ΣΗΜΕΡΑ, ἀγα­πη­τοί μου, σήμε­ρα εἶνε ἡ πρώ­τη Κυρια­κὴ τῶν Νηστειῶν ἢ Κυρια­κὴ τῆς Ὀρθο­δο­ξί­ας. Σ’ ὅλους τοὺς ναοὺς ὡς Από­στο­λος δια­βά­ζε­ται μιὰ περι­κο­πὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραί­ους ἐπι­στο­λή, ἀπὸ τὸ 11ο κεφά­λαιο. Σᾶς παρα­κα­λῶ, ἀγα­πη­τοί μου, ὅταν τελειώ­σῃ ἡ θεία λει­τουρ­γία καὶ πᾶτε στὰ σπί­τια σας, μὴν ἀρχί­σε­τε κοσμι­κές συζη­τή­σεις, ἀλλὰ ἀνοῖξ­τε τὴν Και­νή σας Δια­θή­κη καὶ δια­βά­στε ὁλό­κλη­ρο τὸ 11ο κεφά­λαιο τῆς πρὸς Ἑβραί­ους ἐπι­στο­λῆς. Τὸ κεφά­λαιο αὐτὸ εἶνε ἕνας ὕμνος τῆς πίστε­ως. Ὁ ἀπό­στο­λος ἀνοί­γει τὴν ἱστο­ρία τῆς Παλαιᾶς Δια θήκης καὶ ἀπὸ κεῖ παίρ­νει παρα­δείγ­μα­τα ἀνδρῶν καὶ γυναι­κῶν ποὺ πίστε­ψαν στὸν ἀλη­θι­νὸ Θεὸ καὶ μὲ τὴν πίστι αὐτὴ κατώρ­θω­σαν πράγ­μα­τα, ποὺ δὲν μπο­ροῦ­σε κανεὶς ἄλλος ἀπὸ τοὺς ἀνθρώ­πους νὰ κατορ­θώ­σῃ. Ἡ πίστι τους ἦταν τόσο δυνα­τή, ὥστε νικοῦ­σε κάθε ἐμπό­διο, κάθε ἐχθρό· ἔκα­νε θαύ­μα­τα.

ΖΟΥΜΕ, ἀγα­πη­τοί μου, ζοῦ­με μέσα σ’ ἕνα ὄμορ­φο κόσμο. Ὁ ὄμορ­φος αὐτὸς κόσμος, ποὺ βλέ­που­με κι ἀπο­λαμ­βά­νου­με, εἶνε ἕνα θαυ­μά­σιο πανό­ρα­μα. Εἶνε, καὶ τί δὲν εἶνε! Εἶνε οἱ κάμ­ποι καὶ τὰ βου­νά. Εἶνε οἱ ποτα­μοί, οἱ λίμνες καὶ οἱ θάλασ­σες. Εἶνε τὰ φυτά, τὰ ἄνθη, τὰ δέν­τρα. Εἶνε τα ψάρια, τα που­λιά, τὰ ζῷα. Τὸ καθέ­να ἀπὸ αὐτά, δηλα­δὴ τὰ δέν­τρα, τὰ που­λιὰ καὶ τὰ ζῷα, περιέ­χει χιλιά­δες εἴδη. Ἂν πάρου­με π.χ. τὰ που λιά, θὰ δοῦ­με ὅτι εἶνε μιὰ θαυ­μα­στὴ ποι­κι­λία. Ὤ πόσα εἴδη ἀπὸ τὸ σπουρ­γί­τη μέχρι τὸν ἀετό! Τὰ διά­φο­ρα εἴδη τῶν που­λιῶν δια­κρί­νον­ται μετα­ξύ τους ἀπὸ τὴ φωνή, τὸ χρῶ­μα, τὸ ῥάμ­φος, τὸ πέταγ­μα, τὸ μέρος ποὺ χτί­ζουν τις φωλιές τους, τὶς συνή­θειές τους, τὴ διάρ­κεια τῆς ζωῆς καὶ ἄλλα. Αὐτὸ συμ­βαί­νει καὶ μὲ τὰ ἄλλα ζῷα, μὲ τὰ φυτά, μὲ τὰ ἄνθη, μὲ τὰ δέν­τρα. Ὅλα δὲ εἶνε και τασκευα­σμέ­να μὲ τέτοια τελειό­τη­τα, ποὺ τὰ θαυ­μά­ζουν καὶ οἱ πιὸ μεγά­λοι ἐπι­στή­μο­νες. Τὸ καθέ­να εἶνε καὶ ἕνα ἐργο­στά­σιο ποὺ ἐργά­ζε­ται μὲ ἀκρί­βεια θαυ­μα­στή. Τί εἶνε π.