ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, σήμερα εἶνε ἡ πρώτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν ἢ Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Σ’ ὅλους τοὺς ναοὺς ὡς Απόστολος διαβάζεται μιὰ περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, ἀπὸ τὸ 11ο κεφάλαιο. Σᾶς παρακαλῶ, ἀγαπητοί μου, ὅταν τελειώσῃ ἡ θεία λειτουργία καὶ πᾶτε στὰ σπίτια σας, μὴν ἀρχίσετε κοσμικές συζητήσεις, ἀλλὰ ἀνοῖξτε τὴν Καινή σας Διαθήκη καὶ διαβάστε ὁλόκληρο τὸ 11ο κεφάλαιο τῆς πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολῆς. Τὸ κεφάλαιο αὐτὸ εἶνε ἕνας ὕμνος τῆς πίστεως. Ὁ ἀπόστολος ἀνοίγει τὴν ἱστορία τῆς Παλαιᾶς Δια θήκης καὶ ἀπὸ κεῖ παίρνει παραδείγματα ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν ποὺ πίστεψαν στὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ μὲ τὴν πίστι αὐτὴ κατώρθωσαν πράγματα, ποὺ δὲν μποροῦσε κανεὶς ἄλλος ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους νὰ κατορθώσῃ. Ἡ πίστι τους ἦταν τόσο δυνατή, ὥστε νικοῦσε κάθε ἐμπόδιο, κάθε ἐχθρό· ἔκανε θαύματα.

ΖΟΥΜΕ, ἀγαπητοί μου, ζοῦμε μέσα σ’ ἕνα ὄμορφο κόσμο. Ὁ ὄμορφος αὐτὸς κόσμος, ποὺ βλέπουμε κι ἀπολαμβάνουμε, εἶνε ἕνα θαυμάσιο πανόραμα. Εἶνε, καὶ τί δὲν εἶνε! Εἶνε οἱ κάμποι καὶ τὰ βουνά. Εἶνε οἱ ποταμοί, οἱ λίμνες καὶ οἱ θάλασσες. Εἶνε τὰ φυτά, τὰ ἄνθη, τὰ δέντρα. Εἶνε τα ψάρια, τα πουλιά, τὰ ζῷα. Τὸ καθένα ἀπὸ αὐτά, δηλαδὴ τὰ δέντρα, τὰ πουλιὰ καὶ τὰ ζῷα, περιέχει χιλιάδες εἴδη. Ἂν πάρουμε π.χ. τὰ που λιά, θὰ δοῦμε ὅτι εἶνε μιὰ θαυμαστὴ ποικιλία. Ὤ πόσα εἴδη ἀπὸ τὸ σπουργίτη μέχρι τὸν ἀετό! Τὰ διάφορα εἴδη τῶν πουλιῶν διακρίνονται μεταξύ τους ἀπὸ τὴ φωνή, τὸ χρῶμα, τὸ ῥάμφος, τὸ πέταγμα, τὸ μέρος ποὺ χτίζουν τις φωλιές τους, τὶς συνήθειές τους, τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς καὶ ἄλλα. Αὐτὸ συμβαίνει καὶ μὲ τὰ ἄλλα ζῷα, μὲ τὰ φυτά, μὲ τὰ ἄνθη, μὲ τὰ δέντρα. Ὅλα δὲ εἶνε και τασκευασμένα μὲ τέτοια τελειότητα, ποὺ τὰ θαυμάζουν καὶ οἱ πιὸ μεγάλοι ἐπιστήμονες. Τὸ καθένα εἶνε καὶ ἕνα ἐργοστάσιο ποὺ ἐργάζεται μὲ ἀκρίβεια θαυμαστή. Τί εἶνε π.χ. ἕνα ἀηδόνι, ποὺ τὸ περιμένουμε νὰ κελαηδήσῃ τὴν ἄνοιξι; Ἂν τὸ ζυγίσουμε, δὲν θὰ εἶνε παραπάνω ἀπὸ 30 γραμμάρια. Καὶ ὅμως ἡ ἐλάχιστη αὐτὴ ποσότητα ὕλης εἶνε μια μικρή μηχανή μηχανή ὄχι νεκρή, ἀλλὰ ζωντανή, μηχανὴ ποὺ ἔχει ὅλα ὅσα χρειάζονται γιὰ νὰ κινῆται καὶ νὰ ἐργάζεται. Ἔχει ἐπίσης στὸ λάρυγγά του κάτι λεπτές χορδές, ποὺ ὅταν τὶς παίζῃ σὲ μαγεύει. Εἶνε σὰν ν ̓ ἀκοῦς μιὰ κι θάρα -τί λέω, σὰν νὰ παίζῃ μιὰ ὀρχήστρα ἀπὸ διάφορα ὄργανα. Κανένας μουσικὸς δὲν φτάνει τὴ μουσική του.

