Ευαγγέλιο & ΚηρύγματαΚυριακοδρόμιο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ

Ευαγγελική Περικοπή και Κηρύγματα Αγίων Πατέρων

by admin

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ — ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑ (Η΄ 27 — 39)

Τῷ και­ρῷ ἐκεί­νῳ, ἐλθόν­τι τῷ Ἰησοῦ εἰς τὴν χὠραν τῶν Γαδα­ρη­νῶν ὑπήν­τη­σεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλε­ως, ὃς εἶχε δαι­μό­νια ἐκ χρό­νων ἱκα­νῶν, καὶ ἱμά­τιον οὐκ ἐνε­δι­δύ­σκε­το, καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμε­νεν, ἀλλ’ ἐν τοῖς μνή­μα­σιν. 28ἰδὼν δὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ ἀνα­κρά­ξας προ­σέ­πε­σεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγά­λῃ εἶπε· Τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψί­στου; δέο­μαί σου, μή με βασα­νί­σῃς. 29παρήγ­γει­λε γὰρ τῷ πνεύ­μα­τι τῷ ἀκα­θάρ­τῳ ἐξελ­θεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώ­που. πολ­λοῖς γὰρ χρό­νοις συνηρ­πά­κει αὐτόν, καὶ ἐδε­σμεῖ­το ἁλύ­σε­σι καὶ πέδαις φυλασ­σό­με­νος, καὶ διαρ­ρήσ­σων τὰ δεσμὰ ἠλαύ­νε­το ὑπὸ τοῦ δαί­μο­νος εἰς τὰς ἐρή­μους. 30ἐπη­ρώ­τη­σε δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· Τί σοί ἐστιν ὄνο­μα; ὁ δὲ εἶπε· Λεγε­ών· ὅτι δαι­μό­νια πολ­λὰ εἰσῆλ­θεν εἰς αὐτόν· 31καὶ παρε­κά­λει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπι­τά­ξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσ­σον ἀπελ­θεῖν. 32Ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέ­λη χοί­ρων ἱκα­νῶν βοσκο­μέ­νη ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρε­κά­λουν αὐτὸν ἵνα ἐπι­τρέ­ψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκεί­νους εἰσελ­θεῖν· καὶ ἐπέ­τρε­ψεν αὐτοῖς. 33ἐξελ­θόν­τα δὲ τὰ δαι­μό­νια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώ­που εἰσῆλ­θον εἰς τοὺς χοί­ρους, καὶ ὥρμη­σεν ἡ ἀγέ­λη κατὰ τοῦ κρη­μνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπε­πνί­γη. 34ἰδόν­τες δὲ οἱ βόσκον­τες τὸ γεγε­νη­μέ­νον ἔφυ­γον, καὶ ἀπήγ­γει­λαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς. 35ἐξῆλ­θον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγο­νὸς, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν Ἰησοῦν, καὶ εὗρον καθή­με­νον τὸν ἄνθρω­πον, ἀφ’ οὗ τὰ δαι­μό­νια ἐξε­λη­λύ­θει, ἱμα­τι­σμέ­νον καὶ σωφρο­νοῦν­τα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ἐφο­βή­θη­σαν. 36ἀπήγ­γει­λαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόν­τες πῶς ἐσώ­θη ὁ δαι­μο­νι­σθείς. 37καὶ ἠρώ­τη­σαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆ­θος τῆς περι­χώ­ρου τῶν Γαδα­ρη­νῶν ἀπελ­θεῖν ἀπ’ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγά­λῳ συνεί­χον­το· αὐτὸς δὲ ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖ­ον ὑπέ­στρε­ψεν. 38ἐδέ­ε­το δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνὴρ, ἀφ’ οὗ ἐξε­λη­λύ­θει τὰ δαι­μό­νια, εἶναι σὺν αὐτῷ· ἀπέ­λυ­σε δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· 39Ὑπό­στρε­φε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διη­γοῦ ὅσα ἐποί­η­σέ σοι ὁ Θεός. καὶ ἀπῆλ­θε καθ’ ὅλην τὴν πόλιν κηρύσ­σων ὅσα ἐποί­η­σεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς.

27 Οταν δε ο Ιησούς εβγή­κεν εις την ξηράν, τον συνάν­τη­σεν ένας άνθρω­πος της πόλε­ως εκεί­νης, ο οποί­ος είχε μέσα του δαι­μό­νια από πολ­λά χρό­νια και δεν εφο­ρού­σε ένδυ­μα και δεν έμε­νε σε σπί­τι, αλλά μέσα εις τα μνή­μα­τα. 28 Οταν όμως είδε τον Ιησούν εκραύ­γα­σε δυνα­τά, έπε­σεν εις τα πόδια του και με φωνήν μεγά­λην είπε· “ποία σχέ­σις υπάρ­χει ανά­με­σα εις εμέ και σε, Ιησού, Υιέ του Θεού του Υψί­στου; Σε παρα­κα­λώ, μη με βασα­νί­σης και μη με κλεί­σης από τώρα στον φρι­κτόν Αδην”. 29 Είπε δε αυτά ο δαι­μο­νι­ζό­με­νος, διό­τι ο Χρι­στός διέ­τα­ξε το ακά­θαρ­τον πνεύ­μα να βγη και να φύγη από τον άνθρω­πον, επει­δή από πολ­λά χρό­νια τον είχεν αρπά­ξει και κυριεύ­σει. Οι δε άλλοι άνθρω­ποι, ένε­κα της αγριό­τη­τος αυτού, τον έδε­ναν με αλυ­σί­δες και με ισχυ­ρά δεσμά εις τα πόδια, δια να τον φυλάσ­σουν, ώστε να μη επι­τί­θε­ται και κακο­ποιή τους άλλους. Αλλά αυτός έσπα­ζε τα δεσμά και ωδη­γεί­το βιαί­ως από τον δαί­μο­να εις ερη­μι­κούς τόπους. 30 Τον ερώ­τη­σε δε ο Ιησούς, λέγων· “ποιό είναι το όνο­μά σου;” Εκεί­νος δε απήν­τη­σε· “λεγε­ών”. Διό­τι πολ­λά δαι­μό­νια είχαν εισέλ­θει στον άνθρω­πον αυτόν. 31 Και παρα­κα­λού­σαν τα δαι­μό­νια αυτόν, να μη τα δια­τά­ξη και πάνε εις τα τρί­σβα­θα του Αδου. 32 Ητο δε εκεί μία αγέ­λη με πολ­λούς χοί­ρους, που έβο­σκαν στο βου­νό· και τον παρα­κα­λού­σαν τα δαι­μό­νια να τους δώση την άδειαν να μπουν εις εκεί­νους τους χοί­ρους. Και τους το επέ­τρε­ψεν ο Κυριος (διό­τι κατά λόγον δικαιο­σύ­νης έπρε­πε να τιμω­ρη­θούν με την απώ­λειαν των χοί­ρων οι ιδιο­κτή­ται των, επει­δή τους έτρε­φαν, μολο­νό­τι αυτό απη­γο­ρεύ­ε­το από τον μωσαϊ­κόν νόμον). 33 Αφού δε εξήλ­θον τα δαι­μό­νια από τον άνθρω­πον, εμπή­καν στους χοί­ρους και ώρμη­σε ασυγ­κρά­τη­το όλο το καπά­δι επά­νω στον κρυ­μνόν, ερρί­φθη από εκεί εις την θάλασ­σαν και επνί­γη­σαν οι χοί­ροι. 34 Οταν δε οι βοσκοί είδαν το γεγο­νός αυτό, έφυ­γαν και το ανήγ­γει­λαν εις την πόλιν και εις όσους συναν­τού­σαν, από αυτούς που έμε­ναν στους αγρούς. 35 Εβγή­καν δε από την πόλιν οι άνθρω­ποι, δια να ίδουν αυτό που έγι­νε. Ηλθαν στον Ιησούν και είδαν τον άνθρω­πον, από τον οποί­ον είχαν βγη τα δαι­μό­νια, να κάθε­ται κον­τά εις τα πόδια του Ιησού, ντυ­μέ­νος, ήρε­μος και φρό­νι­μος, και εφο­βή­θη­σαν. 36 Είχαν δε διη­γη­θή εις αυτούς εκεί­νοι που είδαν το γεγο­νός, πως ελευ­θε­ρώ­θη­κε ο δαι­μο­νι­ζό­με­νος. 37 Και όλον το πλή­θος της περιο­χής των Γαδα­ρη­νών τον παρε­κά­λε­σαν να φύγη από αυτούς, διό­τι είχαν κυριευ­θή από μεγά­λον φόβον, δια την τιμω­ρί­αν που τους επε­βλή­θη. Ενο­χοι δε και δι’ άλλα καθώς ήσαν, εφο­βούν­το πολύ και άλλας τιμω­ρί­ας. Ο δε Ιησούς εμπή­κε στο πλοί­ον και επέ­στρε­ψε. 38 Παρα­κα­λού­σε δε αυτόν ο άνθρω­πος, από τον οποί­ον είχαν βγη τα δαι­μό­νια, να μένη μαζή του. Ο Ιησούς όμως τον έστει­λε ειρη­νι­κά εις την πόλιν του, λέγων· 39 “γύρι­σε στο σπί­τι σου και να διη­γή­σαι όσα έκα­με εις σε ο Θεός”. Και εκεί­νος έφυ­γε και δια­λα­λού­σε εις όλην την πόλιν, όσα ο Ιησούς έκα­με εις αυτόν. 

27 Κι όταν βγή­κε στη στε­ριά, τον συνάν­τη­σε κάποιος άνθρω­πος που κατα­γό­ταν από την πόλη, ο οποί­ος είχε μέσα του δαι­μό­νια από πολ­λά χρό­νια. Αυτός δεν φορού­σε πάνω του ρού­χα ούτε έμε­νε σε σπί­τι, αλλά ζού­σε μέσα στα μνή­μα­τα. 28 Όταν όμως είδε τον Ιησού, από το φόβο του έβγα­λε μια δυνα­τή κραυ­γή, έπε­σε στα πόδια του και με φωνή μεγά­λη είπε: Ποιά σχέ­ση υπάρ­χει ανά­με­σα σε μένα και σένα και τί ζητάς από μένα, Ιησού, Υιέ του Θεού του υψί­στου; Σε παρα­κα­λώ, μη με βασα­νί­σεις και μη μου επι­βά­λεις την τιμω­ρία να κλει­στώ από τώρα μέσα στο σκο­τά­δι του Άδη. 29 Και είπε τα λόγια αυτά ο δαι­μο­νι­σμέ­νος, διό­τι ο Ιησούς είχε δια­τά­ξει το ακά­θαρ­το δαι­μο­νι­κό πνεύ­μα να βγει από τον άνθρω­πο. Διό­τι από πολ­λά χρό­νια τον είχε κυριεύ­σει, και του δημιουρ­γού­σε άγρια έξα­ψη. Γι ’ αυτό τον έδε­ναν με αλυ­σί­δες και με σιδε­ρέ­νια δεσμά στα πόδια, και τον φύλα­γαν να μην κάνει κανέ­να κακό ή βλά­ψει κανέ­ναν. Αλλά αυτός έσπα­ζε τα δεσμά και συρό­ταν βίαια από τον δαί­μο­να στις ερη­μιές. 30 Τον ρώτη­σε τότε ο Ιησούς: Ποιό είναι το όνο­μά σου; Κι αυτός του απάν­τη­σε: Λεγε­ών, δηλα­δή ταξιαρ­χία στρα­τιω­τών. Και είχε αυτό το όνο­μα, διό­τι είχαν μπει μέσα στον άνθρω­πο αυτό όχι μόνο ένα αλλά πολ­λά δαι­μό­νια. 31 Και τα δαι­μό­νια αυτά με το στό­μα του δαι­μο­νι­σμέ­νου τον παρα­κα­λού­σαν να μην τα δια­τά­ξει να πάνε στα τρί­σβα­θα του Άδη. 32 Στο μετα­ξύ εκεί κον­τά ήταν ένα κοπά­δι από πολ­λούς χοί­ρους που έβο­σκαν στο βου­νό. Και τα δαι­μό­νια τον παρα­κα­λού­σαν να τους επι­τρέ­ψει να μπουν σ’ εκεί­νους τους χοί­ρους. Και ο Κύριος τους το επέ­τρε­ψε, επει­δή αυτοί που έτρε­φαν τους χοί­ρους το έκα­ναν αυτό παρα­βαί­νον­τας το Μωσαϊ­κό νόμο, ο οποί­ος απα­γό­ρευε ως ακά­θαρ­το το χοι­ρι­νό κρέ­ας. Με τον τρό­πο αυτό ο Κύριος τιμώ­ρη­σε την παρα­νο­μία τους αυτή. 33 Κι αφού βγή­καν τα δαι­μό­νια απ’ τον άνθρω­πο, μπή­καν στους χοί­ρους. Τότε το κοπά­δι όρμη­σε με ασυγ­κρά­τη­τη μανία προς το γκρε­μό, κι έπε­σε κάτω στη λίμνη και πνί­γη­κε. 34 Μόλις είδαν αυτό που έγι­νε εκεί­νοι που έβο­σκαν τους χοί­ρους, έφυ­γαν και ανήγ­γει­λαν το συμ­βάν της κατα­στρο­φής των χοί­ρων στους κατοί­κους της πόλε­ως και σ’ όσους έμε­ναν έξω στην ύπαι­θρο. 35 Τότε οι άνθρω­ποι βγή­καν από την πόλη και τα περί­χω­ρα για να δουν αυτό που έγι­νε, και ήλθαν στον Ιησού. Και πράγ­μα­τι, βρή­καν τον άνθρω­πο από τον οποίο είχαν βγει τα δαι­μό­νια να κάθε­ται κον­τά στα πόδια του Ιησού και να είναι ντυ­μέ­νος και σωφρο­νι­σμέ­νος. Και φοβή­θη­καν. 36 Κι όσοι είχαν δει το περι­στα­τι­κό τους διη­γή­θη­καν πώς έγι­νε καλά και σώθη­κε ο δαι­μο­νι­σμέ­νος. 37 Τότε όλο το πλή­θος της περι­φέ­ρειας των Γαδα­ρη­νών παρα­κά­λε­σαν τον Ιησού να φύγει από κον­τά τους, διό­τι κυριεύ­θη­καν από μεγά­λο φόβο όταν είδαν τη δίκαιη τιμω­ρία που επι­βλή­θη­κε σ’ εκεί­νους που εξέ­τρε­φαν χοί­ρους παρά την απα­γό­ρευ­ση του νόμου. Και ο Ιησούς μπή­κε στο πλοίο και επέ­στρε­ψε στο μέρος από το οποίο είχε έλθει. 38 Ο άνθρω­πος όμως από τον οποίο είχαν βγει τα δαι­μό­νια τον παρα­κα­λού­σε να μένει μαζί του. Ο Ιησούς όμως του έδω­σε την εντο­λή να φύγει λέγον­τας: 39 Γύρι­σε πίσω στο σπί­τι σου και να διη­γεί­σαι όσα σου έκα­νε ο Θεός, ο οποί­ος σε απάλ­λα­ξε από τα δαι­μό­νια. Κι εκεί­νος έφυ­γε και διε­κή­ρυτ­τε σ’ όλη την

27  Kαὶ ὅταν βγῆ­κε στὴν ξηρά, βρέ­θη­κε μπρο­στά του κάποιος ἄνδρας ἀπὸ τὴν πόλι, ποὺ εἶχε δαι­μό­νια ἀπὸ πολ­λὰ χρό­νια, καὶ ροῦ­χο δὲν φοροῦ­σε, καὶ σὲ σπί­τι δὲν ἔμε­νε, ἀλλὰ στὰ μνή­μα­τα. 28  Ὅταν δὲ εἶδε τὸν Ἰησοῦ, ἔβγα­λε κραυ­γή, καὶ ἔπε­σε στὰ πόδια του, καὶ μὲ φωνὴ μεγά­λη εἶπε: «Tί κοι­νὸ ὑπάρ­χει ἀνά­με­σα σὲ μένα καὶ σὲ σένα, Ἰησοῦ, Yἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψί­στου; Σὲ παρα­κα­λῶ, μὴ μὲ βασα­νί­σῃς». 29  Διό­τι διέ­τα­ξε τὸ πνεῦ­μα τὸ ἀκά­θαρ­το νὰ βγῇ ἀπὸ τὸν ἄνθρω­πο. Πολ­λὲς δὲ φορὲς τὸν εἶχε πιά­σει, καὶ τὸν ἔδε­ναν μὲ ἁλυ­σί­δες καὶ μὲ δεσμὰ στὰ πόδια, ἀλλ’ ἔσπα­ζε τὰ δεσμὰ καὶ φερό­ταν ἀπὸ τὸ δαί­μο­να στοὺς ἐρή­μους τόπους. 30  Tὸν ρώτη­σε δὲ ὁ Ἰησοῦς: «Ποιό εἶναι τὸ ὄνο­μά σου;». Aὐτὸς δὲ εἶπε, «Λεγε­ών», διό­τι πολ­λὰ δαι­μό­νια εἶχαν μπεῖ μέσα του. 31  Kαὶ τὸν παρα­κα­λοῦ­σαν νὰ μὴ τὰ δια­τά­ξῃ νὰ πᾶνε στὴν ἄβυσ­σο (στὰ τρί­σβα­θα τοῦ ᾅδη). 32  Ἦταν δὲ ἐκεῖ μία ἀγέ­λη ἀπὸ πολ­λοὺς χοί­ρους, ποὺ ἔβο­σκαν στὸ βου­νό. Kαὶ τὸν παρα­κα­λοῦ­σαν νὰ τοὺς ἐπι­τρέ­ψῃ νὰ μποῦν σ’ ἐκεί­νους, καὶ τοὺς ἐπέ­τρε­ψε. 33  Kαὶ βγῆ­καν τὰ δαι­μό­νια ἀπὸ τὸν ἄνθρω­πο καὶ μπῆ­καν στοὺς χοί­ρους, καὶ ὥρμη­σε ἡ ἀγέ­λη τῶν χοί­ρων καὶ γκρε­μί­στη­κε στὴ λίμνη καὶ πνί­γη­κε. 34  Ὅταν δὲ εἶδαν οἱ βοσκοὶ τὸ γεγο­νός, ἔφυ­γαν δρο­μαί­ως, καὶ τὸ ἀνήγ­γει­λαν στὴν πόλι καὶ στὰ χωριά. 35  Kαὶ βγῆ­καν γιὰ νὰ ἰδοῦν τὸ γεγο­νός, καὶ ἦλθαν στὸν Ἰησοῦ, καὶ βρῆ­καν τὸν ἄνθρω­πο, ἀπὸ τὸν ὁποῖο εἶχαν βγεῖ τὰ δαι­μό­νια, νὰ κάθε­ται στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ, ντυ­μέ­νος καὶ φρό­νι­μος, καὶ φοβή­θη­καν. 36  Oἱ δὲ αὐτό­πτες διη­γή­θη­καν σ’ αὐτοὺς πῶς σώθη­κε ὁ δαι­μο­νι­σμέ­νος. 37  Kαὶ ὅλο τὸ πλῆ­θος τῆς περιο­χῆς τῶν Γαδα­ρη­νῶν τὸν παρα­κά­λε­σαν νὰ φύγῃ ἀπ’ αὐτούς, διό­τι ἦταν κυριευ­μέ­νοι ἀπὸ μεγά­λο φόβο. Tότε αὐτὸς μπῆ­κε στὸ πλοῖο καὶ ἐπέ­στρε­ψε. 38  Ὁ δὲ ἄνθρω­πος, ἀπὸ τὸν ὁποῖο εἶχαν βγεῖ τὰ δαι­μό­νια, τὸν παρα­κα­λοῦ­σε νὰ τὸν κρα­τή­σῃ κον­τά του. Ἀλλ’ ὁ Ἰησοῦς τὸν ἔδιω­ξε λέγον­τας: 39  «Γύρι­σε στὸ σπί­τι σου, καὶ διη­γή­σου ὅσα σοῦ ἔκα­νε ὁ Θεός». Kαὶ ἔφυ­γε, καὶ δια­κή­ρυτ­τε σ’ ὅλη τὴν πόλι ὅσα τοῦ ἔκα­νε ὁ Ἰησοῦς.

Ιερός Χρυ­σό­στο­μος (ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΓΕΡΓΕΣΗΝΩΝ)

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΓΕΡΓΕΣΗΝΩΝ

[:Υπο­μνη­μα­τι­σμός των εδα­φί­ων Ματθ.8,28–34]

«Καὶ ἐλθόν­τι αὐτῷ εἰς τὸ πέραν εἰς τὴν χώραν τῶν Γερ­γε­σηνῶν ὑπήν­τη­σαν αὐτῷ δύο δαι­μο­νι­ζό­με­νοι ἐκ τῶν μνη­μεί­ων ἐξερ­χό­με­νοι, χαλε­ποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύ­ειν τινὰ παρελ­θεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκεί­νης. Καὶ ἰδοὺ ἔκρα­ξαν λέγον­τες· τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ; Ἦλθες ὧδε πρὸ και­ροῦ βασα­νί­σαι ἡμᾶς;(:Και όταν ο Κύριος ήλθε στην απέ­ναν­τι όχθη, στη χώρα των Γερ­γε­ση­νών, Τον συνάν­τη­σαν δύο δαι­μο­νι­σμέ­νοι που έβγαι­ναν από τα μνή­μα­τα που υπήρ­χαν εκεί, στα οποία ευχα­ρι­στιούν­ταν να κατοι­κούν. Ήταν και οι δύο επι­θε­τι­κοί και πολύ επι­κίν­δυ­νοι˙ τόσο, ώστε να μην μπο­ρεί κανείς να περά­σει απ’ τον δρό­μο εκεί­νο. Και ξαφ­νι­κά απ’ τον φόβο τους κραύ­γα­σαν δυνα­τά και είπαν: “Ποια σχέ­ση υπάρ­χει ανά­με­σα σε μας και σε σένα, Ιησού, υιέ του Θεού; Ήλθες εδώ πρό­ω­ρα, πριν από τον και­ρό της παγ­κό­σμιας κρί­σε­ως, για να μας βασα­νί­σεις;”)»[Ματθ.8,28–29].