χ. ἕνα ἀηδό­νι, ποὺ τὸ περι­μέ­νου­με νὰ κελαη­δή­σῃ τὴν ἄνοι­ξι; Ἂν τὸ ζυγί­σου­με, δὲν θὰ εἶνε παρα­πά­νω ἀπὸ 30 γραμ­μά­ρια. Καὶ ὅμως ἡ ἐλά­χι­στη αὐτὴ ποσό­τη­τα ὕλης εἶνε μια μικρή μηχα­νή μηχα­νή ὄχι νεκρή, ἀλλὰ ζων­τα­νή, μηχα­νὴ ποὺ ἔχει ὅλα ὅσα χρειά­ζον­ται γιὰ νὰ κινῆ­ται καὶ νὰ ἐργά­ζε­ται. Ἔχει ἐπί­σης στὸ λάρυγ­γά του κάτι λεπτές χορ­δές, ποὺ ὅταν τὶς παί­ζῃ σὲ μαγεύ­ει. Εἶνε σὰν ν ̓ ἀκοῦς μιὰ κι θάρα ‑τί λέω, σὰν νὰ παί­ζῃ μιὰ ὀρχή­στρα ἀπὸ διά­φο­ρα ὄργα­να. Κανέ­νας μου­σι­κὸς δὲν φτά­νει τὴ μου­σι­κή του.

ΚΑΙ ΠΑΛΙ, ἀγα­πη­τοί μου, σήμε­ρα, Κυρια­κή Γ ́ τῶν Νηστειῶν, δια­βά­ζε­ται ὡς Ἀπό­στο­λος μία περι­κο­πὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραί­ους ἐπι­στο­λή. Ἡ ἐπι­στο­λὴ αὐτὴ γρά­φτη­κε ἀπὸ τὸν ἀπό­στο­λο Παῦ­λο χάριν τῶν Ἑβραί­ων ἐκεί­νων ποὺ πίστε­ψαν στο Χρι­στό. Οἱ Ἑβραῖ­οι ποὺ πίστε­ψαν στὸ Χρι­στὸ ἦταν λίγοι μπρο­στὰ στοὺς ἄλλους Εβραί­ους, οἱ ὁποῖ­οι, παρ’ ὅλα τὰ θαύ­μα­τα ποὺ ἔγι­ναν καὶ πρὸ τῆς Ἀνα­στά­σε­ως καὶ μετὰ τὴν Ἀνά­στα­σι, δὲν θέλη­σαν νὰ πιστέ­ψουν στὸ Χρι­στό, ἀλλ ̓ ἐπέ­με­ναν στὴν ἀπι­στία τους. Οἱ ἄπι­στοι αὐτοὶ Ἑβραῖ­οι, ὅταν ἄκου­γαν ὅτι κάποιος συμ­πα­τριώ­της τους πίστευε στὸ Χρι­στό, ἄφρι­ζαν ἀπὸ τὴν κακία τους. Μετα­χει­ρί­ζον­ταν ὅλα τὰ μέσα, καὶ τὰ πιὸ ἐγκλη­μα­τι­κά, γιὰ νὰ τὸν κάνουν νὰ ἐπι­στρέ­ψῃ καὶ πάλι στὸν ἰου­δαϊ­σμό. Χτυ­ποῦ­σαν, φυλά­κι­ζαν, βασά­νι­ζαν, ἔπαιρ­ναν τις περιου­σί­ες τους, ἔβα­ζαν φωτιὰ καὶ ἔκαι­γαν τὰ σπί­τια τους. Πει­να­σμέ­νοι, γυμνοὶ καὶ ἄστε­γοι ἔμε­ναν οἱ χρι­στια­νοὶ Ἑβραῖ­οι, ποὺ διώ­κον­ταν ἀπὸ τοὺς συμ­πα­τριῶ­τες τους καὶ εἶχαν ἀνάγ­κη παρη­γο­ριᾶς καὶ ἐνι­σχύ­σε­ως, γιὰ νὰ μὴ καμ­φθοῦν καὶ ἀρνη­θοῦν τὴν πίστι τους.

