃ τώρα τὸ καλύβι της, θὰ πάῃ στὸ παλάτι καὶ θὰ εἶνε κυρία κι ἀφέντίςσα. Ποιά; Αὐτή, ποὺ γυμνὴ καὶ ξυπόλητη ζητιάνευε γιὰ νὰ ζήσῃ. Αὐτὴ ἡ γύφτίςσα λοιπὸν θὰ πάρῃ τὸν καλύτερο άντρα; λένε οἱ φθονερὲς γλῶσσες.
Ναί, ἡ γύφτίςσα θὰ πάρῃ βασιλόπουλο! Σᾶς μιλάω παραβολικά. Κόρη γυμνή, ξυπόλητη, πεινασμένη, ἀκάθαρτη εἶνε ἡ ψυχὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Καὶ ὁ γυιός τοῦ βασιλιᾶ, ποὺ ἀρραβωνιάστηκε τὴ φτωχὴ κόρη, εἶνε ὁ Χριστός. Ναί, ὁ Χριστός! Αὐτὸς εἶνε, ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας, ὁ Νυμφίος, ὁ ὡραῖος Νυμφίος, ἤ, ὅπως λέμε στὴ γλῶσσα μας, ὁ Γαμπρός. Ἀλλὰ τί γαμπρός! Γαμπρὸς ποὺ λάμπει ἀπὸ ὀμορφιά. Γαμπρός γεμᾶτος πλούτη, δόξα καὶ δύναμι. Γαμπρὸς οὐράνιος. Χαρὰ στὴν ψυχὴ ποὺ θὰ τὴν ἀγαπήσῃ ὁ Χριστός! Ἡ ψυχὴ αὐτὴ λέμε, ὅτι ἀρραβωνιάζεται τὸ Χριστό. Παράξενο σᾶς φαίνεται; Ανοίξτε τὰ συναξάρια τῶν ἁγίων καὶ θὰ βρῆτε κορίτσια ποὺ ἀγάπησαν τὸ Χριστό, ὅπως ἡ ἁγία Θέκλα, ἡ ἁγία Αἰκατερίνη, ἡ ἁγία Βαρβάρα καὶ τόσες ἄλλες, ποὺ ἔμειναν παρθένες μέχρι τέλους καὶ δὲν παντρεύτηκαν, ὄχι γιατὶ μισοῦσαν τὸ γάμο, ἀλλὰ γιατὶ ἀγαποῦσαν τὸ Χριστὸ παραπάνω ἀπ ̓ ὅλα καὶ ἤθελαν ν ̓ ἀφοσιωθοῦν στὴν ὑπηρεσία του. Γι’ αὐτὸ καὶ στὶς προτάσεις γάμων ποὺ τοὺς ἔκαναν ἔλεγαν· Ἐμεῖς ἀρραβωνιαστήκαμε. Ποιόν; ῥωτοῦσαν μὲ ἀπορία οἱ συγγενεῖς τους. Τὸ Χριστὸ ἀρραβωνιαστήκαμε, ἀπαντοῦσαν ἐκεῖνες.
Ἀλλὰ θὰ μᾶς ῥωτήσῃ ἴσως κάποιος· Θέλετε τὰ κορίτσια μας νὰ μείνουν ἀνύπαντρα; Ὄχι, δὲν λέμε τέτοιο πρᾶγμα. Ὅσα κορίτσια θέλουν νὰ κάνουν γάμο, ἂς παντρευτοῦν, ἂς ἀνοίξουν σπίτι, ἂς κάνουν παιδιά, ἂς ζήσουν μὲ τὸν ἄντρα τους χριστιανική ζωή, καὶ θὰ πᾶνε στὸν παράδεισο. Ἂς μὴ φοβοῦνται λοιπὸν οἱ γονεῖς μήπως, ἀκούγοντας τὰ κορίτσια τους, ἀφιερωθοῦν στὸ Χριστὸ καὶ ζήσουν μέχρι τέλους παρθενικὴ ζωή. Στὴν ἐποχὴ ποὺ ζοῦμε ζήτημα εἶνε ἂν μέσα στὰ χίλια κορίτσια ὑπάρχῃ ἕνα ποὺ νὰ σκέπτεται καὶ νὰ αἰσθάνεται σὰν τὴν ἁγία Θέκλα.
