ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

π. Δημη­τρί­ου Μπό­κου

Δια­κό­πτε­ται μὲ τὴν Κυρια­κὴ πρὸ τῆς Ὑψώ­σε­ως ἡ κανο­νι­κὴ ροὴ τῶν Κυρια­κῶν τοῦ Ματ­θαί­ου ποὺ ξεκι­νούν ἀπὸ τὴν Κυρια­κὴ τῶν Ἁγί­ων Πάν­των. Τὸ σχε­τι­κὸ ἀνά­γνω­σμα ἀπὸ τὸ Εὐαγ­γέ­λιο τοῦ Ἰωάν­νου προ­α­να­κρού­ει τὴν ὕψω­ση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώ­που, δηλα­δὴ τὸν σταυ­ρι­κό του θάνα­το, ὅπως εἶχε προ­α­ναγ­γεί­λει ὁ Μωυ­σῆς ὑψώ­νον­τας τὸν χάλ­κι­νο ὄφι στὴν ἔρη­μο. Καὶ ὅλο αὐτὸ ἔχει τὴν πηγή του στὴν ἄπει­ρη ἀγά­πη τοῦ Θεοῦ, ποὺ δὲν διστά­ζει νὰ θυσιά­σει «τὸν Υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονο­γε­νῆ, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύ­ων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπό­λη­ται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώ­νιον».

Ἡ ἀγά­πη τοῦ Θεοῦ γιὰ μᾶς ξεπερ­νά­ει τὰ ἀνθρώ­πι­να ὅρια. Εἶναι ἀσύλ­λη­πτο τὸ μέγε­θός της, δὲν μπο­ρεῖ νὰ ὑπο­τα­χθεῖ στὴν ἀντι­λη­πτι­κή μας δυνα­τό­τη­τα.

Μόνο δυὸ πράγ­μα­τα δὲν ἔχουν ποτὲ τὸ τέλος τους:

Τὸ γαλά­ζιο τοῦ οὐρα­νοῦ καὶ τοῦ Δημιουρ­γοῦ τὸ ἔλε­ος,

γρά­φει ἡ ρωσί­δα ποι­ή­τρια Ἄννα Ἀχμά­το­βα. Ἕνας Θεὸς ποὺ ἐπι­λέ­γει νὰ γίνει ἄνθρω­πος, ποὺ ὑπο­φέ­ρει, ποὺ ἀδειά­ζει τὸν ἑαυ­τό του ἀπὸ τὸ μεγα­λεῖο του γιὰ νὰ γίνει πλή­ρως προ­σι­τὸς σ’ ἐμᾶς, εἶναι κάτι ποὺ καμ­μιὰ θρη­σκεία, καμ­μιὰ φιλο­σο­φία δὲν τόλ­μη­σε ποτὲ νὰ ἐπι­νο­ή­σει καὶ νὰ παρου­σιά­σει.

Ὁ Θεὸς ἐπι­λέ­γει μὲ μιὰ ἀπί­στευ­τη ἀγα­πη­τι­κὴ κίνη­ση νὰ ταυ­τι­σθεῖ ἀπό­λυ­τα μὲ τοὺς ἀνθρώ­πους. Ὄχι μὲ ἀνθρώ­πους ποὺ τὸν ἀγα­ποῦ­σαν, ἀλλὰ ποὺ τὸν μισοῦ­σαν. Ἀνθρώ­πους πνευ­μα­τι­κὰ νεκροὺς ἀπὸ τὴν ἁμαρ­τία, ποὺ δὲν τοὺς εἶχε ἀπο­μεί­νει τίπο­τε ἀπὸ τὴν ἀρχι­κή τους ὀμορ­φιά, ἀπὸ τὸ θεϊ­κὸ «ἀρχαῖ­ον κάλ­λος» τους. Ποὺ ἦταν πτώ­μα­τα μόνο ἐλε­ει­νά, ἀνα­δί­νον­τας τὴ φρι­χτὴ ἀπο­φο­ρὰ τοῦ θανά­του. Ἀνθρώ­πους ποὺ εἶχαν ἀπω­λέ­σει τὸ προ­νό­μιο τῆς θεϊ­κῆς υἱο­θε­σί­ας, ποὺ ἦταν πλέ­ον δοῦ­λοι καὶ μάλι­στα δοῦ­λοι ἀχά­ρι­στοι. Εἴχα­με χάσει πιὰ ἐμεῖς τὴ δύνα­μη νὰ ἐκτι­μή­σου­με τὴν κίνη­ση ἀγά­πης τοῦ Θεοῦ. Καὶ θεω­ρή­σα­με ἀδυ­να­μία, ἀνο­η­σία καὶ σκάν­δα­λο τὴ θεία του κένω­ση.