ΟΣΟΙ, ἀγα­πη­τοί μου, ὅσοι ἔχε­τε ταξι­δέ­ψει μὲ πλοῖα, γνω­ρί­ζε­τε ὅτι τὰ πλοῖα, μικρὰ καὶ μεγά­λα, κι αὐτὰ τὰ ὑπε­ρω­κε­ά­νια που δια­σχί­ζουν τις θάλασ­σες καὶ τοὺς ὠκε­α­νούς, ἔχουν ἄγκυ­ρα. Ἡ ἄγκυ­ρα εἶνε ἀπα­ραί­τη­τη. Κανέ­να πλοῖο δὲν ξεκι­νά­ει, ἂν δὲν ἔχῃ τὴν ἄγκυ­ρα ἐν τάξει. Για­τὶ ὅταν σηκω­θῇ τρι­κυ­μία καὶ τὸ πλοῖο κιν­δυ­νεύῃ νὰ παρα­συρ­θῇ ἀπὸ τὰ κύμα­τα καὶ νὰ πέσῃ πάνω σὲ ξέρες καὶ νὰ γίνῃ συν­τρίμ μια, τότε ὁ πλοί­αρ­χος δια­τά­ζει τοὺς ναῦ­τες νὰ ῥίξουν τὴν ἄγκυ­ρα. Ἡ ἄγκυ­ρα, ποὺ πέφτει στὴ θάλασ­σα, ἂν πιά­σῃ στε­ρεὰ στὸν πυθ­μέ­να, τότε τὸ πλοῖο κρα­τιέ­ται γερὰ καὶ δὲν παρα­σύ­ρε­ται πιὰ ἀπὸ τὰ κύμα­τα. Ασφά­λεια τοῦ πλοί­ου στὸν και­ρὸ τῆς τρι­κυ­μί­ας εἶνε ἡ ἄγκυ­ρα.

ΥΠΑΡΧΕΙ, ἀγα­πη­τοί μου, ἁρμο­νία στὰ δημιουρ­γή­μα­τα τοῦ Θεοῦ. Ἐξη­γού­με­θα. Ἡ ὕλη, τὸ χῶμα ποὺ πατοῦ­με, εἶνε τὸ κατώ­τε­ρο δημιούρ­γη­μα τοῦ Θεοῦ. Ἔχει σκο­πὸ νὰ ὑπη­ρε­τῇ τὰ φυτά, τὰ λου­λού­δια, τὰ δέν­τρα. Χωρὶς τὸ χῶμα ποιό φυτό μπο­ρεῖ ν’ ἀνα­πτυ­χθῇ; Τὸ χῶμα, ἡ γῆ, εἶνε ἡ μάνα, ποὺ ἀπὸ τὰ σπλά­χνα της βγαί­νουν σὰν παι­διά της τὰ ὄμορ­φα τριαν­τά­φυλ­λα, τὰ κατα­πρά­σι­να στά­χυα, τὰ καρ­πο­φό­ρα δέν­τρα. Καὶ ὅπως τὸ χῶμα ἔχει σκο­πὸ νὰ ὑπη­ρε­τῇ τὰ φυτὰ καὶ τὰ δέν­τρα, ἔτσι κι αὐτὰ ἔγι­ναν μὲ σκο­πὸ νὰ προ­σφέ­ρουν τὶς ὑπη­ρε­σί­ες τους. Καὶ τὶς προ­σφέ­ρουν δωρε­άν, παρα­κα­λῶ. Ὑπη­ρε­τοῦν τὰ ζῷα. Χωρίς χορ­τά­ρι ποιό ζῷο μπο­ρεῖ νὰ ζήσῃ; Δὲν βλέ­πε­τε μὲ πόση λαχτά­ρα ὁ τσο­πά­νος περι­μέ­νει νὰ βγά­λῃ ἡ γῆ χορ­τά­ρι, γιὰ νὰ ὁδη­γή­σῃ στὰ χλο­ε­ρὰ λιβά­δια τὸ κοπά­δι του; Καὶ τὸ χορ­τά­ρι αὐτὸ θερί­ζε­ται ἀπὸ τὰ δόν­τια τῶν ζῴων καὶ πέφτει σ ̓ ἕνα ἐργο­στά­σιο, ποὺ δὲν μπο­ρεῖ καὶ ὁ πιὸ σοφὸς μηχα­νι­κὸς