ΚΑΙ ΠΑΛΙ, ἀγαπητοί μου, σήμερα, Κυριακή Γ ́ τῶν Νηστειῶν, διαβάζεται ὡς Ἀπόστολος μία περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή. Ἡ ἐπιστολὴ αὐτὴ γράφτηκε ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο χάριν τῶν Ἑβραίων ἐκείνων ποὺ πίστεψαν στο Χριστό. Οἱ Ἑβραῖοι ποὺ πίστεψαν στὸ Χριστὸ ἦταν λίγοι μπροστὰ στοὺς ἄλλους Εβραίους, οἱ ὁποῖοι, παρ’ ὅλα τὰ θαύματα ποὺ ἔγιναν καὶ πρὸ τῆς Ἀναστάσεως καὶ μετὰ τὴν Ἀνάστασι, δὲν θέλησαν νὰ πιστέψουν στὸ Χριστό, ἀλλ ̓ ἐπέμεναν στὴν ἀπιστία τους. Οἱ ἄπιστοι αὐτοὶ Ἑβραῖοι, ὅταν ἄκουγαν ὅτι κάποιος συμπατριώτης τους πίστευε στὸ Χριστό, ἄφριζαν ἀπὸ τὴν κακία τους. Μεταχειρίζονταν ὅλα τὰ μέσα, καὶ τὰ πιὸ ἐγκληματικά, γιὰ νὰ τὸν κάνουν νὰ ἐπιστρέψῃ καὶ πάλι στὸν ἰουδαϊσμό. Χτυποῦσαν, φυλάκιζαν, βασάνιζαν, ἔπαιρναν τις περιουσίες τους, ἔβαζαν φωτιὰ καὶ ἔκαιγαν τὰ σπίτια τους. Πεινασμένοι, γυμνοὶ καὶ ἄστεγοι ἔμεναν οἱ χριστιανοὶ Ἑβραῖοι, ποὺ διώκονταν ἀπὸ τοὺς συμπατριῶτες τους καὶ εἶχαν ἀνάγκη παρηγοριᾶς καὶ ἐνισχύσεως, γιὰ νὰ μὴ καμφθοῦν καὶ ἀρνηθοῦν τὴν πίστι τους.

ΟΣΟΙ, ἀγαπητοί μου, ὅσοι ἔχετε ταξιδέψει μὲ πλοῖα, γνωρίζετε ὅτι τὰ πλοῖα, μικρὰ καὶ μεγάλα, κι αὐτὰ τὰ ὑπερωκεάνια που διασχίζουν τις θάλασσες καὶ τοὺς ὠκεανούς, ἔχουν ἄγκυρα. Ἡ ἄγκυρα εἶνε ἀπαραίτητη. Κανένα πλοῖο δὲν ξεκινάει, ἂν δὲν ἔχῃ τὴν ἄγκυρα ἐν τάξει. Γιατὶ ὅταν σηκωθῇ τρικυμία καὶ τὸ πλοῖο κινδυνεύῃ νὰ παρασυρθῇ ἀπὸ τὰ κύματα καὶ νὰ πέσῃ πάνω σὲ ξέρες καὶ νὰ γίνῃ συντρίμ μια, τότε ὁ πλοίαρχος διατάζει τοὺς ναῦτες νὰ ῥίξουν τὴν ἄγκυρα. Ἡ ἄγκυρα, ποὺ πέφτει στὴ θάλασσα, ἂν πιάσῃ στερεὰ στὸν πυθμένα, τότε τὸ πλοῖο κρατιέται γερὰ καὶ δὲν παρασύρεται πιὰ ἀπὸ τὰ κύματα. Ασφάλεια τοῦ πλοίου στὸν καιρὸ τῆς τρικυμίας εἶνε ἡ ἄγκυρα.

