Ὁ ἀγαπῶν τολμᾷ

«Εἰς τὸ μνῆμά σε ἐπεζήτησεν ἐλθοῦσα τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων Μαρία ἡ Μαγδαληνή· μὴ εὑροῦσα δὲ ὠλοφύρετο κλαυθμῷ βοῶσα· Οἴμοι, Σωτήρ μου, πῶς ἐκλάπης, πάντων Βασιλεῦ;…»

(Παρακλητική, αἶνος γ΄ ἤχου).

Νοερῶς, ἀγαπητοί μου, βρισκόμαστε στὸ Γολγοθᾶ. Εἶνε ἡ ὥρα 3 μετὰ μεσημβρίαν τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς. Ὁ Ἐσταυρωμένος, ἀφοῦ ἤπιε ὣς τὴν τελευταία σταγόνα τὸ πικρὸ ποτήρι, ποὺ πικρότερο ἄνθρωπος δὲν ἤπιε, ἔγειρε τὴν κεφαλὴ καὶ παρέδωσε τὸ πνεῦμα στὸν οὐράνιο Πατέρα. Στιγμὴ συγκλονιστική. Καὶ ἐνῷ ἡ ψυχή του κατεβαίνει στὸν ᾅδη, γιὰ νὰ κηρύξῃ καὶ στὰ ἐκεῖ πνεύματα τὸ ἄγγελμα τῆς λυτρώσεως, στὸ σῶμα του, σὲ ὁλόκληρο τὸ σῶμα, ἁπλώνεται ἡ ὠχρότης τοῦ θανάτου. Τὰ χέρια ἐκεῖνα, ποὺ ὅπου ἄγγιζαν ἔκαναν καὶ τὶς πέτρες νὰ τινάζουν ῥόδα (τυφλοὺς νὰ βλέπουν, κωφοὺς ν᾿ ἀκούουν, λεπροὺς νὰ καθαρίζωνται, νεκροὺς ν᾿ ἀνασταίνωνται), μένουν ἀσάλευτα. Τὰ πόδια ἐκεῖνα, ποὺ ἔτρεχαν κάτω ἀπὸ τὶς καυστικὲς ἀκτῖνες νὰ φέρουν τὸν Ἰησοῦ καὶ στὰ πιὸ ἀπόμακρα σημεῖα τῆς Ἁγίας Γῆς γιὰ νὰ κηρύξῃ τὴν ἀλήθεια, εἶνε τώρα ἀκίνητα, μαρμαρωμένα. Τὸ στόμα ἐκεῖνο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο βγῆκαν ἀστείρευτοι ποταμοὶ θείας διδασκαλίας, σιγᾷ. Τὰ μάτια ἐκεῖνα, μὲ τὰ ὁποῖα κοίταξε τὸν Πέτρο καὶ τὸν ἔκανε νὰ συναισθανθῇ τὴν πτῶσι του καὶ ν᾿ ἀναλυθῇ σὲ δάκρυα, σβήνουν. Καὶ ἡ καρδία ἐκείνη, ποὺ ἔκλεινε μέσα της ἕναν ὠκεανὸ ἀγάπης, παύει νὰ πάλλῃ. Ὁ Ἰησοῦς νεκρός. Οὐρανὲ καὶ γῆ, βυθισθῆτε στὸ πένθος!

Σύμφωνα μὲ τὸ νόμο τῆς Ῥώμης, ὅσοι καταδικάζονταν στὸν σταυρικὸ θάνατο δὲν ἐπιτρεπόταν νὰ ταφοῦν· κανείς δὲν μποροῦσε νὰ τοὺς πλησιάσῃ, τὰ σώματά τους ἔμεναν νεκρὰ ἐπάνω στοὺς σταυρούς. Καὶ ἔβλεπε κανεὶς τότε θέαμα ἀπαίσιο· σκυλιὰ πεινασμένα καὶ ὄρνεα νὰ ὁρμοῦν, νὰ κομματιάζουν τὰ σώματα τῶν καταδίκων, καὶ τέλος ν᾿ ἀπομένουν μόνο οἱ σκελετοί. Ἔτσι διέταζε ὁ νόμος. Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ κατὰ τὰ ἰουδαϊκὰ ἔθιμα ἦταν ἁμαρτία νὰ παραμείνῃ κανεὶς ἄταφος, ἡ Ῥώμη ἐπέτρεπε τὴν ταφὴ τῶν Ἰουδαίων. Ἤδη ἐπάνω στὸ σταυρὸ μένει ἄψυχο τὸ ἄχραντο σῶμα τοῦ Κυρίου. Ποιά σπλαγχνικὰ χέρια θὰ τὸ κατεβάσουν γιὰ νὰ τὸ ἐνταφιάσουν;