Επει­δή ο κόσμος θεω­ρού­σε τον Ιησού ακό­μη ως έναν απλό άνθρω­πο, ήρθαν τώρα οι δαί­μο­νες και ανα­κη­ρύσ­σουν την θεό­τη­τά Του. Και αυτοί που την τρι­κυ­μι­σμέ­νη πρώ­τα και τώρα, έπει­τα από την εντο­λή Του, ησυ­χα­σμέ­νη θάλασ­σα, δεν την άκου­γαν που μαρ­τυ­ρού­σε με την από­το­μη γαλή­νευ­σή της την ομο­λο­γία του Δημιουρ­γού της, άκου­γαν τους δαί­μο­νες που κραύ­γα­ζαν αυτά, που ακρι­βώς και εκεί­νη κραύ­γα­ζε με τη γαλή­νη της. Κι έπει­τα, για να μη θεω­ρη­θεί ότι η δια­κή­ρυ­ξη αυτή των δαι­μό­νων απέ­βλε­πε στην κολα­κεία του Ιησού που λίγο πριν με ένα πρό­σταγ­μά Του είχε επι­βλη­θεί στα στοι­χεία της φύσης και είχε κοπά­σει την τρι­κυ­μία, φωνά­ζουν δυνα­τά, βασι­ζό­με­νοι στην πεί­ρα τους και λέγουν: «Ήρθες εδώ πρό­ω­ρα για να μας βασα­νί­σεις;». Γι’ αυτόν ακρι­βώς τον λόγο ομο­λο­γούν την έχθρα τους προς τον Κύριο, για να μη θεω­ρη­θεί ύπο­πτη κολα­κεί­ας η παρά­κλη­σή τους· για­τί δέχον­ταν αόρα­τα χτυ­πή­μα­τα και τους έδερ­νε χει­ρό­τε­ρη από όσο την θάλασ­σα τρι­κυ­μία κι ένιω­θαν να τρυ­πιούν­ται και να καί­γον­ται και να παθαί­νουν αθε­ρά­πευ­τα κακά και από την παρου­σία Του μονά­χα.

Πραγ­μα­τι­κά, επει­δή κανέ­νας δεν είχε την τόλ­μη να τους πλη­σιά­σει μέχρι τότε, ο ίδιος ο Χρι­στός έρχε­ται προς αυτούς. Και ο μεν Ματ­θαί­ος λέγει ότι Του έλε­γαν: «Ἦλθες ὧδε πρὸ και­ροῦ βασα­νί­σαι ἡμᾶς;(:Ήρθες εδώ να μας βασα­νί­σεις, πριν έλθει ο προ­κα­θο­ρι­σμέ­νος και­ρός της κρί­σε­ως και της τιμω­ρί­ας μας;)»[Ματθ.8,29], ενώ οι άλλοι ευαγ­γε­λι­στές πρό­σθε­σαν ότι Τον παρα­κα­λού­σαν και Τον εξόρ­κι­ζαν για να μην τους ρίξει στην άβυσσο[πρβ. Μάρκ. 5,10: «Καὶ παρε­κά­λει αὐτὸν πολλὰ ἵνα μὴ ἀποστείλῃ αὐτοὺς ἔξω τῆς χώρας(:Και παρα­κα­λού­σε πολύ τον Ιησού να μην τους στεί­λει έξω από τη χώρα εκεί­νη)» και Λουκ.8,51: «Καὶ παρε­κά­λει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσ­σον ἀπελ­θεῖν(:Και τα δαι­μό­νια αυτά με το στό­μα του δαι­μο­νι­σμέ­νου Τον παρα­κα­λού­σαν να μην τα δια­τά­ξει να πάνε στα τρί­σβα­θα του Άδη)»· διό­τι νόμι­ζαν ότι έφτα­σε γι’ αυτούς η κόλα­ση και φοβή­θη­καν ότι θα τιμω­ρη­θούν πλέ­ον.

Εάν πάλι όσοι μελε­τούν το Ευαγ­γέ­λιο του Λου­κά λέγουν ότι ο δαι­μο­νι­ζό­με­νος ήταν ένας [βλ. Λουκ. 8,27: «Ἐξελ­θόν­τι δὲ αὐτῷ ἐπὶ τὴν γῆν ὑπήν­τη­σεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλε­ως, ὃς εἶχε δαι­μό­νια ἐκ χρό­νων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκε­το καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς μνή­μα­σιν(:Και όταν ο Ιησούς βγή­κε στη στε­ριά, τον συνάν­τη­σε κάποιος άνθρω­πος που κατα­γό­ταν από την πόλη, ο οποί­ος είχε μέσα του δαι­μό­νια από πολ­λά χρό­νια. Αυτός δεν φορού­σε πάνω του ρού­χα ούτε έμε­νε σε σπί­τι, αλλά ζού­σε μέσα στα μνή­μα­τα)»], ενώ ο Ματ­θαί­ος κάνει λόγο για δύο δαιμονιζόμενους[βλ. Ματθ.8,28: «Καὶ ἐλθόν­τι αὐτῷ εἰς τὸ πέραν εἰς τὴν χώραν τῶν Γερ­γε­σηνῶν ὑπήν­τη­σαν αὐτῷ δύο δαι­μο­νι­ζό­με­νοι ἐκ τῶν μνη­μεί­ων ἐξερ­χό­με­νοι, χαλε­ποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύ­ειν τινὰ παρελ­θεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκεί­νης(:Όταν λοι­πόν ήλθε στην απέ­ναν­τι παρα­λία, στη χώρα των Γερ­γε­ση­νών, ήρθαν να Τον συναν­τή­σουν δύο δαι­μο­νι­ζό­με­νοι που έβγαι­ναν από τα μνη­μεία και οι οποί­οι ήσαν άγριοι και επι­θε­τι­κοί, ώστε να μην μπο­ρεί να περά­σει κανείς από τον δρό­μο εκεί­νον)»], ούτε και το γεγο­νός αυτό παρου­σιά­ζει δια­φω­νία μετα­ξύ των δύο ευαγ­γε­λι­στών· διό­τι εάν έγρα­φε ο Λου­κάς ότι ένας μόνο δαι­μο­νι­ζό­με­νος υπήρ­ξε και δεν υπήρ­χε άλλος, θα φαι­νό­ταν ότι δια­φω­νού­σε προς τον Ματ­θαίο. Τώρα όμως που ο ένας μίλη­σε για έναν δαι­μο­νι­ζό­με­νο και ο άλλος για δύο δαι­μο­νι­ζό­με­νους, δεν προ­έρ­χε­ται από αντί­φα­ση το πράγ­μα, αλλά από τον δια­φο­ρε­τι­κό τρό­πο αφη­γή­σε­ως.

Πραγ­μα­τι­κά προ­σω­πι­κά νομί­ζω ότι ο Λου­κάς διά­λε­ξε τον φοβε­ρό­τε­ρο από τους δύο και γι’ αυτόν έκα­νε λόγο. Γι’ αυτό και περι­γρά­φει πιο τρα­γι­κά τη συμ­φο­ρά του, όπως για παρά­δειγ­μα ότι έσπα­ζε τα δεσμά και τις αλυ­σί­δες με τις οποί­ες προ­σπα­θού­σαν να τον δέσουν και περι­πλα­νιό­ταν στην έρη­μο. Ο Μάρ­κος επί­σης προ­σθέ­τει ότι κατα­ξέ­σκι­ζε τον εαυ­τό του με τις πέτρες[ βλ. Μάρκ. 5,5: «Καὶ διὰ παντὸς νυκτὸς καὶ ἡμέρας ἐν τοῖς μνή­μα­σι καὶ ἐν τοῖς ὄρεσιν ἦν κρά­ζων καὶ κατα­κό­πτων ἑαυτὸν λίθοις(:Και συνε­χώς νύχτα και μέρα έμε­νε στα μνή­μα­τα και στα βου­νά κι έβγα­ζε κραυ­γές και κατα­πλή­γω­νε τον εαυ­τό του με πέτρες)»].

Και οι λόγοι των δαι­μο­νι­ζό­με­νων προς τον Ιησού ήσαν αρκε­τοί για να απο­δεί­ξουν τη σκλη­ρό­τη­τα και την αναι­σχυν­τία τους. «Ήλθες εδώ πρό­ω­ρα για να μας βασα­νί­σεις;», λέγουν. Δεν μπο­ρού­σαν βέβαια να ισχυ­ρι­στούν ότι δεν αμάρ­τη­σαν, δια­τυ­πώ­νουν όμως την αξί­ω­ση να μην τιμω­ρη­θούν πριν από την καθο­ρι­σμέ­νη ώρα. Επει­δή δηλα­δή τους βρή­καν τα αθε­ρά­πευ­τα κακά και επει­δή αυτοί ενερ­γού­σαν παρά­νο­μα και διέ­στρε­φαν και βασά­νι­ζαν με κάθε τρό­πο το δημιούρ­γη­μα του Θεού, γι’ αυτό νόμι­ζαν ότι εξαι­τί­ας της υπερ­βο­λής των συμ­βάν­των, δεν θα περί­με­νε τον καθο­ρι­σμέ­νο και­ρό της κολά­σε­ως, γι’ αυτό Τον παρα­κα­λού­σαν και Τον ικέ­τευαν. Και εκεί­νοι που δεν τους συγ­κρα­τού­σαν τα σιδη­ρά δεσμά, έρχον­ται δέσμιοι. Εκεί­νοι που τρι­γύ­ρι­ζαν στα βου­νά, κατέ­βη­καν στην πεδιά­δα. Εκεί­νοι που εμπό­δι­ζαν τους άλλους να περ­νούν από εκεί, μόλις είδαν τον Ιησού να τους φράσ­σει τον δρό­μο, στά­θη­καν. Για ποιο λόγο όμως παρέ­με­ναν στα μνή­μα­τα οι δαι­μο­νι­ζό­με­νοι; Επει­δή ήθε­λαν να δημιουρ­γή­σουν στους ανθρώ­πους ολέ­θρια αντί­λη­ψη, ότι δηλα­δή οι ψυχές των απο­θα­νόν­των γίνον­ται δαί­μο­νες, πράγ­μα που εύχο­μαι να μη σας περά­σει από τον νου ούτε και σαν απλή σκέ­ψη.

«Ναι, αλλά ποια απάν­τη­ση», θα μπο­ρού­σε να ρωτή­σει κάποιος, «μπο­ρείς να δώσεις στο γεγο­νός ότι πολ­λοί από τους μάγους αρπά­ζουν παι­διά και τα σφά­ζουν, ώστε στη συνέ­χεια να έχουν την ψυχή τους βοη­θό στις μαγεί­ες τους;». Και πώς απο­δει­κνύ­ε­ται αυτό; Το ότι βέβαια, σφά­ζουν τα παι­διά, το λέγουν πολ­λοί, αλλά το ότι οι ψυχές των παι­διών που σφα­γιά­ζον­ται συνερ­γά­ζον­ται με τους μάγους, από πού το γνω­ρί­ζεις; Πες μου, σε παρα­κα­λώ. «Αυτοί», θα απαν­τού­σε αυτός που πιθα­νόν να εξέ­φρα­ζε αυτήν την απο­ρία, « οι δαι­μο­νι­σμέ­νοι φωνά­ζουν ότι εγώ είμαι η ψυχή του δεί­να». Μα κι αυτό είναι πλε­κτά­νη και απά­τη δια­βο­λι­κή· διό­τι δεν είναι η ψυχή του απο­θα­νόν­τος που φωνά­ζει, αλλά ο δαί­μο­νας που υπο­κρί­νε­ται αυτά, με σκο­πό να εξα­πα­τή­σει εκεί­νους που τον ακού­νε· διό­τι εάν ήταν δυνα­τόν να εισέλ­θει η ψυχή στην υπό­στα­ση του δαί­μο­νος, πολύ ευκο­λό­τε­ρα θα εισερ­χό­ταν στο δικό της σώμα. Έπει­τα, δεν μπο­ρεί να δικαιο­λο­γη­θεί λογι­κά το να συνερ­γά­ζε­ται η σφα­γεί­σα ψυχή με τον σφα­γέα της. Ούτε πάλι δικαιο­λο­γεί­ται να μπο­ρεί ο άνθρω­πος να μετα­βάλ­λει ασώ­μα­τη δύνα­μη σε άλλου είδους υπό­στα­ση. Πραγ­μα­τι­κά εάν αυτό είναι αδύ­να­το για τα σώμα­τα και δεν υπάρ­χει περί­πτω­ση να μετα­μορ­φώ­σει κανείς το σώμα ανθρώ­που σε σώμα όνου, πολύ περισ­σό­τε­ρο είναι αυτό αδύ­να­το για την αόρα­τη ψυχή και κανέ­νας δεν θα μπο­ρέ­σει να την μετα­σχη­μα­τί­σει στην υπό­στα­ση του δαί­μο­νος.

Κατά συνέ­πεια, οι από­ψεις αυτές προ­έρ­χον­ται από μεθυ­σμέ­να γρα­ΐ­δια και προ­ο­ρί­ζον­ται να εκφο­βί­ζουν τα μικρά παι­διά· διό­τι δεν είναι δυνα­τόν η ψυχή που απο­χω­ρί­ζε­ται από το σώμα να πλα­νά­ται πλέ­ον στη γη. Πράγ­μα­τι, «δικαί­ων δὲ ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ, καὶ οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσα­νος(:η ζωή των δικαί­ων βρί­σκε­ται κάτω από το παν­το­δύ­να­μο προ­στα­τευ­τι­κό χέρι του Θεού και καμία θλί­ψη και βάσα­νος δεν θα τους εγγί­σει, χωρίς ο Θεός να το επι­τρέ­ψει)»[Σοφ. Σολ.3,1]. Εάν όμως βρί­σκον­ται στα χέρια του Κυρί­ου οι ψυχές των δικαί­ων, τότε βρί­σκον­ται και των παι­διών οι ψυχές, διό­τι τα παι­διά δεν είναι πονη­ρά. Αλλά και των αμαρ­τω­λών ανθρώ­πων οι ψυχές αμέ­σως φεύ­γουν μακριά από τη γη. Και αυτό γίνε­ται φανε­ρό από την παρα­βο­λή του πλου­σί­ου και του Λαζά­ρου( πρβ. Λουκ. 16,19–31).

Και σε άλλη περί­πτω­ση όμως λέγει ο Κύριος: «Ἂφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαι­τοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοί­μα­σας τίνι ἔσται;(:Άμυα­λε και ανόη­τε άνθρω­πε, που στή­ρι­ξες την ευτυ­χία σου μόνο στις απο­λαύ­σεις της κοι­λιάς και νόμι­σες ότι η μακρο­ζω­ία σου εξαρ­τιό­ταν από τα πλού­τη σου και όχι από Εμέ­να˙ τη νύχτα αυτή, που εδώ και πολύ και­ρό ονει­ρευό­σουν ως νύχτα ευτυ­χί­ας και νόμι­ζες ότι θα άρχι­ζε από εδώ και πέρα η ανα­παυ­τι­κή και απο­λαυ­στι­κή ζωή σου, οι φοβε­ροί δαί­μο­νες απαι­τούν να πάρουν την ψυχή σου. Σε λίγο θα πεθά­νεις. Αυτά λοι­πόν που ετοί­μα­σες και απο­θή­κευ­σες σε ποιον θα ανή­κουν και σε ποιους κλη­ρο­νό­μους θα περιέλ­θουν;)»[Λουκ.12,20].

Βέβαια δεν είναι δυνα­τόν η ψυχή που εξήλ­θε από το σώμα να περι­φέ­ρε­ται εδώ κάτω. Και αυτό είναι πολύ φυσι­κό· διό­τι, ενώ όταν βαδί­ζου­με επά­νω στη συνη­θι­σμέ­νη και γνώ­ρι­μη περιο­χή της γης, έχον­τας το σώμα μας, δεν γνω­ρί­ζου­με ποια κατεύ­θυν­ση να πάρου­με κάθε φορά που θα βρε­θού­με σε άγνω­στο δρό­μο, εάν δεν έχου­με οδη­γό, κατά ποια λογι­κή η ψυχή, που χωρί­στη­κε από το σώμα και απο­ξε­νώ­θη­κε από όλες τις συνή­θειές της, θα γνω­ρί­σει πού πρέ­πει να βαδί­ζει χωρίς να έχει τον οδη­γό της;

Αλλά και από άλλες περι­πτώ­σεις μπο­ρεί κανείς να πλη­ρο­φο­ρη­θεί ότι δεν είναι δυνα­τόν η ψυχή χωρίς το σώμα της να παρα­μεί­νει στη γη. Πραγ­μα­τι­κά, ο Στέ­φα­νος λέγει: «Κύριε Ἰησοῦ, δέξαι τὸ πνεῦμά μου(:Κύριε Ιησού, δέξου το πνεύ­μα μου)»[Πράξ.7,59].Και ο Παύ­λος, επί­σης, λέγει: «Ἐμοὶ γὰρ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθα­νεῖν κέρ­δος(:διό­τι για μένα η ζωή είναι ο Χρι­στός, αφού ζω τη νέα ζωή του Χρι­στού και ζει μέσα μου ο Χρι­στός. Όμως και το να πεθά­νω είναι κέρ­δος, διό­τι με τον θάνα­το θα ενω­θώ πλή­ρως με τον Χρι­στό)»[Φιλιπ.1,21].Και για τον πατριάρ­χη Αβρα­άμ λέγει η Γρα­φή: «Καὶ ἐκλεί­πων ἀπέθα­νεν Ἁβραὰμ ἐν γήρᾳ καλῷ πρε­σβύ­της καὶ πλή­ρης ἡμερῶν καὶ προ­σε­τέ­θη πρὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ(:Και αφού τον εγκα­τέ­λει­ψαν οι δυνά­μεις του, πέθα­νε ο Αβρα­άμ σε ευτυ­χι­σμέ­να γηρα­τειά, γέρον­τας πλή­ρης ημε­ρών, και προ­στέ­θη­κε στους προ­γό­νους του που εκδή­μη­σαν από τον κόσμο αυτόν)»[Γέν.25,8].

Το ότι βέβαια, ούτε οι ψυχές των αμαρ­τω­λών μπο­ρούν να παρα­μεί­νουν εδώ, άκου­σε που ο πλού­σιος της παρα­βο­λής θερ­μά παρα­κα­λού­σε γι’ αυτό, χωρίς να το επι­τυγ­χά­νει[ βλ. Λουκ. 16, 27–31]· διό­τι εάν αυτό ήταν δυνα­τόν, θα ερχό­ταν αυτός στη γη και θα γνω­στο­ποιού­σε όσα συνέ­βαι­ναν εκεί. Κατά συνέ­πεια, είναι φανε­ρό ότι οι ψυχές μετά την απο­δη­μία τους από τη γη μετα­βαί­νουν σε κάποιο χώρο, από όπου δεν έχουν τη δυνα­τό­τη­τα να επι­στρέ­ψουν στη γη, αλλά περι­μέ­νουν τη φοβε­ρή ημέ­ρα της κρί­σε­ως.

Κι αν κανέ­νας ρωτή­σει: Για ποιον λόγο πραγ­μα­το­ποί­η­σε ο Χρι­στός ό,τι του ζήτη­σαν οι δαί­μο­νες, δίνον­τάς τους την άδεια να εισέλ­θουν στην αγέ­λη των χοίρων;[Ματθ.8,31–32: « Οἱ δὲ δαί­μο­νες παρε­κά­λουν αὐτὸν λέγον­τες· εἰ ἐκβάλ­λεις ἡμᾶς, ἐπίτρε­ψον ἡμῖν ἀπελ­θεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοί­ρων. καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ὑπάγε­τε. Οἱ δὲ ἐξελ­θόν­τες ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοί­ρων· καὶ ἰδοὺ ὥρμη­σε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοί­ρων κατὰ τοῦ κρη­μνοῦ εἰς τὴν θάλασ­σαν καὶ ἀπέθα­νον ἐν τοῖς ὕδασιν(:Οι δαί­μο­νες τότε άρχι­σαν να τον παρα­κα­λούν λέγον­τας: “Εάν πρό­κει­ται να μας βγά­λεις έξω από εδώ, δώσε μας την άδεια να φύγου­με και να μπού­με μέσα στο κοπά­δι των χοί­ρων”. Και επει­δή αυτοί που έτρε­φαν τους χοί­ρους το έκα­ναν αυτό παρα­βαί­νον­τας τον μωσαϊ­κό νόμο, που απα­γό­ρευε ως ακά­θαρ­το το χοι­ρι­νό κρέ­ας, ο Κύριος τιμω­ρών­τας την παρα­νο­μία τους αυτή είπε στους δαί­μο­νες: “Πηγαί­νε­τε”. Και αυτοί βγή­καν απ’ τους ανθρώ­πους και πήγαν στους χοί­ρους. Και ξαφ­νι­κά όλο το κοπά­δι των χοί­ρων όρμη­σε με μανία από το επά­νω μέρος του γκρε­μού προς τα κάτω, στη θάλασ­σα, και πνί­γη­καν στα νερά της λίμνης)».

Θα λέγα­με ότι ο Κύριος δεν το έκα­νε αυτό υπα­κού­ον­τας σε αυτούς, αλλά επει­δή πολ­λά ήθε­λε με την ενέρ­γειά Του αυτή να διδά­ξει· το πρώ­το που δίδα­ξε αυτούς που ελευ­θε­ρώ­θη­καν από τους πονη­ρούς εκεί­νους τυράν­νους τους ήταν το μέγε­θος της κατα­στρο­φής που προ­κα­λούν αυτοί που τους επι­βου­λεύ­ον­ται, δηλα­δή οι αντί­χρι­στοι δαί­μο­νες. Δεύ­τε­ρο, να μάθουν όλοι οι άνθρω­ποι ότι ούτε στους χοί­ρους τολ­μούν οι δαί­μο­νες να εισέλ­θουν, εάν προ­η­γου­μέ­νως δεν δώσει άδεια ο Ιησούς. Τρί­το ότι θα μπο­ρού­σαν να προ­ξε­νή­σουν σε εκεί­νους φοβε­ρό­τε­ρα κακά από ό,τι στους χοί­ρους, εάν δεν προ­στα­τεύ­ον­ταν σε μεγά­λο βαθ­μό και μέσα ακό­μα στη συμ­φο­ρά τους από την πρό­νοια του Θεού· διό­τι στον καθέ­να βέβαια είναι φανε­ρό από κάθε άπο­ψη ότι εμάς τους ανθρώ­πους οι δαί­μο­νες μάς μισούν περισ­σό­τε­ρο από τα άλο­γα ζώα.

Επο­μέ­νως αυτοί που δεν λυπή­θη­καν τους χοί­ρους, αλλά μονά­χα μέσα σε μια στιγ­μή τούς κατέρ­ρι­ξαν όλους στον γκρε­μό, πολύ περισ­σό­τε­ρο θα το έκα­ναν στους ανθρώ­πους, που τους είχαν κυριεύ­σει, παρα­σύ­ρον­τας και επα­να­φέ­ρον­τάς τους στις ερη­μιές, εάν μέσα σε αυτή την τυραν­νι­κή κατα­πί­ε­ση δεν επι­δει­κνυό­ταν σε μεγά­λο βαθ­μό πολ­λή φρον­τί­δα από μέρους του Θεού, που χαλι­να­γω­γού­σε και συγ­κρα­τού­σε και στα­μα­τού­σε την περαι­τέ­ρω ορμή τους. Επο­μέ­νως, είναι φανε­ρό ότι δεν υπάρ­χει κανέ­νας άνθρω­πος που να μην τον προ­στα­τεύ­ει η πρό­νοια του Θεού. Εάν ωστό­σο δεν μας προ­στα­τεύ­ει όλους όμοια, ούτε με τον ίδιο τρό­πο, και αυτό είναι ένα είδος μεγά­λης προ­νοί­ας· διό­τι ανα­λό­γως προς το ωφέ­λι­μο για τον καθέ­να εκδη­λώ­νει και την πρό­νοιά Του ο Θεός.