νὰ τὸ κάνῃ. Καὶ τὸ ἐργο­στά­σιο αὐτό, ποὺ παίρ­νει τὸ χορ­τά­ρι καὶ τὸ κάνει γάλα, λίπος καὶ κρέ­ας, εἶνε τὸ στο­μά­χι τῶν ζῴων. Πῶς τὸ χορ­τά­ρι ποὺ τρώ­ει τὸ ζῷο γίνε­ται κρέ­ας; Μυστή­ριο. Κανέ­νας ἐπι­στή­μο­νας δὲν μπο­ρεῖ νὰ τὸ ἐξη­γή­σῃ. Εἶνε ἔργο τοῦ Θεοῦ καὶ μόνο. Ἀλλὰ καὶ τὰ ζῷα δὲν ἔγι­ναν κι αὐτὰ μόνο γιὰ τὸν ἑαυ­τό τους. Ἔγι­ναν γιὰ νὰ ὑπη­ρε­τοῦν κι αὐτά. Ποιόν; Τόν ἄνθρω­πο. Χωρὶς τὰ ζῷα πόσο δύσκο­λη γιὰ νὰ μὴν ποῦ­με ἀδύ­να­τη θὰ ἦταν ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώ­που! Φαν­τα­στῆ­τε τὴ γῆ χωρὶς ζῷα, καὶ θὰ δῆτε τὸν ἄνθρω­πο πόσο θὰ ὑπο­φέ­ρῃ. Ὅ,τι κι ἂν κάνῃ ὁ ἄνθρω­πος μὲ τὴν ἐπι­στή­μη γιὰ νὰ τὰ ἀντι­κα­τα­στή­σῃ, ἡ ἔλλει­ψί τους θὰ εἶνε σοβα­ρή.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, αγα­πη­τοί μου, ὁ ἄνθρω­πος πλά­στη­κε γιὰ τὴ χαρά. Γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς τοὺς πρώ­τους ἀνθρώ­πους, τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα, δὲν τοὺς ἔρρι­ξε σ’ ἕνα ξερο­νή­σι, ἀλλὰ τοὺς ἔβα­λε σ’ ἕνα δια­λε­χτό κομ­μά­τι γῆς, ποὺ εἶχε ὀμορ­φιά και χάρι τόση ὅση δὲν μπο­ροῦ­με νὰ φαν­τα­στοῦ­με. Παρά­δει­σος λεγό­ταν ἡ πρώ­τη κατοι­κία τοῦ ἀνθρώ­που. Ἦταν περι­βό­λι μὲ ὅλα τὰ ἀγα­θά. Χῶμα καθα­ρὸ καὶ γόνι­μο. Νερά τρε­χού­με­να. Δέν­τρα γεμᾶ­τα καρ­πούς. Λου­λού­δια που σκορ­ποῦ­σαν ἀρώ­μα­τα. Που­λιά ποὺ κελαη­δοῦ­σαν. Ζῷα ὅλα ἥμε­ρα καὶ χρή­σι­μα. Κλί­μα θαυ­μά­σιο. Ὁ ἀέρας, ποὺ φυσοῦ­σε κ ̓ ἔκα­νε τις κορ­φὲς τῶν δέν­τρων νὰ κινοῦν­ται ἐλα­φρὰ καὶ τὰ φύλ­λα τοὺς νὰ σιγο­τρα­γου­δᾶ­νε, ἦταν ἕνας ἀέρας εὐχά­ρι­στος, καθα­ρός, ὅλος ὑγεία. Δὲν ὑπῆρ­χαν ἐκεῖ μικρό­βια, ἀρρώ­στιες, θάνα­τος. Χαρὰ Θεοῦ. Αὐτὸς ἦταν ὁ παρά­δει­σος.

