ΣΕ Μιὰ ΠΟΛΙ, ἀγαπητοί, σὲ μιὰ πόλι, ποὺ ἦταν κτισμένη στὸ βόρειο μέρος τοῦ Ἰσραὴλ καὶ ωνομαζόταν Τιβεριάς, πρὸς τιμὴν τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορος Τιβερίου, ἔγινε κάποτε ἕνα ἔγκλημα. Δὲν τὸ διέπραξε ὁ λαός. Τὸ διέπραξε ἕνας βασιλιᾶς. Ἡρώδης ὀνομαζόταν, καὶ ἦταν γυιὸς τοῦ κακούργου ἐκείνου βασιλιᾶ, τοῦ Ἡρώδη τοῦ Μεγάλου, ποὺ σκότωσε τίς χιλάδες τὰ νήπια τῆς Βηθλεέμ. Ὁ Ἡρώδης, ὁ τετράρχης της Γαλιλαίας, ἦταν κι αὐτὸς σὰν τὸν πατέρα του. Κακοῦργος καὶ διεφθαρμένος. “Ἄφησε τὴ νόμιμη γυναῖκα του, πῆρε ἄλλη γυναῖκα, τὴ γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ του, καὶ συζοῦσε παράνομα μ’ αὐτήν. Ζοῦσε ἀδιάντροπα καὶ κανέναν δὲν λογάριαζε. Ὅλοι τὸν φοβοῦνταν…

ΕΙΠΑΜΕ, ἀγαπητοί μας, εἴπαμε καὶ ἄλλοτε γιὰ τὴ λίμνη τῆς Γεννησαρέτ, ὅπου χύνεται ὁ Ἰορδάνης. Ἀπὸ τὰ γύρῳ,γύρω χωριά της ὁ Χριστὸς πῆρε τοὺς πρώτους μαθητές του. Στὴν Καπερναούμ, ποὺ ἦταν ἡ μεγαλύτερη πόλη τῆς περιοχῆς, συχνὰ ἔμενε ὁ Χριστός. Ἀπό ‘κεὶ ξεκινοῦσε καὶ πήγαινε στὰ διάφορα χωριά. Μέσο συγκοινωνίας ἦταν οἱ βᾶρκες τῶν ψαράδων. Οἱ ψαρᾶδες ἀγαποῦσαν τόσο πολὺ τὸ Χριστό, ὥστε χαρά τους ἦταν νὰ τὸν παίρνουν στὶς βᾶρκες τους καὶ νὰ τὸν μεταφέρουν μαζὶ μὲ τοὺς μαθητές του ὅπου ἤθελε. Πολλὲς φορὲς ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ἱερή του συνοδεία, τοὺς μαθητές, ταξίδευαν στὴ λίμνη αὐτή. Ταξίδευαν ὅλοι μαζὶ σὰν μιὰ οἰκογένεια. Ἦταν ἡ πιὸ ἱερὴ οἰκογένεια ποὺ γνώρισε ποτὲ ὁ κόσμος.

ΠΟΙΟΣ, ἀγαπητοί μου, ποιός δὲν θέλει τὴν εἰρήνη; Ὅλος ὁ κόσμος ἀγαπᾷ τὴν εἰρήνη. Ὅταν μάλιστα τὴν στερῆται, τότε περισσότερο τὴν ἀναζητα. Ἀλλὰ δυστυχῶς, παρὰ τὸν πανανθρώπινο πόθο γιὰ εἰρήνη, ὁ κόσμος πολλὲς φορὲς δοκίμασε – καὶ δοκιμάζει ἀκόμα- τὴ φωτιὰ τοῦ πολέμου. Ὑλικὰ συμφέροντα καὶ ἀνθρώπινου ἐγωισμοὶ σπρώχνουν τυφλὰ στὴν καταστροφή. Δύο παγκόσμιοι καὶ ἀμέτρητοι ἄλλοι τοπικοὶ πόλεμοι σκόρπισαν καὶ σκορπίζουν τὴ φρίκη. Ὅσοι ἔζησαν τέτοιες ἡμέρες, εὔχονται νὰ μὴ ξαναγυρίσουν ποτέ. Φιλήσυχοι ἄνθρωποι, ποὺ παρὰ τὴ θέλησή τους ὁδηγήθηκαν στὴν ἀλληλοσφαγή, φωνάζουν ἀπὸ τὰ μύχια τῆς ψυχῆς· Καταραμένος ὁ πόλεμος!

