Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, αγα­πη­τοί μου, ὁ Χρι­στός, ὁ ἱδρυ­τὴς τῆς ἁγί­ας μας Ἐκκλη­σί­ας, ἐδί­δα­ξε. Ἐδί­δα­ξε λόγια, που κανείς ἄλλος πρὶν ἀπὸ αὐτὸν δὲν εἶπε. Ἀλλὰ νὰ εἶστε βέβαιοι, ὅτι οὔτε καὶ στὸ μέλ­λον θὰ βρε­θῇ ἄνθρω­πος, ὁσο­δή­πο­τε σοφὸς καὶ νὰ εἶνε, νὰ πῇ λόγια ἀνώ­τε­ρα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ κήρυ­ξε ὁ Χρι­στός.

ΠΟΙΟΣ, ἀγα­πη­τοί μου, ποιός θα το περί­με­νε; Ἄνθρω­ποι, ποὺ δὲν ἔμα­θαν γράμ­μα­τα καὶ δὲν φοί­τη­σαν σὲ ἀκα­δη­μί­ες καὶ πανε­πι­στή­μια· ἄνθρω­ποι, ποὺ ὁ κόσμος δὲν τοὺς ἔδι­νε καμ­μιά σημα­σία· ἄνθρω­ποι φτω­χοὶ καὶ ἀδύ­να­τοι, οἱ ἀπό­στο­λοι, ποὺ ἀπὸ τὸ φόβο τους κρύ­φτη­καν τὴν ἡμέ­ρα τῆς Μεγά­λης Παρα­σκευ­ῆς καὶ δὲν τολ­μοῦ­σαν νὰ βγοῦν καὶ νὰ κάνουν μιὰ ἐπί­σκε­ψι στὸν τάφο τοῦ Χρι­στοῦ, πῶς συμ­βαί­νει, οἱ ἄνθρω­ποι αὐτοὶ νὰ παρου­σιά­ζων­ται τώρα δημο­σίᾳ καὶ νὰ κηρύτ­τουν μὲ δύνα­μι τὸ Χρι­στό;

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγα­πη­τοί μου, τὸν Ἀπό­στο­λο τῆς Κυρια­κῆς τῶν Μυρο­φό­ρων. Εἶνε μιὰ περι­κο­πὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῶν Πρά­ξε­ων τῶν ἀπο­στό­λων. Μᾶς διδά­σκει πολ­λά διδάγ­μα­τα. Ἕνα ἀπ ̓ αὐτά, μολο­νό­τι ἔχουν περά­σει 19 καὶ πλέ­ον αἰῶ­νες, εἶνε πολύ ἐπί­καί­ρο στὴν ἐπο­χή μας. Ποιό εἶνε τὸ δίδαγ­μα αὐτό;

ΔΟΡΚΑΣ! Τί εἶνε; Εἶνε τὸ γνω­στὸ στοὺς κατοί­κους τῶν δασῶν ζῶο, τὸ ζαρ­κά­δι ὅπως τὸ ὀνο­μά­ζει ὁ λαός.
Ὅσο περ­νά­ει ὁ καί­ρός, τόσο το ζαρ­κά­δι γίνε­ται πιο σπά­νιο. Κιν­δυ­νεύ­ει νὰ ἐξα­φα­νι­στῇ, ὅπως θὰ ἐξα­φα­νι­στοῦν καὶ τόσα ἄλλα ζῷα ἀπὸ τὴ γῆ. Ὁ πολι­τί­ςμός, βλέ­πε­τε, ἐξον­τώ­νει ζῷα καὶ φυτά, καὶ γεμί­ζει τὴ γῆ ἀπὸ τσι­μεν­τό­σπι­τα, πολυ­κα­τοι­κί­ες, ἐργο­στά­σια καὶ ἄλλα τερά­στια τεχνι­κά ἔργα, ποὺ δὲν ἀφή­νουν πιὰ ἀρκε­τὰ περι­θώ­ρια γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴν ἀνά­πτυ­ξι τῶν ζῴων. Καὶ ἔτσι θά ’ρθῃ καί­ρός, ποὺ ζαρ­κά­δια, ἐλά­φια καὶ ἄλλα τέτοια ζῷα θὰ βλέ­που­με μόνο στοὺς ζῳο­λο­γι­κοὺς κήπους.