ΥΠΑΡΧΕΙ, ἀγαπητοί μου, ἁρμονία στὰ δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ. Ἐξηγούμεθα. Ἡ ὕλη, τὸ χῶμα ποὺ πατοῦμε, εἶνε τὸ κατώτερο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ. Ἔχει σκοπὸ νὰ ὑπηρετῇ τὰ φυτά, τὰ λουλούδια, τὰ δέντρα. Χωρὶς τὸ χῶμα ποιό φυτό μπορεῖ ν’ ἀναπτυχθῇ; Τὸ χῶμα, ἡ γῆ, εἶνε ἡ μάνα, ποὺ ἀπὸ τὰ σπλάχνα της βγαίνουν σὰν παιδιά της τὰ ὄμορφα τριαντάφυλλα, τὰ καταπράσινα στάχυα, τὰ καρποφόρα δέντρα. Καὶ ὅπως τὸ χῶμα ἔχει σκοπὸ νὰ ὑπηρετῇ τὰ φυτὰ καὶ τὰ δέντρα, ἔτσι κι αὐτὰ ἔγιναν μὲ σκοπὸ νὰ προσφέρουν τὶς ὑπηρεσίες τους. Καὶ τὶς προσφέρουν δωρεάν, παρακαλῶ. Ὑπηρετοῦν τὰ ζῷα. Χωρίς χορτάρι ποιό ζῷο μπορεῖ νὰ ζήσῃ; Δὲν βλέπετε μὲ πόση λαχτάρα ὁ τσοπάνος περιμένει νὰ βγάλῃ ἡ γῆ χορτάρι, γιὰ νὰ ὁδηγήσῃ στὰ χλοερὰ λιβάδια τὸ κοπάδι του; Καὶ τὸ χορτάρι αὐτὸ θερίζεται ἀπὸ τὰ δόντια τῶν ζῴων καὶ πέφτει σ ̓ ἕνα ἐργοστάσιο, ποὺ δὲν μπορεῖ καὶ ὁ πιὸ σοφὸς μηχανικὸς νὰ τὸ κάνῃ. Καὶ τὸ ἐργοστάσιο αὐτό, ποὺ παίρνει τὸ χορτάρι καὶ τὸ κάνει γάλα, λίπος καὶ κρέας, εἶνε τὸ στομάχι τῶν ζῴων. Πῶς τὸ χορτάρι ποὺ τρώει τὸ ζῷο γίνεται κρέας; Μυστήριο. Κανένας ἐπιστήμονας δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἐξηγήσῃ. Εἶνε ἔργο τοῦ Θεοῦ καὶ μόνο. Ἀλλὰ καὶ τὰ ζῷα δὲν ἔγιναν κι αὐτὰ μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό τους. Ἔγιναν γιὰ νὰ ὑπηρετοῦν κι αὐτά. Ποιόν; Τόν ἄνθρωπο. Χωρὶς τὰ ζῷα πόσο δύσκολη γιὰ νὰ μὴν ποῦμε ἀδύνατη θὰ ἦταν ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου! Φανταστῆτε τὴ γῆ χωρὶς ζῷα, καὶ θὰ δῆτε τὸν ἄνθρωπο πόσο θὰ ὑποφέρῃ. Ὅ,τι κι ἂν κάνῃ ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν ἐπιστήμη γιὰ νὰ τὰ ἀντικαταστήσῃ, ἡ ἔλλειψί τους θὰ εἶνε σοβαρή.