* * *

Ἔρημοι καὶ γυμνοὶ οἱ βράχοι τοῦ Γολγοθᾶ. Ὅλοι ὅσοι ἀνέβηκαν ἐκεῖ γιὰ τὴ σταύρωσι ἔχουν τώρα ἐπιστρέψει στὴν πόλι. Καμμία ἄλλη φωνὴ δὲν ἀκούγεται παρὰ μόνο κάπου-κάπου σπαρακτικὲς κραυγὲς τῶν δύο λῃστῶν, ποὺ σταυρώθηκαν μαζὶ μὲ τὸν Ἰησοῦ, καὶ οἱ ἄγριοι κρωγμοὶ ἁρπακτικῶν ὀρνέων, ποὺ ἑτοιμάζονται νὰ ἐπιπέσουν στὶς σάρκες. Κανεὶς δὲν πλησιάζει στὸ Γολγοθᾶ γιὰ ν᾿ ἀποδώσῃ τὶς τελευταῖες τιμὲς σ᾿ ἐκεῖνον, ποὺ εὐεργέτησε ὅλους. Ποῦ εἶνε οἱ τυφλοί, ποὺ τοὺς χάρισε τὸ φῶς, νὰ ἔλθουν νὰ τοῦ κλείσουν τὰ μάτια; Ποῦ εἶνε οἱ λεπροί, ποὺ μὲ τὸ ἄγγιγμα τῶν δακτύλων του καθαρίσθηκαν, νὰ ἔλθουν νὰ τοῦ καθαρίσουν τὰ χέρια ἀπὸ τὸ αἷμα; Ποῦ εἶνε οἱ παράλυτοι, ποὺ ἀνώρθωσε, νὰ ἔλθουν νὰ τοῦ πλύνουν τὰ ματωμένα πόδια; Οἱ ὧρες περνοῦν καὶ κανεὶς δὲν φαίνεται. Οὔτε ὁ Πέτρος, ὁ πιὸ τολμηρός, ποὺ ἔλεγε «Καὶ τὴ ζωή μου θὰ θυσιάσω γιὰ σένα» (Ἰωάν. 13:37).

Ἀλλ᾿ εὐλογητὸς ὁ Θεός! Πρὸς τὸν Γολγοθᾶ ἀνεβαίνει μία συνοδεία ἀνθρώπων μὲ ἐπὶ κεφαλῆς ἕναν ἄνδρα, ποὺ τὸ ὄνομά του θὰ γίνῃ πασίγνωστο· εἶνε ὁ Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας. Ἦταν καὶ αὐτὸς βουλευτής, μέλος τοῦ μεγάλου συνεδρίου, ποὺ τὴ νύκτα τῆς Μεγάλης Πέμπτης συνῆλθε ἐκτάκτως καὶ κατεδίκασε τὸν Ἰησοῦ. Ἦταν πλούσιος, ἀπὸ μεγάλη οἰκογένεια καὶ μὲ σπουδαία ὑπόληψι καὶ τιμή· γι᾿ αὐτὸ ἔγινε καὶ μέλος τοῦ συνεδρίου. Αὐτὸς δὲν συμφώνησε μὲ τὴν ἀπόφασί τους, δὲν εἶχε ὅμως καὶ τὸ θάρρος νὰ ἐλέγξῃ τοὺς δολοφόνους ἐκείνους δικαστάς. Ἀλλ᾿ ὅταν ἔμαθε ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἐξέπνευσε, πῆρε τὴν ἀπόφασι ν᾿ ἀποδώσῃ αὐτὸς τὶς τιμὲς στὸ μεγάλο Νεκρό. Δὲν χάνει χρόνο. Ἀνεβαίνει στὸ πραιτώριο, παρουσιάζεται στὸν Πιλᾶτο καὶ ζητάει τὸ σῶμα. Παίρνει τὴν ἄδεια, ἀγοράζει σινδόνα καθαρὴ καὶ ἀρώματα, καὶ μαζὶ μὲ τὸ Νικόδημο τρέχουν στὸ Γολγοθᾶ. Ἐκεῖ ἀποκαθηλώνει καὶ κάπου κοντὰ ἐνταφιάζει τὸ ἅγιο σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Ὕστερα ἀπὸ λίγο ὁ ἥλιος ἔρριχνε τὶς τελευταῖες του ἀκτῖνες στὸ λόφο. Ἔτσι, χάρις στὸν Ἰωσὴφ καὶ τὸ Νικόδημο, ἐτάφη ὁ Χριστός.