ΥΠΗΡΧΕ, λέει ὁ Κύριος, ἕνας βασιλιᾶς. Βασιλιᾶς πλούσιος. Εἶχε στὰ ἀνάκτορά του αὐλικοὺς καὶ ὑπηρέτες. Αὐτοὶ διαχειρίζονταν τὰ χρήματα τοῦ βασιλιᾶ. Δικά τους χρήματα δὲν εἶχαν. Ὅ,τι εἶχαν ἦταν περιουσία τοῦ βασιλιᾶ καὶ ἔπρεπε νὰ τὴ διαχειρίζονται μὲ προσοχὴ καὶ τιμιότητα, γιατί κάποια μέρα ὁ βασιλιᾶς θὰ τοὺς καλοῦσε καὶ θὰ ζητοῦσε ἀκριβῆ λογαριασμό. Ἀλλ’ ἐπειδὴ ὁ βασιλιᾶς ἀργοῦσε νὰ τοὺς καλέσῃ, οἱ δοῦλοι νόμισαν πὼς δὲν θὰ τοὺς καλέσῃ πιὰ ποτὲ καὶ πῶς μποροῦν νὰ κάνουν ὅ,τι θέλουν.

ἈΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο. Ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος περιγράφει τὴ συνάντηση τοῦ Χριστοῦ μὲ ἕνα νέο, ποὺ εἶχε μεγάλη κτηματικὴ περιουσία. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός, παρὰ τὰ πλούτη του, ἔδειξε ὅτι τὸν συγκινοῦν καὶ πνευματικὰ ἐνδιαφέροντα. Ἦρθε στὸ Χριστὸ γιὰ νὰ τοῦ ὑποβάλῃ ἕνα ἐρώτημα, ποὺ τὸν ἀπασχολοῦσε Τί πρέπει νὰ κάνω, γιὰ ν’ ἀποκτήσω τὴν αἰώνιο ζωή; (Ματθ. 19, 16).

ΕΛΑΤΕ, αγαπητοί, ελάτε να σας δείξω ένα εκλεκτό αμπέλι. Δεν ήταν από πριν την αρχή έτσι. Ήταν ένας τόπος ακαλλιέργητος. Ήταν ένα χέρσο χωράφι. Ήταν γεμάτο πέτρες, άγρια χόρτα, αγκάθια και φίδια. Κανείς δεν το πρόσεχε. Αλλά κάποιος το πρόσεξε. Ήξερε, ότι κάτω από τις πέτρες και τ’ αγκάθια κρυβόταν εκλεκτό χώμα και ότι, όταν ελευθερωνόταν από αυτά, μπορούσε να γίνη ένα εκλεκτό αμπέλι. Αγόρασε λοιπόν το χέρσο αυτό τόπο και άρχισε να τον δουλεύη. Έβαλε φωτιά, έκαψε το αγκάθια, έβγαλε τις πέτρες, το καθάρισε από τα άγρια χόρτα, το έσκαψε βαθειά, έφερε κλήματα και τα φύτεψε. Το έφραξε απ’ όλες τις μεριές, ώστε να μη μπορούν να μπαίνουν μέσα κλέφτες και ζώα.

Οἱ ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ, ἀγαπητοί μου, οἱ παραβολές, ποὺ εἶπε τὸ στόμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ βρίσκονται γραμμένες στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, εἶνε ἄφθαστες. Οἱ ἀλήθειες τοὺς φωτίζουν καὶ ὑψώνουν τὸν ἄνθρωπο. Ἀλλὰ καὶ οἱ εἰκόνες, ποὺ χρησιμοποιοῦνται σ’ αὐτές, ἑλκύουν τὴν προσοχὴ καὶ κάνουν τὴ διδασκαλία εὐχάριστη. Θέλετε παράδειγμα; Ἰδοὺ ἡ παραβολὴ τοῦ δείπνου τῶν γάμων τοῦ υἱοῦ τοῦ βασιλέως, ποὺ ἀκούσαμε σήμερα.