Ἀλλ’ ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος μιλάῃ γιά πνευματικοὺς ἀρραβῶνες, δὲν ἔχει ὑπ’ ὄψι του μόνα κορίτσια ποὺ δὲν παντρεύονται καὶ ἀφοσιώνονται στὸ Χριστό. Ἔχει ὑπ’ ὄψι του κάθε ἄνθρωπο, κάθε ψυχὴ ποὺ πιστεύει στὸ Χριστό. Υπάρχει ἄνθρωπος ποὺ πιστεύει στὸ Χριστό; Εἴτε ἔγγαμος εἴτε ἄγαμος, εἴτε ἄντρας εἴτε γυναίκα, εἴτε φτωχὸς εἴτε πλούσιος, εἴτε ἄσπρος εἴτε μαῦρος, εἴτε κόκκινος εἴτε κίτρινος εἴτε ὁποιοδήποτε χρῶμα κι ἂν ἔχῃ, ὁσοδήποτε ἁμαρτωλὸς κι ἂν εἶνε, ἂν πιστέψῃ μὲ τὴν καρδιά του καὶ μετανοήσῃ εἰλικρινὰ καὶ βαπτίςθῇ, αὐτὴ ἡ ψυχὴ συνδέεται μὲ τὸ Χριστό, ἀρραβωνιάζεται τὸ Χριστό.
* * *
Αρραβώνας λοιπόν, γιὰ τὸν ὁποῖο μιλάει ὁ Παῦλος, εἶνε ἡ στενή σχέσι ποὺ συνδέει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸ Χριστό. Εἶνε ἡ πίστι. Εἶνε τὸ ἱερὸ βάπτίςμα. Εἶνε γενικὰ ἡ χάρις ποὺ προέρχεται ἀπ’ ὅλα τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ζῇ καὶ ἀναπνέει τὴν ἀτμόσφαιρα τῆς πίστεως καὶ τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ, αἰσθάνεται μια βεβαιότητα ὅτι ἀνήκει στὸ Χριστό, ὅτι ὁ Χριστὸς τὸν ἀγαπάει καὶ δὲν θὰ τὸν ἐγκαταλείψῃ. Ὁ Χριστὸς μένει πιστὸς στὴν ἀγάπη του. Ὅ,τι ὑποσχέθηκε θὰ τὸ δώσῃ στὴν ψυχὴ ποὺ τὸν ἀγάπησε. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ψυχὴ αὐτὴ χαίρεται καὶ ἀγάλλεται.
Ἀλλὰ ἡ πνευματικὴ χαρὰ καὶ ἀγαλλίασις ποὺ αἰσθάνεται ὁ πιστὸς ἐδῶ στὸν κόσμο εἶνε μικρὴ καὶ ἐλάχιστη. Εἶνε ἡ πρόγευσις τῆς μεγάλης ἐκείνης χαρᾶς, τὴν ὁποία θὰ ἀπολαύσουν οἱ πιστοὶ στὴν ἄλλη ζωή. Ἐκεῖ, στὴν ἄλλη, τὴ μακαρία ζωή, θὰ γίνῃ ὁ γάμος, ὁ γάμος τοῦ Χριστοῦ μὲ τὶς ψυχὲς ποὺ τὸν ἀγάπησαν καὶ τὸν ἐλάτρευσαν παραπάνω ἀπ’ ὅλα τὰ πρόσωπα καὶ τὰ πράγματα. Κι ὁ γάμος αὐτὸς θὰ εἶνε ἀφάνταστος σὲ μεγαλοπρέπεια. Θὰ εἶνε γάμος ὄχι σαρκικὸς ἀλλὰ πνευματικός, δηλαδὴ ὁ Χριστὸς θὰ ἑνωθῇ μὲ τοὺς πιστοὺς ὅλων τῶν αἰώνων καὶ κανείς πιὰ δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ χωρίσῃ τὶς ψυχὲς αὐτὲς ἀπ’ τὸ Χριστό. Καὶ αὐτὴ ἡ ἕνωσις ὀνομάζεται γάμος τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν Ἐκκλησία του. Ἐδῶ οἱ πιστοὶ ἔχουν μόνο τὸν ἀρραβῶνα. Ἐκεῖ, ναὶ ἐκεῖ, θὰ γίνῃ ὁ γάμος.
* * *
Χριστιανοί μου! Δὲν εἶνε αὐτὰ ψέματα, δὲν εἶνε ὄνειρα καί παραμύθια, ὅπως λένε οἱ ἄπιστοι καὶ ἄθεοι. Εἶνε πράγματα ἱερὰ καὶ βέβαια. Σᾶς ἐρωτῶ· Ἔχετε κάνει τοὺς ἀρραβῶνες σας; Ἔχετε, δηλαδή, πιστέψει στὸ Χριστό; Ἐὰν ναί, τότε καὶ γιὰ σᾶς ἰσχύει αὐτὸ ποὺ λέει σήμερα ὁ Παῦλος «Ὁ καί σφραγισάμενος ἡμᾶς καὶ δοὺς τὸν ἀρραβῶνα τοῦ Πνεύματος ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν» (B’ Kop. 1,22).
Greek