O ΠΡΩΤΟΣ, ἀγα­πη­τοί μου, ὁ πρῶ­τος διωγ­μὸς ἄρχι­σε. Κηρύ­χτη­κε στήν πρω­τεύ­ου­σα τοῦ Ἰσρα­ήλ, στὰ Ἱερο­σό­λυ­μα. Οἱ ἄρχον­τες τῶν Ἰου­δαί­ων, ἀρχιε­ρεῖς, γραμ­μα­τεῖς καὶ φαρι­σαῖ­οι, ποὺ εἶχαν σταυ­ρώ­σει τὸ Χρι­στό, αὐτοὶ καὶ τώρα, ὅταν ἄκου­σαν ὅτι ὁ Χρι­στὸς ἀνα­στή­θη­κε, κήρυ­ξαν διωγ­μὸ κατὰ τῶν μαθη­τῶν καὶ ἀπο­στό­λων τοῦ Κυρί­ου, ποὺ ἐκή­ρυτ­ταν τὴν ἀνά­στα­σι τοῦ Χρι­στοῦ. Ἡ ἰδέα καί μόνο, ὅτι ἐκεῖ­νος ποὺ αὐτοὶ σταυ­ρώ­σα­νε ἀνα­στή­θη­κε δυνα­τὸς καὶ κρα­ταιὸς ἀπὸ τὸν τάφο καὶ θὰ ἔρθῃ πάλι γιὰ νὰ κρί­νῃ τὸν κόσμο, καὶ μόνο αὐτὴ ἡ ἰδέα, τάρα­ξε τοὺς ἄρχον­τες καὶ δὲν τοὺς ἄφη­νε νὰ ἡσυ­χά­σουν. Καὶ νόμι­ζαν οἱ ταλαί­πω­ροι ὅτι θὰ ἡσυ­χά­σουν, ἐὰν…

ΚΟΝΤΑ, ἀγα­πη­τοί μου, κον­τὰ στὴ σημε­ρι­νή Καβά­λα ἦταν μιὰ ἀρχαία πόλις, οἱ Φίλιπ­ποι. Σήμε­ρα μόνο ἐρεί­πια σῴζον­ται ἀπὸ τὴν ἀρχαία αὐτὴ πόλι, ποὺ δεί­χνουν τὴν παλιά της δόξα καὶ δύνα­μι. Σ’ αὐτὴ τὴν πόλι ἦρθε ὁ ἀπό­στο­λος Παῦ­λος μαζὶ μὲ τὸν ἐκλε­κτό του συνερ­γά­τη, τὸ Σίλα. Ἦρθαν γιὰ νὰ κηρύ­ξουν το Χρι­στό. Ἦταν οἱ πρῶ­τοι ποὺ πατοῦ­σαν στὴ Μακε­δο­νία γιὰ τὸ σκο­πὸ αὐτό. Ὅλη ἡ Μακε­δο­νία τότε καὶ μόνο ἡ Μακε­δο­νία;-, ὅλη ἡ Ἑλλά­δα, ὅλα τὰ Βαλ­κά­νια ‑τί λέω;, ὅλη ἡ Εὐρώ­πη, πέρα ὣς πέρα, ἦταν εἰδω­λο­λα­τρι­κή. Ὅλοι λάτρευαν τὰ εἴδω­λα, τοὺς ψεύ­τι­κους θεούς, ποὺ πίσω ἀπ’ αὐτοὺς κρυ­βό­ταν ὁ διά­βο­λος.

