ΗTAN, ἀγα­πη­τοί μου, ἕνας ἄρρω­στος. Δὲν ἦταν ἐξ ἀρχῆς ἄρρω­στος. Ὑγι­ὴς ἦταν ἄλλο­τε. Γερὸ παλ­λη­κά­ρι. Πήγαι­νε ὅπου ἤθε­λε. Ἔτρε­χε σὰν ζαρ­κά­δι. Ἀνέ­βαι­νε καὶ κατέ­βαι­νε τὰ βου­να. Ἔπια­νε τὴν ἀξί­νη καὶ τ’ ἀλέ­τρι καὶ δού­λευε τὴ γῆ. Ἔκα­νε τίς πιὸ βαρειὲς δου­λειές. Σήκω­νε βάρη. Ἀλλὰ κάπο­τε κάτι ἔνιω­σε στὸ κορ­μί του. Ἕνας πόνος τὸν ἔπια­σε. Μού­δια­σε το ἕνα χέρι. Σὲ λίγο καὶ τὸ ἄλλο χέρι. Μού­δια­σαν καὶ τὰ πόδια, καὶ ὅλο τὸ κορ­μί. Ἔπε­σε στὸ κρε­βά­τι. Στὴν ἀρχὴ δὲν ἔδω­σε καὶ τόση σημα­σία. Θὰ περά­σῃ, εἶπε. Ἀλλὰ δὲν πέρα­σαν πολ­λὲς μέρες καὶ ὅλο τὸ κορ­μί του ἔγι­νε παρά­λυ­το. Οὔτε χέρια οὔτε πόδια μπο­ροῦ­σε νὰ κου­νή­σῃ. Φώνα­ξε για­τρούς, πῆρε φάρ­μα­κα, ἔκα­νε λου­τρὰ καὶ ὅ,τι ἄλλο τοῦ εἶπαν οἱ για­τροί, ἀλλὰ τίπο­τε δὲν μπό­ρε­σε νὰ τὸν θερα­πεύ­σῃ. Τὸ κορ­μί του ἔγι­νε μολύ­βι. Ἀκί­νη­τος πάνω στὸ κρε­βά­τι.

Ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ἀγα­πη­τοί, ἡ Ἐκκλη­σία σήμε­ρα, τρί­τη Κυρια­κὴ τῶν Νηστειῶν, ὑψώ­νει μπρο­στά μας τὴ σημαία της. Σημαία δὲ τῆς Ἐκκλη­σί­ας εἶνε ὁ σταυ­ρός. Σημαία, ποὺ κυμα­τί­ζει αἰῶ­νες τώρα καὶ δίνει θάρ­ρος καὶ ἀνδρεία σ’ αὐτοὺς ποὺ πιστεύ­ουν καὶ ἀγω­νί­ζον­ται γιὰ ὅσα κήρυ­ξε καὶ γιὰ ὅσα μαρ­τύ­ρη­σε ὁ Χρι­στός. Σημαία, ποὺ κανεὶς δὲν μπο­ρεῖ νὰ τὴν κατε­βά­σῃ ἀπὸ τὸ οὐρά­νιο ὕψος της. Σημαία, ποὺ νικᾷ κάθε ἐχθρὸ καὶ θριαμ­βεύ­ει. Σημαία, ποὺ μιὰ μέρα, σύμ­φω­να μὲ τίς προ­φη­τεῖ­ες, θὰ νική­σῃ ὅλα τὰ στρα­τεύ­μα­τα τοῦ ἀντι­χρί­στου, θὰ κυριαρ­χή­σῃ σ’ ὅλους τοὺς λαούς καὶ τὰ ἔθνη, καὶ θὰ γίνῃ παγ­κό­σμιος σημαία τῆς ἀνθρω­πό­τη­τος, ποὺ μόνο κάτω ἀπὸ τὴ δική της σκιὰ θὰ βρὴ ὁ κόσμος τὴν εἰρή­νη καὶ τὴν εὐτυ­χία.

