ΟΙ ΔΥΟ ΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ

π. Δημη­τρί­ου Μπό­κου

Ὅταν ἠχή­σει τὸ οὐρά­νιο κέλευ­σμα, ἡ φωνὴ τοῦ ἀρχαγ­γέ­λου καὶ ἡ ἐσχά­τη σάλ­πιγ­γα τοῦ Θεοῦ, κατὰ τὴν ἡμέ­ρα Κυρί­ου τὴν μεγά­λη καὶ ἐπι­φα­νῆ (Ἰωὴλ 2, 11), συγ­κλο­νι­στι­κὰ γεγο­νό­τα θὰ λάβουν χώρα «ἐν ἀτό­μῳ, ἐν ριπῇ ὀφθαλ­μοῦ». Θὰ συνα­χθοῦν ἐνώ­πιον τοῦ Χρι­στοῦ ὅλα τὰ ἔθνη. «Πάν­τες παρα­στη­σό­με­θα τῷ βήμα­τι τοῦ Χρι­στοῦ» (Ρωμ. 14, 10). Ὅλοι οἱ ἄνθρω­ποι ποὺ ἔζη­σαν καὶ θὰ ζήσουν ἐπὶ τῆς γῆς. Ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ μέχρι τὸν τελευ­ταῖο ἄνθρω­πο τῆς ἐσχά­της γενε­ᾶς. Καὶ θὰ κρι­θοῦν οἱ πάν­τες ἀπὸ τὸν κρι­τὴ τοῦ κόσμου, τὸν Χρι­στὸ (Κυρια­κὴ τῆς Ἀπό­κρεω).

Αὐτὸ σημαί­νει ὅτι σὲ μιὰ καὶ μόνη στιγ­μὴ θὰ γίνει ἡ ἀνά­στα­ση τῶν νεκρῶν καὶ ἡ τελι­κὴ κρί­ση. «Σαλ­πί­σει γάρ, καὶ οἱ νεκροὶ ἐγερ­θή­σον­ται ἄφθαρ­τοι». Οἱ νεκροὶ θὰ ξανα­πά­ρουν τὰ σώμα­τά τους ἄφθαρ­τα καὶ ἀθά­να­τα. Ὅμοια μὲ τὸ ἀνα­στη­μέ­νο σῶμα τοῦ Χρι­στοῦ. «Καθὼς ἐφο­ρέ­σα­μεν τὴν εἰκό­να τοῦ χοϊ­κοῦ, φορέ­σο­μεν καὶ τὴν εἰκό­να τοῦ ἐπου­ρα­νί­ου». Δὲν εἶναι δυνα­τὸν φθαρ­τὸ σῶμα, ἀπὸ σάρ­κα καὶ αἷμα, νὰ κλη­ρο­νο­μή­σει τὴ Βασι­λεία τοῦ Θεοῦ, οὔτε ἡ φθο­ρὰ νὰ κλη­ρο­νο­μή­σει τὴν ἀφθαρ­σία. «Δεῖ γὰρ τὸ φθαρ­τὸν τοῦ­το ἐνδύ­σα­σθαι ἀφθαρ­σί­αν καὶ τὸ θνη­τὸν τοῦ­το ἐνδύ­σα­σθαι ἀθα­να­σί­αν».

Ὅσοι ὅμως θὰ ζοῦν κατὰ τὴ στιγ­μὴ τῆς Δευ­τέ­ρας Παρου­σί­ας τοῦ Χρι­στοῦ, δὲν θὰ πεθά­νουν, ἀλλὰ θὰ ἀλλά­ξουν ἀμέ­σως, παίρ­νον­τας σῶμα ἄφθαρ­το, ἀντὶ τοῦ φθαρ­τοῦ ποὺ εἶχαν ἐνό­σῳ ζοῦ­σαν. Θὰ ἐκπλη­ρω­θεῖ τότε ὁ λόγος ποὺ ἀνα­φέ­ρε­ται στὴν Ἁγία Γρα­φὴ γιὰ τὴν κατάρ­γη­ση, τὴν πλή­ρη ἐξα­φά­νι­ση τοῦ θανά­του: «Κατε­πό­θη ὁ θάνα­τος εἰς νῖκος» (Α΄ Κορ. 15, 48–55). Στὸ ἑξῆς δὲν θὰ ὑπάρ­χει θάνα­τος, ἀλλὰ ζωὴ αἰώ­νια.