ΣΤΗ σημε­ρι­νή περι­κο­πὴ ἀκού­σα­με, ὅτι ὁ ἀπό­στο­λος Παῦ­λος κάλε­σε στη Μίλη­το τῆς Μικρᾶς Ἀσί­ας τοὺς πρε­σβυ­τέ­ρους τῆς ἐκκλη­σί­ας τῆς Ἐφέ­σου καὶ τοὺς μίλη­σε μὲ πολ­λὴ θερ­μό­τη­τα. Ὅπως θὰ λέγα­με σήμε­ρα, συνε­κά­λε­σε ἱερα­τι­κό συνέ­δριο γιὰ τοὺς κλη­ρι­κοὺς τῆς μεγά­λης αὐτῆς περι­φε­ρεί­ας. Ἀπὸ τότε, ποὺ ὁ ἀπό­στο­λος Παῦ­λος ἔσπει­ρε ἐκεῖ τὸ λόγο τοῦ Χρι­στοῦ, μέχρι τῶν ἡμε­ρῶν μας ἡ ὀρθό­δο­ξος Ἐκκλη­σία ἦταν ῥιζω­μέ­νη στὴ γῆ αὐτὴ μὲ πολ­λὲς ἐπι­σκο­πὲς καὶ πλῆ­θος μνη­μεῖα, ποὺ δυστυ­χῶς τὸ 1922 ἀφα­νί­σθη­καν λόγῳ τῆς μικρα­σια­τι­κῆς συμ­φο­ρᾶς.

ΣΗΜΕΡΑ, αγα­πη­τοί μου, σήμε­ρα εἶνε ἡ γιορ­τὴ τῆς Πεν­τη­κο­στῆς. Πεν­τη­κο­στή! Μεγά­λη γιορ­τή, ποὺ γιορ­τά­ζουν οἱ χρι­στια­νοὶ ὅλου τοῦ κόσμου. Πεν­τη­κο­στὴ ὅμως γιορ­τά­ζουν καὶ οἱ Ἑβραῖ­οι. Ἀλλὰ πόσο δια­φέ­ρει ἡ μιὰ Πεν­τη­κο­στὴ ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ Πεν­τη­κο­στή μας ἀπὸ τὴν Πεν­τη­κο­στὴ τῶν Ἑβραί­ων! Δια­φέ­ρει ὅσο ὁ ἥλιος ἀπὸ ἕνα ἀστέ­ρι τῆς νύχτας, ὅσο ὁ ἄνθρω­πος ἀπὸ τὴ σκιά του. Σκιὰ εἶνε ἡ Πεν­τη­κο­στὴ τῶν Ἑβραί­ων. Σκιά, ποὺ δεί­χνει τὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Ἡ δὲ πραγ­μα­τι­κό­της εἶνε ἡ Πεν­τη­κο­στὴ ποὺ γιορ­τά­ζουν σήμε­ρα οἱ χρι­στια­νοί.

ΕΝΙΚΗΣΑΝ! Ποιοί; Ἂν ἀκού­σουν τὴ λέξι αὐτὴ οἱ ἄνθρω­ποι τῆς ἐπο­χῆς μας, ποὺ ἔχουν τρελ­λα­θῆ μὲ τὴ μπάλ­λα, ἡ σκέ­ψι τους θὰ πάῃ σὲ καμ­μιὰ ποδο­σφαι­ρι­κή συνάν­τη­σι καὶ μὲ ἀνυ­πο­μο­νη­σία θὰ περι­μέ­νουν ν’ ἀκού­σουν ἐὰν νίκη­σε ἡ δική τους ὁμά­δα. Νίκη­σε;
Ὤ, τότε θὰ ἐκδη­λώ­σουν τὴ χαρά τους, θὰ κάνουν καὶ δια­δή­λω­σι ἀκό­μα καὶ θὰ τρέ­χουν στοὺς· δρό­μους καὶ θὰ φωνά­ζουν καὶ θὰ ταρά­ξουν ὅλη τὴν πόλι… Τί μανία, τί τρέλ­λα!