Εκτός από όσα ειπώ­θη­καν παρα­πά­νω, διδα­σκό­μα­στε και κάτι άλλο απ’ αυτό το θαύ­μα, ότι δηλα­δή δεν προ­νο­εί μονά­χα από κοι­νού για όλους μας, αλλά και για τον καθέ­να χωρι­στά, πράγ­μα που δήλω­σε προς τους μαθη­τές Του, λέγον­τάς τους ότι ακό­μα και οι τρί­χες του κεφα­λιού τους έχουν αριθμηθεί[Ματθ.10,30:«Ὑμῶν δὲ καὶ αἱ τρί­χες τῆς κεφαλῆς πᾶσαι ἠριθ­μη­μέ­ναι εἰσί(:Και όσο για σας, μάθε­τε ότι ο Θεός έχει μετρη­μέ­νες ακό­μη και τις τρί­χες του κεφα­λιού σας όλες, τη στιγ­μή που εσείς για μια απ’ αυτές δεί­χνε­τε μικρή ή καμία φρον­τί­δα, και αγνο­εί­τε τον αριθ­μό τους. Ο Θεός δηλα­δή γνω­ρί­ζει και αυτά ακό­μη τα ελά­χι­στα που σας συμ­βαί­νουν, στα οποία εσείς δίνε­τε μικρή σημα­σία)»]. Μα και από τους δαι­μο­νι­σμέ­νους τού­τους ανθρώ­πους μπο­ρεί κανέ­νας να το δια­πι­στώ­σει καθα­ρά αυτό. Πραγ­μα­τι­κά θα τους είχαν πνί­ξει προ πολ­λού οι δαί­μο­νες, εάν δεν τους προ­στά­τευε απο­τε­λε­σμα­τι­κά η εκ του ουρα­νού φρον­τί­δα.

Γι’ αυτούς λοι­πόν τους λόγους επέ­τρε­ψε στους δαί­μο­νες να εισέλ­θουν στην αγέ­λη των χοί­ρων, και επι­πλέ­ον για να πλη­ρο­φο­ρη­θούν και όσοι κατοι­κού­σαν στα μέρη εκεί­να την δύνα­μή Του· διό­τι όπου ήταν πολύ γνω­στό το όνο­μά Του, δεν άφη­νε τη δύνα­μή Του να εκδη­λω­θεί σε μεγά­λο βαθ­μό, όπου όμως κανέ­νας δεν τον γνώ­ρι­ζε, αλλά είχαν πλή­ρη άγνοια γι’ Αυτόν, εκεί άφη­νε να ακτι­νο­βο­λούν τα θαύ­μα­τά Του, ώστε να τους προ­σελ­κύ­σει στο να γνω­ρί­σουν τη θεϊ­κή Του υπό­στα­ση. Ότι βρί­σκον­ταν σε χον­δρο­ει­δή άγνοια οι κάτοι­κοι της πόλε­ως αυτής φαί­νε­ται από το τέλος· διό­τι ενώ έπρε­πε να Τον προ­σκυ­νή­σουν και να εκδη­λώ­σουν τον θαυ­μα­σμό τους για τη δύνα­μη Του, αντι­θέ­τως αυτοί ήθε­λαν να Τον απο­μα­κρύ­νουν και «ἰδόν­τες αὐτὸν παρε­κά­λε­σαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν(:και τότε όλοι οι κάτοι­κοι της πόλε­ως βγή­καν για να συναν­τή­σουν τον Ιησού˙ και όταν Τον είδαν, Τον παρα­κά­λε­σαν να φύγει από τα σύνο­ρά τους, από φόβο μήπως πάθουν και μεγα­λύ­τε­ρα κακά)»[Ματθ.8,34].

Αλλά για ποιο λόγο έρι­ξαν στον γκρε­μό και σκό­τω­σαν οι δαί­μο­νες τους χοί­ρους; Ο λόγος είναι ότι παν­τού προ­σπα­θούν κάθε στιγ­μή με μεγά­λη προ­θυ­μία να ρίχνουν τους ανθρώ­πους στη λύπη και πάν­το­τε χαί­ρον­ται με την κατα­στρο­φή. Αυτό άλλω­στε έκα­με ο διά­βο­λος και στον Ιώβ. Μολο­νό­τι και εκεί ο Θεός το επέ­τρε­ψε, όχι βέβαια επει­δή και στην περί­πτω­ση αυτή υπά­κου­σε στον διά­βο­λο, αλλά επει­δή ήθε­λε να απο­δεί­ξει τον δού­λο Του πιο λαμ­πρό με την υπο­μο­νή και την καρ­τε­ρία που επρό­κει­το να επι­δεί­ξει στις δοκι­μα­σί­ες και να αφαι­ρέ­σει κάθε πρό­φα­ση γι’ αναι­σχυν­τία από τον δαί­μο­να και ακό­μη να στρέ­ψει κατά της κεφα­λής του όσα έκα­νε σε βάρος του δικαί­ου Ιώβ. Πραγ­μα­τι­κά και τώρα συνέ­βη το αντί­θε­το από εκεί­νο που επι­δί­ω­καν οι δαί­μο­νες· γιατί και η δύνα­μη του Χρι­στού ανα­κη­ρυσ­σό­ταν περί­τρα­να και παρου­σια­ζό­ταν πιο καθα­ρά η κακία των δαι­μό­νων, απ’ την οποία ελευ­θέ­ρω­σε αυτούς που είχαν στην κατο­χή τους, και ακό­μα ότι μήτε τους χοί­ρους δεν μπο­ρού­σαν να αγγί­ξουν, αν δεν το επέ­τρε­πε ο Θεός των όλων.

Αν επι­χει­ρού­σε τώρα να τα εξε­τά­σει κανέ­νας αυτά και αλλη­γο­ρι­κά, δεν θα υπήρ­χε καμιά δυσκο­λία στους συσχε­τι­σμούς. Πρέ­πει να γνω­ρί­ζου­με καλά, ότι υπάρ­χουν πολ­λοί άνθρω­ποι που γίνον­ται πνευ­μα­τι­κώς όμοιοι με τους χοί­ρους εξαι­τί­ας της απου­σί­ας προ­σπά­θειας για χαλι­να­γώ­γη­ση των παθών τους και αυτοί φυσι­κά επη­ρε­ά­ζον­ται πιο εύκο­λα από τις προ­σπά­θειες των δαι­μό­νων να τους οδη­γή­σουν στο κακό. Και εφό­σον εκεί­νοι που υφί­σταν­ται αυτά, παρα­μέ­νουν άνθρω­ποι και δεν φτά­νουν στο σημείο να πωρω­θούν παν­τε­λώς χωρίς μετά­νοια, μπο­ρούν και κατα­φέρ­νουν να νική­σουν τα δαι­μο­νι­κά πάθη τους πολ­λές φορές και με τη μετά­νοια και την εξο­μο­λό­γη­ση να τα εξα­λεί­ψουν· αν όμως μετα­μορ­φω­θούν από την αμε­τα­νο­η­σία τους και καταν­τή­σουν ολό­τε­λα σε κατά­στα­ση χοί­ρων και ως άλο­γα ζώα ακο­λου­θούν αμε­τα­νόη­τοι τα πάθη τους, δεν δαι­μο­νί­ζον­ται μόνο αλλά και κατα­κρη­μνί­ζον­ται, χάνουν δηλα­δή ορι­στι­κά την ψυχή τους.

Επι­πλέ­ον, για να μη σχη­μα­τί­σει κανείς την εντύ­πω­ση ότι η θερα­πεία των δαι­μο­νι­ζό­με­νων Γερ­γε­ση­νών αυτών νέων και η συνο­μι­λία του Κυρί­ου μας Ιησού Χρι­στού με τους δαί­μο­νες που τους είχαν κυριεύ­σει ήταν κάτι πλα­στό και σκη­νο­θε­τη­μέ­νο, αλλά να πιστέ­ψει από­λυ­τα ότι πραγ­μα­τι­κά βγή­καν οι δαί­μο­νες από τους δύο ταλαί­πω­ρους αυτούς νέους, έρχε­ται ο θάνα­τος των χοί­ρων και το πιστο­ποιεί αυτό.

Πρό­σε­ξε τώρα εκτός από τη θεϊ­κή δύνα­μη, και την πρα­ό­τη­τα του Κυρί­ου. Όταν δηλα­δή, ύστε­ρα από τόσες ευερ­γε­σί­ες που είδαν απ’ Αυτόν οι κάτοι­κοι της περιο­χής, επει­δή θίχτη­καν τα οικο­νο­μι­κά τους συμ­φέ­ρον­τα από τον πνιγ­μό των χοί­ρων, όντας οι ίδιοι όμοιοι με τους χοί­ρους εξαι­τί­ας του ανε­ξέ­λεγ­κτου πάθους της φιλαρ­γυ­ρί­ας, ήθε­λαν να Τον διώ­ξουν, δεν έφε­ρε αντίρ­ρη­ση, αλλά ανα­χώ­ρη­σε, και εγκα­τέ­λει­ψε αυτούς που μόνοι τους έκρι­ναν και παρου­σί­α­σαν τον εαυ­τό τους ανά­ξιο για τη διδα­σκα­λία Του· έφυ­γε και τους άφη­σε πλέ­ον ως δασκά­λους για τη θεϊ­κή Του υπό­στα­ση και δύνα­μη, αυτούς που ελευ­θε­ρώ­θη­καν από τους δαί­μο­νες, καθώς και τους χοι­ρο­βο­σκούς που έμει­ναν εντε­λώς ξαφ­νι­κά χωρίς τους χοί­ρους τους που αφη­νια­σμέ­νοι όρμη­σαν και κατα­κρη­μνί­στη­καν, ώστε απ’ αυτούς να κατα­νο­ούν πλέ­ον εις βάθος-άσχε­τα αν η κακή προ­αί­ρε­σή τους δεν τους άφη­νε να παρα­δε­χτούν τα λάθη και τα πάθη τους- όλα όσα είχαν συμ­βεί. Ο Κύριος έφυ­γε, όμως άφη­σε ζωη­ρό στις ψυχές τους τον φόβο. Πραγ­μα­τι­κά το μέγε­θος της ζημί­ας συν­τε­λού­σε στη διά­δο­ση της ειδή­σε­ως του γεγο­νό­τος αυτού και το συμ­βάν άγγι­ζε την ψυχή τους. Από πολ­λούς ακού­ον­ταν φωνές που επι­βε­βαί­ω­ναν το παρά­ξε­νο αυτό θαύ­μα· το δια­κή­ρυτ­ταν περί­τρα­να οι θερα­πευ­μέ­νοι, το δια­κή­ρυτ­τε το γεγο­νός του κατα­πον­τι­σμού των ζώων, το δια­κή­ρυτ­ταν οι ιδιο­κτή­τες των χοί­ρων και οι χοι­ρο­βο­σκοί.

Παρό­μοιες κατα­στά­σεις και σήμε­ρα ακό­μη μπο­ρεί να δει κανέ­νας. Πολ­λοί είναι δυστυ­χώς οι δαι­μο­νι­ζό­με­νοι και στην επο­χή μας, άνθρω­ποι κυριευ­μέ­νοι από τα δαι­μο­νι­κά πάθη τους, που τίπο­τα δεν τους συγ­κρα­τεί από τη μανία τους, ούτε σίδε­ρα, ούτε αλυ­σί­δες, ούτε συστά­σεις από πνευ­μα­τι­κούς ανθρώ­πους, ούτε συμ­βου­λές, ούτε απει­λές ούτε τίπο­τα παρό­μοιο από αυτά.

Πραγ­μα­τι­κά, όταν κάποιος για παρά­δειγ­μα είναι ακό­λα­στος και έχει γίνει αιχ­μά­λω­τος του σωμα­τι­κού κάλ­λους και των σαρ­κι­κών επι­θυ­μιών και ηδο­νών, σε τίπο­τα δεν δια­φέ­ρει από έναν άνθρω­πο δαι­μο­νι­σμέ­νο· αλλά περι­φέ­ρε­ται γυμνός όπως εκεί­νοι οι δαι­μο­νι­σμέ­νοι Γερ­γε­ση­νοί νέοι, ντυ­μέ­νος βέβαια με ρού­χα, αλλά στε­ρη­μέ­νος από την αλη­θι­νή ενδυ­μα­σία και είναι γυμνός από τη δόξα που ως πλά­σμα­τος του Θεού τού ται­ριά­ζει· και ναι μεν δεν κατα­πλη­γώ­νει το σώμα του με πέτρες, όπως έκα­ναν οι δύστυ­χοι εκεί­νοι νέοι της σημε­ρι­νής ευαγ­γε­λι­κής περι­κο­πής, όμως κατα­ξε­σκί­ζε­ται με αμαρ­τή­μα­τα που είναι πολύ πιο κοπτε­ρά από πολ­λές μαζί πέτρες. Ποιος λοι­πόν θα μπο­ρέ­σει να δέσει έναν τέτοιον άνθρω­πο; Ποιος θα τον στα­μα­τή­σει από την ασχη­μο­σύ­νη και την μανία αυτή που δεν τον αφή­νει να συγ­κεν­τρω­θεί και να ανα­κτή­σει τον αυτο­έ­λεγ­χό του, αλλά τον κάνει να επι­θυ­μεί να βρί­σκε­ται πάν­τα στα μνή­μα­τα; Διό­τι τι άλλο από μνή­μα­τα δεν είναι τα κατα­γώ­για της πορ­νεί­ας, γεμά­τα από δυσω­δία και σαπί­λα;

Τέτοιος δεν είναι επί­σης και κάθε άνθρω­πος που υπο­φέ­ρει από το δαι­μο­νιώ­δες πάθος της φιλαρ­γυ­ρί­ας; Κάθε μέρα αντι­με­τω­πί­ζει τον φόβο μήπως χάσει τα χρή­μα­τά του ή δεν κατα­φέ­ρει να τα αυξή­σει, καθώς και την απει­λή ότι κάποιοι μπο­ρούν να του τα κλέ­ψουν, παρά το ότι ακού­ει συστά­σεις των πνευ­μα­τι­κών ανθρώ­πων που προ­σπα­θούν να τον συνε­τί­σουν και προ­ει­δο­ποι­ή­σεις για τη φθο­ρά που η αρρω­στη­μέ­νη φιλο­χρη­μα­τία του αυτή προ­ξε­νεί στην ψυχή του. Όλα αυτά τα δεσμά τα σπά­ει και όταν έλθει κανείς με την πρό­θε­ση να τον απε­λευ­θε­ρώ­σει από τη δου­λεία της φιλαρ­γυ­ρί­ας, τον εξορ­κί­ζει να μην τον ελευ­θε­ρώ­σει, επει­δή θεω­ρεί μεγά­λο βάσα­νο το να μην βρί­σκε­ται κάτω από την βάσα­νο αυτήν.

Αλλά τι μπο­ρεί να θεω­ρη­θεί αθλιό­τε­ρο από τον άνθρω­πο αυτόν; Διό­τι εκεί­νος ο δαί­μο­νας στην περιο­χή των Γερ­γε­ση­νών, αν και είχε κατα­φρο­νή­σει τους ανθρώ­πους, εντού­τοις υπο­χώ­ρη­σε στην προ­στα­γή του Χρι­στού και αμέ­σως βγή­κε από το σώμα του ανθρώ­που. Αυτός όμως δεν υπα­κού­ει ούτε στην προ­στα­γή του Θεού. Πραγ­μα­τι­κά, ενώ κάθε ημέ­ρα ακού­ει τον Θεό να του λέγει ότι «Οὐδεὶς δύνα­ται δυσὶ κυρί­οις δου­λεύ­ειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισή­σει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπή­σει, ἢ ἑνὸς ἀνθέ­ξε­ται καὶ τοῦ ἑτέρου κατα­φρο­νή­σει. οὐ δύνα­σθε Θεῷ δου­λεύ­ειν καὶ μαμωνᾷ(:Μην απα­τά­τε τον εαυ­τό σας με την ιδέα ότι είναι δυνα­τόν να θησαυ­ρί­ζει κανείς και στη γη και ταυ­τό­χρο­να να είναι προ­σκολ­λη­μέ­νος και στον Θεό. Κανείς δεν μπο­ρεί να είναι συγ­χρό­νως δού­λος σε δύο κυρί­ους· διό­τι ή θα μισή­σει τον ένα και θα αγα­πή­σει τον άλλο, ή θα προ­σκολ­λη­θεί στον ένα και θα περι­φρο­νή­σει τον άλλο. Δεν μπο­ρεί­τε να είστε συγ­χρό­νως δού­λοι και του Θεού και του μαμω­νά, δηλα­δή του πλού­του. Ή θα μισή­σε­τε τον πλού­το για να αγα­πή­σε­τε τον Θεό, ή θα προ­σκολ­λη­θεί­τε στον πλού­το και θα περι­φρο­νή­σε­τε τότε τον Θεό)»[Ματθ.6,24], και να απει­λεί με τη γέε­να και τις ατέ­λειω­τες κολά­σεις, εντού­τοις δεν υπα­κού­ει. Όχι βέβαια επει­δή είναι ισχυ­ρό­τε­ρος του Χρι­στού, αλλά επει­δή ο Χρι­στός δεν μας κάνει σώφρο­νες χωρίς να το θέλου­με.

Γι’ αυτό οι άνθρω­ποι αυτοί ζουν σαν να βρί­σκον­ται στην έρη­μο, έστω και αν βρί­σκον­ται στο κέν­τρο των πόλε­ων· διό­τι ποιος άνθρω­πος με μυα­λό θα ήθε­λε να συνα­να­στρέ­φε­ται με τους ανθρώ­πους αυτού του είδους; Εγώ του­λά­χι­στον θα προ­τι­μού­σα να συγ­κα­τοι­κώ με πλή­θος δαι­μο­νι­σμέ­νους, παρά με έναν άνθρω­πο που να έπα­σχε από την νόσο αυτήν. Και για το ότι δεν κάνω λάθος, όταν λέγω αυτά, μας το απο­δει­κνύ­ει η συμ­πε­ρι­φο­ρά του καθε­νός από αυτούς. Πραγ­μα­τι­κά, οι φιλάρ­γυ­ροι νομί­ζουν ως εχθρό τους και εκεί­νον που καμία αδι­κία δεν τους έχει κάνει και επι­θυ­μούν να τον κατα­στή­σουν δού­λο τους, όταν είναι ελεύ­θε­ρος, και με μύρια κακά τον απει­λούν. Αντί­θε­τα, οι δαι­μο­νι­σμέ­νοι δεν κάνουν τίπο­τε παρό­μοιο, αλλά στρέ­φουν τη νόσο εναν­τί­ον του εαυ­τού τους. Οι φιλάρ­γυ­ροι, επί­σης, κατα­στρέ­φουν πολ­λά σπί­τια και γίνον­ται αιτία να βλα­σφη­μεί­ται το όνο­μα του Θεού και γενι­κά είναι κατα­στρο­φή για την πόλη και την οικου­μέ­νη ολό­κλη­ρη. Όσοι όμως ενο­χλούν­ται από τους δαί­μο­νες είναι άξιοι μάλ­λον οίκτου και δακρύ­ων. Και οι τελευ­ταί­οι ως επί το πλεί­στον παρα­φέ­ρον­ται κατό­πιν σκέ­ψε­ως συμ­πε­ρι­φε­ρό­με­νοι σαν έξαλ­λοι, κατε­χό­με­νοι από μια παρά­δο­ξη μανία.

Αλη­θι­νά, ποιο παρό­μοιο κάνουν όλοι οι δαι­μο­νι­σμέ­νοι, σαν εκεί­νο που απο­τόλ­μη­σε ο Ιού­δας και διέ­πρα­ξε την έσχα­τη παρα­νο­μία; Και όλοι όσοι μιμούν­ται τη δια­γω­γή του Ιού­δα, σαν τα φοβε­ρά θηρία που δρα­πέ­τευ­σαν από τα κλου­βιά τους κατα­τρο­μά­ζουν τις πόλεις· επει­δή κανείς δεν τα συγ­κρα­τεί. Βέβαια, και αυτούς τους ανθρώ­πους, δηλα­δή τους κατε­χό­με­νους από το πάθος της φιλαρ­γυ­ρί­ας, τούς περι­βάλ­λουν από παν­τού δεσμά, όπως είναι ο φόβος των δικα­στών, η απει­λή των νόμων, η κατα­κραυ­γή του κόσμου και άλλα περισ­σό­τε­ρα από αυτά, αλλά όμως και τα δεσμά αυτά τα σπά­ζουν και ανα­στα­τώ­νουν τα πάν­τα. Και εάν κανείς εξα­φά­νι­ζε τελεί­ως τις δεσμεύ­σεις αυτές, τότε θα έβλε­πε καθα­ρά ότι ο δαί­μο­νας που έχουν μέσα τους αυτοί είναι πολύ αγριό­τε­ρος και πιο μανιώ­δης από αυτόν που βγή­κε τώρα από τους δαι­μο­νι­σμέ­νους των Γερ­γε­ση­νών.

Αλλά επει­δή αυτό δεν είναι δυνα­τόν να συμ­βεί στην πρά­ξη, ας το λάβου­με ως υπό­θε­ση για λίγο και ας αφαι­ρέ­σου­με όλες τις δεσμεύ­σεις από τον φιλάρ­γυ­ρο και τότε θα γνω­ρί­σου­με τη μεγά­λη του μανία. Αλλά να μη φοβη­θεί­τε το θηρίο, όταν θα το απο­κα­λύ­ψου­με· διό­τι η σκη­νή είναι υπο­θε­τι­κή και δεν υφί­στα­ται στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Έστω λοι­πόν ένας άνθρω­πος που βγά­ζει φωτιά από τα μάτια του, μαύ­ρος, έχον­τας σε κάθε ώμο δρά­κον­τες αντί για χέρια. Έχει επί­σης και στό­μα όπου αντί για δόν­τια έχει καρ­φω­μέ­να ξίφη και αντί για γλώσ­σα έχει πηγή που βγά­ζει δηλη­τή­ριο και φαρ­μά­κι. Η κοι­λιά του πάλι είναι πιο αδη­φά­γος από κάθε καμί­νι και κατα­τρώ­γει ό,τι της ρίπτουν. Και τα πόδια του έχουν φτε­ρά και είναι πιο γρή­γο­ρα από τη φωτιά. Το πρό­σω­πό του επί­σης ας υπο­θέ­σου­με ότι είναι κατα­σκευα­σμέ­νο μει­κτό από σκύ­λο και λύκο και ότι δεν ομι­λεί σαν άνθρω­πος, αλλά εκβάλ­λει έναν ήχο απαί­σιο, αηδια­στι­κό και φοβε­ρό. Ας πού­με λοι­πόν ότι έχει φωτιά και στα χέρια του.