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, αγαπητοί μου, ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιὰ τὴ χαρά. Γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς τοὺς πρώτους ἀνθρώπους, τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα, δὲν τοὺς ἔρριξε σ’ ἕνα ξερονήσι, ἀλλὰ τοὺς ἔβαλε σ’ ἕνα διαλεχτό κομμάτι γῆς, ποὺ εἶχε ὀμορφιά και χάρι τόση ὅση δὲν μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε. Παράδεισος λεγόταν ἡ πρώτη κατοικία τοῦ ἀνθρώπου. Ἦταν περιβόλι μὲ ὅλα τὰ ἀγαθά. Χῶμα καθαρὸ καὶ γόνιμο. Νερά τρεχούμενα. Δέντρα γεμᾶτα καρπούς. Λουλούδια που σκορποῦσαν ἀρώματα. Πουλιά ποὺ κελαηδοῦσαν. Ζῷα ὅλα ἥμερα καὶ χρήσιμα. Κλίμα θαυμάσιο. Ὁ ἀέρας, ποὺ φυσοῦσε κ ̓ ἔκανε τις κορφὲς τῶν δέντρων νὰ κινοῦνται ἐλαφρὰ καὶ τὰ φύλλα τοὺς νὰ σιγοτραγουδᾶνε, ἦταν ἕνας ἀέρας εὐχάριστος, καθαρός, ὅλος ὑγεία. Δὲν ὑπῆρχαν ἐκεῖ μικρόβια, ἀρρώστιες, θάνατος. Χαρὰ Θεοῦ. Αὐτὸς ἦταν ὁ παράδεισος.

ΕΑΝ, ἀγαπητοί μου, ὑπάρχῃ κάτι, γιὰ τὸ ὁποῖο ἕνας χριστιανὸς πρέπει νὰ χαίρεται, νὰ εὐφραίνεται καὶ νὰ καυχᾶται ἀκόμη, αὐτὸ εἶνε ὁ σταυρός· ὁ σταυρός, ποὺ σὲ λίγες μέρες θὰ μᾶς καλέσῃ ἡ Ἐκκλησία νὰ τὸν γιορτάσουμε.
Αλλ’ ὅταν λέμε σταυρὸς δὲν ἐννοοῦμε ἁπλῶς τὸ ξύλο, ἀπ’ τὸ ὁποῖο εἶνε κατασκευασμένος. Ἐννοοῦμε τὸν Ἐσταυρωμένο, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ ὁποῖος ὑπέφερε το φρικτό μαρτύριο τῆς σταυρώσεως, καὶ μὲ τὴ θυσία αὐτὴ ποὺ προσέφερε πάνω στὸ ξύλο τοῦ σταυροῦ ἐλυτρώθη τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Κάθε σταλαγματιὰ τοῦ αἵματος ποὺ χύθηκε ἀπὸ τὶς πληγὲς τοῦ Ἐσταυρωμένου, ἀπὸ τὰ τρυπημένα χέρια καὶ πόδια καὶ τὴν πλευρά του, κάθε σταλα γματιὰ τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ ἔγινε ἕνας ποταμὸς τί λέω;, ἔγινε μιὰ θάλασσα, ἕνας ὠκεανός, μέσα στὸν ὁποῖο πλένονται καὶ καθαρίζονται τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων.

