“Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν”

Νικο­λά­ου Σωτη­ρο­πού­λου (ἀπὸ τὸ βιβλίο του “Ταπει­νώ­σεις τοῦ Χρι­στοῦ”)

«Παι­δί­ον ἐγεν­νή­θη ἡμῖν, υἱὸς καὶ ἐδό­θη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχὴ ἐγε­νή­θη ἐπὶ τοῦ ὤμου αὐτοῦ, καὶ καλεῖ­ται τὸ ὄνο­μα αὐτοῦ μεγά­λης βου­λῆς ἄγγε­λος, θαυ­μα­στὸς σύμ­βου­λος, Θεὸς ἰσχυ­ρός, ἐξου­σια­στής, ἄρχων εἰρή­νης, πατὴρ τοῦ μέλ­λον­τος αἰῶ­νος» (Ἡσ. 9:6).

Τὸ Παι­δὶ τοῦ­το, τὸ ὁποῖο βλέ­πει ὁ Ἡσα­ΐ­ας, δια­φέ­ρει ὅλων τῶν παι­διῶν. Εἶνε ὑπερ­θαύ­μα­στο Παι­δί. Ἐπὶ τοῦ ὤμου τοῦ Παι­διοῦ τού­του ὑπάρ­χει «ἡ ἀρχή», ἡ ἐξου­σία, ἡ δύνα­μι. Τὸ Παι­δὶ τοῦ­το εἶνε τῆς μεγά­λης βου­λῆς τοῦ Θεοῦ Πατρὸς «ἄγγε­λος», ἐξάγ­γε­λος, κῆρυξ. Τὸ Παι­δὶ τοῦ­το εἶνε «θαυ­μα­στὸς σύμ­βου­λος», βου­λεύ­ε­ται, συνε­δριά­ζει καὶ ἀπο­φα­σί­ζει ἀλα­θή­τως μαζὶ μὲ τὸ Θεὸ Πατέ­ρα. Τὸ Παι­δὶ τοῦ­το εἶνε «ἐξου­σια­στής», ἐξου­σιά­ζει τοὺς γαλα­ξί­ες τοῦ οὐρα­νοῦ καὶ τὶς ἀγγε­λι­κὲς καὶ ἀρχαγ­γε­λι­κὲς δυνά­μεις τοῦ ἀορά­του κόσμου. Τὸ Παι­δὶ τοῦ­το εἶνε «ἄρχων εἰρή­νης», ἄρχων δυνά­με­ως, παν­το­δύ­να­μος ἄρχων. Τὸ Παι­δὶ τοῦ­το εἶνε «πατὴρ τοῦ μέλ­λον­τος αἰῶ­νος», δημιουρ­γὸς νέας ἐπο­χῆς, ἡ ὁποία ἐκτεί­νε­ται στὴν ἀπέ­ραν­τη αἰω­νιό­τη­τα. Τὸ Παι­δὶ τοῦ­το ἔχει ὅλες αὐτὲς τὶς κατα­πλη­κτι­κὲς ἰδιό­τη­τες, τὶς ὁποῖ­ες κανέ­να ἄλλο παι­δὶ δὲν ἔχει, διό­τι εἶνε «Θεός», ὄχι μικρο­θε­ός, ὅπως ὁ ἄνθρω­πος καὶ ὁ ἄγγε­λος, ἀλλὰ «Θεὸς ἰσχυ­ρός», παν­το­δύ­να­μος Θεός, τὸν ὁποῖ­ον ἀνυ­μνοῦ­με καὶ παρα­κα­λοῦ­με λέγον­τας: «Ἅγιος ὁ Θεός, ἅγιος ἰσχυ­ρός, ἅγιος ἀθά­να­τος, ἐλέη­σον ἡμᾶς».

* * *

Ἐκεῖ­νος λοι­πόν, ὁ ὁποῖ­ος σαρ­κώ­θη­κε, δὲν εἶνε ἄλλος, παρὰ ὁ Κύριός μας καὶ ὁ Θεὸς μας κατὰ τὴν ὁμο­λο­γία τοῦ Θωμᾶ (Ἰωάν. 20:28). Καὶ μὲ τὴ σάρ­κω­σί του ἰδοὺ ταπει­νώ­σεις, στὶς ὁποῖ­ες ὑπέ­βα­λε τὸν ἑαυ­τόν του:

Ὁ ὑψη­λὸς Θεὸς ἔγι­νε ταπει­νὸς ἄνθρω­πος. Ὁ ἄνθρω­πος βεβαί­ως εἶνε εἰκό­να καὶ ὁμοί­ω­μα Θεοῦ. Ἀλλὰ σὲ σύγ­κρι­σι μὲ τὸ Πρω­τό­τυ­πο εἶνε ἀσυγ­κρί­τως κατώ­τε­ρος. Τὸ ἀσυγ­κρί­τως ἀνώ­τε­ρο ἔγι­νε ἀσυγ­κρί­τως κατώ­τε­ρο!