Η ΑΜΑΡΤΙΑ άγα­πη­τοί μου, λέγα­με καὶ σὲ προ­η­γού­με­νη ομι­λία μας, δὲν παρου­σιά­ζε­ται ὅπως εἶνε στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Ἐὰν ἡ ἁμαρ­τία παρου­σια­ζό­ταν ὅπως εἶνε, ὅλοι θὰ τὴν ἀπέ­φευ­γαν σὰν τὸν μεγα­λύ­τε­ρο κίν­δυ­νο τῆς ζωῆς τους. Για­τὶ ἡ ἁμαρ­τία εἶνε σαν μιὰ γυναῖ­κα ἄσχη­μη καὶ ἀκά­θαρ­τη ποὺ προ­κα­λεῖ τὴν ἀηδία καὶ τὴν ἀπο­στρο­φή. Εἶνε σὰν τὰ τρο­με­ρὰ ἐκεῖ­να τέρα­τα, ποὺ εἶδε ὁ Ἰωάν­νης στὴν Ἀπο­κά­λυ­ψί του νὰ ἔχουν ἕνα κορ­μὶ μὲ ἑφτὰ κεφά­λια, ποὺ τεν­τώ­νουν τὸ λαι­μό τους καὶ τὸ καθέ­να ζητά­ει ν’ ἁρπά­ξῃ καὶ νὰ φάῃ (βλ. Αποκ. 12,3 — 13,1). Τὰ ἑφτὰ κεφά­λια ἁρπά­ζουν τὰ θύμα­τά τους. Καὶ μὲ ὅποιο στό­μα καὶ ἂν φαγω­θοῦν, στὸ ἴδιο στο­μά­χι θὰ πᾶνε.

ΟΛΟΙ, ἀγα­πη­τοί μου, ὅλοι στὴν ἐπο­χή μας μιλᾶ­νε γιὰ ἀγά­πη. Ἡ ἀγά­πη εἶνε αἴσθη­μα ποὺ φύτε­ψε ὁ Θεὸς στὴν καρ­διὰ τοῦ ἀνθρώ­που. Ἡ ἀγά­πη εἶνε τὸ πιὸ εὐγε­νι­κὸ καὶ βαθὺ αἴσθη­μα. Νὰ ἀφαι­ρέ­σῃ κανείς τὴν ἀγά­πη ἀπὸ τὸν κόσμο; Αλλοί­μο­νο! Ὁ κόσμος δὲν θὰ μπο­ρέ­σῃ νὰ στα­θῇ, ἀλλὰ θὰ δια­λυ­θῇ καὶ θὰ κατα­στρα­φῇ. Ἡ ἀγά­πη εἶνε ἀναγ­καία ὅσο ἀναγ­καία εἶνε στὸ ὑλι­κὸ σύμ­παν ἡ παγ­κό­σμιος ἕλξις. Εκα­τομ­μύ­ρια καὶ δισε­κα­τομ­μύ­ρια εἶνε τὰ ἀστέ­ρια τοῦ οὐρα­νοῦ. Πῶς στέ­κον­ται; Πῶς δὲν φεύ­γουν ἀπὸ τὴν τρο­χιά τους; Πῶς δὲν πέφτει τὸ ἕνα πάνω στ ̓ ἄλλο; Πῶς κινοῦν­ται μὲ τόση ἁρμο­νία καὶ τάξι; Ποιός εἶνε ἐκεῖ­νος ποὺ τὰ συγ­κρα­τεῖ; Εἶνε ὁ Θεός. Αὐτὸς ἔβα­λε ἕνα νόμο, νόμο φυσι­κό, νόμο ποὺ εἶνε ὁ πιὸ σπου­δαῖ­ος νόμος μέσα στὸ σύμ­παν. Ὁ νόμος αὐτὸς λέγε­ται παγ­κό­σμιος ἕλξις. Τί θὰ πῇ παγ­κό­σμιος ἕλξις; Σὲ κάθε ἄστρο ὑπάρ­χει κρυμ­μέ­νη μιὰ δύνα­μις, ποὺ σὰν μαγνή­της τρα­βά­ει τὰ ἄλλα οὐρά­νια σώμα­τα ποὺ εἶνε κον­τά του, καὶ αὐτὰ πάλι τὸ τρα­βοῦ­νε, καὶ ἔτσι, τρα­βών­τας τὸ ἕνα τὸ ἄλλο, συγ­κρα­τοῦν­ται καὶ δὲν πέφτουν. Μιὰ ἀόρα­τη κλω­στή, ἡ παγ­κό­σμιος ἕλξις, κρα­τά­ει ὅλα τὰ ἄστρα. Εἶνε βέβαια αὐτὰ ἕνα μεγά­λο μυστή­ριο, πῶς ἡ γῆ π.χ. τρα­βά­ει τὸ φεγ­γά­ρι, το φεγ­γά­ρι τρα­βά­ει τὴ γῆ, κι αὐτὰ πάλι τὰ τρα­βά­ει ὁ ἥλιος, καὶ τὸν ἥλιο τὸν τρα­βά­ει ἄλλος ἥλιος καὶ τὸν ἄλλο ἥλιο ἄλλος καὶ οὕτω καθε­ξῆς. Μιὰ ἁλυ­σί­δα ἀπέ­ραν­τη! Ζαλί­ζε­σαι ὅταν το σκέ­πτε­σαι.

