ΠΕΡΙ ΣΚΑΝΔΑΛΙΣΜΟΥ

Ἡ Ἱστο­ρία ἔχει ἀπο­δεί­ξει, ὅτι ἡ ἁγία μας Ὀρθό­δο­ξη Ἐκκλη­σία δὲν δημιουρ­γεῖ ἁπλῶς καλοὺς ἀνθρώ­πους, ἀλλὰ δημιουρ­γεῖ ἁγί­ους. Ὡστό­σο κάποιοι ἀντι­λέ­γουν, ὅτι ἐντὸς τῆς Ἐκκλη­σί­ας κινοῦν­ται ἄνθρω­ποι γεμά­τοι μὲ ἐλατ­τώ­μα­τα, καὶ μάλι­στα ὄχι μόνο λαϊ­κοί, ἀλλὰ καὶ κλη­ρι­κοί. Ἰδιαί­τε­ρα οἱ τελευ­ταῖ­οι, ἀντὶ νὰ γίνων­ται παρά­δειγ­μα πρὸς μίμη­σι γιὰ τοὺς πιστούς, γίνον­ται σκαν­δα­λο­ποιοὶ καὶ κλο­νί­ζουν στὴ συνεί­δη­σι τῶν χρι­στια­νῶν τὴν πίστι καὶ τὸ κῦρος τῆς Ἐκκλη­σί­ας.

Βεβαί­ως αὐτὴ εἶναι μία θλι­βε­ρὴ πραγ­μα­τι­κό­της, τὴν ὁποία δὲν μπο­ροῦ­με νὰ ἀρνη­θοῦ­με. Ἄλλω­στε καὶ οἱ ἀγῶ­νες τοῦ μακα­ρι­στοῦ ἐπι­σκό­που Φλω­ρί­νης Αὐγου­στί­νου ἀπο­σκο­ποῦ­σαν πρω­τί­στως στὴν κάθαρ­σι τοῦ ἐκκλη­σια­στι­κοῦ χώρου ἀπὸ τὰ σκαν­δα­λο­ποιὰ στοι­χεῖα. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ δὲν δίστα­σε νὰ ἐλέγ­ξῃ ἐκκλη­σια­στι­κὰ πρό­σω­πα ὅσο ὑψη­λὰ ἱστά­με­να καὶ ἂν ἦταν αὐτά. Ἂς μὴ ξεχνᾶ­με, ὅτι ἀκό­μη καὶ μέσα στὸ στε­νὸ κύκλο τῶν δώδε­κα μαθη­τῶν τοῦ Κυρί­ου, ἕνας ἀπ’ αὐτοὺς ὑπῆρ­ξε φιλάρ­γυ­ρος καὶ προ­δό­της. Αὐτὸ φανε­ρώ­νει, ὅτι πάν­το­τε μέσα στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλη­σί­ας ὑπῆρ­χαν καὶ θὰ ὑπάρ­χουν Ἰοῦ­δες. Ἀλλὰ τὸ γεγο­νὸς ὅτι ἡ Ἐκκλη­σία δὲν κατα­πί­πτει, ἂν καὶ πολε­μεῖ­ται ὄχι μόνο ἔξω­θεν ἀλλὰ καὶ ἔσω­θεν, ἀπο­τε­λεῖ ἐπι­χεί­ρη­μα ποὺ ἀπο­δει­κνύ­ει, ὅτι ἔχει θεία προ­έ­λευ­σι καὶ ὄχι ἀνθρώ­πι­νη (Ματθ. 16:18).

Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ὕπαρ­ξι σκαν­δά­λων καὶ σκαν­δα­λο­ποιῶν δὲν θὰ πρέ­πῃ νὰ κλο­νί­ζῃ τὴν ἀγά­πη μας πρὸς τὴν Ἐκκλη­σία, ἀλλὰ νὰ τὴν ἐνι­σχύῃ ἀκό­μη περισ­σό­τε­ρο. Ὅσο σκαν­δα­λί­ζουν μερι­κοί, ἄλλο τόσο θὰ πρέ­πῃ νὰ ἀγω­νί­ζων­ται οἱ ἄλλοι νὰ μὴ σκαν­δα­λί­ζουν. Ὁ κόσμος πρέ­πει νὰ βλέ­πῃ ὅτι ἐντὸς Ἐκκλη­σί­ας δὲν πλε­ο­νά­ζουν οἱ ὑπο­κρι­τές, ἀλλὰ οἱ εὐσε­βεῖς χρι­στια­νοί, καὶ νὰ διδά­σκε­ται ἀπ’ αὐτούς. Ἔτσι, τὸ καλὸ παρά­δειγ­μα τῶν περισ­σο­τέ­ρων θὰ ἐξα­λεί­φῃ τὸ κακὸ παρά­δειγ­μα τῶν ὀλι­γο­τέ­ρων.