ΕΑΝ, ἀγα­πη­τοί μου, ὑπάρ­χῃ κάτι, γιὰ τὸ ὁποῖο ἕνας χρι­στια­νὸς πρέ­πει νὰ χαί­ρε­ται, νὰ εὐφραί­νε­ται καὶ νὰ καυ­χᾶ­ται ἀκό­μη, αὐτὸ εἶνε ὁ σταυ­ρός· ὁ σταυ­ρός, ποὺ σὲ λίγες μέρες θὰ μᾶς καλέ­σῃ ἡ Ἐκκλη­σία νὰ τὸν γιορ­τά­σου­με.
Αλλ’ ὅταν λέμε σταυ­ρὸς δὲν ἐννο­οῦ­με ἁπλῶς τὸ ξύλο, ἀπ’ τὸ ὁποῖο εἶνε κατα­σκευα­σμέ­νος. Ἐννο­οῦ­με τὸν Ἐσταυ­ρω­μέ­νο, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χρι­στόν, ὁ ὁποῖ­ος ὑπέ­φε­ρε το φρι­κτό μαρ­τύ­ριο τῆς σταυ­ρώ­σε­ως, καὶ μὲ τὴ θυσία αὐτὴ ποὺ προ­σέ­φε­ρε πάνω στὸ ξύλο τοῦ σταυ­ροῦ ἐλυ­τρώ­θη τὸ ἀνθρώ­πι­νο γένος ἀπὸ τὴν ἁμαρ­τία. Κάθε στα­λαγ­μα­τιὰ τοῦ αἵμα­τος ποὺ χύθη­κε ἀπὸ τὶς πλη­γὲς τοῦ Ἐσταυ­ρω­μέ­νου, ἀπὸ τὰ τρυ­πη­μέ­να χέρια καὶ πόδια καὶ τὴν πλευ­ρά του, κάθε στα­λα γμα­τιὰ τοῦ αἵμα­τος τοῦ Χρι­στοῦ ἔγι­νε ἕνας ποτα­μὸς τί λέω;, ἔγι­νε μιὰ θάλασ­σα, ἕνας ὠκε­α­νός, μέσα στὸν ὁποῖο πλέ­νον­ται καὶ καθα­ρί­ζον­ται τὰ ἑκα­τομ­μύ­ρια τῶν ἁμαρ­τω­λῶν ἀνθρώ­πων.

ΖΟΥΜΕ, ἀγα­πη­τοί μου, ζού­με σε μιὰ ἐπο­χὴ φρι­κτῆς ἀσε­βεί­ας, ἀπι­στί­ας καὶ δια­φθο­ρᾶς. Θέλε­τε ἀπο­δεί­ξεις; Ἄλλο­τε, ἐὰν σ ̓ ἕνα χωριό πήγαι­νε ἕνας ξένος καὶ βλα­στη­μοῦ­σε τὰ θεῖα, κανέ­να σπί­τι δὲν ἄνοι­γε την πόρ­τα γιὰ νὰ τὸν φιλο­ξε­νή­σῃ. Ἐνῷ τώρα τὰ πράγ­μα­τα ἔχουν ἀλλά­ξει. Ὄχι μόνο ξένοι ποὺ ἐπι­σκέ­πτον­ται τὰ χωριὰ βλα­στη­μοῦν ἐλεύ­θε­ρα τὰ θεῖα, ἀλλὰ κι αὐτοὶ ποὺ μένουν στὰ χωριὰ δὲν τό ‘χουν τίπο­τα νὰ βρί­σουν καὶ νὰ βλα­στη­μή­σουν τὰ θεῖα. Καὶ δὲν εἶνε ἡ βλα­στή­μια τὸ μόνο κακό σημά­δι ποὺ δεί­χνει τὴν ἀσέ­βεια τῶν ἀνθρώ­πων πρὸς τὸν ὕψι­στο Θεό· ὑπάρ­χουν κι ἄλλα σημά­δια ποὺ δεί­χνουν, ὅτι ὁ κόσμος δὲν εἶνε μόνο ἀσε­βής, ἀλλ’ εἶνε καὶ ἄθε­ος καὶ ἄθρη­σκος.

