ΟΙ ΣΠΟΡΙΑΔΕΣ

Ὁ Θεὸς σπέρ­νει τὸν καλὸ σπό­ρο του, τὸν θεῖο λόγο του, στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώ­πων. Οἱ ἄνθρω­ποι ὅμως δεχό­μα­στε μὲ τὸν δικό μας τρό­πο τὸν σπό­ρο τοῦ Θεοῦ καὶ καρ­πο­φο­ροῦ­με δια­φο­ρε­τι­κὰ ὁ καθέ­νας (Κυρια­κὴ Δ΄ Λου­κᾶ).

Ἀλλὰ δὲν δια­φέ­ρου­με μόνο στὸν τρό­πο τῆς καρ­πο­φο­ρί­ας. Δὲν εἴμα­στε μόνο γῆ ποὺ δέχε­ται τὸν σπό­ρο, ἀγρὸς ποὺ καλ­λιερ­γεῖ­ται καὶ φυτεύ­ε­ται. Οἱ ἄνθρω­ποι εἴμα­στε ταυ­τό­χρο­να καὶ σπο­ριά­δες. Ἀπὸ τὴ θέση γονέ­ων, δασκά­λων, ἱερέ­ων, ἀλλὰ καὶ ποι­κί­λων ἄλλων πόστων ἐντὸς τῆς κοι­νω­νί­ας, γινό­μα­στε αὐτο­μά­τως σπο­ριά­δες στὸν πνευ­μα­τι­κὸ ἀγρὸ τῶν ψυχῶν πολ­λῶν συναν­θρώ­πων μας καὶ πρω­τί­στως τῶν παι­διῶν μας. Εἰδι­κὰ οἱ ψυχὲς τῶν παι­διῶν εἶναι ἕνας χῶρος ἀπρο­στά­τευ­τος. Τί σπέρ­νου­με στὴν εὐαί­σθη­τη αὐτὴ παρ­θε­νι­κὴ γῆ ποὺ μᾶς παρα­δί­δε­ται μὲ ἀπό­λυ­τη ἐμπι­στο­σύ­νη; Τὸ καλὸ ἢ τὸ κακό;

Λέει μιὰ ἱστο­ρία ἀπὸ τὸ Γερον­τι­κό, ὅτι στὸ λιμά­νι μιᾶς πόλης ἔφτα­σε κάπο­τε ἕνα πλοῖο μὲ αἰχ­μα­λώ­τους. Ἀνά­με­σά τους καὶ δυὸ μικρὰ κορι­τσά­κια. Ἔρχε­ται μιὰ εὐλα­βὴς Χρι­στια­νὴ καὶ ἀγο­ρά­ζει τὸ ἕνα. Τὸ μεγα­λώ­νει σύμ­φω­να μὲ τὴν πίστη της, τὸ βαπτί­ζει, τὸ μαθαί­νει τὴ ζωὴ τῆς εὐσέ­βειας, νὰ πηγαί­νει στὴν Ἐκκλη­σία, νὰ ἀκού­ει τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸ κάνει μιὰ πιστὴ συνει­δη­τὴ Χρι­στια­νή. Τὸ ἄλλο κορι­τσά­κι ἀγο­ρά­στη­κε ἀπὸ μιὰ γυναί­κα ποὺ δια­τη­ροῦ­σε οἶκο ἀνο­χῆς. Μεγά­λω­σε λοι­πὸν μέσα στὸν οἶκο ἀνο­χῆς, διδά­χτη­κε ὅλα τὰ μαθή­μα­τα γιὰ νὰ γίνει καὶ αὐτὸ μιὰ γυναί­κα κατάλ­λη­λη γιὰ τὴ δου­λειὰ τοῦ οἴκου ἀνο­χῆς. Μιὰ ἐπι­τή­δεια πόρ­νη.