Ἄλλω­στε ἡ Ἐκκλη­σία δὲν εἶναι κοι­νω­νία ἁγί­ων, ἀλλὰ ἰατρεῖο πνευ­μα­τι­κό. Μέσα σ’ αὐτὴ σμι­λεύ­ου­με τὸ χαρα­κτῆ­ρα μας καὶ προ­ο­δεύ­ου­με πνευ­μα­τι­κά. Δὲν εἴμα­σθε ἅγιοι, ἀλλὰ ἀγω­νι­ζό­μα­σθε πρὸς τὴν τελειό­τη­τα. Ἡ ἁγιό­της δὲν ἀπο­κτᾶ­ται διὰ μιᾶς, ἀλλ’ εἶναι ἕνας διὰ βίου ἀγώ­νας μὲ πτώ­σεις καὶ ἀνα­τά­σεις. Ἡ Ἐκκλη­σία μὲ τὴ χάρι, ποὺ μᾶς παρέ­χει μέσῳ τῶν μυστη­ρί­ων της, μᾶς ὁπλί­ζει πνευ­μα­τι­κά, ὄχι μόνο γιὰ νὰ μετα­νο­οῦ­με διαρ­κῶς, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ὑπερ­νι­κοῦ­με τοὺς πει­ρα­σμοὺς τοῦ κόσμου, τῆς σάρ­κας καὶ τοῦ δια­βό­λου.

Καὶ ὅπως σὲ μία σχο­λι­κὴ τάξι ὑπάρ­χουν καλοὶ καὶ ἀδύ­να­τοι μαθη­τές, καλοὶ καὶ κακοὶ δάσκα­λοι, ἔτσι καὶ στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλη­σί­ας. Ἀλλὰ ποιὸς μαθη­τὴς παρα­τά­ει τὸ σχο­λεῖο, ἐπει­δὴ κάποιοι συμ­μα­θη­τές του ἢ κάποιοι δάσκα­λοί του δὲν εἶναι καλοί; Ποιὸς ἀσθε­νὴς ἐγκα­τα­λεί­πει τὸ νοσο­κο­μεῖο, ἐπει­δὴ κάποιοι για­τροὶ δὲν ἀντα­πο­κρί­νον­ται ἐπαρ­κῶς στὸ λει­τούρ­γη­μα ποὺ ἐπι­τε­λοῦν, ἢ ἐπει­δὴ ὑπάρ­χουν καὶ ἄλλοι ἄρρω­στοι μέσα σ’ αὐτό; Κατ’ ἀνα­λο­γία, δὲν πρέ­πει νὰ σκαν­δα­λι­ζώ­μα­σθε οὔτε νὰ ἐγκα­τα­λεί­που­με τὴν Ἐκκλη­σία, ἐπει­δὴ κάποια μέλη της χωλαί­νουν πνευ­μα­τι­κὰ ἢ ἐπει­δὴ κάποιοι ἐκπρό­σω­ποί της ἀπο­δει­κνύ­ον­ται ἀνά­ξιοι τῆς ἀπο­στο­λῆς τους.

Ἡ Ἐκκλη­σία εἶναι ἡ κιβω­τὸς τῆς σωτη­ρί­ας. Ἡ ἔξο­δος ἀπ’ αὐτὴ σημαί­νει τὴν ὁρι­στι­κὴ ἀπώ­λεια τῆς αἰω­νί­ου ζωῆς, ὅπως ἡ ἔξο­δος ἀπὸ τὴν κιβω­τὸ τοῦ Νῶε σήμαι­νε τὴν ὁρι­στι­κὴ ἀπώ­λεια τῆς προ­σκαί­ρου ζωῆς. Ἂς μὴ γίνε­ται λοι­πὸν τὸ θέλη­μα τοῦ δια­βό­λου, ποὺ εἶναι νὰ μᾶς σκαν­δα­λί­ζῃ καὶ νὰ μᾶς πει­ρά­ζῃ, ἀλλὰ τὸ θέλη­μα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριός μας ἔχυ­σε τὸ πανά­γιο αἷμα Του καὶ ἵδρυ­σε τὴν Ἐκκλη­σία Του (Πράξ. 20:28) γιὰ νὰ ἁγια­ζώ­μα­σθε καὶ ὄχι γιὰ νὰ σκαν­δα­λι­ζώ­μα­σθε. Ἂς προ­σευ­χώ­μα­σθε θερ­μὰ στὸ Πανά­γιο Πνεῦ­μα νὰ κατα­παύ­σῃ τὰ σκάν­δα­λα καὶ νὰ ἀνα­δεί­ξῃ πρό­σω­πα ἄξια τῆς ἱερῆς τους ἀπο­στο­λῆς. Κλη­ρι­κοὶ καὶ λαϊ­κοὶ παρὰ τὴν ἀνα­ξιό­τη­τά μας, ἂς ἐργα­ζώ­μα­σθε μὲ ζῆλο γιὰ τὴν πνευ­μα­τι­κή μας προ­κο­πὴ καὶ ὁ Κύριος θὰ εὐλο­γῇ τὸν ἀγῶ­να μας καὶ θὰ αὐξά­νῃ τὸ πλή­ρω­μά της Ἐκκλη­σί­ας Του.