ΓΙΑ πολ­λὰ πρό­σω­πα, ἀγα­πη­τοί μου, μιλά­ει ὁ σημε­ρι­νός Από­στο­λος. Εἶνε πρό­σω­πα που ἀνή­κουν στον κόσμο τῆς παλαιᾶς δια­θή­κης. Ὅλα τὰ πρό­σω­πα αὐτὰ ἔζη­σαν πρὸ Χρι­στοῦ, σε χρό­νια μεγά­λης ἀπι­στί­ας καὶ δια­φθο­ρᾶς, καὶ ὅλα μὲ λαχτά­ρα περί­με­ναν νὰ ἔρθῃ ὁ Χρι­στὸς γιὰ νὰ σώσῃ τὸν κόσμο. Μιὰ βαθειὰ πίστι διέ­κρι­νε τὰ πρό­σω­πα αὐτὰ τῆς παλαιᾶς δια­θή­κης. Ἀλλ’ ἀπ’ ὅλα τὰ πρό­σω­πα, ποὺ ἀνα­φέ­ρει ὁ ἀπό­στο­λος στο 11ο κεφά­λαιο τῆς πρὸς Ἑβραί­ους ἐπι­στο­λῆς, ἐκεῖ­νο τὸ πρό­σω­πο ποὺ ὑπε­ρέ­χει εἶνε ὁ ̓Αβρα­άμ.

ΤΗΝ ΙΣΤΟPIA, ἀγα­πη­τοί μου, τὴν ἱστο­ρία τῆς ζωῆς του ἀφη­γεῖ­ται στη σημε­ρι­νὴ ἀπο­στο­λι­κή περι­κο­πὴ ὁ ἀπό­στο­λος Παῦ­λος. Ἡ ζωὴ τοῦ ἀπο­στό­λου Παύ­λου, ὅπως γνω­ρί­ζου­με, χωρί­ζε­ται σὲ δύο μέρη. Στὸ πρῶ­το μέρος ἔζη­σε ἀγνο­ών­τας τὸ Χρι­στό, Καὶ ὄχι μόνο ἀγνο­ών­τας ἀλλὰ καὶ πολε­μών­τας τὸ Χρι­στὸ καὶ τὴ χρι­στια­νι­κὴ πίστι. Σαν γνή­σιος Ἰου­δαῖ­ος, σὰν φανα­τι­κός φαρι­σαῖ­ος, ἐδί­ω­κε τότε τὴν Ἐκκλη­σία τοῦ Θεοῦ.
Κάπο­τε ὅμως ήλθε καὶ γι’ αὐτὸν ἡ ὥρα τῆς θεί­ας χάρι­τος. Τότε ὁ Θεός, μὲ ἕνα ὅρα­μα, τοῦ ἀπε­κά­λυ­ψε τὸν Υἱό του, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χρι­στόν, καὶ τοῦ ἀνέ­θε­σε νὰ τὸν εὐαγ­γε­λί­ζε­ται στὰ ἔθνη, στοὺς εἰδω­λο­λά­τρες. Ἀπὸ τὴν ἡμέ­ρα ἐκεί­νη ἔγι­νε στὴ ζωή του ἡ μεγά­λη ἀλλα­γή. Ὅλα ἄλλα­ξαν καὶ ὁ προ­σα­να­το­λι­σμός του, καὶ ἡ κατεύ­θυν­σί του, καὶ οἱ σκο­ποί του, ὡς καὶ αὐτὸ τὸ ὄνο­μά του ποὺ ἀπὸ Σαούλ ἢ Σαῦ­λος ἔγι­νε Παῦ­λος. Αὐτός, λοι­πόν, ποὺ μέχρι τότε δίω­κε τὸ Χρι­στὸ καὶ τὴν Ἐκκλη­σία του, τώρα παύ­ει νὰ διώ­κῃ. Κι ὄχι μόνο παύ­ει νὰ διώ­κῃ, ἀλλὰ καὶ γί- νεται στὸ ἑξῆς ὑπη­ρέ­της τῆς πίστε­ως ποὺ κατε­δί­ω­κε. Ὁ διώ­κτης κῆρυξ!