Ίσως να σας φαί­νον­ται φοβε­ρά όσα ειπώ­θη­καν. Ωστό­σο δεν τον σκια­γρα­φή­σα­με ακό­μη αντά­ξιο της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, διό­τι ύστε­ρα από αυτά πρέ­πει να προ­σθέ­σου­με και άλλα. Πραγ­μα­τι­κά, ας υπο­θέ­σου­με ακό­μη ότι σφά­ζει εκεί­νους που συναν­τά, ότι τους κατα­τρώ­γει και γεύ­ε­ται τις σάρ­κες τους. Αλλά και από αυτόν είναι πιο φοβε­ρός ο φιλάρ­γυ­ρος, διό­τι επέρ­χε­ται εναν­τί­ον όλων σαν Άδης, τους κατα­βρο­χθί­ζει όλους και τρι­γυ­ρί­ζει σαν κοι­νός εχθρός ολό­κλη­ρου του ανθρω­πί­νου γένους. Επει­δή επι­θυ­μεί να μην υπάρ­χει κανέ­νας άνθρω­πος, για να κατέ­χει αυτός τα πάν­τα. Δεν στα­μα­τά, όμως μέχρι εδώ, αλλά, αφού τους αφα­νί­σει όλους με την επι­θυ­μία του, κατέ­χε­ται από τον πόθο να αλλά­ξει την ουσία του χώμα­τος και να το κάνει χρυ­σά­φι. Και όχι μόνον το χώμα, αλλά και τα όρη και τα φαράγ­για και τις πηγές και όλα εν γένει όσα φαί­νον­ται πάνω στη γη.

Και για να αντι­λη­φθεί­τε ότι δεν παρα­στή­σα­με ακό­μη την μανία αυτού, ας μην υπάρ­χει ο κατή­γο­ρος και αυτός που εκφο­βί­ζει, αλλά αφαί­ρε­σε υπο­θε­τι­κώς μόνο τον φόβο των νόμων και τότε θα δεις αυτόν να αρπά­ζει το ξίφος και να φονεύ­ει τους πάν­τες, χωρίς να ξεχω­ρί­ζει, ούτε φίλο, ούτε συγ­γε­νή, ούτε αδελ­φό, ούτε και τον πατέ­ρα του ακό­μη. Μάλ­λον, όμως, στην προ­κει­μέ­νη περί­πτω­ση δεν χρειά­ζε­ται ούτε καν να κάνου­με υπό­θε­ση, αλά ας ρωτή­σου­με αυτόν, εάν δεν δημιουρ­γεί στη φαν­τα­σία του παρό­μοιες φαν­τα­σιώ­σεις και δεν επι­τί­θε­ται νοε­ρώς για να φονεύ­σει τους πάν­τες, φίλους, συγ­γε­νείς και τους ίδιους τους γονείς του. Αλλά μάλ­λον ούτε και η ερώ­τη­ση χρειά­ζε­ται· διό­τι όλοι γνω­ρί­ζουν καλά ότι όσοι κατέ­χον­ται από το πάθος αυτό αγα­να­κτούν και για το γήρας του πατέ­ρα τους και εκεί­νο που είναι γλυ­κύ και ποθη­τό από όλους, να έχουν, δηλα­δή, παι­διά, το θεω­ρούν βαρύ και φορ­τι­κό. Γι’ αυτό πολ­λοί, παρα­κι­νού­με­νοι από την ιδέα αυτήν, θεώ­ρη­σαν καλό την ατε­κνία και κατέ­στη­σαν ανί­κα­νη τη φύση, όχι με το να φονεύ­σουν τα παι­διά που γεν­νή­θη­καν, αλλά με το να μην επι­τρέ­ψουν να λάβουν καν αρχή.

Λοι­πόν, να μην παρα­ξε­νεύ­ε­στε, επει­δή σας παρου­σί­α­σα κατ’ αυτόν τον τρό­πο τον φιλάρ­γυ­ρο, διό­τι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι πολύ χει­ρό­τε­ρος από ό,τι τον περιέ­γρα­ψα. Αλλά ας σκε­φτού­με πώς θα μπο­ρέ­σου­με να τον απαλ­λά­ξου­με από τον δαί­μο­να. Πώς θα τον απαλ­λά­ξου­με, λοι­πόν; Εάν αντι­λη­φθεί πλή­ρως ότι η φιλαρ­γυ­ρία του είναι αντί­θε­τη προς αυτό ακρι­βώς, δηλα­δή, στο να του δίνει χρή­μα­τα· διό­τι εκεί­νοι που επι­θυ­μούν να κερ­δί­σουν τα μικρά υφί­σταν­ται μεγά­λες ζημί­ες. Γι’ αυτό ακρι­βώς και έχει γίνει παροι­μία ανά­λο­γη με την επι­θυ­μία αυτήν. Πραγ­μα­τι­κά, πολ­λοί πολ­λές φορές που θέλη­σαν να δανεί­σουν με υπερ­βο­λι­κούς τόκους και παρα­συ­ρό­με­νοι από την προσ­δο­κία του κέρ­δους, δεν ερεύ­νη­σαν το ποιόν αυτών που τους δάνει­ζαν χρή­μα­τα, έχα­σαν μαζί με τον τόκο και το κεφά­λαιο ολό­κλη­ρο. Άλλοι πάλι που περιέ­πε­σαν σε κιν­δύ­νους και δεν θέλη­σαν να ξοδέ­ψουν λίγα, έχα­σαν και τη ζωή τους μαζί με την περιου­σία τους. Επί­σης, ενώ τους δόθη­κε η ευκαι­ρία να απο­κτή­σουν ή αξιώ­μα­τα προ­σο­δο­φό­ρα, ή κάτι άλλο παρό­μοιο, επει­δή κόλ­λη­σαν στις λεπτο­μέ­ρειες, έχα­σαν το παν.

Επει­δή δηλα­δή δεν γνω­ρί­ζουν να σπεί­ρουν, αλλά πάν­το­τε φρον­τί­ζουν να θερί­ζουν, γι’ αυτό συνε­χώς χάνουν τη συγ­κο­μι­δή· διό­τι κανείς δεν μπο­ρεί πάν­τα να θερί­ζει, όπως δεν μπο­ρεί διαρ­κώς να κερ­δί­ζει. Αφού λοι­πόν δεν θέλουν να ξοδεύ­ουν, δεν γνω­ρί­ζουν και να κερ­δί­ζουν. Αλλά είτε πρέ­πει να νυμ­φευ­τούν, πάλι παθαί­νουν το ίδιο· διό­τι ή εξα­πα­τή­θη­καν και πήραν πλού­σια γυναί­κα, αλλά με πολ­λά ελατ­τώ­μα­τα, πάλι υπέ­στη­σαν μεγα­λύ­τε­ρη ζημία· διό­τι τον πλού­το δεν τον δημιουρ­γεί η περιου­σία, αλλά η αρε­τή. Πραγ­μα­τι­κά, ποια η ωφέ­λεια του πλού­του, όταν η γυναί­κα είναι πολυέ­ξο­δη και άσω­τη και δια­σκορ­πί­ζει τα πάν­τα χει­ρό­τε­ρα από τον άνε­μο; Ποια η ωφέ­λεια εάν είναι ακό­λα­στη και έχει πλή­θος ερα­στών; Ποια η ωφέ­λεια, εάν είναι μέθυ­ση; Μήπως δεν θα κάνει τον σύζυ­γό της πιο πτω­χό από όλους; Και όχι μόνο στο θέμα του γάμου σκέ­πτον­ται έτσι, αλλά, παρα­συ­ρό­με­νοι από τη μεγά­λη τους αγά­πη προς τα χρή­μα­τα, αγο­ρά­ζουν από κακό υπο­λο­γι­σμό όχι τους καλούς δού­λους, αλλά φρον­τί­ζουν να βρουν τους φτη­νούς.

Όλα αυτά λοι­πόν αφού τα σκε­φτεί­τε καλά(επειδή δεν μπο­ρεί­τε ακό­μη να ακού­σε­τε τη διδα­σκα­λία για τη γέε­να και τη βασι­λεία) και αφού κατα­λά­βε­τε τις ζημί­ες που υπο­μέ­νε­τε κάθε φορά από τη φιλο­χρη­μα­τία, όταν δανεί­ζε­τε, όταν αγο­ρά­ζε­τε, όταν νυμ­φεύ­ε­στε, όταν υπε­ρα­σπί­ζε­στε κάποιον, όταν κάνε­τε οτι­δή­πο­τε άλλο, στα­μα­τή­στε να αγα­πά­τε υπερ­βο­λι­κά τα χρή­μα­τα· διό­τι έτσι θα μπο­ρέ­σε­τε και εδώ στη γη να ζήσε­τε με ασφά­λεια και αφού κάνε­τε μικρή προ­σπά­θεια, θα μπο­ρέ­σε­τε να ακού­σε­τε και το κήρυγ­μα για την ευσέ­βεια και όταν κοι­τά­ξε­τε με προ­σο­χή , θα δεί­τε τον ίδιο τον Ήλιο της δικαιο­σύ­νης και θα απο­κτή­σε­τε τα αγα­θά που Αυτός έχει υπο­σχε­θεί, τα οποία είθε όλοι μας να επι­τύ­χου­με, με τη χάρη και τη φιλαν­θρω­πία του Κυρί­ου μας Ιησού Χρι­στού, στον οποίο ανή­κει η δόξα και το κρά­τος στους αιώ­νες των αιώ­νων. Αμήν.

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,

επι­μέ­λεια κει­μέ­νου: Ελέ­νη Λιναρ­δά­κη, φιλό­λο­γος

ΠΗΓΕΣ:

  • https://greekdownloads3.files.wordpress.com/2014/08/in-matthaeum.pdf

  • Ιωάν­νου του Χρυ­σο­στό­μου Άπαν­τα τα έργα, Υπό­μνη­μα στο Κατά Ματ­θαί­ον Ευαγ­γέ­λιον, ομι­λία ΚΗ΄, πατε­ρι­κές εκδό­σεις «Γρη­γό­ριος ο Παλαμάς»(ΕΠΕ), εκδ. οίκος «Το Βυζάν­τιον», Θεσ­σα­λο­νί­κη 1978, τόμος 10, σελί­δες 253–277.

  • Π. Τρεμ­πέ­λα, Η Και­νή Δια­θή­κη με σύν­το­μη ερμη­νεία (από­δο­ση στην κοι­νή νεο­ελ­λη­νι­κή), εκδό­σεις αδελ­φό­τη­τος θεο­λό­γων «Ο Σωτήρ», έκδο­ση τέταρ­τη, Αθή­να 2014.

  • Η Και­νή Δια­θή­κη, Κεί­με­νον και ερμη­νευ­τι­κή από­δο­σις υπό Ιωάν­νου Κολι­τσά­ρα, εκδό­σεις αδελ­φό­τη­τος θεο­λό­γων «Η Ζωή», έκδο­ση τρια­κο­στή τρί­τη, Αθή­να 2009.

  • Η Παλαιά Δια­θή­κη κατά τους εβδο­μή­κον­τα, Κεί­με­νον και σύν­το­μος από­δο­σις του νοή­μα­τος υπό Ιωάν­νου Κολι­τσά­ρα, εκδό­σεις αδελ­φό­τη­τος θεο­λό­γων «Η Ζωή», έκδο­ση τέταρ­τη, Αθή­να 2005.

  • http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Biblia/Palaia_Diathikh.htm

  • http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm

Αρχιμ. Αθα­νά­σιος Μυτι­λη­ναί­ος (Η ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΣΤΑΣΙΣ ΜΙΑΣ ΠΟΛΕΩΣ)

Απο­μα­γνη­το­φω­νη­μέ­νη ομι­λία μακα­ρι­στού γέρον­τος Αθα­να­σί­ου Μυτι­λη­ναί­ου με θέμα:

«Η ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΣΤΑΣΙΣ ΜΙΑΣ ΠΟΛΕΩΣ»

[εκφω­νή­θη­κε στην Ιερά Μονή Κομνη­νεί­ου Λαρί­σης στις 22-10-2000]

(Β424)

Ο Κύριος, αγα­πη­τοί μου, μαζί με τους μαθη­τάς Του κατέ­πλευ­σε με πλοιά­ριο απέ­ναν­τι από τη Γαλι­λαία, ανα­το­λι­κά, στην περιο­χή των Γερ­γε­ση­νών. Τα Γέρ­γε­σα ή Γάδα­ρα, ήταν πόλις της Δεκα­πό­λε­ως της Παλαι­στί­νης και κατοι­κού­σαν εκεί κυρί­ως Έλλη­νες. Μη σας κάνει εντύ­πω­ση. Λέγε­ται μάλι­στα ότι αυτοί οι Έλλη­νες εκεί ήσαν επί­γο­νοι εκ των στρα­τιω­τών του Μεγά­λου Αλε­ξάν­δρου. Είναι γνω­στό πού πέθα­νε ο Μέγας Αλέ­ξαν­δρος και το στρά­τευ­μά του έμει­νε σκορ­πι­σμέ­νο από δω και από εκεί, εγκα­τε­στά­θη­σαν οι άνθρω­ποι κ.λπ. Έτσι θα μπο­ρού­σα­με να πού­με ότι η ζωή των κατοί­κων ήταν απρό­σε­κτη· α φού μάλι­στα έτρε­φαν χοί­ρους, πράγ­μα που απα­γο­ρευό­ταν βεβαί­ως στους Εβραί­ους.Έτσι ακό­μη μπο­ρού­με να κατα­νο­ή­σου­με και την παρου­σία δαι­μο­νι­ζο­μέ­νων ανθρώ­πων.

Ωστό­σο η πόλις αυτή έδει­ξε μία αρνη­τι­κή στά­ση στον Κύριό μας. Και μάλι­στα ζήτη­σαν να απο­μα­κρυν­θεί ο Κύριος από την πόλη τους, να φύγει. Ευγε­νώς μεν, αλλά να φύγει. Και ευγε­νώς διό­τι εφο­βούν­το από ό,τι είδαν. Είναι μία θλι­βε­ρή στά­ση που διαρ­κώς επα­να­λαμ­βά­νε­ται στην Ιστο­ρία και γι’ αυτό πρέ­πει να στα­θεί για μας παρά­δειγ­μα, για μας τους Έλλη­νες, ένα παρά­δειγ­μα προς απο­φυ­γή.

Ο Κύριος διερ­χό­ταν την έρη­μο της περιο­χής των Γερ­γε­ση­νών, όταν κάποια στιγ­μή είδαν μπρο­στά τους κάποιον άνθρω­πο από εκεί­νη την πόλη. Ήταν σαφώς δαι­μο­νι­σμέ­νος άνθρω­πος. Πρέ­πει ωστό­σο να δια­κρί­νου­με ‑και θα ήταν μεγά­λο λάθος αν δεν το δια­κρί­να­με- τον δαι­μο­νι­σμό από την τρέ­λα. Άλλο είναι ο τρε­λός και άλλο ο δαι­μο­νι­σμέ­νος. Θυμά­μαι κάπο­τε που είχα επι­σκε­φτεί εγώ ένα δαι­μο­νι­σμέ­νο νέο στο σπί­τι του, μου είπε τι έχω μέσα στην τσάν­τα μου, στον χαρ­το­φύ­λα­κά μου. Και τι βιβλίο είχα και στη σελί­δα εκεί­νη την α σελί­δα τι έγρα­φε! Ο τρε­λός αυτά δεν τα ξέρει. Τα ξέρει όμως ο δαι­μο­νι­σμέ­νος άνθρω­πος, διό­τι του υπα­γο­ρεύ­ε­ται ό,τι νομί­ζει ο διά­βο­λος και συνε­πώς έτσι μας δίνει την εικό­να αυτή.

Ο άνθρω­πος αυτός, μας πλη­ρο­φο­ρεί ο ιερός Ευαγ­γε­λι­στής, είχε προ πολ­λού χρό­νου δαι­μό­νια πολ­λά. Ιμα­τι­σμό δεν φορού­σε. Σε σπί­τι δεν έμε­νε. Αλλά στους θολω­τούς τάφους- έτσι μπο­ρού­με να εννο­ή­σου­με πώς έμε­νε στους τάφους εκεί­νης της περιο­χής. Ήταν τάφοι, όπως ακρι­βώς ήταν και ο τάφος του Λαζά­ρου και του Χρι­στού. Δηλα­δή τάφοι σκα­λι­σμέ­νοι μέσα σε βαθου­λώ­μα­τα, σε βρά­χους κ.λπ. Δεν ήταν δηλα­δή τάφοι υπό­γειοι. Οπό­τε εκεί μπο­ρού­σε κανείς πράγ­μα­τι κάποιος να πάει να μεί­νει.

Ήταν δε ο φόβος και ο τρό­μος των διερ­χο­μέ­νων από την περιο­χή εκεί­νη, όπως μας το λέγει αυτό άλλος Ευαγ­γε­λι­στής. Τον έδε­ναν με αλυ­σί­δες, αλλά τις έσπα­ζε και έφευ­γε πάλι προς την έρη­μο. Όταν τον ρώτη­σε ο Κύριος ποιο είναι το όνο­μά του, αυτός απάν­τη­σε: «Λεγε­ών». Λεγε­ών είναι το ρωμαϊ­κό σύν­ταγ­μα που απο­τε­λεί­ται από 6.000 στρα­τιώ­τες. Δηλα­δή σήμαι­νε πλή­θος δαι­μό­νων. «Αυτό είναι το όνο­μά μου. Πλή­θος δαι­μό­νων». Φυσι­κά μίλη­σε ένας δαί­μων, εξ ονό­μα­τος και των άλλων δαι­μό­νων. Και οι δαί­μο­νες ζήτη­σαν αν ο Κύριος τούς φυγά­δευε, διό­τι αντε­λή­φθη­σαν τη δύνα­μη του Χρι­στού, να μην τους στεί­λει στον Άδη, καλύ­τε­ρα, στην κόλα­ση, στην άβυσ­σο, αλλά στους χοί­ρους, εκεί­νους που εκεί γύρω έβο­σκαν. Και ο Κύριος τούς είπε: «Πηγαί­νε­τε». «Αυτό ζητά­τε. Πηγαί­νε­τε». Βλέ­πε­τε εδώ ο Κύριος πραγ­μα­το­ποιεί τη θέλη­ση των δαι­μό­νων. Βέβαια είναι μία θέλη­ση κατά παρα­χώ­ρη­ση. Δεν είναι μία θέλη­ση κατ’ ευδο­κί­αν. Μην ξεχνά­με τα δύο αυτά θελή­μα­τα του Θεού. Το κατά παρα­χώ­ρη­ση και το κατά ευδο­κί­αν. Και τότε οι δαί­μο­νες έφυ­γαν από τον άνθρω­πο αυτόν, πήγαν στους χοί­ρους, που ήσυ­χοι και ήρε­μοι έβο­σκαν εκεί στην ακρο­λι­μνιά, δαι­μο­νί­στη­καν οι χοί­ροι και τότε έπε­σαν όλοι οι χοί­ροι μαζί, ένα κοπά­δι δύο χιλιά­δων, μέσα στη λίμνη και πνί­γη­καν.

Οι βόσκον­τες, οι χοι­ρο­βο­σκοί κατα­τρό­μα­ξαν κυριο­λε­κτι­κά. Έφυ­γαν και απήγ­γει­λαν οι χοι­ρο­βο­σκοί στους Γερ­γε­ση­νούς το γεγο­νός. Ότι αυτό και αυτό συνέ­βη. Εκεί­νοι βγή­καν από την πόλη τους να δουν τα ανα­τρέ­ξαν­τα, τι συνέ­βη. Τους κατέ­λα­βε μόλις είδαν ένας φόβος απί­στευ­τος· που δεν ήξε­ραν πώς να κινη­θούν. Για­τί από τη μια έβλε­παν τους πνιγ­μέ­νους χοί­ρους — δεν μπο­ρού­σαν αυτό να το αρνη­θούν- και από την άλλη έβλε­παν αυτόν τον πρώ­ην συμ­πα­τριώ­τη τους βέβαια, δαι­μο­νι­σμέ­νο, να κάθε­ται παρά τους πόδας του Ιησού σωφρο­νών και ιμα­τι­σμέ­νος. Δεν μπο­ρού­σαν ούτε το ένα να αρνη­θούν, ούτε το άλλο, αγα­πη­τοί μου, να αρνη­θούν. Κι όταν η πόλις όλη βγή­κε και είδε τα δια­τρέ­ξαν­τα, τότε, όπως μας πλη­ρο­φο­ρεί ο ευαγ­γε­λι­στής Λου­κάς «ἠρώτη­σαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περι­χώ­ρου τῶν Γαδα­ρηνῶν ἀπελ­θεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνεί­χον­το». Τον παρα­κά­λε­σαν τον Κύριο, δεν το έκα­ναν με το ζόρι, σου λέει, «εδώ πράγ­μα­τα υπερ­φυ­σι­κά υπάρ­χουν», πώς λοι­πόν να κινη­θούν με το ζόρι; «Σε παρα­κα­λού­με, Κύριε, φύγε από εδώ».

Αλή­θεια, για­τί φοβή­θη­καν; Υπάρ­χουν, αγα­πη­τοί μου, δύο στά­σεις στον φόβο μπρο­στά στον Θεό. Η μία στά­ση είναι η συναί­σθη­ση της αμαρ­τω­λό­τη­τας. Αυτό που συνέ­βη στον Από­στο­λο Πέτρο όταν ο Κύριος μίλη­σε από το καΐ­κι του, διό­τι το πλή­θος Τον ζου­λού­σε, Τον έσπρω­χνε και παρα­κά­λε­σε ο Κύριος να μιλή­σει από το καΐ­κι του, κον­τά στην παρα­λία, και όταν μετά την ομι­λία ο Κύριος είπε στον Πέτρο να προ­βούν σε αλιεία, μεση­με­ριά­τι­κα, τρό­μα­ξε ο Πέτρος όταν είδε τόση αλιεία, τόσα ψάρια και κατά­λα­βε ότι πρό­κει­ται- άκου­σε και το κήρυγ­μα- ότι πρό­κει­ται περί σπου­δαί­ου προ­σώ­που, θεί­ου προ­σώ­που. Χωρίς βέβαια ακό­μη να ξέρει ποιος είναι ο Ιησούς Χρι­στός. Αν θέλε­τε, οι μαθη­τές, ξέρε­τε πότε έμα­θαν ακρι­βώς ποιος είναι ο Ιησούς Χρι­στός; Μετά την Πεν­τη­κο­στή. Αν το θέλε­τε. Και τότε γονά­τι­σε μπρο­στά στον Κύριο ο Πέτρος και είπε: «Κύριε, έξελ­θε, βγες από το καΐ­κι μου. Είμαι αμαρ­τω­λός άνθρω­πος εγώ· μη ο Θεός δει τις δικές μου αμαρ­τί­ες και με τιμω­ρή­σει». Εδώ τι βλέ­που­με; Έναν φόβο απέ­ναν­τι στον Θεό, για την αμαρ­τω­λό­τη­τά του ο άνθρω­πος.