MIA, ἀγα­πη­τοί μου, μιὰ οἰκο­δο­μὴ δὲν φυτρώ­νει μόνη της. Δὲν μαζεύ­ον­ται μόνα τους τὰ ὑλι­κὰ ποὺ χρειά­ζον­ται. Κάποιος θὰ συγ­κεν­τρώ­σῃ πέτρες, ἀσβέ­στη, τσι­μέν­το, τοῦ­βλα, σίδε­ρα, ξύλα καὶ ὅ,τι ἄλλο χρειά­ζε­ται γιὰ τὴν οἰκο­δο­μή. Καὶ τὰ ὑλι­κὰ αὐτά, ποὺ εἶνε ἕνας σωρὸς στὸ οἰκό­πε­δο, θὰ τὰ ξεχω­ρί­σουν οἱ τεχνῖ­τες, θὰ τὰ συναρ­μο­λο­γή­σουν καταλ­λή­λως καὶ θὰ χτί­σουν τὴν οἰκο­δο­μὴ ὄχι στὴν τύχη, ἀλλὰ σύμ­φω­να μὲ τὸ σχέ­διο ποὺ προ­η­γου­μέ­νως ἔχει κάνει ὁ μηχα­νι­κός. Καὶ ἂν τὸ σχέ­διο εἶνε σπου­δαῖο, τότε θὰ χτί­ςτῇ μιὰ οἰκο­δο­μὴ ποὺ θὰ τὴ θαυ­μά­ζουν οἱ ἄνθρω­ποι. Βλέ­πον­τας δὲ καὶ θαυ­μά­ζον­τας οἱ ἄνθρω­ποι τὰ ὄμορ­φα κτή­ρια, ποτέ δὲν λένε ὅτι αὐτὰ ἔγι­ναν μόνα τους, ἀλλὰ ἡ σκέ­ψι τους πηγαί­νει σὲ μηχα­νι­κοὺς καὶ τεχνῖ­τες, ποὺ ἔβα­λαν ὅλη τὴ δύνα­μί τους γιὰ νὰ παρου­σιά­σουν τὰ ἀξιο­θαύ­μα­στα αὐτὰ ἔργα.