ΗTAN, ἀγα­πη­τοί, ἕνας πατέ­ρας. Πατέ­ρας δυστυ­χι­σμέ­νος. Τὸ παι­δί του ἔπα­σχε. Ἀπὸ τί; Ἀπὸ ἀρρώ­στια; Μακά­ρι νὰ εἶχε κάποια ἀρρώ­στια. Καὶ ἡ πιὸ φοβε­ρὴ ἀρρώ­στια μικρὴ εἶνε μπρο­στὰ στὸ κακὸ ποὺ εἶχε βρεῖ τὸ παι­δί. Τὸ παι­δὶ ἦταν δαι­μο­νι­σμέ­νο. Ναί, δαι­μο­νι­σμέ­νο. Δαί­μο­νας εἶχε κυριεύ­σει τὸ παι­δὶ καὶ τὸ βασά­νι­ζε. Δὲν ἄκου­γε. Δὲ μιλοῦ­σε. Κου­φὸ καὶ ἄλα­λο ἦταν. Κ’ ἐκεῖ ποὺ φαι­νό­ταν ἥσυ­χο, τὸ ἔπια­νε ξαφ­νι­κὰ κρί­σι. Φρι­κτὸ τότε θέα­μα παρου­σί­α­ζε. “Ἔπε­φτε κάτω, σπαρ­τα­ροῦ­σε σὰν τὸ ψάρι ποὺ βγά­ζει ὁ ψαρᾶς ἀπὸ τὴ θάλασ­σα, ἔβγα­ζε ἀφροὺς ἀπὸ τὸ στό­μα, ἔτρι­ζε τὰ δόν­τια, γινό­ταν σὰ νεκρό.

Ἀγα­πη­τοί, σήμε­ρα εἶνε ἡ Πέμ­πτη Κυρια­κὴ τῆς Μεγά­λης Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς. Μιὰ βδο­μά­δα μένει ἀκό­μη γιὰ νὰ φθά­σου­με στὴν πιὸ ἱερὴ καὶ συγ­κι­νη­τι­κὴ ἑβδο­μά­δα ὅλου τοῦ ἔτους, ποὺ ὀνο­μά­ζε­ται γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ Μεγά­λη Ἑβδο­μάς. Τὸ Εὐαγ­γέ­λιο τῆς σημε­ρι­νῆς Κυρια­κῆς μας προ­ε­τοι­μά­ζει ψυχι­κῶς. Μᾶς διη­γεῖ­ται, ὅτι ὁ Χρι­στὸς λίγες μέρες πρὶν ἀπὸ τὰ σεπτά του πάθῃ πῆρε τοὺς δώδε­κα μαθη­τές του ἰδιαι­τέ­ρως, πῆγε σ’ ἕνα ἐρη­μι­κὸ μέρος, κ’ ἐκεῖ, μακριὰ ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώ­πους, ἄρχι­σε νὰ τοὺς λέη ὅσα ἐπρό­κει­το νὰ πάθη.
Πολὺ συγ­κι­νη­τι­κὰ εἶνε τὰ λόγια τοῦ Χρι­στοῦ.