Αλλά και η άλλη στά­ση του φόβου απέ­ναν­τι στον Θεό. Είναι από την ενο­χλη­τι­κή παρου­σία του Θεού, ένε­κα αμε­τα­νο­η­σί­ας. Εγώ θέλω να αμαρ­τά­νω. Δεν θέλω να με βλέ­πει ο Θεός. Κρύ­βο­μαι-τι ανόη­τος που είναι ο άνθρω­πος…- πίσω από το δάχτυ­λό μου· να το πω όπως το λέει και ο λαός.

Και έτσι λοι­πόν, ας φύγει αυτός ο θεϊ­κός άνθρω­πος, ο Ιησούς, για να μπο­ρού­με άνε­τα να ζού­με όπως εμείς θέλου­με. Θα έχου­με τα μεζε­δά­κια μας από τα χοι­ρι­νά κρέ­α­τα, το λιγό­τε­ρο, και όλες τις άλλες αμαρ­τί­ες. Για­τί είπα «τα μεζε­δά­κια μας»; Ο νόμος απα­γό­ρευε το χοι­ρι­νό κρέ­ας. Αυτοί τρώ­γα­νε χοι­ρι­νό κρέ­ας. Αφού έβο­σκαν πολ­λά κοπά­δια. Δύο χιλιά­δες τον αριθ­μό από χοί­ρους. Γι’ αυτό επέ­τρε­ψε ο Κύριος να μπουν οι δαί­μο­νες, για να μην μπουν στους ανθρώ­πους, που παρέ­βαι­ναν την εντο­λή του Θεού, να μπού­νε του­λά­χι­στον στους χοί­ρους. Ήθε­λαν όμως οι Γερ­γε­ση­νοί να ζουν τη ζωή τους. Όταν είπα προ­η­γου­μέ­νως ότι κατοι­κού­σαν Έλλη­νες, βέβαια δεν ήταν αμι­γώς Έλλη­νες. Ήσαν και Εβραί­οι. Αλλά επει­δή όμως αρκε­τοί από αυτούς, από τους Έλλη­νες, είχαν επι­βάλ­λει τον τρό­πο της ζωής τους και στους Εβραί­ους της περιο­χής, γι’ αυτό θεω­ρούν­ταν πάρα πολύ αμαρ­τω­λοί άνθρω­ποι αυτοί.

Και προ­φα­νώς, βλέ­που­με εδώ, έπρε­πε οι Γερ­γε­ση­νοί να συναι­σθαν­θούν το θαύ­μα που έγι­νε στον συμ­πα­τριώ­τη τους. Συγ­κι­νή­θη­καν; Όχι, αγα­πη­τοί μου. Μόνο φοβή­θη­καν. Αλλά για τον λόγο που σας εξή­γη­σα. Για­τί θα μπο­ρού­σαν να στε­ρη­θούν εκεί­να τα αγα­θά που ήδη απο­λάμ­βα­ναν· τα αμαρ­τω­λά τους αγα­θά. Έτσι, δεν πρό­σε­ξαν. Πώς να προ­σέ­ξει ο άνθρω­πος, που έχει τυφλο­πά­νι στα μάτια του και δεν βλέ­πει τα θαυ­μά­σια του Θεού…

Δεν πρό­σε­ξαν ότι υπήρ­ξε τρο­μα­κτι­κή δια­φο­ρά και συμ­πε­ρι­φο­ρά, ανά­με­σα στον πρώ­ην δαι­μο­νι­σμέ­νο συμ­πα­τριώ­τη τους με τώρα το τι βλέ­πουν. Πρώ­τα ο άνθρω­πος αυτός και το ήξε­ραν «ἠλαύ­νε­το», όπως μας λέγει ο Ευαγ­γε­λι­στής Λου­κάς, «ὑπὸ τοῦ δαί­μο­νος εἰς τὰς ἐρήμους». Τώρα κάθε­ται σωφρο­νών και ιμα­τι­σμέ­νος παρά τους πόδας του Ιησού. Πρώ­τα ιμα­τι­σμό δεν φορού­σε. Άνθρω­ποι τέτοιοι σχί­ζουν τα ρού­χα τους, τα βγά­ζουν, το ξέρε­τε. Μια μικρή παρεν­θε­σού­λα. Μήπως και εκεί­νοι που το καλο­καί­ρι βγά­ζουν τα ρού­χα τους και περ­πα­τά­νε γυμνοί, μήπως έχουν εν τινι βαθ­μώ δαι­μο­νι­σμό; Ο καθέ­νας ας σκε­φτεί…

Πρώ­τα είχε συμ­πε­ρι­φο­ρά μανια­κού ο άνθρω­πος αυτός· ενώ τώρα είναι ήρε­μος και μυα­λω­μέ­νος. Αυτή τη δια­φο­ρά δεν την είδαν οι ταλαί­πω­ροι οι Γερ­γε­ση­νοί; Πρώ­τα, ο άνθρω­πος αυτός, ο συμ­πα­τριώ­της τους, ήταν ακοι­νώ­νη­τος. Με ποιον θα μπο­ρού­σε να κάνει συν­τρο­φιά; Ποιος θα τον έκα­νε συν­τρο­φιά; Τώρα τον βλέ­που­με να βρί­σκε­ται ανά­με­σα στους ανθρώ­πους, τον Κύριο και τους μαθη­τές Του. Το θέμα είναι ότι όλα αυτά που βλέπουν…βλέπουν; Δεν συγ­κι­νούν­ται. Και αυτό είναι το δυστύ­χη­μά τους.

Πρό­σθε­τα, πλη­ρο­φο­ρούν­ται οι Γερ­γε­ση­νοί και τον διά­λο­γο ανά­με­σα στον δαι­μο­νι­σμέ­νο και τον Ιησού. Λέγει εδώ το Ιερό Ευαγ­γέ­λιο: «Ἀπήγ­γει­λαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόν­τες(κυρί­ως ήταν οι βοσκοί των χοί­ρων) πῶς ἐσώθη ὁ δαι­μο­νι­σθείς». Είπαν: «Το και το. Αυτά είπε ο Κύριος, αυτά είπε στον Κύριο αυτός». Έμα­θαν και αυτές τις λεπτο­μέ­ρειες. Δηλα­δή αυτόν τον διά­λο­γο. Και ο διά­λο­γος απο­κά­λυ­ψε κατα­πλη­κτι­κά πράγ­μα­τα. Με πολύ πλού­το, αν θέλε­τε και με θεο­λο­γία πολ­λή. Και ότι δεν ήταν φαν­τα­σιώ­σεις εκεί­να τα οποία ειπώ­θη­καν από τους άλλους. Δηλα­δή που τα ανα­κοί­νω­σαν. Δηλα­δή ποιοι μίλη­σαν; Ο Ιησούς και ο δαι­μο­νι­σμέ­νος. Δεν ήσαν φαν­τα­σιώ­σεις. Δεν ήσαν πράγ­μα­τα που τα σκέ­φτη­καν εκεί­νη την ώρα για να τα πουν, για να τα κάνουν· διό­τι από τη μια μεριά, θα επα­να­λά­βω, θερα­πεύ­ε­ται ο δαι­μο­νι­σμέ­νος, και από την άλλη πνί­γον­ται 2.000 χοί­ροι! Είναι δυνα­τόν ποτέ να είναι όλα αυτά φαν­τα­σιώ­σεις;

Οι δαί­μο­νες, λοι­πόν, αγα­πη­τοί μου, είναι πραγ­μα­τι­κό­της, είναι πνεύ­μα­τα, είναι πρό­σω­πα. Όταν λέμε πρό­σω­πο, σημαί­νει ότι έχου­με λογι­κή και αυτο­γνω­σία. Οι άνθρω­ποι είναι πρό­σω­πα. Οι γάτες μας δεν είναι πρό­σω­πα. Το πρό­σω­πο δεν είναι αυτό που λέμε μάτια, μύτη, φρύ­δια. Πρό­σω­πο είναι αυτό που λέμε ότι έχω αυτο­γνω­σία του εαυ­τού μου. Ο άνθρω­πος λοι­πόν είναι πρό­σω­πο. Οι δαί­μο­νες είναι πρό­σω­πα. Όπως και οι άγιοι άγγε­λοι είναι πρό­σω­πα. Εξάλ­λου στη φύση τους οι δαί­μο­νες δεν άλλα­ξαν από τους αγί­ους αγγέ­λους. Άγγε­λοι ήσαν, αλλά με την υπε­ρη­φά­νειά τους μετα­βλή­θη­καν σε δαί­μο­νες. Δηλα­δή απε­χω­ρί­σθη­σαν της θεί­ας δόξης. Απε­χω­ρί­σθη­σαν του Θεού. Συνε­πώς οι δαί­μο­νες είναι πρό­σω­πα.

Αλλά εδώ θα ήθε­λα να σημειώ­σω ότι υπάρ­χουν και σήμε­ρα χρι­στια­νοί μας που δεν πιστεύουν,-εγώ δε το έχω ακού­σει πολ­λές φορές- δεν πιστεύ­ουν στην ύπαρ­ξη και αγγέ­λων και δαι­μό­νων. «Α, λέει, εγώ δεν πιστεύω ότι υπάρ­χουν άγγε­λοι». Τους αγγέ­λους, ξέρε­τε, πώς τους θεω­ρούν; Δια­κο­σμη­τι­κά στοι­χεία μέσα στις διη­γή­σεις της Αγί­ας Γρα­φής. Τους δε δαί­μο­νες, ξέρε­τε πώς τους θεω­ρούν; Προ­σω­πο­ποί­η­ση του κακού. Φερει­πείν οι αρχαί­οι Έλλη­νες μιλού­σαν για τις Ερι­νύ­ες. Αλλά εκεί βέβαια μιλού­σαν για μια προ­σω­πο­ποί­η­ση του κακού. Έτσι κι εδώ τώρα λένε: «Οι δαί­μο­νες δεν υπάρ­χουν». Απλώς επα­να­λαμ­βά­νω λένε ότι είναι προ­σω­πο­ποί­η­ση του κακού. Όχι, αγα­πη­τοί μου. Δεν είναι προ­σω­πο­ποί­η­ση του κακού. Είναι πρό­σω­πα οι δαί­μο­νες.

Μας λέγει ο άγιος Ιωάν­νης ο Ευαγ­γε­λι­στής στην πρώ­τη του επι­στο­λή: «Εἰς τοῦτο ἐφανε­ρώ­θη ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἵνα λύσῃ τὰ ἔργα τοῦ δια­βό­λου». Αυτός είναι ο σκο­πός που εφα­νε­ρώ­θη στον κόσμο αυτόν ο υιός του Θεού. Για να λύσει τα έργα του δια­βό­λου. Να δια­λύ­σει τα έργα του δια­βό­λου. Και σας ερω­τώ. Η παρου­σία, συνε­πώς του Χρι­στού στον κόσμο είναι ένας Δον­κι­χω­τι­σμός; Ξέρε­τε τι ήταν ο Δον Κιχώ­της. Αυτό το ποί­η­μα του Ισπα­νού κτλ κτλ. Όταν έβλε­πε ανε­μό­μυ­λους τους περ­νού­σε για ήρω­ες φοβε­ρούς. Και είχε ένα κον­τά­ρι και προ­σπα­θού­σε να τους χτυ­πή­σει. Αλλά δεν ήταν παρά ανε­μό­μυ­λοι. Δεν ήταν βέβαια γίγαν­τες. Έτσι λοι­πόν ήρθε ο Χρι­στός εδώ με ένα δον­κι­χω­τι­κό τρό­πο; Να πολε­μή­σει ανύ­παρ­κτα πράγ­μα­τα; Ανύ­παρ­κτα πρό­σω­πα; Αν είναι δυνα­τόν!

Οι δαί­μο­νες, αγα­πη­τοί μου, είναι φρι­κτή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Η παρου­σία αγγέ­λων και η παρου­σία δαι­μό­νων στην καθη­με­ρι­νό­τη­τα των ανθρώ­πων, πρέ­πει να το πού­με αυτό, είναι συχνό­τα­τη. Ξέρε­τε πόσοι άνθρω­ποι σε μας μάς έχουν πει ότι έχουν δει τον διά­βο­λο; Όχι στον ύπνο τους. Στον ξύπνιο τους. Να σου λέει: «Μου τρα­βά­ει την κου­βέρ­τα από το κρε­βά­τι. Να πω ότι είναι ιδέα;». Μα σου τρα­βά­ει την κου­βέρ­τα από το κρε­βά­τι. Κι άλλα πολ­λά φαι­νό­με­να περί­ερ­γα και παρά­ξε­να, που έχου­με πλή­θος πλή­θος μαρ­τυ­ρί­ες της καθη­με­ρι­νό­τη­τας. Πολ­λοί άνθρω­ποι έχουν δει τους δαί­μο­νες. Και πολ­λοί άνθρω­ποι έχουν δει και αγγέ­λους. Έχου­με λοι­πόν αυτήν εδώ τη μαρ­τυ­ρία της καθη­με­ρι­νό­τη­τας. Μία εμπει­ρία. Ακό­μη αν θέλε­τε, ολό­κλη­ρη η Αγία Γρα­φή, Και­νή και Παλαιά Δια­θή­κη, είναι κατα­γε­μά­τη από την παρου­σία και δαι­μό­νων και αγγέ­λων.

Αλλά εγώ θα σας έλε­γα μια αρνη­τι­κή περί­πτω­ση. Δεν πιστεύ­εις, αδελ­φέ, στην Αγία Γρα­φή; Πρό­σε­ξε θα σου πάρω μία μαρ­τυ­ρία που δεν μπο­ρείς να την αρνη­θείς. Είναι η μαρ­τυ­ρία της μαγεί­ας και η μαρ­τυ­ρία του πνευ­μα­τι­σμού. Ο πνευ­μα­τι­σμός και η μαγεία υπη­ρε­τούν­ται από τον διά­βο­λο. Όταν σου λέει πράγ­μα­τα που δεν είναι δυνα­τόν άνθρω­πος να τα ξέρει… Όταν σου λέει «ο μακα­ρί­της σε εκεί­νο το σημείο του περι­βο­λιού σας έκρυ­ψε χρή­μα­τα», αυτός πού τα ξέρει; Σημειώ­στε δε,έξω από το κλί­μα του μεσάζοντος(μέντιουμ θα πει μεσά­ζων) δεν ξέρει τίπο­τα ο άνθρω­πος αυτός. Μέσα στο κλί­μα του πράγ­μα­τος γνω­ρί­ζει πού είναι αυτά τα χρή­μα­τα και σου λέει: «Είναι εκεί». Δεν έχε­τε ακού­σει ανθρώ­πους που λένε «θα πάω στο μέν­τιουμ, να μάθω τού­το ή εκεί­νο». Από πού θα τα μάθει το μέν­τιουμ και θα σου τα πει εσέ­να; Του τα πλη­ρο­φο­ρούν οι δαί­μο­νες. Αν θέλεις, αδελ­φέ, πάρε αυτήν τη μαρ­τυ­ρία. Τη μαρ­τυ­ρία αν όχι της Αγί­ας Γρα­φής, επα­να­λαμ­βά­νω, του­λά­χι­στον τη μαρ­τυ­ρία του Πνευ­μα­τι­σμού.

Σημα­σία έχει ότι ολό­κλη­ρες κοι­νω­νί­ες ανθρώ­πων δεν θέλουν σήμε­ρα τον Ιησού Χρι­στό. Δεν Τον θέλουν. Όπως τότε οι Γερ­γε­ση­νοί δεν ήθε­λαν τον Κύριο Ιησού. Ήθε­λαν να ζουν στην ησυ­χία της αμαρ­τω­λό­τη­τάς τους. Αισθά­νον­ται ότι θα στε­ρη­θούν αυτούς τους ποι­κί­λους ηδο­νι­σμούς τους. Αφού το Ευαγ­γέ­λιο είναι ασκη­τι­κό. Γι’ αυτό και σήμε­ρα δεν θέλουν οι άνθρω­ποι να δεχθούν το Ευαγ­γέ­λιο. Ξανα­λέ­γω, για­τί το Ευαγ­γέ­λιο είναι ασκη­τι­κό. Ασκη­τι­κό. Και τι προ­τι­μούν; Θα τρο­μά­ξε­τε. Τον Ισλα­μι­σμό! Ξέρε­τε ότι η Ευρώ­πη κον­τεύ­ει να γίνει ισλα­μι­κή; Ναι, ναι. Η χρι­στια­νι­κή Ευρώ­πη. Η χρι­στια­νι­κή Δύση. Το ξέρε­τε ότι κον­τεύ­ει να γίνει ισλα­μι­κή; Για­τί όλα αυτά τα συγ­χω­ρεί ο Ισλα­μι­σμός. Τα δέχε­ται. Συνε­πώς; Για­τί να πάω στον Χρι­στια­νι­σμό, που είναι ασκη­τι­κός; Και αν ο Ισλα­μι­σμός-προ­σέ­ξα­τε αυτό το σημείο- νική­θη­κε έξω από τη Βιέν­νη, το θυμό­σα­στε από την Ιστο­ρία, από το σχο­λείο, που οι Τούρ­κοι φτά­σα­νε έξω από τη Βιέν­νη; Νίκη­σαν τότε τελι­κά τους Τούρ­κους. Και νική­θη­κε ο Ισλα­μι­σμός. Όμως σήμε­ρα ο Ισλα­μι­σμός νικά και διεισ­δύ­ει στην Ευρώ­πη και στην Αμε­ρι­κή με τον τρό­πο του. Κατά τρό­πο ειρη­νι­κό. Ναι. Για­τί; Για­τί απλού­στα­τα οι χρι­στια­νοί μας διαρ­κώς υπο­βαθ­μί­ζον­ται πνευ­μα­τι­κώς. Και αφή­νουν περι­θώ­ρια, ναι περι­θώ­ρια να μπαί­νει ο Ισλα­μι­σμός. Ύστε­ρα, μην ξεχνά­τε, αυτός ο άνθρω­πος πώς δαι­μο­νί­στη­κε, ξέρε­τε; Άφησε παρά­θυ­ρα στον διά­βο­λο. Και σήμε­ρα οι Ευρω­παί­οι και οι Δυτι­κοί γενι­κώς, αφή­νουν παρά­θυ­ρα στον διά­βο­λο, υπο­βαθ­μί­ζε­ται η πνευ­μα­τι­κή τους ζωή, για να φτά­σουν να δεχτούν τελι­κά αυτόν τον ισλα­μι­σμό ο οποί­ος όλα τα συγ­χω­ρεί.

Έτσι λοι­πόν οι Χρι­στια­νοί της Δύσε­ως, διαρ­κώς και διαρ­κώς απω­θούν τον Χρι­στό από τις κοι­νω­νί­ες τους. «Καὶ ἠρώτη­σαν αὐτὸν -μας λέει ο ευαγ­γε­λι­στής, προ­σκά­λε­σαν τον Κύριο- ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περι­χώ­ρου τῶν Γαδα­ρηνῶν ἀπελ­θεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνεί­χον­το». Να φύγει από κον­τά τους για­τί, λέει, είχαν κυριευ­τεί από πάρα πολύ μεγά­λο φόβο. Τι λέει; Να φύγει. Να φύγει… Και ο Κύριος τι έκα­νε; Ακού­στε. «Αὐτὸς δὲ (ο Ιησούς) ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρε­ψεν». Ξανα­γύ­ρι­σε πίσω. Μπή­κε στο πλοίο και γύρι­σε πίσω. Δηλα­δή έφυ­γε ο Ιησούς. Ο Κύριος αφή­νει εκεί­νους που αγα­πούν περισ­σό­τε­ρο τους χοί­ρους τους και φεύ­γει.

Τι σημαί­νει όμως ότι ο Κύριος φεύ­γει; Αίρει την χάρη Του από τον λαό αυτόν. Και τότε έρχον­ται όλα τα δει­νά. Προ­παν­τός ο δαι­μο­νι­σμός. Βασι­λεύ­ει πλέ­ον ο διά­βο­λος. Ο Κύριος είπε σαφώς: «Ἐὰν γὰρ μὴ πιστεύ­ση­τε ὅτι ἐγώ εἰμι(το βάρος πέφτει στο Εγώ ειμί. Ποιος; Ο Υιός του Θεού ο Εναν­θρω­πή­σας), ἀποθα­νεῖσθε ἐν ταῖς ἁμαρ­τί­αις ὑμῶν». Είναι βαρύς, τρο­με­ρός, από­λυ­τος λόγος αυτός. «Εάν δεν πιστέ­ψε­τε ότι είμαι εγώ, θα χαθεί­τε». Αυτό πρέ­πει να το έχου­με υπό­ψη μας.

Αλλά αν η πόλη εκεί­νη δεν δέχτη­κε τον Κύριο, όπως ο θερα­πευ­θείς αυτός, «ἐδέε­το δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνήρ, ἀφ᾿ οὗ ἐξελη­λύ­θει τὰ δαι­μό­νια, εἶναι σὺν αὐτῷ», δηλα­δή Τον παρα­κα­λού­σε τον Κύριο, ο πρώ­ην δαι­μο­νι­σθείς, να είναι μαζί Του. «Να έρθω κι εγώ Κύριε μαζί Σου». Τρο­με­ρή αντί­θε­ση, αλή­θεια, για την ημέ­ρα της Κρί­σε­ως. Θα πει ο Κύριος: «Αυτός ήθε­λε να έρθει μαζί μου. Εσείς, ολό­κλη­ρη πόλη, δεν θελή­σα­τε». Αλλά τι λέει ο Κύριος; «Ὑπόστρε­φε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διη­γοῦ ὅσα ἐποί­η­σέ σοι ὁ Θεός». «Πήγαι­νε στο σπί­τι σου και να διη­γεί­σαι όσα αγα­θά και σπου­δαία έκα­νε για σένα ο Θεός». Ναι. Ο Κύριος έφευ­γε αλλά άφη­νε ένα ζων­τα­νό μνη­μείο της αγά­πης Του και της ευερ­γε­σί­ας Του, αυτόν τον άνθρω­πο, μέσα σ’ αυτήν την αμαρ­τω­λή πόλη.