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγα­πη­τοί μου, σήμε­ρα εἶνε ἡ Κυρια­κὴ πρὸ τῶν Φώτων. Στὴν ὁμι­λία αὐτὴ ἀπὸ τὴν ἀπο­στο­λι­κὴ περι­κο­πὴ ἀντὶ ἄλλου θέμα­τος θὰ πάρου­με μιὰ λέξι, κι αὐτὴν θὰ προ­σπα­θή­σου­με νὰ ἑρμη­νεύ­σου­με. Μιὰ λέξι τῆς ἁγί­ας Γρα­φῆς φτά­νει γιὰ νὰ μᾶς διδά­ξῃ τὰ πιὸ ὑψη­λὰ μαθή­μα­τα καὶ νὰ μᾶς φέρῃ κον­τὰ στὸ Θεό. Για­τὶ ὅσα εἶνε γραμ­μέ­να στὴν ἁγία Γρα­φή, εἶνε λόγια θεό­πνευ­στα. Καὶ ὅλα διδά­σκουν τὸν ἄνθρω­πο, ἀρκεῖ ὁ ἄνθρω­πος τὴν ὥρα ποὺ δια­βά­ζει τὴν ἁγία Γρα­φὴ νὰ μὴν ἔχῃ προ­κα­τά­λη­ψι καὶ νομί­ζῃ ὅτι ἡ Γρα­φὴ εἶνε ἕνα ἀπὸ τὰ πολ­λὰ βιβλία ποὺ οἱ συγ­γρα­φεῖς τους μπο­ρεῖ νὰ πλα­νῶν­ται. Εἶνε εὐτυ­χὴς ἐκεῖ­νος ποὺ ἀκού­ει καὶ δια­βά­ζει μὲ πίστι καὶ προ­σπα­θεῖ νὰ ἐφαρ­μό­ζῃ ὅ,τι λέει ἡ Γρα­φή. Ἀλλ’ ὅποιος δὲν πιστεύ­ει στὴν ἁγία Γρα­φὴ καὶ ζῇ ἀντί­θε­τα ἀπ’ ὅ,τι αὐτὴ διδά­σκει, αὐτὸς εἶνε σὰν τὸν Ἰού­δα, ποὺ πρό­δω­σε τὸ Χρι­στό καί θά ‘ταν προ­τι­μό­τε­ρο νὰ μὴν εἶχε γεν- νηθῆ. Για­τὶ ἄνθρω­πος εἶνε ἐκεῖ­νος ποὺ ἔχει ἀνοι­χτὰ τ ̓ αὐτιά του γιὰ ν ̓ ἀκούῃ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ πιστεύῃ σ ̓ αὐτόν.

ΣΤΗΝ ἐπο­χή μας, ἀγα­πη­τοί, στὴν ἐπο­χή μας οἱ ἄνθρω­ποι ἔχουν μεγά­λη μανία για ταξί­δια. Δὲν ἀνα­παύ­ον­ται σ’ ἕνα μέρος. Ὅλο καὶ θέλουν νὰ βρί­σκων­ται σὲ κίνη­σι, νὰ ταξι­δεύ­ουν, νὰ πηγαί­νουν σὲ διά­φο­ρα μέρη, νὰ βλέ­πουν και­νούρ­γιους
κόσμους, ν’ ἀπο­λαμ­βά­νουν τις φυσι­κές ομορ­φιές καὶ νὰ γνω­ρί­ζων­ται μὲ ἄλλους ἀνθρώ­πους. Δεν βλέ­πε­τε τί γίνε­ται μὲ τὸν του­ρι­σμό; Τί κίνη­σις! Χιλιά­δες ἀερο­πλά­να πετοῦν στὸν οὐρα­νὸ καὶ μετα­φέ­ρουν τους του­ρί­στες ἀπὸ τὸ ἕνα ἄκρο στὸ ἄλλο. Αλλά τώρα τελευ­ταῖα, φαί­νε­ται, χόρ­τα­σαν οἱ ἄνθρω­ποι ἀπὸ ταξί­δια πάνω στὴ γῆ καὶ θέλουν νὰ κάνουν ταξί­δια ἔξω ἀπὸ τὴ γῆ, ταξί­δια στο φεγ­γά­ρι καὶ σ’ ἄλλους πλα­νῆ­τες, ταξί­δια ποὺ ὀνο­μά­ζον­ται δια­πλα­νη­τι­κά. Καί νά, στο φεγ­γά­ρι ἔφτα­σαν οἱ πρῶ­τοι ταξι­διώ­τες. Τώρα προ­σπα­θοῦν νὰ φτά­σουν καὶ στὸν Ἄρη, καὶ ὕστε­ρα σὲ ἄλλα ἀστέ­ρια…