Ὁ Κύριος ἔγι­νε δοῦ­λος. Ὁ Βασι­λεὺς τῶν βασι­λευόν­των καὶ Κύριος τῶν κυριευόν­των ἔγι­νεν ὑπή­κο­ος.

Ὁ Ἄκτι­στος καὶ Κτί­στης τῶν ἁπάν­των ἐκτί­σθη, ἔγι­νε κτί­σμα. Ἂν οἱ Μάρ­τυ­ρες τοῦ Ἰεχω­βᾶ καὶ οἱ ὁμό­φρο­νές τους δὲν θέλουν νὰ παρα­δε­χθοῦν, ὅτι «ἡ ἀρχὴ τῆς κτί­σε­ως τοῦ Θεοῦ» στὸ Ἀποκ. 3:14 σημαί­νει «ἡ δημιουρ­γι­κὴ ἀρχὴ τῆς κτί­σε­ως τοῦ Θεοῦ Πατρός» ἢ «ἡ κυβερ­νη­τι­κὴ ἀρχὴ τῆς κτί­σε­ως τοῦ Θεοῦ Πατρός», ἀλλ’ ἐπι­μέ­νουν, ὅτι σημαί­νει «τὸ πρῶ­το κτί­σμα τοῦ Θεοῦ Πατρός», τότε ἡ ἐν λόγῳ φρά­σι τῆς Ἀπο­κα­λύ­ψε­ως ἀνα­φέ­ρε­ται στὴν κατώ­τε­ρη φύσι τοῦ Χρι­στοῦ, τὴν ἀνθρω­πί­νη. Ὁ Χρι­στὸς εἶνε κτί­σμα ὡς ἄνθρω­πος, τὸ πρῶ­το κτί­σμα μέσα στὴ νέα κτί­σι, ὁ νέος Ἀδὰμ καὶ γενάρ­χης τοῦ χρι­στια­νι­κοῦ κόσμου. Κατὰ τὴν ἀνώ­τε­ρη φύσι του ὁ Χρι­στός, σύμ­φω­να μὲ τὸ ἴδιο χωρίο Ἀποκ. 3:14, εἶνε «ὁ Ἀμήν», ὁ Ἀλη­θι­νός, δηλα­δὴ ὁ Γιαχ­βέ.

Ὁ Ἄπει­ρος ἔγι­νε πεπε­ρα­σμέ­νος. Ὁ ἀχώ­ρη­τος παν­τὶ ἐχω­ρή­θη ἐν γαστρί. Ἐκεῖ­νος, τὸν ὁποῖ­ον δὲν χωροῦν οἱ οὐρα­νοί, ἐχω­ρή­θη στὴν κοι­λία γυναι­κός.

Ὁ προ­αιω­νί­ως γεν­νη­θεὶς ἀπὸ τὸ Θεὸ Πατέ­ρα ἐπ’ ἐσχά­του τῶν ἡμε­ρῶν γεν­νή­θη­κε ἀπὸ γυναί­κα. Καὶ ὅσο ἡ δευ­τέ­ρα αὐτὴ γέν­νη­σι εἶνε ἀνύ­ψω­σι τῆς γυναι­κός, τόσο εἶνε ταπεί­νω­σι τοῦ Ἰησοῦ Χρι­στοῦ.

Ὁ Ἀγε­νε­α­λό­γη­τος ἀπέ­κτη­σε γενε­α­λο­γι­κὸ δέν­δρο, προ­γό­νους. Καὶ τί προ­γό­νους; Ἁμαρ­τω­λούς. Μετα­ξὺ δὲ αὐτῶν καὶ σφό­δρα ἁμαρ­τω­λούς, πόρ­νους, μοι­χούς, ἐγκλη­μα­τί­ες, ἀσε­βεῖς.

Ὁ Ἄναρ­χος ἄρχι­σε, ἔλα­βε ἀρχή. Ὁ Ἄχρο­νος καὶ ὁ Αἰώ­νιος εἰσῆλ­θε στὴ σχε­τι­κό­τη­τα τοῦ χρό­νου. Ὁ Παλαιὸς τῶν ἡμε­ρῶν ἔγι­νε παι­δί­ον νέον.

Ὁ Παν­το­δύ­να­μος ἔγι­νεν ἀδύ­να­μο καὶ κλαυθ­μη­ρί­ζον νήπιο. Ὁ ἄτρε­πτος καὶ ἀναλ­λοί­ω­τος, ὁ «χθὲς καὶ σήμε­ρον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶ­νας» (Ἑβρ. 13:8), ἔγι­νε τρε­πτός, ὑπο­κεί­με­νος σὲ φυσι­κὲς καὶ ἀνθρώ­πι­νες μετα­βο­λές (Λουκ. 2:52 κ.ἄ.).

Ὁ Πάν­σο­φος περι­βλή­θη­κε ἄγνοια καὶ προ­έ­κο­πτε σὲ γνῶ­σι.