Αλλά τι σημαί­νει «ὑπόστρε­φε εἰς τὸν οἶκόν σου», «γύρ­να στο σπί­τι σου;» Σημαί­νει, «γύρι­σε πίσω στον εαυ­τό σου». Διό­τι ήσουν μέχρι τώρα εκτός εαυ­τού. Γυρί­ζω στον εαυ­τό μου σημαί­νει πρώ­τον αυτο­γνω­σία. Δεύ­τε­ρον, ανά­κλη­ση των δυνά­με­ων της ψυχής, επει­δή υπήρ­χε μέχρι τώρα σκορ­πι­σμός της προ­σω­πι­κό­τη­τος. Τρί­τον, σύν­δε­ση του εαυ­τού σου, του εαυ­τού μου με τον Θεό, ώστε να μην υπάρ­χουν ανοίγ­μα­τα στον διά­βο­λο, παρά­θυ­ρα, μπου­κα­πόρ­τες για να μπαί­νει ο διά­βο­λος μέσα στη ζωή μου. Και τέταρ­τον: εξω­ραϊ­σμός του οίκου του εαυ­τού μου. Δηλα­δή θα προ­σπα­θή­σω να ζω την αγιό­τη­τα. Να στο­λί­ζο­μαι. Και επι­πρό­σθε­τα: Γίνου ιερα­πό­στο­λος στην πόλη αυτή· που αρνή­θη­κε Εμέ­να, τον Κύριο, να με δεχτεί. Και ο άνθρω­πος έπρα­ξε όπως του ειπώ­θη­κε. Είναι πολύ συγ­κι­νη­τι­κό.

Αγα­πη­τοί, έχου­με πολ­λά να πάρου­με από μία πόλη που αρνή­θη­κε να δεχτεί τον Χρι­στό. Κι επει­δή και σήμε­ρα δεν γίνε­ται απο­δε­κτός ο Χρι­στός στην πατρί­δα μας, λίγο-λίγο απο­χρι­στια­νο­ποιού­μα­στε, ας ανα­λο­γι­στού­με τι τρο­με­ρές συνέ­πειες θα μπο­ρού­σα­με να έχου­με, εάν δεν μετα­νο­ή­σου­με… Ναι. Από μας εξαρ­τά­ται.

Αμήν.

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ

και με απρο­σμέ­τρη­τη ευγνω­μο­σύ­νη στον πνευ­μα­τι­κό μας καθο­δη­γη­τή μακα­ρι­στό γέρον­τα Αθα­νά­σιο Μυτι­λη­ναίο,

μετα­φο­ρά της απο­μα­γνη­το­φω­νη­μέ­νης ομι­λί­ας σε ηλε­κτρο­νι­κό κεί­με­νο και επι­μέ­λεια: Ελέ­νη Λιναρ­δά­κη, φιλό­λο­γος

ΠΗΓΕΣ:

  • Απο­μα­γνη­το­φώ­νη­ση ομι­λί­ας δια χει­ρός του αξιο­τί­μου κ. Αθα­να­σί­ου Κ.

  • http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_853.mp3

Αγ. Γρη­γό­ριος Παλα­μάς ( ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΤΩΝ ΓΑΔΑΡΗΝΩΝ)

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΤΩΝ ΓΑΔΑΡΗΝΩΝ

«Ὁ ὢν ἐκ τοῦ Θεοῦ τὰ ῥήμα­τα τοῦ Θεοῦ ἀκούει (:Εκεί­νος που κατά­γε­ται από τον Θεό και απέ­κτη­σε με την άσκη­ση της αρε­τής πραγ­μα­τι­κή συγ­γέ­νεια με τον Θεό, ακού­ει με προ­σο­χή και ενδια­φέ­ρον τους λόγους του Θεού και τους εγκολ­πώ­νε­ται)»[Ιω.8,47], λέγει ο Κύριος. Δηλα­δή υπα­κού­ει στις εντο­λές του Θεού και μετα­τρέ­πει τους λόγους σε έργα, ζει και πολι­τεύ­ε­ται κατά Χρι­στόν, εκτε­λεί το θέλη­μα του ουρα­νί­ου Πατρός, και γίνε­ται « κλη­ρο­νό­μος μὲν Θεοῦ, συγ­κλη­ρο­νό­μος δὲ Χρι­στοῦ»[βλ. Ρωμ.8,17: «Εἰ δὲ τέκνα, καὶ κλη­ρο­νό­μοι, κλη­ρο­νό­μοι μὲν Θεοῦ, συγ­κλη­ρο­νό­μοι δὲ Χρι­στοῦ, εἴπερ συμ­πά­σχο­μεν ἵνα καὶ συν­δο­ξα­σθῶμεν(:αφού λοι­πόν είμα­στε παι­διά, είναι φυσι­κό να είμα­στε και κλη­ρο­νό­μοι του Θεού ως πατέ­ρα μας και συγ­κλη­ρο­νό­μοι του Χρι­στού ως αδελ­φού μα. Και γινό­μα­στε συγ­κλη­ρο­νό­μοι του Χρι­στού εάν βεβαί­ως πάσχου­με μαζί με Αυτόν, έτσι ώστε και να δοξα­στού­με μαζί Του)»].

Όποιος όμως παρα­κού­ει τον Θεό, δια­πράτ­τει την αμαρ­τία, και επι­δί­δε­ται σε αυτήν αμε­τα­νόη­τα. Είναι δού­λος της αμαρ­τί­ας και δεν είναι από τον Θεό αλλά από τον Πονη­ρό, αφού με την κακή προ­αί­ρε­ση μετα­πλάσ­σει την φύση την οποί­αν έλα­βε από τον Θεό, και την εξο­μοιώ­νει με τον πατέ­ρα της απω­λεί­ας. Γι’ αυτό και ο Κύριος έλε­γε στους Ιου­δαί­ους: «Ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ δια­βό­λου ἐστέ, καὶ τὰς ἐπιθυ­μί­ας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλε­τε ποιεῖν. ἐκεῖνος ἀνθρω­πο­κτό­νος ἦν ἀπ᾿ ἀρχῆς καὶ ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐχ ἕστη­κεν, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ· ὅταν λαλῇ τὸ ψεῦδος, ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύ­στης ἐστὶ καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ(:Εσείς, που καυ­χιέ­στε ότι είστε παι­διά του Θεού, έχε­τε πατέ­ρα τον διά­βο­λο. Απ’ αυτόν κατά­γε­στε και τον δικό του χαρα­κτή­ρα και τα ιδιώ­μα­τα κλη­ρο­νο­μή­σα­τε. Κι όσα αμαρ­τω­λά και φονι­κά επι­θυ­μεί ο πατέ­ρας σας αυτός, αυτά και σεις θέλε­τε και είστε απο­φα­σι­σμέ­νοι να κάνε­τε. Εκεί­νος που από την αρχή της δημιουρ­γί­ας του ανθρώ­που ήταν φονιάς του ανθρώ­που˙ και με το ψέμα του παρέ­συ­ρε τον άνθρω­πο στην αμαρ­τία και το θάνα­το. Και δεν μπο­ρεί να στα­θεί στην αλή­θεια, διό­τι δεν υπάρ­χει μέσα του κανέ­νας πόθος για την αλή­θεια και καμία διά­θε­ση να πει κάπο­τε την αλή­θεια. Όταν λέει το ψέμα, το βγά­ζει από μέσα του. Λέει ψέμα­τα, διό­τι είναι ψεύ­της και πατέ­ρας του ψεύ­δους, ο πρώ­τος επι­νο­η­τής και ο κύριος υπο­βο­λέ­ας του)»[Ιω.8,44].

Αυτού του είδους οι άνθρω­ποι είναι φανε­ρά αθλιό­τε­ροι και από τους δαι­μο­νι­ζό­με­νους, έστω και αν δια­φεύ­γουν την προ­σο­χή των πολ­λών. Πράγ­μα­τι, ενώ οι δαι­μο­νι­ζό­με­νοι κατα­κό­πτουν τα σώμα­τά τους και μερι­κές φορές βλά­πτουν σωμα­τι­κώς όποιους συναν­τούν, εκεί­νοι που δια των πονη­ρών επι­θυ­μιών τους έχουν εξο­μοιω­θεί με τον αρχέ­κα­κο εχθρό, δια­φθεί­ρουν τις ψυχές τις δικές τους και όσων τους συνα­να­στρέ­φον­ται απρό­σε­κτα. Και ενώ οι πρώ­τοι στον και­ρό του θανά­του απο­βάλ­λουν μαζί με το σώμα και την επή­ρεια των δαι­μό­νων, οι δεύ­τε­ροι, επει­δή αμαρ­τά­νουν αμε­τα­νόη­τα, έχουν αθά­να­τη και μόνι­μη την βλά­βη. Επί­σης, τον ενο­χλού­με­νο φανε­ρά στο σώμα από τον δαί­μο­να όλοι τον λυπού­μα­στε όταν τον αντι­κρύ­σου­με, ενώ τον φονιά και τον φιλάρ­γυ­ρο, τον υπε­ρή­φα­νο και τον αναί­σχυν­το, και τον ανυ­πό­τα­κτο και όλους τους ομοί­ους των, όχι μόνον δεν τους λυπό­μα­στε, αλλά και τους μισού­με· διό­τι ο ένας περι­πί­πτει στο πάθος ακού­σια, ενώ αυτός που αγα­πά την αμαρ­τία προ­σελ­κύ­ει με την ελεύ­θε­ρή του προ­αί­ρε­ση το κακό, μερι­κές φορές μάλι­στα απο­κρύ­πτον­τας τη βλα­πτι­κό­τη­τα και την κακο­ή­θεια της νόσου του.

Επει­δή όμως οι περισ­σό­τε­ροι άνθρω­ποι δεν είναι σε θέση να αντι­λη­φθούν την εναν­τί­ον μας μανία του δια­βό­λου, από τις επι­θέ­σεις εκεί­νου κατά της ψυχής και από την συνερ­γία του στην αμαρ­τία, παρα­χώ­ρη­σε ο Θεός να υπάρ­χουν και κατά το σώμα δαι­μο­νο­φό­ρη­τοι, ώστε να μάθου­με από αυτούς όλοι, πόσο φοβε­ρή είναι η κατά­στα­ση της ψυχής που έκα­με αυτόν ένοι­κό της δια των πονη­ρών έργων.

Όταν λοι­πόν ο Μονο­γε­νής Υιός του Θεού, από απρο­σμέ­τρη­το πέλα­γος φιλαν­θρω­πί­ας, χαμή­λω­σε τους ουρα­νούς και κατέ­βη­κε στη γη[πρβ. Ψαλμ,143,5:«Κύριε, κλῖνον οὐρανοὺς καὶ κατά­βη­θι, ἅψαι τῶν ὀρέων, καὶ καπνι­σθή­σον­ται(:Εσύ όμως, Κύριε, που είσαι τόσο συγ­κα­τα­βα­τι­κός προς εμάς τους ευτε­λείς ανθρώ­πους, χαμή­λω­σε τους ουρα­νούς και κατέ­βα. Άγγι­ξε με τα χέρια Σου τα βου­νά και θα ανά­ψουν και θα γεμί­σουν καπνό)»], για να ελευ­θε­ρώ­σει τις ψυχές μας από την τυραν­νία του δια­βό­λου, απε­δί­ω­κε τα δαι­μό­νια και από τους φανε­ρά κατά το σώμα δαι­μο­νι­ζό­με­νους. Το έκα­με αυτό για να παρου­σιά­σει και να επι­βε­βαιώ­σει με τη φανε­ρώς ενερ­γού­με­νη ελευ­θε­ρία και ίαση, τη συν­τε­λού­με­νη κρυ­φά απε­λευ­θέ­ρω­ση και ίαση της ψυχής.

Πράγ­μα­τι, και όταν χάρι­σε την θερα­πεία στην ψυχή του παρα­λυ­τι­κού, όχι μόνον δεν επευ­φη­μή­θη­κε από εκεί­νους που έβλε­παν μόνο τα φαι­νό­με­να, αλλά και βλα­σφη­μή­θη­κε. Γι’ αυτό θερά­πευ­σε και τη σωμα­τι­κή του παρά­λυ­ση, για να μάθουν, όπως ο ίδιος έλε­γε προς τους παρόν­τες, «ὅτι ἐξου­σί­αν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώ­που ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέ­ναι ἁμαρ­τί­ας(:ότι ο υιός του ανθρώ­που, ο Μεσ­σί­ας, ο εκπρό­σω­πος της ανθρω­πό­τη­τας και ένδο­ξος Κρι­τής της κατά τη δευ­τέ­ρα παρου­σία Του, έχει εξου­σία να συγ­χω­ρεί στη γη τις αμαρ­τί­ες των ανθρώ­πων)»[Ματθ.9,6].

Κυρί­ως γι’ αυτό λοι­πόν απο­μα­κρύ­νει τους δαί­μο­νες από τους δαι­μο­νι­ζό­με­νους, για να μάθου­με ότι Αυτός είναι που τους απο­διώ­κει και από τις ψυχές μας, και μας χαρί­ζει την αιώ­νια ελευ­θε­ρία.

«Ἐξελ­θόν­τι δὲ αὐτῷ ἐπὶ τὴν γῆν(:Και όταν βγή­κε στη στε­ριά)», σύμ­φω­να με την περι­κο­πή του Ευαγ­γε­λί­ου που δια­βά­στη­κε σήμε­ρα, «ὑπήν­τη­σεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλε­ως, ὃς εἶχε δαι­μό­νια ἐκ χρό­νων ἱκανῶν καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδι­δύ­σκε­το καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς μνή­μα­σιν(:Τον συνάν­τη­σε κάποιος άνθρω­πος που κατα­γό­ταν από την πόλη, ο οποί­ος είχε μέσα του δαι­μό­νια από πολ­λά χρό­νια. Αυτός δεν φορού­σε πάνω του ρού­χα ούτε έμε­νε σε σπί­τι, αλλά ζού­σε μέσα στα μνή­μα­τα)»[Λουκ.8,27].«Εξήλ­θε», λέγει, όχι «ήλθε στην ξηρά», για να δεί­ξει ότι ήλθε με πλοίο, αφού ήδη και τη θύελ­λα του ανέ­μου κατέ­παυ­σε, και την θάλασ­σα γαλή­νευ­σε με την επι­τί­μη­σή Του· διό­τι όταν από την Γαλι­λαία επι­βι­βά­στη­κε στο πλοίο με τους μαθη­τές Του, είπε προς αυτούς, όπως λέγει παρα­πά­νω ο Ευαγ­γε­λι­στής: «Διέλ­θω­μεν εἰς τὸ πέραν τῆς λίμνης(:Ας περά­σου­με στο απέ­ναν­τι μέρος της λίμνης Γεν­νη­σα­ρέτ)»[Λουκ.8,22]. Από εδώ φαί­νε­ται ότι προ­εί­δε το γεγο­νός, και από ευσπλα­χνία ήλθε αυτό­κλη­τος βοη­θός στον βασα­νι­ζό­με­νο τόσο φοβε­ρά και τόσο πολ­λά έτη από τους δαί­μο­νες.

Ο Λου­κάς λοι­πόν λέγει ότι ήταν ένας και είχε πολ­λά δαι­μό­νια, ο Μάρ­κος όμως ομι­λεί και αυτός περί ενός, «ἐν πνεύ­μα­τι ἀκαθάρτῳ(:κυριευ­μέ­νος από πνεύ­μα ακά­θαρ­το)». Ο δε Ματ­θαί­ος ισχυ­ρί­ζε­ται ότι ήσαν δύο μαζί και βασα­νί­ζον­ταν από πολ­λά δαι­μό­νια. Την αιτία λοι­πόν, για την οποία άλλοι Ευαγ­γε­λι­στές ομι­λούν για έναν, άλλοι δε για περισ­σο­τέ­ρους, και δαι­μο­νι­ζό­με­νους και δαι­μό­νια, την φανέ­ρω­σε και ο Λου­κάς και ο Μάρ­κος· διό­τι το ένα, το οποίο ο Μάρ­κος ονό­μα­σε ακά­θαρ­το πνεύ­μα, εξε­τα­ζό­με­νο στη συνέ­χεια από τον Κύριο λέγει: «Λεγεὼν ὄνομά μοι, ὅτι πολ­λοί ἐσμεν(:Το όνο­μά μου είναι Λεγε­ών, δηλα­δή ταξιαρ­χία στρα­τιω­τών. Κι έχω αυτό το όνο­μα, διό­τι εδώ μέσα είμα­στε πολ­λοί)»[Μάρκ.5,9]. Πράγ­μα­τι η «λεγε­ώ­να» είναι ορμα­θός και πολυά­ριθ­μο σύστη­μα αγγέ­λων ή ανθρώ­πων, οι οποί­οι στέ­κον­ται, μετα­κι­νούν­ται μαζί και απο­βλέ­πουν και κινούν­ται προς ένα έργο και σκο­πό. Γι’ αυτό και οι δαι­μο­νι­ζό­με­νοι εκεί­νοι, αφού ως ενερ­γού­με­νοι και φερό­με­νοι κατά τέτοιο σύστη­μα συνευ­ρί­σκον­ταν μαζί και στα μνή­μα­τα και στα όρη και διώ­κον­ταν μαζί αδιά­σπα­στα, άλλο­τε μεν ανα­φέ­ρον­ται σε ενι­κό αριθ­μό, άλλο­τε δε σε πλη­θυν­τι­κό, και αυτοί και τα πονη­ρά πνεύ­μα­τα που τους ταλαι­πω­ρού­σαν.

Επί­σης, δεν συνάν­τη­σε και δεν ανε­γνώ­ρι­σε απλώς τον Ιησού ο Λεγε­ών των πονη­ρών πνευ­μά­των δια­μέ­σου του ανθρώ­που εκεί­νου, αλλά και «ἰδὼν δὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ ἀνακρά­ξας προ­σέ­πε­σεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε·τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέο­μαί σου, μή με βασα­νίσῃς(:όταν όμως είδε τον Ιησού, από το φόβο του έβγα­λε μια δυνα­τή κραυ­γή, έπε­σε στα πόδια Tου και με φωνή μεγά­λη είπε: “Ποια σχέ­ση υπάρ­χει ανά­με­σα σε μένα και σένα και τι ζητάς από μένα, Ιησού, Υιέ του Θεού του υψί­στου; Σε παρα­κα­λώ, μη με βασα­νί­σεις και μη μου επι­βά­λεις την τιμω­ρία να κλει­στώ από τώρα μέσα στο σκο­τά­δι του Άδη”)»[Λουκ.8,28].

«Παρήγ­γει­λε γὰρ», λέγει, «τῷ πνεύ­μα­τι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελ­θεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώ­που (:ο Χρι­στός διέ­τα­ξε το ακά­θαρ­το πνεύ­μα να βγει και να φύγει από τον άνθρω­πο)»[Λουκ.8,29].Έχον­τας κατα­πλεύ­σει για τον σκο­πό αυτόν ο Κύριος από ευσπλα­χνία στην παρα­λία εκεί­νη όπου ζού­σε ο δαι­μο­νι­ζό­με­νος, διέ­τα­ξε μεν τον λεγε­ώ­να των δαι­μό­νων να εξέλ­θει από τον άνθρω­πο, δεν του είπε όμως πού να απέλ­θει. Γι’ αυτό εκεί­νο το παμ­μί­α­ρο σμή­νος των πονη­ρών πνευ­μά­των κατε­λή­φθη από αμη­χα­νία, και φοβή­θη­κε μήπως παρα­δο­θεί τώρα από τον Κύριο στη μέλ­λου­σα κατα­δί­κη, στην προ­ε­τοι­μα­σμέ­νη γι’ αυτά γέεν­να του πυρός, με την οποία θα παρα­δο­θούν σε τέλεια ακι­νη­σία, αφού θα καταρ­γη­θεί κάθε ενέρ­γειά τους. Αναγ­κά­στη­κε λοι­πόν να προ­σέλ­θει, και να προ­σπέ­σει, χρη­σι­μο­ποιών­τας ταπει­νό­τε­ρα και αλη­θι­νά λόγια προς τον Κύριο, τα οποία Τον μαρ­τύ­ρη­σαν ότι είναι Υιός του Υψί­στου. Μέσα στην πονη­ρία τους νόμι­ζαν ότι με αυτήν την μαρ­τυ­ρία, σαν με κάποια κολα­κεία, θα μετα­πεί­σουν τον Κύριο των όλων.

Και ο Κύριος ανέ­χτη­κε την μαρ­τυ­ρία των δαι­μό­νων, προς καταρ­τι­σμό των ευρι­σκο­μέ­νων στο πλοίο· διό­τι πριν από λίγο, βλέ­πον­τας ο κόσμος τα τόσο μεγά­λα θαύ­μα­τά του στη θάλασ­σα, έλε­γαν μετα­ξύ τους με απο­ρία: «Τίς ἄρα οὗτός ἐστιν, ὅτι καὶ τοῖς ἀνέμοις ἐπιτάσ­σει καὶ τῷ ὕδατι, καὶ ὑπακού­ου­σιν αὐτῷ;(: Ποιος λοι­πόν να είναι αυτός; Είναι πολύ μεγα­λύ­τε­ρος απ’ ό,τι Τον θεω­ρού­σα­με μέχρι τώρα· διό­τι δια­τά­ζει ακό­μη και τους ανέ­μους και τα κύμα­τα της λίμνης, και Τον υπα­κού­ουν)»[Λουκ.8,25]. Τώρα όμως έμα­θαν ότι είναι ο Υιός του Θεού του Υψί­στου· διό­τι πάν­το­τε, ακό­μη και ο διά­βο­λος, είναι συνερ­γός στη βου­λή του Θεού, όχι όμως επει­δή το θέλει ούτε απο­βλέ­πον­τας σε αυτό. Γι’ αυτό και κάποιος από τους θεο­φό­ρους λέγει, ότι «το κακό συνερ­γεί στο αγα­θό, όχι με καλή προ­αί­ρε­ση» [ βλ. Ιω. Χρυ­σο­στό­μου «Προς Στα­γεί­ριον» και Μεγά­λου Βασι­λεί­ου « Ὅτι οὐκ ἐστίν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός»] .

Ο Κύριος, λοι­πόν, θέλον­τας να φανε­ρώ­σει στους παρόν­τες ότι ο δαί­μο­νας που τόσο φρίτ­τει ενώ­πιόν Του δεν είναι ένας, αλλά πλή­θος πολύ, τον ρώτη­σε: «Τί σοί ἐστιν ὄνομα; Ὁ δὲ εἶπε· λεγε­ών· ὅτι δαι­μό­νια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν(:Τον ρώτη­σε λοι­πόν ο Ιησούς λέγον­τάς του: ’’Ποιο είναι το όνο­μά σου;”. Και εκεί­νος απάν­τη­σε: ‘’Λεγε­ών’’, δηλα­δή ταξιαρ­χία στρα­τιω­τών. Και είχε αυτό το όνο­μα, διό­τι είχαν μπει μέσα στον άνθρω­πο αυτό όχι μόνο ένα αλλά πολ­λά δαι­μό­νια)». Λέγουν ορι­σμέ­νοι ότι το τάγ­μα της λεγε­ώ­νας απο­τε­λεί­ται από έξι περί­που χιλιά­δες.