ΖΟΥΜΕ, ἀγαπητοί μου, ζούμε σε μιὰ ἐποχὴ φρικτῆς ἀσεβείας, ἀπιστίας καὶ διαφθορᾶς. Θέλετε ἀποδείξεις; Ἄλλοτε, ἐὰν σ ̓ ἕνα χωριό πήγαινε ἕνας ξένος καὶ βλαστημοῦσε τὰ θεῖα, κανένα σπίτι δὲν ἄνοιγε την πόρτα γιὰ νὰ τὸν φιλοξενήσῃ. Ἐνῷ τώρα τὰ πράγματα ἔχουν ἀλλάξει. Ὄχι μόνο ξένοι ποὺ ἐπισκέπτονται τὰ χωριὰ βλαστημοῦν ἐλεύθερα τὰ θεῖα, ἀλλὰ κι αὐτοὶ ποὺ μένουν στὰ χωριὰ δὲν τό ‘χουν τίποτα νὰ βρίσουν καὶ νὰ βλαστημήσουν τὰ θεῖα. Καὶ δὲν εἶνε ἡ βλαστήμια τὸ μόνο κακό σημάδι ποὺ δείχνει τὴν ἀσέβεια τῶν ἀνθρώπων πρὸς τὸν ὕψιστο Θεό· ὑπάρχουν κι ἄλλα σημάδια ποὺ δείχνουν, ὅτι ὁ κόσμος δὲν εἶνε μόνο ἀσεβής, ἀλλ’ εἶνε καὶ ἄθεος καὶ ἄθρησκος.

ΓΙΑ πολλὰ πρόσωπα, ἀγαπητοί μου, μιλάει ὁ σημερινός Απόστολος. Εἶνε πρόσωπα που ἀνήκουν στον κόσμο τῆς παλαιᾶς διαθήκης. Ὅλα τὰ πρόσωπα αὐτὰ ἔζησαν πρὸ Χριστοῦ, σε χρόνια μεγάλης ἀπιστίας καὶ διαφθορᾶς, καὶ ὅλα μὲ λαχτάρα περίμεναν νὰ ἔρθῃ ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ σώσῃ τὸν κόσμο. Μιὰ βαθειὰ πίστι διέκρινε τὰ πρόσωπα αὐτὰ τῆς παλαιᾶς διαθήκης. Ἀλλ’ ἀπ’ ὅλα τὰ πρόσωπα, ποὺ ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος στο 11ο κεφάλαιο τῆς πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολῆς, ἐκεῖνο τὸ πρόσωπο ποὺ ὑπερέχει εἶνε ὁ ̓Αβραάμ.

ΤΗΝ ΙΣΤΟPIA, ἀγαπητοί μου, τὴν ἱστορία τῆς ζωῆς του ἀφηγεῖται στη σημερινὴ ἀποστολική περικοπὴ ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἡ ζωὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὅπως γνωρίζουμε, χωρίζεται σὲ δύο μέρη. Στὸ πρῶτο μέρος ἔζησε ἀγνοώντας τὸ Χριστό, Καὶ ὄχι μόνο ἀγνοώντας ἀλλὰ καὶ πολεμώντας τὸ Χριστὸ καὶ τὴ χριστιανικὴ πίστι. Σαν γνήσιος Ἰουδαῖος, σὰν φανατικός φαρισαῖος, ἐδίωκε τότε τὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ.
Κάποτε ὅμως ήλθε καὶ γι’ αὐτὸν ἡ ὥρα τῆς θείας χάριτος. Τότε ὁ Θεός, μὲ ἕνα ὅραμα, τοῦ ἀπεκάλυψε τὸν Υἱό του, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τοῦ ἀνέθεσε νὰ τὸν εὐαγγελίζεται στὰ ἔθνη, στοὺς εἰδωλολάτρες. Ἀπὸ τὴν ἡμέρα ἐκείνη ἔγινε στὴ ζωή του ἡ μεγάλη ἀλλαγή. Ὅλα ἄλλαξαν καὶ ὁ προσανατολισμός του, καὶ ἡ κατεύθυνσί του, καὶ οἱ σκοποί του, ὡς καὶ αὐτὸ τὸ ὄνομά του ποὺ ἀπὸ Σαούλ ἢ Σαῦλος ἔγινε Παῦλος. Αὐτός, λοιπόν, ποὺ μέχρι τότε δίωκε τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία του, τώρα παύει νὰ διώκῃ. Κι ὄχι μόνο παύει νὰ διώκῃ, ἀλλὰ καὶ γί- νεται στὸ ἑξῆς ὑπηρέτης τῆς πίστεως ποὺ κατεδίωκε. Ὁ διώκτης κῆρυξ!

