Πρόσφατα, στὸ νησὶ τῆς Σαντορίνης, μετὰ τὸ αἰφνιδιαστικὸ ξέσπασμα τῆς συνεχοῦς σεισμικῆς δραστηριότητος, ἱερεῖς τοῦ νησιοῦ καὶ οἱ πιστοὶ ἔκαναν λιτανεία, παρακαλώντας τὸ Θεὸ νὰ καταπαύσῃ τοὺς σεισμούς. Μὲ τὸ ἄκουσμα τῆς εἰδήσεως, ἔσπευσαν καὶ πάλι οἱ ὀρθολογισταὶ νὰ περιγελάσουν τὴν πρᾶξι αὐτὴν ὡς … μεσαιωνική, σκοταδιστική, ἀντεπιστημονικὴ καὶ ἄλλα ἠχηρὰ παρόμοια. «Οἱ σεισμοί», μᾶς εἶπαν μὲ ὕφος χιλίων καρδιναλίων, «ἀποτελοῦν φυσικὰ φαινόμενα, τὰ ὁποῖα ἔχουν ἐξηγηθῆ ἀπὸ τὶς φυσικὲς ἐπιστῆμες. Δὲν προκαλοῦνται ἀπὸ τὸ Θεό, ἀλλὰ ἀπὸ διάφορες γεωλογικὲς ἀναστατώσεις, ποὺ συμβαίνουν στὸ ἐσωτερικὸ τῆς γῆς, ἐξ αἰτίας τῆς μετακινήσεως τῶν λιθοσφαιρικῶν πλακῶν κ.λπ. κ.λπ.»… Τί ἔχουμε, λοιπόν, νὰ ἀπαντήσωμε σ΄ αὐτὴν τὴν αἰτίασι;
Οὐδεὶς ἀμφισβητεῖ τὴν ἐπιστημονικὴ ἐξήγησι αὐτῶν τῶν φυσικῶν φαινομένων. Ὡστόσο, σύμφωνα μὲ τὴ χριστιανικὴ κοσμοαντίληψι, ἡ φύσι εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς τὴ δημιούργησε καὶ Αὐτὸς ἔθεσε τοὺς νόμους καὶ τοὺς τρόπους λειτουργίας της. Ἂν ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ σπουργίτια μεριμνᾷ ὁ Θεός, (Λουκ. 12:6-7), πολὺ περισσότερο εἶναι ἀδύνατον τέτοιου εἴδους συνταρακτικὰ γεγονότα νὰ βρίσκωνται ἔξω ἀπὸ τὴ γνῶσι καὶ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἑπομένως, ὁτιδήποτε συμβαίνει στὸν κόσμο, τὸ ὁποῖο βρίσκεται σὲ ἄμεση συνάρτησι μὲ τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, συμβαίνει εἴτε μὲ τὴ θέλησι τοῦ Θεοῦ εἴτε μὲ τὴν παραχώρησι τοῦ Θεοῦ. Σὲ κάθε περίπτωσι τὸ φυσικὸ κακὸ ἀποτελεῖ ἀπόρροια τοῦ ἠθικοῦ κακοῦ, ποὺ ὑπάρχει στὸν κόσμο. Σύμφωνα μὲ τὸν ἀπόστολο Παῦλο, ἡ φύσι συστενάζει καὶ συνωδίνει μέχρι σήμερα μαζὶ μὲ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ἐξέπεσε στὴν ἁμαρτία καὶ τὴν παρακοή (Ρωμ. 8:22).
Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη εἴχαμε πολὺ χαρακτηριστικὲς περιπτώσεις φυσικῶν καταστροφῶν, ποὺ γίνονταν μάλιστα ὄχι μὲ τὴν ἀνοχὴ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ μὲ τὴ θέλησί Του, ὅπως ἡ καταστροφὴ ἑνὸς ἀρχαίου πονηροῦ κόσμου ἀπὸ τὸ νερό, δηλαδὴ ὁ κατακλυσμὸς τοῦ Νῶε, καὶ ἡ καταστροφὴ τῶν ἁμαρτωλῶν πόλεων Σοδόμων καὶ Γομόρρων ἀπὸ τὸ θειάφι καὶ τὴ φωτιά.
Ὁ Ψαλμῳδὸς Δαβὶδ στὸν 103ο ψαλμό του χρησιμοποιεῖ μία ὡραία ποιητικὴ ἔκφρασι, λέγοντας: «Ὁ ἐπιβλέπων ἐπὶ τὴν γῆν καὶ ποιῶν αὐτὴν τρέμειν, ὁ ἁπτόμενος τῶν ὀρέων καὶ καπνίζονται». Φυσικὰ ἡ εἰκόνα αὐτὴ εἶναι ἀνθρωποπαθής, ὡστόσο τὸ νόημά της ἐκφράζει τὴ θεολογικὴ πίστι, ὅτι ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ἀμέτοχος τῶν φυσικῶν καταστροφῶν, ποὺ συμβαίνουν στὸν κόσμο, ἀφοῦ ὅλα, σὲ τελικὴ ἀνάλυσι, ἐξαρτῶνται ἀπ’ Αὐτόν, καὶ τίποτε δὲν συμβαίνει δίχως Αὐτόν.
Ἀλλὰ καὶ στὴν Καινὴ Διαθήκη ὁ Χριστὸς παρουσιάζεται νὰ δίνῃ ἐντολὴ στὸ σφοδρὸ ἄνεμο, ποὺ ἔπνεε στὴ θάλασσα καὶ κόντευε νὰ βυθίσῃ τὸ πλοιάριο τῶν μαθητῶν στὰ νερά, νὰ σωπάσῃ (Ματθ. 8:23-27). Τί ἄλλο ἔχουμε καὶ πάλι ἐδῶ, παρὰ παρέμβασι τοῦ Κυρίου στὴ λειτουργία τῶν φυσικῶν φαινομένων, ὅπως ἦταν ἐκεῖνος ὁ θυελλώδης ἄνεμος; Ἐὰν λοιπὸν ὁ Κύριος ἔδωσε ἐντολὴ στοὺς ἀνέμους νὰ σταματήσουν, γιατί δὲν μπορεῖ νὰ δώσῃ ἐντολὴ καὶ στοὺς σεισμοὺς νὰ καταπαύσουν;
Ἑπομένως πολὺ καλὰ πράττει ἡ Ἐκκλησία μας καὶ παρακαλεῖ τὸν Κύριό μας νὰ στρέψῃ τὸ στοργικὸ Του βλέμμα στὴ γῆ, γιὰ νὰ σταματήσῃ τὴ σεισμικὴ δραστηριότητα, ἔστω καὶ γιὰ χάρι τῶν ὀλίγων δικαίων, ποὺ κατοικοῦν στὸ νησί. Μαζὶ δὲ μὲ τὶς προσευχὲς τοῦ κλήρου καὶ τοῦ πιστοῦ λαοῦ τῆς Θήρας, ἂς ἑνωθοῦν καὶ οἱ δικές μας παρακλήσεις, ὥστε ὁ οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων Θεὸς νὰ ἀπαλλάξῃ γιὰ μίαν ἀκόμη φορὰ τὸ νησὶ τῆς Σαντορίνης, ἀλλὰ καὶ τὴν Πατρίδα μας ὁλόκληρη ἀπὸ τὴ δίκαιη ἀπειλή Του.
Ἀνδρέας Κεφαλληνιάδης
Δάσκαλος Γ΄ Ἀρσακείου – Τοσιτσείου Δημοτικοῦ Σχολείου Ἐκάλης
Greek