Οἱ μαθηταὶ εἶχαν κρυφτῆ ἀπὸ τὸ φόβο. Ἀλλὰ κάπου, σὲ μία γωνιά, κάποιοι ἄλλοι ἀγρυπνοῦν. Εἶνε μαθήτριες τοῦ Κυρίου. Αὐτές, ἀπὸ τὴ μεγάλη ἀγάπη ποὺ εἶχαν στὸν Κύριο, ἀψηφοῦν κάθε κίνδυνο καὶ φόβο, καὶ ἀποφασίζουν νὰ πᾶνε στὸ μνῆμα τοῦ Ἰησοῦ γιὰ νὰ μυρώσουν τὸ σῶμα του. Ποιές εἶνε αὐτές;

Εἶνε οἱ μυροφόρες γυναῖκες, τὶς ὁποῖες τιμᾷ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας. Αὐτές, προτοῦ ἀνατείλῃ ὁ ἥλιος τῆς Κυριακῆς, καὶ ἀφοῦ εἶχαν ἀγοράσει ἀρώματα, ξεκίνησαν γιὰ τὸ μνῆμα. Ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ πλησιάζει στὴν εἴσοδο τοῦ κενοῦ μνημείου καὶ κλαίει – συγκινητικὸ θέαμα. Ἀλλ’ ἡ θλιμμένη ψυχή της πρόκειται τώρα νὰ δοκιμάσῃ μεγάλη χαρά. Γιὰ μία στιγμὴ ῥίχνει ἕνα βλέμμα μέσα στὸ μνημεῖο καὶ βλέπει δύο ἀγγέλους μὲ λευκὰ ἐνδύματα. Αὐτοὶ τὴ ῥωτοῦν· –«Γύναι, τί κλαίεις;». Πνιγμένη στὰ δάκρυα ἀπαντᾷ· –Κλαίω, διότι «ᾖραν τὸν Κύριόν μου (τοῦ τάφου), καὶ οὐκ οἶδα ποῦ ἔθηκαν αὐτόν». Καθὼς γυρίζει, βλέπει τὸν Ἰησοῦ νὰ στέκεται πίσω της, χωρὶς ὅμως νὰ τὸν ἀναγνωρίσῃ. Ἀκούει καὶ ἀπὸ τὸ στόμα του τὰ ἴδια λόγια· –«Γύναι, τί κλαίεις; τίνα ζητεῖς;». Ἡ Μαρία νομίζει ὅτι εἶνε ὁ κηπουρός, καὶ τὸν παρακαλεῖ νὰ τῆς πῇ, ποῦ ἀπέθεσε τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου γιὰ νὰ τὸ πάρῃ (νομίζει ὅτι, ἐὰν τῆς τὸ δώσῃ, μπορεῖ νὰ τὸ σηκώσῃ μόνη της· ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Κύριο δὲν βλέπει καμμία δυσκολία). Ἀντὶ ἀπαντήσεως ἀπὸ τὰ θεϊκὰ χείλη ἀκούγεται μία γνώριμη λέξι· –«Μαρία». Τότε καταλαβαίνει, ὅτι εἶνε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τὸν ὁποῖο ζητοῦσε, ἀναστημένος. Ἀμέσως πέφτει στὰ γόνατα θέλοντας νὰ καταφιλήσῃ τὰ ἄχραντα πόδια του, ἀλλ’ ὁ Κύριος τῆς λέγει· –«Μή μου ἅπτου», μὴ μ᾿ ἀγγίζεις, ἀλλὰ πήγαινε ν᾿ ἀναγγείλῃς τὴν ἀνάστασι στοὺς μαθητάς μου. Ἔρχεται τότε ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἀναγγέλλει στοὺς μαθητάς, ὅτι εἶδε τὸν Κύριο (Ἰωάν. 20,13-18).