H ΠΙΣΤΊΣ, ἀγα­πη­τοί μου, ἡ πίστίς, ὅσο καὶ ἂν θέλουν πολ­λοὶ νὰ τὴν περι­φρο­νοῦν, ἔχει στε­νή σχέ­σι μὲ τὴ ζωή. Καὶ ὅταν λέμε ζωή, ἐννο­οῦ­με ὅλα ὅσα κάνει, ὅσα λέει καὶ ὅσα σκέ­πτε­ται ὁ ἄνθρω­πος. Ὅπως πιστεύ­ει κανείς, ἔτσι ζῇ, ἔτσι ὁμι­λεῖ, ἔτσι σκέ­πτε­ται. Ἡ πίστι στρέ­φει καὶ προ­σα­να­το­λί­ζει ὅλη τὴν πορεία του πρὸς μία συγ­κε­κρι­μέ­νη κατεύ­θυν­σι. Μοιά­ζει ἡ πίστι μὲ τὴν πυξί­δα τοῦ πλοί­ου. Ὅπου δεί­χνει ἡ πυξί­δα, ἐκεῖ θὰ κινη­θῇ καὶ τὸ πλοῖο. Δεί­χνει σωστὰ ἡ πυξί­δα; τὸ πλοῖο φθά­νει στὸ λιμά­νι. Δεί­χνει λάθος ἡ πυξί­δα; τὸ πλοῖο δὲν βρί­σκει τον προ­ο­ρι­σμό του.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ, ἀγα­πη­τοί μου χρι­στια­νοί, ὁ Ἀπό­στο­λος ποὺ ἀκού­σα­με σήμε­ρα μιλά­ει γιὰ τὰ χαρί­σμα­τα. Γιὰ τὰ χαρί­σμα­τα θα μιλή­σου­με κ ̓ ἐμεῖς, καὶ παρα­κα­λῶ Μα να προ­σέ­ξε­τε στὴν ἀνά­πτυ­ξι τοῦ θέμα­τος.
Καὶ πρῶ­τα — πρῶ­τα τί λέγον­ται χαρί­σμα­τα;
Χαρί­σμα­τα εἶνε οἱ ἱκα­νό­τη­τες ποὺ ἔχουν οἱ ἄνθρω­ποι. Ἐπει­δὴ δὲ οἱ ἱκα­νό­τη­τες αὐτὲς εἶνε διά­φο­ρες, διά­φο­ρα εἶνε καὶ τὰ χαρί­σμα­τα. Υπάρ­χουν χαρί­σμα­τα σωμα­τι­κά, χαρί­σμα­τα δια­νο­η­τι­κά, χαρί­σμα­τα πνευ­μα­τι­κά. Ἂς ποῦ­με μερι­κὰ παρα­δείγ­μα­τα, γιὰ νὰ κατα­λά­βου­με καλύ­τε­ρα τί εἶνε χαρί­σμα­τα.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ἀγα­πη­τοί μου, ὁ Χρι­στὸς εἶνε τὸ πρό­τυ­πο, στὸ ὁποῖο ὅλοι οἱ χρι­στια­νοί πρέ­πει ν’ ἀπο­βλέ­που­με. Αὐτόν πρέ­πει ν’ ἀντι­γρά­φου­με καὶ ν’ ἀκο­λου­θοῦ­με. Ἔτσι μᾶς συνι­στᾷ καὶ ὁ σημε­ρι­νός Ἀπό­στο­λος. Νὰ μιμη­θοῦ­με τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χρι­στό σὲ ὅλα στα εὔκο­λα ἀλλὰ καὶ στὰ δύσκο­λα, στὰ εὐχά­ρι­στα ἀλλὰ καὶ στὰ δυσά­ρε­στα. Πρὸ παν­τὸς νὰ τὸν μιμη­θοῦ­με στὴν ὑπο­μο­νὴ καὶ στὴν ταπεί­νω­σι, στὴν προ­σφο­ρὰ καὶ στὴ θυσία.