«Καὶ παρε­κά­λει αὐτὸν(:Και Τον παρα­κα­λού­σαν τα δαι­μό­νια)», λέγει, «ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσ­σον ἀπελ­θεῖν(:να μην τα δια­τά­ξει και πάνε στα τρί­σβα­θα του Άδου)». Βλέ­πεις ότι είναι ο φόβος, όπως είπα­με παρα­πά­νω, αυτός που τους ανάγ­κα­σε και να προ­σέλ­θουν, και να προ­σπέ­σουν, και να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν σχή­μα­τα και λόγια αλη­θι­νά και ταπει­νό­τε­ρα. Κοί­τα­ξε όμως και την παν­το­κρα­το­ρι­κή εξου­σία του Κυρί­ου και Θεού και Σωτή­ρος ημών Ιησού Χρι­στού. Πράγ­μα­τι· ο δαί­μο­νας και χωρίς να το θέλει Τον μαρ­τύ­ρη­σε Κύριο και της αβύσ­σου. Και ποιος είναι Αυτός που επι­βλέ­πει αβύσ­σους; Βεβαί­ως Αυτός που κάθε­ται στους ουρα­νούς, Αυτός που περιέ­χει και κατευ­θύ­νει τα πάν­τα.

Βλέ­πε επί­σης και ότι το στί­φος των δαι­μό­νων δεν μπο­ρεί να μένει που­θε­νά, αν δεν έχει πάρει από Αυτόν την άδεια ή την παρα­χώ­ρη­ση. Γι’ αυτό και όταν προ­στά­χτη­κε από τον Κύριο να φύγει, αλλά δεν έλα­βε εντο­λή πού να απέλ­θει, κατε­λή­φθη από μεγά­λη βία, και βρή­κε ως κατα­φύ­γιο τους χοί­ρους, οι οποί­οι έβο­σκαν στο όρος, ώστε να δια­φύ­γει μέσω αυτών. Αλλά ούτε κατ’ αυτών είχε από μόνον του την εξου­σία, πολύ δε περισ­σό­τε­ρο δεν την έχει εναν­τί­ον των ανθρώ­πων. Διό­τι, λέγει: «Ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοί­ρων ἱκανῶν βοσκο­μέ­νων ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρε­κά­λουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκεί­νους εἰσελ­θεῖν· καὶ ἐπέτρε­ψεν αὐτοῖς. Ἐξελ­θόν­τα δὲ τὰ δαι­μό­νια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώ­που εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοί­ρους, καὶ ὥρμη­σεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρη­μνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνί­γη(:Στο μετα­ξύ εκεί κον­τά ήταν ένα κοπά­δι από πολ­λούς χοί­ρους που έβο­σκαν στο βου­νό. Και τα δαι­μό­νια Τον παρα­κα­λού­σαν να τους επι­τρέ­ψει να μπουν σε εκεί­νους τους χοί­ρους. Και ο Κύριος τους το επέ­τρε­ψε, επει­δή αυτοί που έτρε­φαν τους χοί­ρους το έκα­ναν αυτό παρα­βαί­νον­τας τον μωσαϊ­κό νόμο, ο οποί­ος απα­γό­ρευε ως ακά­θαρ­το το χοι­ρι­νό κρέ­ας. Με τον τρό­πο αυτό ο Κύριος τιμώ­ρη­σε την παρα­νο­μία τους αυτή. Και αφού βγή­καν τα δαι­μό­νια απ’ τον άνθρω­πο, μπή­καν στους χοί­ρους. Τότε το κοπά­δι όρμη­σε με ασυγ­κρά­τη­τη μανία προς τον γκρε­μό, και έπε­σε κάτω στη λίμνη και πνί­γη­κε)».

Τα δαι­μό­νια λοι­πόν, ζητών­τας δήθεν πρό­φα­ση φυγής, και έχον­τας κακο­ποιό προ­αί­ρε­ση, ζήτη­σαν την άδεια κατά των χοί­ρων, επει­δή ο Σωτή­ρας τα έδιω­χνε από τους ανθρώ­πους. Συνει­δη­το­ποί­η­σαν ότι την στιγ­μή εκεί­νη δεν διώ­κον­ταν από έναν ή δύο, αλλά δια του Ενός από όλους τους ανθρώ­πους. Και ο Κύριος τους το επέ­τρε­ψε, για να γνω­ρί­σου­με εμείς από όσα έπα­θαν οι χοί­ροι, ότι ούτε τον άνθρω­πο εκεί­νον δεν θα λυπούν­ταν να τον κατα­στρέ­ψουν τελεί­ως, αν δεν ανα­χαι­τί­ζον­ταν και πριν αορά­τως από την δύνα­μη Εκεί­νου.

«Ἰδόν­τες δὲ(:Όταν όμως είδαν)», λέγει, «οἱ βόσκον­τες τὸ γεγε­νη­μέ­νον ἔφυγον, καὶ ἀπήγ­γει­λαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς(:Μόλις είδαν αυτό που έγι­νε εκεί­νοι που έβο­σκαν τους χοί­ρους, έφυ­γαν και ανήγ­γει­λαν το συμ­βάν της κατα­στρο­φής των χοί­ρων στους κατοί­κους της πόλε­ως και σε όσους έμε­ναν έξω στην ύπαι­θρο)»[Λουκ.8,34]. Λάβε­τε τώρα παρα­κα­λώ στον νου σας τον άσω­το υιό του Ευαγ­γε­λί­ου, που σώθη­κε με την απο­μά­κρυν­ση από τους χοί­ρους, για να κατα­λά­βε­τε ποιοι ήσαν αυτοί που έβο­σκαν τους χοί­ρους, ή μάλ­λον ποιοι ομοιά­ζουν με αυτούς. Πράγ­μα­τι ο χοι­ρώ­δης βίος εξ αιτί­ας της ακα­θαρ­σί­ας του, συμ­βο­λί­ζει κάθε πονη­ρό πάθος. Και χοί­ροι είναι κυρί­ως αυτοί που περι­φέ­ρουν τον ρυπω­μέ­νο από τη σάρ­κα χιτώ­να. Προϊ­στά­με­νοί τους, ένα είδος βοσκών, είναι εκεί­νοι που υπε­ρέ­χουν από αυτούς στην ηδυ­πά­θεια, και λαμ­βά­νουν πρό­νοια για την σάρ­κα και την δίαι­τά τους, με τέτοιο τρό­πο ώστε να εκπλη­ρώ­νουν την επι­θυ­μία τους.

Σ’ εμάς όμως δεν επι­τρέ­πει ο χρό­νος ούτε, όπως βλέ­πε­τε, ο θόρυ­βος του πλή­θους, να ασχο­λη­θού­με λεπτο­με­ρώς με τη συνέ­χεια, ποια δηλα­δή είναι η γύμνω­ση που προ­κα­λεί­ται στην ψυχή από την αμαρ­τία, την οποία υπο­δή­λω­νε ο δαι­μο­νι­ζό­με­νος εκεί­νος, και ποια η δια­βί­ω­ση στα όρη [διό­τι, λέγει «ἱμάτιον οὐκ ἐνεδι­δύ­σκε­το καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς μνή­μα­σιν(:αυτός δεν φορού­σε πάνω του ρού­χα ούτε έμε­νε σε σπί­τι, αλλά ζού­σε μέσα στα μνή­μα­τα)»] και ποιες οι αλυ­σί­δες, οι χει­ρο­πέ­δες και τα δεσμά τα οποία εκεί­νος έσπα­ζε και έφευ­γε διω­κό­με­νος.

Αλλά ας απο­φύ­γου­με και εμείς, μάλι­στα οι μονα­χοί, την συνα­να­στρο­φή και συμ­βί­ω­ση με τους χοί­ρους· διό­τι κατά τη ρήση του Παύ­λου «Μὴ πλανᾶσθε· φθεί­ρου­σιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλί­αι κακαί. φθεί­ρου­σιν ήθη χρη­στά ομι­λί­αι κακαί (: Μην πλα­νά­τε τον εαυ­τό σας με ψέμα­τα. Και μη συνα­να­στρέ­φε­στε με τους παλιούς σας φίλους που είχα­τε όταν ήσα­σταν ειδω­λο­λά­τρες. Μην ξεχνά­τε ότι οι κακές συνα­να­στρο­φές δια­φθεί­ρουν τα καλά ήθη)»[Α΄Κορ.15,33], και ως επί το πλεί­στον καθέ­νας είναι ή γίνε­ται όμοιος με τους συν­τρό­φους του. Τι το όφε­λος να φύγεις ορι­στι­κώς από τον κόσμο και να κατα­φύ­γεις στα αφιε­ρω­μέ­να στον Θεό φρον­τι­στή­ρια, να εξέρ­χε­σαι όμως καθη­με­ρι­νώς από αυτά και να συμ­φύ­ρε­σαι πάλι με τον κόσμο; Πώς, πες μου, τρι­γυρ­νών­τας στις αγο­ρές θα απο­φύ­γεις τα προ­σα­νάμ­μα­τα των παθών, δια των οποί­ων επέρ­χε­ται ο θάνα­τος της ψυχής, που χωρί­ζει τον άνθρω­πο από τον Θεό; Αυτός είναι ο θάνα­τος «ὁ ἀναβαί­νων εἰς ἡμᾶς διά τῶν θυρί­δων», οι οποί­ες είναι μέσα μας, δηλα­δή των αισθή­σε­ων. Αυτές έγι­ναν αφορ­μή να εκπέ­σουν από την αθα­να­σία και οι προ­πά­το­ρες εκεί­νοι.

Ας φύγου­με λοι­πόν όλοι μας μακριά, άλλοι από την συμ­βί­ω­ση με τα κακά, έστω και αν μας φαί­νε­ται ότι υπερ­τε­ρού­με πολ­λών στην κατα­γω­γή και στην δόξα και στην σωμα­τι­κή ρώμη και στον υλι­κό πλού­το, και άλλοι από την ομοί­ω­ση προς τους χοί­ρους, λαμ­βά­νον­τας στον νου μας την λίμνη εκεί­νη του ασβέ­στου πυρός, μέσα στην οποί­αν, φευ!, θα πέσουν όσοι αμε­τα­νόη­τα υπη­ρε­τούν τις προ­σβο­λές των δαι­μό­νων. Και βλέ­πον­τας το βάρα­θρο στο οποίο κρη­μνί­ζον­ται όταν πεθαί­νουν, όσοι μέχρι το τέλος τους ομοιά­ζουν ως προς τον τρό­πον της ζωής με τους χοί­ρους, ας απο­μα­κρυν­θού­με χωρίς επι­στρο­φή από τον όντως δυσώ­δη βίο της αμαρ­τί­ας, και ας προ­σέλ­θου­με έτσι καλώς και δικαί­ως στην πηγή των μύρων, την οποία μας χάρι­σε ο Θεός, και εκχύ­νε­ται μέσα από τη λάρ­να­κα από την σωρό του εντο­πί­ου μας Χρι­στο­μάρ­τυ­ρος αγί­ου Δημη­τρί­ου.

Και αφού με την χρή­ση τού­των αγια­σθού­με και ενι­σχυ­θού­με, να κηρύτ­του­με και στους αγρούς και στις πόλεις, όπου και αν είμα­στε, την θειό­τα­τη δύνα­μη και ενέρ­γεια του θεί­ου αυτού μύρου. Δεν εννοώ με την γλώσ­σα και τα λόγια -διό­τι ποιος δεν άκου­σε με την δική του ακοή την συρ­ροή των θαυ­μά­των που γίνον­ται εδώ;-, αλλά με την μετα­βο­λή της ζωής μας προς το καλύ­τε­ρο, ώστε βλέ­πον­τάς μας όλοι να πουν: «Αὕτη ἡ ἀλλοί­ω­σις τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου(:Αυτή η μετα­βο­λή της κατα­στά­σε­ώς μας είναι έργο της δεξιάς του Υψί­στου Θεού μας)»[Ψαλ.76,11], με την οποία δεξιά έχει αγιο­γρα­φη­θεί ο μέγας Δημή­τριος, και δια της οποί­ας μετα­σχη­μα­τί­ζει αυτούς που τον πλη­σιά­ζουν προς το θειό­τε­ρο, ώστε να έχει και στον ουρα­νό συμ­πο­λί­τες αυτούς που ευτύ­χη­σαν να είναι στη γη συγ­κά­τοι­κοί του. Αυτό είθε να συμ­βεί με τις πρε­σβεί­ες εκεί­νου, και να επι­τύ­χου­με όλοι τις υπε­σχη­μέ­νες ουρά­νιες μονές, και την εκεί συνοί­κη­ση με τους αγί­ους, χάρι­τι και φιλαν­θρω­πία του Κυρί­ου ημών Ιησού Χρι­στού, στον οποίο πρέ­πει δόξα στους αιώ­νες των αιώ­νων. Αμήν.

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,

επι­μέ­λεια: Ελέ­νη Λιναρ­δά­κη, φιλό­λο­γος

ΠΗΓΕΣ:

  • Γρη­γο­ρί­ου του Παλα­μά Άπαν­τα τα έργα, Ομι­λί­αι (ΜΓ΄-ΞΓ΄), ομι­λία Ν΄, πατε­ρι­κές εκδό­σεις «Γρη­γό­ριος ο Παλαμάς»(ΕΠΕ), εκδ. οίκος «Το Βυζάν­τιον», Θεσ­σα­λο­νί­κη 1986, τόμος 11, σελί­δες 197–211.

  • http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/tools/liddell-scott/index.html

  • Π. Τρεμ­πέ­λα, Η Και­νή Δια­θή­κη με σύν­το­μη ερμη­νεία (από­δο­ση στην κοι­νή νεο­ελ­λη­νι­κή), εκδό­σεις αδελ­φό­τη­τος θεο­λό­γων «Ο Σωτήρ», έκδο­ση τέταρ­τη, Αθή­να 2014.

  • Η Και­νή Δια­θή­κη, Κεί­με­νον και ερμη­νευ­τι­κή από­δο­σις υπό Ιωάν­νου Κολι­τσά­ρα, εκδό­σεις αδελ­φό­τη­τος θεο­λό­γων «Η Ζωή», έκδο­ση τρια­κο­στή τρί­τη, Αθή­να 2009.

  • Η Παλαιά Δια­θή­κη κατά τους εβδο­μή­κον­τα, Κεί­με­νον και σύν­το­μος από­δο­σις του νοή­μα­τος υπό Ιωάν­νου Κολι­τσά­ρα, εκδό­σεις αδελ­φό­τη­τος θεο­λό­γων «Η Ζωή», έκδο­ση τέταρ­τη, Αθή­να 2005.

  • http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Biblia/Palaia_Diathikh.htm

  • http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm

Άγιος Κύριλ­λος Αλε­ξαν­δρεί­ας (ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΤΩΝ ΓΑΔΑΡΗΝΩΝ)

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ  ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΤΩΝ ΓΑΔΑΡΗΝΩΝ

«Καὶ κατέ­πλευ­σεν εἰς τὴν χώραν τῶν Γαδα­ρηνῶν, ἥτις ἐστὶν ἀντί­πε­ρα τῆς Γαλι­λαί­ας(:Και έφτα­σαν με το πλοίο στη χώρα των Γαδα­ρη­νών, η οποία βρί­σκε­ται απέ­ναν­τι από τη Γαλι­λαία)»[Λουκ. 8, 26].

Κατέ­βη­κε ο Σωτή­ρας στη χώρα των Γαδα­ρη­νών μαζί με τους άγιους μαθη­τές. Έπει­τα τους συνάν­τη­σε κάποιος άνδρας, ο οποί­ος ήταν κατοι­κία πολ­λών και ακα­θάρ­των πνευ­μά­των, χωρίς νου και μυα­λό, και δεν ξεχώ­ρι­ζε καθό­λου από εκεί­νους που είχαν πεθά­νει και βρί­σκον­ταν στη γη και μάλ­λον ήταν ίσως ακό­μα χει­ρό­τε­ρος για­τί τρι­γυρ­νών­τας γυμνός στα μνή­μα­τα των πεθα­μέ­νων, ήταν από­δει­ξη της απαν­θρω­πιάς των δαι­μό­νων. Επι­τρέ­πει βέβαια ο Θεός των όλων κατ’ οικο­νο­μί­αν κάποιοι να υπο­τα­χτούν σε αυτούς, όχι για να υπο­φέ­ρουν, αλλά μάλ­λον για να μάθου­με εμείς μέσω αυτών πόσο μισάν­θρω­ποι και μισό­κα­λοι είναι οι δαί­μο­νες απέ­ναν­τι εμάς, και έτσι να πάψου­με να θέλου­με να υπο­τασ­σό­μα­στε σε αυτούς, για­τί όταν πάσχει ένας, οικο­δο­μούν­ται πολ­λοί…

Ο Γαδα­ρη­νός αυτός, δηλα­δή η αγέ­λη των δαι­μο­νί­ων που κρυ­βό­ταν μέσα του, έτρε­χε πίσω από τον Χρι­στό και φώνα­ζε τα εξής: «Τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέο­μαί σου, μή με βασα­νίσῃς(:Ποια σχέ­ση υπάρ­χει ανά­με­σα σε μένα και σένα και τι ζητάς από μένα, Ιησού, Υιέ του Θεού του υψί­στου; Σε παρα­κα­λώ, μη με βασα­νί­σεις και μη μου επι­βά­λεις την τιμω­ρία να κλει­στώ από τώρα μέσα στο σκο­τά­δι του Άδη)»[Λουκ.8,28]. Πρό­σε­ξε, σε παρα­κα­λώ, εδώ, δει­λία περι­πλεγ­μέ­νη με πολύ θρά­σος και από­γνω­ση. Δείγ­μα βέβαια της δια­βο­λι­κής από­γνω­σης είναι το ότι τολ­μά να λέγει: «Τι κοι­νό υπάρ­χει ανά­με­σα σε μένα και σε σένα, Ιησού, Υιέ του Θεού;», ενώ δείγ­μα δει­λί­ας το ότι παρα­κα­λεί να μη βασα­νι­στεί. Αλλά όμως, εάν γνω­ρί­ζεις ότι Αυτός είναι οπωσ­δή­πο­τε Υιός του Υψί­στου Θεού, ομο­λο­γείς ότι είναι Θεός του ουρα­νού και της γης, και όλων όσα υπάρ­χουν σε αυτά, τότε για­τί αρπά­ζεις αυτά που δεν είναι δικά σου ή μάλ­λον αυτά που είναι δικά Του; Έπει­τα λέγεις: «Τι κοι­νό υπάρ­χει ανά­με­σα σε εμέ­να και σε εσέ­να;». Και ποιος από τους βασι­λείς της γης θα ανε­χθεί μέχρι τέλους να είναι υπο­ταγ­μέ­νοι στους βαρ­βά­ρους αυτοί που είναι κάτω από τα σκή­πτρα του; Βγά­ζε από το στό­μα σου τις κραυ­γές που σου πρέ­πουν. Και αυτές είναι αυτό που λες: «σε παρα­κα­λώ, μη με βασα­νί­σεις».

Και πρό­σε­χε σε παρα­κα­λώ πάλι την ασύγ­κρι­τη δόξα Εκεί­νου που είναι πέρα από όλα, εννοώ την ακα­τα­νί­κη­τη δύνα­μη του Χρι­στού. Συν­τρί­βει τον Σατα­νά, θέλον­τας να πάθει μόνο αυτός αυτό. Τα λόγια του Χρι­στού είναι γι΄αυτόν φωτιά και φλό­γες. Είναι λοι­πόν αλή­θεια όσα λέγει ο μακά­ριος Ψαλ­μω­δός: «Τὰ ὄρη ὡσεὶ κηρὸς ἐτάκη­σαν ἀπὸ προ­σώ­που Κυρί­ου, ἀπὸ προ­σώ­που Κυρί­ου πάσης τῆς γῆς(:Όπως το κερί λιώ­νει μπρο­στά στη φωτιά, έτσι λιώ­νουν τα όρη μπρο­στά στην παν­το­δύ­να­μη παρου­σία του Κυρί­ου, ενώ­πιον του κυρί­αρ­χου και εξου­σια­στή όλης της γης)» [Ψαλμ.96,5]· με «ὄρη» βέβαια παρο­μοιά­ζει εδώ ο Ψαλ­μω­δός τις υψη­λές και υπε­ρή­φα­νες δυνά­μεις, δηλα­δή τις πονη­ρές. Όμως, προ­σβάλ­λον­τας τη δύνα­μη και εξου­σία του Σωτή­ρα μας που είναι φωτιά, αυτές λιώ­νουν σαν κερί.

Τον ρώτη­σε ο Χρι­στός και τον πρό­στα­ξε να πει ποιο είναι το όνο­μά του. Τον ρωτού­σε άρα­γε επει­δή δεν ήξε­ρε και ζητού­σε σαν ένας από εμάς να μάθει; Και πώς δεν είναι τελεί­ως ανόη­το το να πού­με ή να σκε­φτού­με κάτι τέτοιο; Για­τί ως Θεός τα γνω­ρί­ζει όλα, και εξε­τά­ζει την καρ­διά και τους νεφρούς. Ρώτη­σε κατ’ οικο­νο­μία για να μάθου­με ότι μεγά­λο πλή­θος δαι­μο­νί­ων κατα­κυ­ρί­ευ­σε μία ψυχή ανθρώ­που. Επει­δή δηλα­δή ο Κύριος γνώ­ρι­ζε το πλή­θος των δαι­μό­νων που κατοι­κού­σαν μέσα σε εκεί­νον τον άνθρω­πο, ενώ εκεί­νοι που έβλε­παν, έβλε­παν έναν άνδρα και άκουαν μία φωνή, λέγει: «τί σοί ἐστιν ὄνομα;(:ποιο είναι το όνο­μά σου;)», για να μην πει ο Ίδιος ότι είναι πολ­λοί και δεν γίνει πιστευ­τός, αλλά να ομο­λο­γή­σουν οι ίδιοι ότι είναι πολ­λοί.