ΠΛΗΣΙΑΣΕ, αγαπητοί μου χριστιανοί, λέει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, πλησίασε κάποιος νομικός το Χριστό, θέλοντας να τον δοκιμάση, και του υπέβαλε το ερώτημα: «Διδάσκαλε, ποία εντολή μεγάλη εν τω νόμω;». Ποιά είνε η σπουδαιότερη έντολή; Και ο Ιησούς απήντησε: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου» (Ματθ. 22, 37). Αυτή είνε η πρώτη και πιο μεγάλη εντολή. Και δευτέρα σαν κι αυτήν· «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Ματθ. 22, 39). Με τα λόγια αυτά ο Χριστός έδειξε, ότι στην κορυφή όλων των εντολών είνε η αγάπη, η διπλή αγάπη και αγάπη προς τον Θεό και η αγάπη προς τον πλησίον. Και μετά απ’ αυτά πρόσθεσε: «Εν ταύταις ταις δυσίν εντολαίς όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται» (Ματθ. 22, 40). Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά; Ότι όλη η Παλαιά Διαθήκη και όλη η αγία Γραφή και όλος ο νόμος και το θέλημα του Θεού συνοψίζονται και συμπεριλαμβάνονται σ’ αυτές τις δύο εντολές.

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ τῶν ταλάντων, ἀγαπητοί μου, Ὁ ἡ παραβολή των ἅ ταλάντων, ποὺ ἀκούσαμε, μᾶς ὑπενθυμίζει τὴ θεμελιώδη ἐντολὴ τῆς ἐργασίας.
Ὅπως εἴπαμε καὶ ἄλλοτε, ὅταν ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο, δὲν ἤθελε τὸ πλάσμα του νὰ περνᾷ τὸν καιρό του ἄπρακτο μέσα στὸν παράδεισο. Τὸν τοποθέτησε ἐκεῖ καὶ τοῦ ὥρισε μὲ τί θ’ ἀσχολῆται. Ἀσχολία τοῦ ἀνθρώπου ἦταν ἡ ἐργασία. Ὄχι νὰ μένῃ σὲ ἀκινησία καὶ ἀδράνεια, ἀλλὰ νὰ ἐργάζεται καὶ νὰ φυλάσσῃ τὸν ὑπέροχο ἐκεῖνο κῆπο (βλ. Γέν. 2, 15). Συνεπῶς ἡ ἐργασία δὲν εἶνε τιμωρία, ὅπως νομίζουν πολλοί, καὶ δὲν ἐπεβλήθῃ λόγῳ τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος.

Ὁ ΚΥΡΙΟΣ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοί μου, δὲν ἔμενε πάντοτε στὸ ἴδιο μέρος. Διαρκῶς ἐκινεῖτο. Πήγαινε ἀπὸ πόλι σὲ πόλι κι ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριό. Εὐεργετοῦσε τοὺς ἀνθρώπους. Πῶς; Μέ το λόγο του. Ὁ λόγος του ἦταν παντοδύναμος. Μέ το λόγο του ἔκανε ν’ ἀνοίγουν τὰ μάτια τῶν ψυχῶν καὶ νὰ δοξάζουν το Θεό, ποὺ ἔστειλε τὸν Υἱό του γιὰ νὰ βγάλῃ ἀπὸ τὸ σκοτάδι τὴν ἀνθρωπότητα. Μέ το λόγο τοῦ πάλι ὁ Χριστὸς ἔκανε καλὰ κορμιὰ ἄρρωστα, κορμιὰ ποὺ βασανίζονταν καὶ γιατρειὰ δὲν εὕρισκαν πουθενά. Τὰ ἔκανε καλὰ χωρὶς φάρμακα καὶ συνταγές.

Ὁ ΛΟΥΚΑΣ, ὅπως εἰνε γνωστό, εἶνε ὁ τρίτος εὐαγγελιστής. Ὑπῆρξε μαθητὴς τοῦ ἀποστόλου Παύλου καὶ τὸν συνόδευσε παντοῦ, μέχρι καὶ τίς φυλακὲς τῆς Ρώμης ἀκόμη. Ἐγνώριζε καλὰ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα. Ὅπως ἕνας ἄριστος ζωγράφος χρησιμοποιεῖ τὸ χρωστήρα γιὰ νὰ ζωγραφίσῃ τίς εἰκόνες, ἔτσι καὶ ὁ Λουκᾶς χρησιμοποιεῖ τὴν ὡραία ἑλληνικὴ γλῶσσα γιὰ νὰ περιγράψῃ τὴ ζωὴ καὶ τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Σήμερα διαβάζεται μιὰ περικοπή, ποὺ περιγράφει μὲ συντομία ἕνα θαῦμα.