Τὰ δυὸ κορι­τσά­κια βρέ­θη­καν σὲ δυὸ κόσμους δια­με­τρι­κὰ ἀντί­θε­τους. Στὶς ψυχές τους ἔσπει­ραν σπο­ριά­δες δια­φο­ρε­τι­κοί. Ἡ πορεία τους προσ­διο­ρί­στη­κε ἀπὸ τοὺς δια­φο­ρε­τι­κοὺς σπό­ρους ποὺ ἔπε­σαν στὴν ἁγνὴ ἀνέγ­γι­χτη ψυχή τους. Τὸ ἀπο­τέ­λε­σμα τῆς σπο­ρᾶς ἀπο­τε­λεῖ τὴν τερά­στια εὐθύ­νη τῶν σπο­ριά­δων. Τὴν εὐθύ­νη ποὺ ἔχουν σήμε­ρα οἱ γονεῖς καὶ οἱ δάσκα­λοι. Ἡ οἰκο­γέ­νεια καὶ τὸ σχο­λεῖο.

Λέει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτω­λός: Ἀπὸ τὸ σχο­λεῖο μαθαί­νου­με τί εἶναι Θεός, τί εἶναι Ἁγία Τριάς, τί εἶναι ἄγγε­λοι, δαί­μο­νες, παρά­δει­σος, κόλα­ση, ἀρε­τή, κακία. Τί εἶναι ψυχή, σῶμα κ. λ. π. Για­τὶ χωρὶς τὸ σχο­λεῖο περ­πα­τοῦ­με στὸ σκό­τος. Νὰ σπου­δά­ζε­τε καὶ σεῖς, ἀδελ­φοί μου, νὰ μαθαί­νε­τε γράμ­μα­τα ὅσοι μπο­ρεῖ­τε. Κι ἂν δὲν μάθα­τε οἱ πατέ­ρες, νὰ σπου­δά­ζε­τε τὰ παι­διά σας, νὰ μαθαί­νουν τὰ ἑλλη­νι­κά, για­τὶ καὶ ἡ Ἐκκλη­σία μας εἶναι στὴν ἑλλη­νι­κή. Καλύ­τε­ρα, ἀδελ­φέ μου, νὰ ἔχε­τε ἑλλη­νι­κὸ σχο­λεῖο στὴ χώρα σου, παρὰ νὰ ἔχεις βρύ­σες καὶ ποτά­μια. Καὶ σὰν μάθεις τὸ παι­δί σου γράμ­μα­τα, τότε λέγε­ται ἄνθρω­πος. Τὸ σχο­λεῖο ἀνοί­γει τὶς ἐκκλη­σί­ες. Τὸ σχο­λεῖο ἀνοί­γει τὰ μονα­στή­ρια.

Δυστυ­χῶς σήμε­ρα πολ­λοὶ ἐπι­διώ­κουν νὰ διδά­σκον­ται ἄλλα γράμ­μα­τα στὰ σχο­λεῖα. Ὄχι αὐτὰ ποὺ ὁρα­μα­τι­ζό­ταν ὁ ἅγιος Κοσμᾶς. Ἀπὸ τὸ νηπια­γω­γεῖο καὶ ἀπὸ τὴν τρυ­φε­ρὴ ἀκό­μα ἡλι­κία τῶν τεσ­σά­ρων ἐτῶν, οἱ ἀγγε­λι­κὲς ψυχὲς τῶν νηπί­ων πρέ­πει νὰ δέχον­ται μαθή­μα­τα σεξουα­λι­κῆς ἀγω­γῆς. Νὰ μάθουν νὰ χρη­σι­μο­ποιοῦν τὸ σῶμα τους γιὰ νὰ ἀνα­κα­λύ­πτουν τὴν ἡδο­νή. Αὐτὸ ἀπα­σχο­λεῖ, βλέ­πε­τε, τὰ τετρά­χρο­να! Τὸ σχο­λεῖο ἐκπί­πτει σιγὰ-σιγὰ τῆς ἀπο­στο­λῆς του. Τώρα εἶναι ἡ ὥρα τῆς οἰκο­γέ­νειας.

Ἀγρυ­πνεῖ­τε, γονείς!

Φρου­ρεῖ­στε προ­σε­κτι­κὰ τὶς ψυχὲς τῶν παι­διῶν! Σπέρ­νε­τε μέσα τους τὸ «καλὸν σπέρ­μα» τοῦ Θεοῦ. Μὴν ἀφή­νε­τε σὲ ἄλλους τὸ ὑπεύ­θυ­νο, κρί­σι­μο ἔργο τῆς σπο­ρᾶς.