«Καὶ παρε­κά­λει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσ­σον ἀπελ­θεῖν· ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοί­ρων ἱκανῶν βοσκο­μέ­νων ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρε­κά­λουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκεί­νους εἰσελ­θεῖν·καὶ ἐπέτρε­ψεν αὐτοῖς·ἐξελ­θόν­τα δὲ τὰ δαι­μό­νια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώ­που εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοί­ρους, καὶ ὥρμη­σεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρη­μνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνί­γη(:και τα δαι­μό­νια αυτά με το στό­μα του δαι­μο­νι­σμέ­νου Τον παρα­κα­λού­σαν να μην τα δια­τά­ξει να πάνε στα τρί­σβα­θα του Άδη. Στο μετα­ξύ εκεί κον­τά ήταν ένα κοπά­δι από πολ­λούς χοί­ρους που έβο­σκαν στο βου­νό. Και τα δαι­μό­νια Τον παρα­κα­λού­σαν να τους επι­τρέ­ψει να μπουν σε εκεί­νους τους χοί­ρους. Και ο Κύριος τους το επέ­τρε­ψε, επει­δή αυτοί που έτρε­φαν τους χοί­ρους το έκα­ναν αυτό παρα­βαί­νον­τας τον μωσαϊ­κό νόμο, ο οποί­ος απα­γό­ρευε ως ακά­θαρ­το το χοι­ρι­νό κρέ­ας. Με τον τρό­πο αυτό ο Κύριος τιμώ­ρη­σε την παρα­νο­μία τους αυτή. Και αφού βγή­καν τα δαι­μό­νια απ’ τον άνθρω­πο, μπή­καν στους χοί­ρους. Τότε το κοπά­δι όρμη­σε με ασυγ­κρά­τη­τη μανία προς το γκρε­μό, κι έπε­σε κάτω στη λίμνη και πνί­γη­κε)»[Λουκ.8,31–33].

Παρα­κά­λε­σαν λοι­πόν τον Κύριο οι δαί­μο­νες που βρί­σκον­ταν μέσα σε εκεί­νον τον άνθρω­πο να μην τους στεί­λει από τώρα στα τρί­σβα­θα του Άδη, επει­δή προ­φα­νώς προ­η­γου­μέ­νως είχαν ήδη απο­στα­λεί άλλοι δαί­μο­νες στην άβυσ­σο και γι’ αυτό εκεί­νοι που είχαν απο­μεί­νει είχαν κατα­λη­φθεί τώρα από φρί­κη ενώ­πιον του Ιησού, μήπως πάθαι­ναν κάτι ανά­λο­γο. Κατό­πιν ζήτη­σε η αγέ­λη των ακα­θάρ­των πνευ­μά­των την ίση και όμοια με τον εαυ­τό της αγέ­λη των χοί­ρων για να εισχω­ρή­σει. Και ο Χρι­στός συγ­κα­τά­νευ­σε κατ’ οικο­νο­μία, αν και δεν αγνο­ού­σε αυτό που θα έκα­ναν. Τους έδω­σε λοι­πόν αυτήν την εξου­σία, για να γίνει σε εμάς μαζί με τα άλλα και αυτό αφορ­μή ωφέ­λειας και ελπί­δα ασφά­λειας. Για­τί ζητούν την εξου­σία των χοί­ρων, επει­δή δηλα­δή δεν την είχαν, και αυτοί που δεν είχαν την εξου­σία των τόσο μικρών και ευτε­λών, πώς θα μπο­ρού­σαν να βλά­ψουν κάποιον από τους σφρα­γι­σμέ­νους από τον Χρι­στό με το άγιο Βάπτι­σμα, και που είχαν στη­ριγ­μέ­νη την ελπί­δα τους σε Αυτόν;

Αλλά όμως μαζί με αυτό μπο­ρού­με να μάθου­με από αυτό που συνέ­βη στην αγέ­λη των χοί­ρων και τού­το, ότι δηλα­δή οι ασε­βείς δαί­μο­νες είναι κακοί και επι­βου­λεύ­ον­ται εκεί­νους που τίθεν­ται κάτω από την εξου­σία τους· για­τί αυτό θα μπο­ρού­σε να το δεί­ξει, και πολύ καθα­ρά, το ότι καταγ­κρέ­μι­σαν τους χοί­ρους και τους κατέ­πνι­ξαν στα νερά. Και γι’ αυτό ο Χρι­στός συγ­κα­τέ­νευ­σε όταν Του το ζήτη­σαν, με σκο­πό να μάθου­με εμείς από το συμ­βάν ποιοι ακρι­βώς είναι, ότι δηλα­δή είναι σκλη­ροί και θηριώ­δεις.

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,

επι­μέ­λεια κει­μέ­νου: Ελέ­νη Λιναρ­δά­κη, φιλό­λο­γος

ΠΗΓΕΣ:

  • Αγί­ου Κυρίλ­λου, αρχιε­πι­σκό­που Αλε­ξαν­δρεί­ας, Ἐξήγη­σις ὑπομνη­μα­τι­κή εἰς τό κατά Λου­κάν εὐαγγέ­λιον, Πανε­πι­στή­μιο Αιγαί­ου, ερευ­νη­τι­κό έργο «Οι δρό­μοι της πίστης: Ψηφια­κή Πατρο­λο­γία»

(https://greekdownloads3.files.wordpress.com/2014/09/commentarii-in-lucam_.pdf)

Αυγου­στί­νος Καν­τιώ­της (Από το βιβλίο “ΚΥΡΙΑΚΗ”)

Το όνο­μά μας

«Ἐπη­ρώ­τη­σε δε αυτόν ο Ιησούς λέγων: Τί σοί ἐστιν όνο­μα; ο δε είπε: Λεγε­ών» (Λουκ. 8, 30)

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, αγα­πη­τοί μου, όπως είπα­με και άλλο­τε, δεν έμε­νε πάν­το­τε στον ίδιο τόπο. Πήγαι­νε από πόλι σε πόλι, από χωριό σε χωριό, για να κηρύ­ξη σ’ όλους τους ανθρώ­πους. Και ένα μόνο άνθρω­πο αν συναν­τού­σε, καθό­ταν και τον δίδα­σκε, όπως παρα­δείγ­μα­τος χάριν τη Σαμα­ρεί­τι­δα.

Ήλιος ήταν ο Χρι­στός, ήλιος πνευ­μα­τι­κός, και ήθε­λε παν­τού να σκορ­πί­ζη τις ακτί­νες της θεί­ας διδα­σκα­λί­ας του, που δια­λύ­ουν τα πυκνά σκο­τά­δια και φωτί­ζουν, θερ­μαί­νουν και γλυ­καί­νουν τις ψυχές. Εκεί­νες, εννο­εί­ται, τις ψυχές, που θέλουν και αγα­πούν το φῶς. Για­τί υπάρ­χουν καὶ ψυχές, ποὺ δὲν θέλουν τὸ φῶς. Τοὺς ἀρέ­σει νὰ ζοῦν καὶ νὰ κυλιοῦν­ται μέσα στὰ σκο­τά­δια τῆς πλά­νης καὶ τῆς ἁμαρ­τί­ας. Οἱ ἄπι­στοι εἶνε σὰν τίς νυχτε­ρί­δες καὶ τίς κου­κου­βά­γιες, ποὺ κρύ­βον­ται τὴ μέρα καὶ βγαί­νουν τὴ νύχτα. Ἀλλ’ ὁ Χρι­στὸς σκορ­πί­ζει σὲ ὅλους τὸ φῶς του, για­τί εἶνε γεμᾶ­τος καλω­σύ­νη καὶ θέλει νὰ τοὺς κάνῃ ὅλους εὐτυ­χι­σμέ­νους. Δὲν τοὺς βιά­ζει ὅμως. Τοὺς ἀφή­νει ἐλεύ­θε­ρους νὰ δια­λέ­ξουν ἢ τὸ φῶς καὶ τὸ σκο­τά­δι. Φῶς ὁ Χρι­στὸς καὶ τὰ καλὰ ἔργα, σκο­τά­δι καὶ διά­βο­λος καὶ τὰ πονη­ρὰ ἔργα.

Ἔτσι ὁ Χρι­στός, περιο­δεύ­ον­τας πόλεις καὶ χωριά, ἔφθα­σε σὲ μιὰ ἀπο­μα­κρυ­σμέ­νη περιο­χή, ποὺ λεγό­ταν χώρα τῶν Γαδα­ρη­νῶν. Σ’ αὐτὴ τὴ χώρα κατοι­κοῦ­σαν ἄνθρω­ποι χωρὶς εὐγε­νι­κὰ αἰσθή­μα­τα. Ἐκεῖ­νο ποὺ κοί­τα­ζαν ἦταν μόνο τὸ συμ­φέ­ρον τους. Θρη­σκεία τους ἦταν ἡ ἑβραϊ­κή. Καὶ ἔπρε­πε νὰ τηροῦν τίς ἐντο­λὲς τοῦ μωσαϊ­κοῦ νόμου. Μιὰ ἀπὸ τίς ἐντο­λὲς αὐτὲς ἦταν καὶ τὸ νὰ μὴν τρῶ­νε χοι­ρι­νὸ κρέ­ας. Ὁ Θεὸς εἶχε κάποιο σκο­πὸ καὶ ἔδω­σε τὴν ἐντο­λὴ αὐτή. Ἀλλ’ οἱ Γαδα­ρη­νοί, ἄνθρω­ποι ὅπως εἴπα­με συμ­φε­ρον­το­λό­γοι, δὲν τηροῦ­σαν τὴν ἐντο­λή. Ἔτρε­φαν κοπά­δια χοί­ρους, τοὺς που­λοῦ­σαν καὶ μάζευαν λεφτά. Τὸ συμ­φέ­ρον, ὁ μαμω­νάς, ἦταν ὁ θεός τους.

Στὴ χώρα τῶν Γαδα­ρη­νῶν ὑπῆρ­χαν δαι­μο­νι­σμέ­νοι, γιὰ τοὺς ὁποί­ους μιλή­σα­με καὶ ἄλλο­τε.

Ἕνας ἀπ’ αὐτοὺς ἦταν πολὺ φοβε­ρός. Εἶχε μιὰ δύνα­μι, ποὺ πολ­λοὶ ἄνθρω­ποι μαζὶ δὲν εἶχαν. Ὅταν τοὺς ἔφευ­γε, ἦταν δύσκο­λο νὰ τὸν πιά­σουν. Τὸν ἔδε­ναν μὲ σχοι­νιὰ καὶ ἁλυ­σί­δες, κ’ ἐκεῖ­νος τὰ ἔκο­βε σὰν κλω­στές. Ἔσχι­ζε τὰ ροῦ­χα του καὶ περ­πα­τοῦ­σε γυμνός. Δὲν φοβό­ταν κανέ­να, δὲν ντρε­πό­ταν κανέ­να. Καὶ πήγαι­νε καὶ κατοι­κοῦ­σε μέσα στὰ νεκρο­τα­φεῖα. Ἄνθρω­πος δὲν τολ­μοῦ­σε νὰ περά­σῃ ἀπὸ τὰ μέρη ποὺ βρι­σκό­ταν ὁ δαι­μο­νι­σμέ­νος. Ἦταν ὁ φόβος καὶ ὁ τρό­μος ὅλης τῆς περιο­χῆς.

Ἀλλὰ νά! Αὐτὸς ὁ δαι­μο­νι­σμέ­νος ἄνθρω­πος, ποὺ ἦταν ὁ φόβος καὶ ὁ τρό­μος ὅλων, τώρα φοβᾶ­ται καὶ τρέ­μει ὁ ἴδιος. Τρέ­μει σὰν τὰ φύλ­λα τοῦ δέν­τρου ποὺ τὰ φυσά­ει δυνα­τὸς ἄνε­μος. Τρέ­μει καὶ φωνά­ζει καὶ παρα­κα­λεῖ. Τί συμ­βαί­νει; Μπρο­στά του τώρα στέ­κε­ται Ἕνας, ποὺ εἶνε ὁ φόβος καὶ ὁ τρό­μος τῶν δαι­μό­νων. Στέ­κε­ται καὶ Χρι­στός. Δὲν θὰ περά­σουν πολ­λὰ λεπτὰ καὶ ὁ δαι­μο­νι­σμέ­νος θὰ θερα­πευ­θῇ. Τὰ δαι­μό­νια, ποὺ φωλιά­ζουν τόσα χρό­νια μέσα του, θὰ φύγουν, καὶ μὲ τὴν ἄδεια τοῦ Χρι­στοῦ θὰ μποῦν μέσα στοὺς χοί­ρους, καὶ τὸ κοπά­δι τῶν χοί­ρων θὰ ὁρμή­σῃ καὶ θὰ πέσῃ ἀπὸ τὸ γκρε­μὸ στὴ λίμνη ποὺ εἶνε ἐκεῖ κον­τά, καὶ οἱ Γαδα­ρη­νοὶ θὰ ταρα­χθοῦν, θὰ κλά­ψουν τὰ γου­ρού­νια τους, καὶ θὰ διώ­ξουν τὸ Χρι­στὸ πέρα ἀπὸ τὴ χώρα τους. Ἀλλὰ γιὰ τὴν κατα­στρο­φὴ τῶν χοί­ρων καὶ τὴν ἐλε­ει­νὴ συμ­πε­ρι­φο­ρὰ τῶν Γαδα­ρη­νῶν πρὸς τὸ Χρι­στὸ μιλή­σα­με ἄλλο­τε.

Σ’ ἕνα ἄλλο σημεῖο θὰ στρέ­ψου­με τώρα τὴν προ­σο­χή μας. Προ­τοῦ ὁ Χρι­στὸς θερα­πεύ­σῃ τὸ δαι­μο­νι­σμέ­νο, τοῦ ἔκα­νε μιὰ ἐρώ­τη­ση: «Ποιό εἶνε τὸ ὄνο­μά σου;». Ἀσφα­λῶς καὶ δαι­μο­νι­σμέ­νος ἄνθρω­πος εἶχε κάποιο ὄνο­μα, ποὺ τοῦ ἔδω­σαν οἱ γονεῖς του ὅταν ἦταν μικρός. Μπο­ρεῖ νὰ ὀνο­μα­ζό­ταν Σαμου­ήλ, μπο­ρεῖ νὰ ὀνο­μα­ζό­ταν Ἰωσήφ. Δὲν ξέρου­με ποιό ἦταν τὸ ὄνο­μά του. Πάν­τως εἶχε ὄνο­μα, ὅπως ἔχου­με ὄνο­μα ὅλοι οἱ ἄνθρω­ποι. Ἀλλ’ ὁ δαι­μο­νι­σμέ­νος ἄνθρω­πος δὲν εἶπε τὸ ὄνο­μά του. Στὸ ἐρώ­τη­μα τοῦ Χρι­στοῦ, «Ποιό εἶνε τὸ ὄνο­μά σου;» ἀπήν­τη­σε: Λεγε­ὼν εἶνε τὸ ὄνο­μά μου! Ἀλλὰ ἡ λέξι λεγε­ὼν δὲν εἶνε ὄνο­μα ἀνθρώ­που. Ἡ λέξι λεγε­ὼν ἦταν στρα­τιω­τι­κὴ λέξι τῆς ρωμαϊ­κῆς γλώσ­σης. Λεγε­ὼν ἐσή­μαι­νε ἕνα στρα­τιω­τι­κὸ σῶμα ἀπὸ ἕξι χιλιά­δες στρα­τιῶ­τες. Ἡ λεγε­ών, δηλα­δή, ἦταν μιὰ σημε­ρι­νὴ μεραρ­χία.

Μὲ τὴ λέξι λεγε­ὼν ὠνό­μα­σε ὁ δαι­μο­νι­σμέ­νος τὸν ἑαυ­τό του. Περί­ερ­γο πρᾶγ­μα. Για­τί ἄρα γὲ ὠνό­μα­σε τὸν ἑαυ­τό του μ’ αὐτὴ τὴ λέξι; Τὸ Εὐαγ­γέ­λιο μᾶς ἐξη­γεῖ το για­τί. Ὠνό­μα­σε ἔτσι τὸν ἑαυ­τό του, για­τί μέσα τοῦ κατοι­κοῦ­σαν πολ­λὰ δαι­μό­νια. Λεγε­ὼν ὁλό­κλη­ρη, μεραρ­χία ὁλό­κλη­ρη ἀπὸ δαι­μό­νια. Τί φρί­κη, τί δυστυ­χία! Ὁ ἄνθρω­πος κατοι­κία χιλιά­δων δαι­μό­νων. Αὐτοὶ τὸν κυβερ­νοῦ­σαν. Αὐτοὶ τὸν ἔκα­ναν νὰ λέη καὶ νὰ κάνῃ φοβε­ρὰ πράγ­μα­τα. Αὐτοὶ κατήρ­γη­σαν καὶ τὸ ὄνο­μά του, καὶ τοῦ ἔδω­σαν δικό τους ὄνο­μα.

Ποιό εἶνε τὸ ὄνο­μά σου; Λεγε­ών! Αὐτὴ ἡ ἐρώ­τη­ση τοῦ Χρι­στοῦ κι αὐτὴ ἡ ἀπάν­τη­ση τοῦ δαι­μο­νι­σμέ­νου εἶνε διδα­κτι­κές. Διδά­σκουν κ’ ἐμᾶς τοὺς σημε­ρι­νοὺς χρι­στια­νούς. Για­τί καὶ ὁ καθέ­νας ἀπὸ μᾶς ἔχει κάποιο ὄνο­μα. Ὄνο­μα χρι­στια­νι­κό. Τὸ πήρα­με σὲ μιὰ ὥρα εὐλο­γη­μέ­νη, τὴν ὥρα τῆς βαπτί­σε­ώς μας. Τὴν ὥρα ἐκεί­νη διώ­ξα­με ἀπὸ μέσα μας τὸ διά­βο­λο μὲ ὅλη τὴν πομ­πή του, καὶ πήγα­με μὲ τὸ μέρος τοῦ Χρι­στοῦ καὶ δώσα­με ὑπό­σχε­σι μὲ τὸ στό­μα τοῦ ἀνα­δό­χου, τοῦ νονοῦ μας δηλα­δή, ὅτι θὰ μεί­νου­με γιὰ πάν­τα μὲ τὸ μέρος τοῦ Χρι­στοῦ καὶ ὅτι ποτὲ δὲν θὰ πᾶμε μὲ τὸ διά­βο­λο. Τὸν φτύ­σα­με τὸ διά­βο­λο. Τὸ ὄνο­μα ποὺ πήρα­με τὴν ὥρα τῆς βαπτί­σε­ως εἶνε ὄνο­μα ἑνὸς ἁγί­ου, ποὺ ἦταν κι αὐτὸς ἄνθρω­πος σὰν κ’ ἐμᾶς, μὲ κακί­ες καὶ ἐλατ­τώ­μα­τα, ἀλλ’ ἀγω­νί­στη­κε καὶ μὲ τὴ βοή­θεια τοῦ Χρι­στοῦ νίκη­σε τίς κακί­ες καὶ τὰ ἐλατ­τώ­μα­τά του, καὶ ἔτσι ἔγι­νε ἅγιος. Καὶ μὲ τὸ ὄνο­μά του, ποὺ πήρα­με, εἶνε σὰν νὰ μᾶς λέη Μιμη­θῆ­τε με.

Ἀλλὰ πόσοι ἀπὸ τοὺς βαπτι­σμέ­νους χρι­στια­νούς τηροῦν τὴν ὑπό­σχε­ση ποὺ ἔδω­σαν στὸ Χρι­στό; Πόσοι τιμοῦν τὸ ὄνο­μα τοῦ ἁγί­ου ποὺ φέρουν; Πόσοι μιμοῦν­ται τὴ ζωὴ τῶν ἁγί­ων; Δυστυ­χῶς πολ­λοὶ ἄφη­σαν τὸν ἑαυ­τό τους, ἄνοι­ξαν τίς πόρ­τες τῆς ψυχῆς τους, καὶ μέσα τους μπῆ­κε καὶ διά­βο­λος. Καὶ ὁ διά­βο­λος δὲν μπαί­νει μόνος. Σὲ πολ­λὲς περι­πτώ­σεις παίρ­νει κι ἄλλους δαί­μο­νες καὶ ἔρχον­ται ὅλοι μαζὶ καὶ φωλιά­ζουν μέσα στὴν ἁμαρ­τω­λὴ καὶ ἀμε­τα­νόη­τη ψυχή. Καὶ ἔτσι ἡ ψυχὴ αὐτὴ γίνε­ται κατοι­κία δαι­μό­νων. Νὰ μετρή­σου­με τὰ δαι­μό­νια; Ἑπτὰ ἀπ’ αὐτὰ εἶνε τὰ πιὸ γνω­στά. Εἶνε τὰ δαι­μό­νια τῆς πορ­νεί­ας, τῆς ὑπε­ρη­φα­νεί­ας, τῆς ἀκη­δί­ας, τῆς λαι­μαρ­γί­ας, τοῦ θυμοῦ, τῆς φιλαρ­γυ­ρί­ας, καὶ τοῦ φθό­νου. Καὶ κον­τὰ σ’ αὐτὰ πόσα ἄλλα δαι­μό­νια ὑπάρ­χουν, καὶ παρα­κι­νοῦν τοὺς ἀνθρώ­πους σὲ διά­φο­ρες ἁμαρ­τί­ες, μικρὲς καὶ μεγά­λες! Τὰ δαι­μό­νια κυβερ­νοῦν τον ἀσε­βῆ ἄνθρω­πο.

Τὸν κάνουν νὰ φλυα­ρῇ, νὰ κατα­κρί­νῃ, νὰ αἰσχρο­λο­γῇ, νὰ κατα­ρᾷ­ται, νὰ ψευ­δορ­κή, νὰ βλα­στη­μάη, νὰ γίνε­ται ξετσί­πω­τος, νὰ ἀδι­κῇ, νὰ κλέ­βῃ, νὰ πορ­νεύη, νὰ σκο­τώ­νῃ καὶ τόσα ἄλλα κακὰ νὰ κάνῃ μὲ λίγα λόγια, νὰ ζῆ μιὰ δαι­μο­νι­σμέ­νη ζωή, γιὰ τὴν ὁποία ται­ριά­ζει τὸ ὄνο­μα λεγε­ών. Λεγε­ῶ­νες, ναὶ λεγε­ῶ­νες κυβερ­νοῦν σήμε­ρα τὴ ζωὴ τῶν πολ­λῶν.

Κύριε Ἰησοῦ Χρι­στέ, σὺ ποὺ εἶσαι ὁ τρό­μος τῶν δαι­μό­νων, ἔλα, ὅπως πῆγες στὴ χώρα τῶν Γαδα­ρη­νῶν, καὶ ἐλευ­θέ­ρω­σε τὰ πλά­σμα­τά σου ἀπὸ τὴν τυραν­νία τῶν δαι­μό­νων. Ἀμήν.

Διαβάστε επίσης και τα εξής:

ΚΥΡΙΑΚῌ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ (Απόστολος)

ΚΥΡΙΑΚῌ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ (Απόστολος)

ΚΥΡΙΑΚῌ ΜΕΤΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ (Απόστολος)

ΚΥΡΙΑΚῌ ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ (Απόστολος)

ΚΥΡΙΑΚῌ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ (Απόστολος)

ΚΥΡΙΑΚῌ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ (Απόστολος)

ΚΥΡΙΑΚῌ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ (Ευαγγέλιο)

ΚΥΡΙΑΚῌ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ (Ευαγγέλιο)

ΚΥΡΙΑΚῌ ΜΕΤΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ (Ευαγγέλιο)

ΚΥΡΙΑΚῌ ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ (Ευαγγέλιο)

elGreek
elGreek