Καὶ ὅμως ὁ Θεὸς «ἐπι­λέ­γει νὰ γίνει εὔθραυ­στος, εὐά­λω­τος, ἀνυ­πε­ρά­σπι­στος καὶ ἄξιος περι­φρό­νη­σης στὰ μάτια ἐκεί­νων ποὺ πιστεύ­ουν μόνο στὴ δύνα­μη, στὴν ἰσχὺ καὶ στὴν προ­σω­ρι­νὰ ὁρα­τὴ νίκη. Ἕναν τέτοιο Θεὸ ὁ πιστὸς καὶ εὐλα­βὴς ἄνθρω­πος δὲν θὰ μπο­ροῦ­σε ποτὲ νὰ τὸν ἔχει ἐπι­νο­ή­σει… Αὐτὴ εἶναι ἡ μωρία τοῦ Σταυ­ροῦ, γιὰ τὴν ὁποία μιλᾶ ὁ ἀπό­στο­λος Παῦ­λος. Καὶ ἡ μωρία δὲν εἶναι μόνο δική μας, εἶναι καὶ μωρία τοῦ Θεοῦ. Ὑπάρ­χουν ὁρι­σμέ­νοι μυστι­κοὶ θεο­λό­γοι ποὺ λένε, ὅτι ἡ Θεία Ἀγά­πη εἶναι τρε­λή, διό­τι γιὰ νὰ προ­σφέ­ρεις ἀγά­πη σὲ πλά­σμα­τα σὰν ἐμᾶς, ποὺ στέ­κουν συχνὰ ἀνί­κα­να νὰ ἀντα­πο­κρι­θοῦν, ποὺ ἴσως τὴν ἀπορ­ρί­ψουν καὶ τὴν ποδο­πα­τή­σουν, ὅπως ποδο­πα­τοῦν οἱ χοῖ­ροι τὸ πανά­κρι­βο μαρ­γα­ρι­τά­ρι τῆς παρα­βο­λῆς, αὐτὸ εἶναι τρέ­λα» (Μητροπ. Σου­ρὸζ Ἄντο­νυ Μπλούμ, Ὁ εὐά­λω­τος Θεός, ἐκδ. Ἐν πλῷ, σ. 14–16).

Ἔλε­γε ὁ ἅγιος Πορ­φύ­ριος: «Ἔρχον­ται σὲ μένα καμ­μιὰ φορὰ καὶ ἀγό­ρια καὶ κορί­τσια. Τὰ καη­μέ­να τὰ παι­διὰ καὶ τί δὲν ἔχουν κάνει! Ὅλες τὶς ἁμαρ­τί­ες τὶς σαρ­κι­κὲς τὶς ἔχουν κάνει. Μὰ ἐγὼ τὰ ἀγα­πῶ»! Μᾶς βοη­θά­ει αὐτὸ νὰ κατα­λά­βου­με λίγο τὴν ἀκα­τα­νόη­τη, τρε­λὴ ἀγά­πη τοῦ Θεοῦ γιὰ μᾶς;

Κατὰ τὸν ποι­η­τή μας Ἰωάν­νη Πολέ­μη, ἀπὸ τὰ δάκρυα ποὺ φτά­νουν στὸν θρό­νο τοῦ Θεοῦ, ἕνα τοῦ εἶπε:

-Ἐμέ­να μ’ ἔβγα­λε ἡ καρ­διὰ γιὰ κάποιο ξένο πόνο!

Κι ὁ Πλά­στης ἀπο­κρί­θη­κε: ‑Ἐσὺ μαζί μου μεῖ­νε!

Τῆς εὐσπλα­χνί­ας τὰ δάκρυα, δικά μου δάκρυα εἶναι.

Ἀγά­πης δάκρυα χύνει γιὰ μᾶς ἀδιά­κο­πα ὁ Θεός. Αὐτὰ εἶναι ἡ μόνη, ἡ ἀσά­λευ­τη ἐλπί­δα μας.