ΤΟ ΠΑΣΧΑ, ἀγα­πη­τοί, ἦταν καὶ ἐξα­κο­λου­θεῖ νὰ εἶνε ἡ πιὸ μεγά­λη γιορ­τὴ τῶν Ἑβραί­ων. Τὴ γιορ­τὴ αὐτὴ ὅλοι οἱ Ἑβραῖ­οι, καὶ μέχρι σήμε­ρα ἀκό­μη, τὴ γιορ­τά­ζουν μὲ μεγα­λο­πρέ­πεια. Eἶνε ἐθνι­κὴ καὶ θρη­σκευ­τι­κὴ γιορ­τή. Ἡ λέξι πάσχα σημαί­νει πέρα­σμα. Πέρα­σαν οἱ Ἑβραῖ­οι ἀπὸ τὴ σκλα­βιὰ στὴν ἐλευ­θε­ρία. Πέρα­σαν ἀπὸ τὴν ἐξο­ρία στὴ γλυ­κειὰ πατρί­δα. Γιορ­τά­ζον­τας τὴν ἁγία αὐτή ἡμέ­ρα οἱ Ἑβραῖ­οι, θυμοῦν­ται τὴν ἱστο­ρία τους, ὅτι δηλα­δὴ οἱ πρό­γο­νοί τους ἦταν τετρα­κό­σια περί­που χρό­νια κάτω ἀπὸ τοὺς βασι­λιᾶ­δες τῆς Αἰγύ­πτου, τοὺς Φαραώ, δού­λευαν σκλη­ρὰ στά χωρά­φια τῶν ἀφεν­τά­δων τους, ἔκα­ναν τίς πιὸ βαρειὲς δου­λειές, κου­βα­λοῦ­σαν λάσπη καὶ πέτρες καὶ ἔχτι­ζαν τίς περί­φη­μες πυρα­μί­δες, τὰ ὑψη­λὰ ἐκεῖ­να οἰκο­δο­μή­μα­τα, ποὺ μέχρι σήμε­ρα σώζον­ται στὴν Αἴγυ­πτο. Μὰ ἐπὶ τέλους ὁ Θεός τους λυπή­θη­κε.

ΚΑΝΕΙΣ, λέει τὸ σημε­ρι­νὸ Εὐαγ­γέ­λιο, κανεὶς δὲν ἀνέ­βη­κε στὸν οὐρα­νὸ παρὰ ἕνας μόνο, ὁ Χρι­στός, ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώ­που, ποὺ πάν­το­τε εἰνε στὸν οὐρα­νό..
Κανεὶς δὲν ἀνέ­βη­κε στὸν οὐρα­νό. Ἐνας ἄπι­στος, ποὺ ἀκού­ει σήμε­ρα τὰ λόγια αὐτά, θὰ γελά­σῃ καὶ θὰ μᾶς πῇ
‑Αὐτὰ μπο­ροῦ­σαν νὰ λέγων­ται στὰ περα­σμέ­να χρό­νια. Στὰ χρό­νια ποὺ ὁ ἄνθρω­πος ἔβλε­πε τὸν οὐρα­νὸ καὶ ποτέ του δὲν πίστευε ὅτι θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ φτά­σῃ στὰ ἄστρα.

AΣ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ, ἀγα­πη­τοί, ἂς προ­σέ­ξου­με τὴν ἀρχὴ τοῦ σημε­ρι­νοῦ Εὐαγ­γε­λί­ου. «Ὅστις θέλει ὀπί­σω μοῦ ἀκο­λου­θεῖν…».… Ἔτσι ἀρχί­ζει. Ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκο­λου­θή­σῃ… Ποιός εἶνε αὐτὸς ποὺ λέει τὰ λόγια αὐτά; Εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χρι­στός. Εἶνε αὐτὸς ποὺ δημιούρ­γη­σε ἐκ τοῦ μηδε­νὸς τὸν κόσμο. Εἶνε αὐτός, ποὺ ἔβα­λε νόμους σὲ ὅλη τὴ φύσι, καὶ ὅλα τὰ ὄντα, φυτά, δέν­τρα, που­λιά, ζῶα, ἥλιος, σελή­νη καὶ ἄστρα, ἀπὸ τὰ μικρό­τε­ρα μέχρι τὰ μεγα­λύ­τε­ρα, ὅλα ἐνερ­γοῦν σύμ­φω­να μὲ τοὺς φυσι­κοὺς νόμους, ὅλα ἀκο­λου­θοῦν πιστά τὸ δρο­μο­λό­γιο, ποὺ αὐτὸς καθώ­ρι­σε γιὰ τὸ καθέ­να. Ὅλα ὑπα­κοῦ­νε στὸ πρό­σταγ­μά του. Αὐτὸς ἐξου­σιά­ζει ὅλο τὸ φυσι­κὸ κόσμο. Αὐτὸς εἶνε ὁ ποι­η­τὴς τῶν ἁπάν­των, αὐτὸς ὀνο­μά­ζε­ται καὶ εἶνε ὁ Βασι­λεὺς τῶν βασι­λευόν­των καὶ Κύριος τῶν κυριευόν­των.

ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ὁ γραμ­μα­τέ­ας πρέ­πει νὰ φυλάη τὰ β ληξιαρ­χι­κὰ βιβλία. Στὰ βιβλία αὐτὰ γρά­φον­ται τὰ ὀνό­μα­τα ὅλων τῶν κατοί­κων τῆς κοι­νό­τη­τος μὲ ὅλα τὰ στοι­χεῖα τους. Στὰ βιβλία αὐτά, ὅπως καὶ στὰ βιβλία τῆς ἐνο­ρί­ας, ποὺ τηρεῖ ὁ ἐφη­μέ­ριος, σημειώ­νε­ται πότε γεν­νιέ­ται ὁ καθέ­νας, πότε βαπτί­ζε­ται, πότε παν­τρεύ­ε­ται καὶ πότε πεθαί­νει. Τὰ βιβλία αὐτὰ εἶνε χρή­σι­μα καὶ ἀναγ­καῖα, για­τί ἀπὸ αὐτὰ ἐξα­κρι­βώ­νε­ται ἂν ἕνα παι­δὶ εἶνε γνή­σιο παι­δὶ τῶν γονέ­ων του, ἂν δικαιοῦ­ται νὰ κλη­ρο­νο­μή­σῃ τοὺς γονεῖς τοῦ κ.λ.π.. Ὁ γραμ­μα­τέ­ας, ποὺ δὲν τηρεῖ καθα­ρὰ τὰ ληξιαρ­χι­κὰ βιβλία τῆς κοι­νό­τη­τος, τιμω­ρεῖ­ται.

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, αγα­πη­τοί, ὁ Χρι­στὸς ἀπ’ τὴν ὥρα ποὺ γεν­νή­θη­κε μέχρι τὴν ὥρα ποὺ πάνω στὸ σταυ­ρὸ εἶπε τὸ «Τετέ­λε­σται» (Ἰωάν. 19, 30), δὲν βρῆ­κε στὴν ἁμαρ­τω­λὴ αὐτὴ γῆ ἡσυ­χία καὶ ἀνά­παυ­σι.
Μέσα σ’ ἕναν ἀκά­θαρ­το σταῦ­λο γεν­νή­θη­κε. Ἦταν ὁ Χρι­στὸς ἀκό­μη βρέ­φος, ὅταν ὁ βασι­λιᾶς Ἡρώ­δης τρό­χι­σε τὰ μαχαί­ρια του γιὰ νὰ τὸν σκο­τώ­σῃ, για­τί φοβό­ταν ὅτι τὸ βρέ­φος αὐτὸ ὅταν θὰ μεγά­λω­νε θὰ τὸν γκρέ­μι­ζε ἀπ’ τὸ θρό­νο. Δὲν σκε­πτό­ταν ὁ ἄθλιος ὅτι, μέχρι νὰ μεγα­λώ­σῃ τὸ θεῖο Βρέ­φος, αὐτὸς σὰν γέρος ποὺ ἦταν θὰ εἶχε πιὰ πεθά­νει. Δὲν σκε­πτό­ταν ὁ ἄθλιος ὅτι, ἂν ἤταν ἀπ’ τὸ Θεὸ γραμ­μέ­νο τὸ θεῖο Βρέ­φος νὰ γίνῃ βασι­λιᾶς ὅλου τοῦ κόσμου, αὐτὸς τί θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ κάνῃ;