ΥΠΑΡΧΕΙ, ἀγαπητοί, ἕνας νόμος, ποὺ εἶνε ὁ πιὸ ἀρχαῖος ἀπ’ ὅλους τοὺς νόμους, ποὺ ἔκαναν οἱ ἄνθρωποι, γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ ρυθμίσουν ἁρμονικὰ τίς σχέσεις (Λουκ. 6, 31) μεταξύ τους καὶ νὰ ζήσουν εὐτυχισμένοι. Νόμος, ποὺ δὲν εἶνε χαραγμένος σὲ μαρμάρινες πλάκες καὶ γραμμένος στὰ χαρτιὰ καὶ στὶς ἐπίσημες ἐφημερίδες τοῦ κράτους. Νόμος, τὸν ὁποῖο φύτευσε ὁ Θεός, ποὺ ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν» αὐτοῦ (Γέν. 1, 26). Καὶ ὁ νόμος αὐτὸς ὁ ἔμφυτος εἶνε ὁ νόμος τῆς ἀγάπης.

ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ, ἀγαπητοί, κατὰ καὶ τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρχε μιὰ πόλις, ποὺ ὀνομαζόταν Ναΐν. Ἡ πόλις αὐτὴ δὲν ἦταν πολὺ μακριὰ ἀπ’ τὴ Ναζαρέτ, ὅπου ὁ Χριστὸς ἔμεινε τὰ περισσότερα χρόνια. Ἡ Ναΐν ἦταν χτισμένη στοὺς πρόποδες τοῦ ὄρους Ἀερμῶν. Πρὸς ἀνατολὰς ἁπλωνόταν μιὰ ἀπ’ τίς πιὸ εὔφορες πεδιάδες τῆς ἁγίας γῆς. Ὁ καθαρὸς ἀέρας ποὺ φυσοῦσε ἀπ’ τίς κορφὲς τοῦ βουνοῦ, τὰ ἄφθονα νερά, τὰ περιβόλια ποὺ ἦταν γεμᾶτα ἀπὸ ὀπωροφόρα δέντρα, τὰ κοπάδια ποὺ βοσκοῦσαν στὰ λιβάδια, τὰ πουλιὰ ποὺ κελαηδούσαν, ὅλα αὐτὰ ἔδιναν μιὰ ἐξαιρετικὴ ὀμορφιὰ σ’ ὅλη την περιοχῆς καί ἡ πόλις ὀνομαζόταν Ναΐν, ποὺ στὴν ἑβραϊκὴ γλῶσσα σημαίνει κάλλος, ὀμορφιά. Ναΐν, λοιπόν, ὡραία πόλις. Οἱ κάτοικοί της εὐτυχισμένοι.

Η ΕΠΟΧΗ ΑΥΤΗ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἐποχὴ τῆς σπορᾶς. Τὸ καλοκαίρι πέρασε. Ἔφθασε τὸ φθινόπωρο. Ὁ καιρὸς ψύχρανε. Ὁ οὐρανὸς βρέχει καὶ ἄφθονο νερὸ ποτίζει τὴ γῆ. Τὰ χώματα, ποὺ ἦταν ξερά ἀπ’ τὸν καυτερὸ ἥλιο τοῦ καλοκαιριοῦ, τώρα μαλακώνουν. Οἱ γεωργοὶ πηγαίνουν στὰ χωράφια. Ἀρχίζει ἡ δουλειά.

ΓΝΩΣΤΗ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ παραβολή, ποὺ ἀκούσαμε στὸ Εὐαγγέλιο τῆς Ἡ σημερινῆς Κυριακης. Εἶνε ἡ παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου. Στὴν παραβολὴ αὐτὴ δυὸ κυρίως πρόσωπα ζωγραφίζονται. Τὸ ἕνα εἶνε ὁ πλούσιος, τὸ ἄλλο εἶνε ὁ φτωχός. Πῶς ζοῦσε ὁ ἕνας καὶ πῶς ζοῦσε ὁ ἄλλος σ’ αὐτὸν ἐδῶ τὸν κόσμο μας περιγράφει ἡ παραβολή. Ἐπειδὴ ὅμως ἡ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων δὲν τελειώνει σ’ αὐτὸν ἐδῶ τὸν κόσμο, ἀλλὰ συνεχίζεται σ’ ἕναν ἄλλο κόσμο, γι’ αὐτὸ ἡ παραβολή μας περιγράφει καὶ πῶς ζὴ στὸν ἄλλο ἐκεῖνο κόσμο καὶ πλούσιος καὶ πῶς ζὴ καὶ Λάζαρος.