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, σήμερα εἶνε ἡ Κυριακὴ πρὸ τῶν Φώτων. Στὴν ὁμιλία αὐτὴ ἀπὸ τὴν ἀποστολικὴ περικοπὴ ἀντὶ ἄλλου θέματος θὰ πάρουμε μιὰ λέξι, κι αὐτὴν θὰ προσπαθήσουμε νὰ ἑρμηνεύσουμε. Μιὰ λέξι τῆς ἁγίας Γραφῆς φτάνει γιὰ νὰ μᾶς διδάξῃ τὰ πιὸ ὑψηλὰ μαθήματα καὶ νὰ μᾶς φέρῃ κοντὰ στὸ Θεό. Γιατὶ ὅσα εἶνε γραμμένα στὴν ἁγία Γραφή, εἶνε λόγια θεόπνευστα. Καὶ ὅλα διδάσκουν τὸν ἄνθρωπο, ἀρκεῖ ὁ ἄνθρωπος τὴν ὥρα ποὺ διαβάζει τὴν ἁγία Γραφὴ νὰ μὴν ἔχῃ προκατάληψι καὶ νομίζῃ ὅτι ἡ Γραφὴ εἶνε ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ βιβλία ποὺ οἱ συγγραφεῖς τους μπορεῖ νὰ πλανῶνται. Εἶνε εὐτυχὴς ἐκεῖνος ποὺ ἀκούει καὶ διαβάζει μὲ πίστι καὶ προσπαθεῖ νὰ ἐφαρμόζῃ ὅ,τι λέει ἡ Γραφή. Ἀλλ’ ὅποιος δὲν πιστεύει στὴν ἁγία Γραφὴ καὶ ζῇ ἀντίθετα ἀπ’ ὅ,τι αὐτὴ διδάσκει, αὐτὸς εἶνε σὰν τὸν Ἰούδα, ποὺ πρόδωσε τὸ Χριστό καί θά ‘ταν προτιμότερο νὰ μὴν εἶχε γεν- νηθῆ. Γιατὶ ἄνθρωπος εἶνε ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ἀνοιχτὰ τ ̓ αὐτιά του γιὰ ν ̓ ἀκούῃ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ πιστεύῃ σ ̓ αὐτόν.

ΣΤΗΝ ἐποχή μας, ἀγαπητοί, στὴν ἐποχή μας οἱ ἄνθρωποι ἔχουν μεγάλη μανία για ταξίδια. Δὲν ἀναπαύονται σ’ ἕνα μέρος. Ὅλο καὶ θέλουν νὰ βρίσκωνται σὲ κίνησι, νὰ ταξιδεύουν, νὰ πηγαίνουν σὲ διάφορα μέρη, νὰ βλέπουν καινούργιους
κόσμους, ν’ ἀπολαμβάνουν τις φυσικές ομορφιές καὶ νὰ γνωρίζωνται μὲ ἄλλους ἀνθρώπους. Δεν βλέπετε τί γίνεται μὲ τὸν τουρισμό; Τί κίνησις! Χιλιάδες ἀεροπλάνα πετοῦν στὸν οὐρανὸ καὶ μεταφέρουν τους τουρίστες ἀπὸ τὸ ἕνα ἄκρο στὸ ἄλλο. Αλλά τώρα τελευταῖα, φαίνεται, χόρτασαν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ ταξίδια πάνω στὴ γῆ καὶ θέλουν νὰ κάνουν ταξίδια ἔξω ἀπὸ τὴ γῆ, ταξίδια στο φεγγάρι καὶ σ’ ἄλλους πλανῆτες, ταξίδια ποὺ ὀνομάζονται διαπλανητικά. Καί νά, στο φεγγάρι ἔφτασαν οἱ πρῶτοι ταξιδιώτες. Τώρα προσπαθοῦν νὰ φτάσουν καὶ στὸν Ἄρη, καὶ ὕστερα σὲ ἄλλα ἀστέρια…