* * *

Ἂς μιμηθοῦμε, ἀδελφοί μου, καὶ ἐμεῖς τοὺς ἁγίους αὐτοὺς ἄνδρες καὶ γυναῖκες τόσο στὴν ἀγάπη πρὸς τὸ Χριστὸ ὅσο καὶ στὴν τόλμη καὶ τὸ θάρρος τους. Γιὰ νὰ ἰδοῦμε ἐὰν ἔχωμε τὶς ἀρετὲς αὐτές, ἂς ἐξετάσωμε τὸν ἑαυτό μας σὲ μερικὲς κρίσιμες ὧρες.

Ἔχεις π.χ. ταξίδι. Προτοῦ ν᾿ ἀναχωρήσῃς κάνεις τὸ σταυρό σου, ἢ μήπως ἐντρέπεσαι τοὺς ἄλλους; Καὶ ὅταν περνᾷς ἔξω ἀπὸ ἐκκλησία, ἔχεις τὴν τόλμη νὰ σηκώσῃς τὸ χέρι σου νὰ κάνῃς τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, ἢ μήπως διστάζεις φοβούμενος τὰ σχόλια τοῦ κόσμου; Ἐὰν τὸ χέρι σου μένῃ ἀκίνητο, δὲν ἀγαπᾷς τὸν Κύριο.

Στὸν κύκλο ποὺ ζῇς καὶ ἐργάζεσαι, κάποια στιγμὴ ἀκούγεται μία βλασφημία. Στὸ φρικτὸ ἐκεῖνο ἄκουσμα ἐσὺ τί κάνεις; Διαμαρτύρεσαι γιὰ τὴν προσβολή, ἢ μήπως σιωπᾷς καὶ ἀνέχεσαι τὴν ἀσέβεια; Ἂν ὕβριζαν τὸν πατέρα ἢ τὴ μητέρα σου, δὲν θὰ τὸ ἀνεχόσουν· διότι τοὺς ἀγαπᾷς καὶ δὲν δέχεσαι νὰ τοὺς προσβάλλουν. Ἀλλ’ οἱ γονεῖς μας, ὅσο καλοὶ καὶ ἀξιοσέβαστοι καὶ ἂν εἶνε, εἶνε ἄνθρωποι ἁμαρτωλοί. Καὶ ἂν τοὺς ἀγαποῦμε καὶ τοὺς ὑπερασπιζώμεθα μία φορά, ἄπειρες φορὲς περισσότερο πρέπει νὰ ὑπερασπιζώμεθα τὰ θεῖα πρόσωπα καὶ τὰ ἱερὰ πράγματα, ὅταν προσβάλλωνται. Διαφορετικά, μὲ τὰ λόγια μόνο λέμε, ὅτι ἀγαποῦμε τὸ Χριστό, ἐνῷ μὲ τὰ ἔργα τὸν ἀρνούμεθα.

Βρίσκεσαι κάποτε σὲ κύκλο μορφωμένων. Ἀλλ’ ἐκεῖ λέγονται λόγια, ποὺ ἀποτελοῦν ἐμπαιγμὸ τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ. Ἐσὺ πῶς δέχεσαι τὶς ἐκδηλώσεις αὐτές; Ἀνοίγεις τὸ στόμα σου καὶ ὑπερασπίζεσαι τὴν πίστι σου, ἀποστομώνεις τοὺς ἰταμοὺς καὶ ἀσεβεῖς ἐμπαῖκτες; ἢ μήπως δειλιάζεις καὶ ἀφήνεις τὴν ἁγία μας πίστι νὰ διασύρεται ἀπὸ τοὺς δῆθεν μορφωμένους; Ἂν ἀγαπᾷς τὸν Κύριό σου, μὴ διστάσῃς νὰ συγκρουσθῇς μὲ τοὺς θεωρουμένους ἐπιστήμονες.

Νά, ἀγαπητοί μου, ποῦ πρέπει νὰ μοιάσωμε στὸν Ἰωσήφ, στὸ Νικόδημο καὶ στὶς μυροφόρες. Νὰ τοὺς μοιάσωμε στὴν ἀγάπη πρὸς τὸ Χριστό, στὴν τόλμη καὶ στὴν αὐτοθυσία. Εἴθε, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Κυρίου καὶ τὴν πνευματικὴ καλλιέργεια, νὰ βγοῦν καὶ μέσα ἀπὸ τὴ γενεά μας νέοι Ἰωσήφ, Νικόδημοι καὶ μυροφόρες, ποὺ θ᾿ ἀγαπήσουν τὸν Κύριο ὅπως ἐκεῖνοι. Ὁ ἀγαπῶν τολμᾷ καὶ «ὁ τολμῶν νικᾷ».