Ὁ ΙΟΡΔΑΝΗΣ, ἀγα­πη­τοί μου, εἶνε ἕνας ποτα­μός. Ποτα­μός, ποὺ βρί­σκε­ται στὴν Παλαι­στί­νη. Ὅσοι πῆγαν στοὺς Ἁγί­ους τόπους γιὰ προ­σκύ­νη­μα, τὸν ἔχουν ἐπι­σκε­φθῇ. Ὁ Ἰορ­δά­νης ἔχει πηγές. Ἀρχί­ζει ἀπὸ τὰ ψηλὰ βου­νά, ἀπό το Λίβα­νο καὶ τὸ Ἀερ­μῶν, δια­σχί­ζει τὴν Παλαι­στί­νη, περ­νᾷ ἀπὸ διά­φο­ρα μέρη, καὶ τέλος τὰ νερά του πέφτουν σὲ μιὰ μεγά­λη λίμνη, ποὺ λέγε­ται Νεκρὰ Θάλασ­σα. Ἔτσι ὀνο­μά­ζε­ται, για­τί μέσα στὴ λίμνη αὐτὴ ψάρια δὲν μπο­ροῦν νὰ ζήσουν. Που­λιά, ποὺ πετᾶ­νε πάνω ἀπὸ τὴ λίμνη, πέφτουν νεκρά. Τὰ νερὰ τῆς εἶνε πικρά. Ἡ λίμνη στὸ βάθος εἶνε γεμά­τη πίσ­σα. Σκο­τει­νὴ καὶ φοβε­ρὴ λίμνη.

ΕIXA δια­βά­σει, ἀγα­πη­τοί μου, ὅτι κάποιος πῆρε ἕνα παι­δὶ καὶ τό ‘κλει­σε σὲ μιὰ σπη­λιά. Δὲν τὸ ἄφη­σε νὰ πεθά­νῃ. Φρόν­τι­ζε γιὰ τὸ παι­δὶ ποὺ τὸ περιό­ρι­σε στὸ σκο­τει­νὸ ἐκεῖ­νο μέρος τῆς γῆς. Εἶχε κάποιο σκο­πὸ ποὺ τὸ ἔκα­νε αὐτό. Τὸ παι­δί μέσ’ στὴ σπη­λιὰ δὲν ἔβλε­πε τίπο­τε. Ζοῦ­σε στὸ σκο­τά­δι. Μέρα καὶ νύχτα ἐκεῖ ἦταν τὸ ἴδιο. Εἶχε πιὰ συνη­θί­σει στὸ σκο­τά­δι. Ἀλλ’ ὅταν τὸ παι­δὶ κάπως μεγά­λω­σε καὶ ἦταν σὲ θέση νὰ παρα­τη­ρῇ καὶ νὰ κρί­νῃ, ἦρθε ἐκεῖ­νος ποὺ τὸ ἔφε­ρε καὶ τὸ πῆρε. Τὸ ἔβγα­λε ἀπὸ τὴ σπη­λιά. Τὴ στιγ­μὴ ἐκεί­νη ἡ αὐγὴ γλυ­κο­χά­ρα­ζε. Ὁ ἥλιος σιγά,σιγᾷ — σιγά,σιγᾷ ἔβγαι­νε καὶ σκορ­ποῦ­σε τὸ γλυ­κό του φῶς στὴ γῆ. Τὸ παι­δὶ πρώ­τη φορὰ ἔβλε­πε τὸν ἥλιο. Βλέ­πον­τάς τον στά­θη­κε καὶ θαύ­μα­ζε. Ἡ πρώ­τη ἐρώ­τη­ση τοῦ παι­διοῦ ἦταν: «Ποιός ἔκα­νε τὸν ἥλιο;». «Ὁ Θεός, παι­δί μου», τοῦ ἀπάν­τη­σαν, «ὁ Θεὸς ἔκα­νε τὸν ἥλιο, ὅπως καὶ ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ βλέ­πεις». «Δόξα σοί, ὁ Θεὸς δόξα σοὶ τῷ δεί­ξαν­τι τὸ φῶς», εἶπε ὁ μικρός.