Θὰ ἀνα­στη­θοῦν οἱ πάν­τες, μὲ ὅποιον τρό­πο κι ἂν πέθα­νε ὁ καθέ­νας. Αὐτοὶ ποὺ φαγώ­θη­καν ἀπὸ τὰ θηρία καὶ δὲν ἔμει­νε οὔτε ἴχνος ἀπὸ τὸ σῶμα τους. Αὐτοὶ ποὺ πνί­γη­καν στὴ θάλασ­σα. Αὐτοὶ ποὺ κάη­καν στὴ φωτιά. Αὐτοὶ ποὺ ἀπο­τε­φρώ­θη­καν στὰ ναζι­στι­κὰ κρε­μα­τό­ρια, ἢ ποὺ ἀπο­τε­φρώ­νον­ται οἰκείᾳ βου­λή­σει σήμε­ρα, ἀντὶ νὰ ταφοῦν. Τὰ σώμα­τα ὅλων θὰ ἀνα­συν­τε­θοῦν μὲ τὴν παν­το­δύ­να­μη ἐνέρ­γεια τοῦ Θεοῦ. «Καὶ ἔδω­κεν ἡ θάλασ­σα τοὺς νεκροὺς τοὺς ἐν αὐτῇ, καὶ ὁ θάνα­τος καὶ ὁ ᾅδης τοὺς νεκροὺς τοὺς ἐν αὐτοῖς, καὶ ἐκρί­θη­σαν ἕκα­στος κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν» (Ἀποκ. 20, 13).

Ἡ ἀνά­στα­ση ὅμως τῶν νεκρῶν θὰ ἔχει δια­φο­ρε­τι­κὴ σημα­σία γιὰ τὸν καθέ­να. Ὁ εὐαγ­γε­λι­στὴς Ἰωάν­νης (5, 29) μιλά­ει γιὰ δύο ἀνα­στά­σεις. «Ἐκπο­ρεύ­σον­ται οἱ τὰ ἀγα­θὰ ποι­ή­σαν­τες εἰς ἀνά­στα­σιν ζωῆς, οἱ δὲ τὰ φαῦ­λα πρά­ξαν­τες εἰς ἀνά­στα­σιν κρί­σε­ως». Ἄλλοι γιὰ νὰ ζήσουν αἰώ­νια, ἄλλοι γιὰ νὰ κρι­θοῦν καὶ νὰ κατα­δι­κα­σθοῦν. Οἱ πρῶ­τοι θὰ ἁρπα­γοῦν πάνω σὲ σύν­νε­φα, «ἐν νεφέ­λαις», γιὰ νὰ προ­ϋ­παν­τή­σουν «σὺν πᾶσι τοῖς ἁγί­οις» τὸν Κύριο στὸν ἀέρα καὶ νὰ ἀνε­βοῦν μαζί του στὸν οὐρα­νό. Οἱ δεύ­τε­ροι θὰ ἀνα­στη­θοῦν γιὰ νὰ περά­σουν ἀπὸ δικα­στή­ριο καὶ κατα­δί­κη.

Ὁ Χρι­στὸς τὰ προ­λέ­γει αὐτὰ μὲ εἰκό­νες καὶ παρα­βο­λές. Παρι­στά­νει τὴ συν­τέ­λεια τοῦ κόσμου μὲ θερι­σμό, κατὰ τὸν ὁποῖο οἱ θερι­στὲς ἄγγε­λοι θὰ θερί­σουν πρῶ­τα τὰ ζιζά­νια, «πάν­τας τοὺς ποιοῦν­τας τὴν ἀνο­μί­αν». Ἄχυ­ρα καὶ ζιζά­νια θὰ δεθοῦν σὲ δεμά­τια καὶ θὰ κατα­κα­οῦν «εἰς τὴν κάμι­νον τοῦ πυρός». Ἐνῶ τὸ σιτά­ρι θὰ συνα­χθεῖ στὴν ἀπο­θή­κη τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στὸς εἶναι ὁ γεωρ­γὸς μὲ τὸ φτυά­ρι στὸ χέρι, ποὺ δια­χω­ρί­ζει μέσα στὸ ἁλώ­νι του τὸ σιτά­ρι ἀπὸ τὸ ἄχυ­ρο.

Ὁ δια­χω­ρι­σμὸς αὐτὸς θὰ δια­σπά­σει πολ­λοὺς ἐπί­γειους δεσμούς, ὅσο στε­νοὶ κι ἂν εἶναι. Δύο θὰ κοι­μοῦν­ται στὸ ἴδιο κρε­βά­τι, δύο θὰ ἀλέ­θουν στὸν ἴδιο μύλο, δύο θὰ ἐργά­ζον­ται στὸν ἴδιο ἀγρό, ὁ ἕνας θὰ παρα­λαμ­βά­νε­ται γιὰ νὰ προ­ϋ­παν­τή­σει τὸν Κύριο, ὁ ἄλλος θὰ ἐγκα­τα­λεί­πε­ται γιὰ νὰ ριχτεῖ στὸ πῦρ τὸ ἄσβε­στο (Ματθ. 3, 12. 13, 30–50. Λουκ. 17, 34–36).

Ἐμεῖς; Προ­ε­τοι­μα­ζό­μα­στε γιὰ ἀνά­στα­ση ζωῆς ἢ γιὰ ἀνά­στα­ση κρί­σε­ως;