ΤΑ ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ

π. Δημη­τρί­ου Μπό­κου

Ὑπάρ­χει πλοῦ­τος κακὸς ποὺ κάνει τὸν ἄνθρω­πο ἀνόη­το, σύμ­φω­να μὲ τὴν παρα­βο­λὴ τοῦ Χρι­στοῦ γιὰ τὸν ἄφρο­να πλού­σιο. Ὁ πλού­σιος αὐτὸς ἔκα­νε τὸ λάθος νὰ θεω­ρή­σει τὸν πλοῦ­το ἀπο­κλει­στι­κὰ δικό του κτῆ­μα. Μὰ ὅταν ἐπα­να­παύ­τη­κε στὴ σκέ­ψη αὐτὴ καὶ νόμι­σε πὼς ἔκα­νε τὴν καλύ­τε­ρη ἀσφά­λεια ζωῆς, τὸ ἔδα­φος ἔφυ­γε κάτω ἀπὸ τὰ πόδια του. Ὁ Θεὸς τοῦ ἔστει­λε ἕνα μήνυ­μα ἀπροσ­δό­κη­το: «Ἄφρον», ἀνόη­τε ἄνθρω­πε! Αὐτὴ τὴ νύχτα πεθαί­νεις. Ὅσα μάζε­ψες σὲ ποιὸν θὰ μεί­νουν; Καὶ κατα­λή­γει ὁ Χρι­στός: Αὐτὰ παθαί­νει ὅποιος θησαυ­ρί­ζει γιὰ τὸν ἑαυ­τό του μόνο καὶ δὲν πλου­τί­ζει «εἰς Θεὸν» (Κυρια­κὴ Ε΄ Λου­κᾶ).

Ἡ τελευ­ταία φρά­ση τοῦ Χρι­στοῦ ἀφή­νει νὰ ἐννο­η­θεῖ ὅτι ὑπάρ­χει καὶ ἕνας πλοῦ­τος καλός. Ποὺ συσ­σω­ρεύ­ε­ται κατὰ τὸ θέλη­μα τοῦ Θεοῦ. Ποὺ τὸν συνι­στᾶ, τὸν προ­τεί­νει καὶ τὸν εὐλο­γεῖ ὁ Θεός. Ποὺ δὲν ὁδη­γεῖ τὸν ἄνθρω­πο στὴν ἀφρο­σύ­νη, ἀλλὰ στὴ σωτη­ρία. Ἕνας πλοῦ­τος στὸν ὁποῖο ἀρέ­σκε­ται ὁ Θεὸς καὶ δὲν τὸν κατα­δι­κά­ζει, ἀλλὰ τὸν ἐπαι­νεῖ. Ποιὸς εἶναι ὁ πλοῦ­τος αὐτός; Εἶναι ὁ πλοῦ­τος τῶν καλῶν ἔργων. Λέει ἀλλοῦ ὁ Χρι­στός: «Μὴ θησαυ­ρί­ζε­τε ὑμῖν θησαυ­ροὺς ἐπὶ τῆς γῆς». Κατα­στρέ­φον­ται εὔκο­λα. Οἱ ληστὲς καὶ οἱ κλέ­φτες τοὺς ἁρπά­ζουν. Οἱ πλημ­μύ­ρες, οἱ φωτιές, οἱ σει­σμοὶ σὲ μιὰ καὶ μόνο στιγ­μὴ τοὺς ἀφα­νί­ζουν. Καὶ ἀσφα­λῶς τοὺς χάνου­με ἀμέ­σως μὲ τὸν θάνα­τό μας. «Θησαυ­ρί­ζε­τε θησαυ­ροὺς ἐν οὐρα­νῷ» (Ματθ. 6, 19–20).

Ὥστε μπο­ροῦ­με νὰ μετα­βι­βά­σου­με τὰ κεφά­λαιά μας στὸν οὐρα­νό. Νὰ τὰ ἀπο­τα­μιεύ­σου­με μὲ ἀπό­λυ­τη ἀσφά­λεια, μὲ τρό­πο ποὺ δὲν θὰ τὰ χάσου­με ποτέ. Ἀλλιῶς τὰ βάζου­με σὲ λάθος τρά­πε­ζα. Θὰ μᾶς τὰ φᾶνε τελι­κὰ οἱ ἄλλες τρά­πε­ζες. Ἂν δὲν τὰ κατα­θέ­σου­με στὴν τρά­πε­ζα τοῦ Θεοῦ, θὰ τὰ χάσου­με σίγου­ρα. Δικά μας ἔχου­με καὶ θὰ μᾶς μεί­νουν γιὰ πάν­τα, μονά­χα ὅσα δίνου­με στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ διὰ μέσου τῶν ἐλα­χί­στων ἀδελ­φῶν του. Εἶναι καλὸς τρα­πε­ζί­της ὁ Θεός. Τὰ φυλά­ει καλὰ καὶ μᾶς τὰ ξανα­δί­νει μὲ τερά­στιο τόκο (100%). Τὸ ἕνα γίνε­ται ἑκα­τό.

Γρά­φει στὸ θαυ­μά­σιο Γερον­τι­κὸ γιὰ δυὸ φημι­σμέ­νους ἀσκη­τές, ποὺ πῆραν μήνυ­μα ἀπὸ τὸν Θεό, ὅτι ἕνας ἁπλὸς χωρι­κός, ὁ κτη­νο­τρό­φος Εὐχά­ρι­στος, τοὺς ξεπερ­νά­ει σὲ ἁγιό­τη­τα. Τά ’χασαν οἱ ἄνθρω­ποι καὶ πᾶνε νὰ τὸν βροῦν. Τὸν ρωτᾶ­νε τί πνευ­μα­τι­κὴ ἐργα­σία καὶ ἄσκη­ση κάνει, μὰ ἐκεῖ­νος δὲν ἔλε­γε τίπο­τε. Μὲ τὰ πολ­λὰ τὸν κατά­φε­ραν νὰ τοὺς φανε­ρώ­σει πὼς εἶναι ἕνας ἁπλὸς ποι­μέ­νας καὶ ὅ,τι βγά­ζει ἀπὸ τὰ πρό­βα­τά του τὸ χωρί­ζει στὰ τρία. Ἕνα μέρος γιὰ τοὺς φτω­χούς, ἕνα γιὰ τὴ φιλο­ξε­νία τῶν ξένων (πᾶνε κιό­λας τὰ 2/3) καὶ κρα­τά­ει μόνο τὸ ἕνα τρί­το γιὰ τὸν ἑαυ­τό του καὶ τὴ σύζυ­γό του Μαρία, μὲ τὴν ὁποία ζοῦ­σε μὲ ἐγκρά­τεια. Οἱ δυὸ ἀσκη­τὲς θαύ­μα­σαν καὶ ἔφυ­γαν δοξά­ζον­τας τὸν Θεό.

Ὁ Εὐχά­ρι­στος, ἕνας ἁπλὸς Χρι­στια­νός, ἀπο­τα­μί­ευε στα­θε­ρὰ στὸν οὐρα­νὸ μὲ τὴν ἐλεη­μο­σύ­νη καὶ τὴ φιλαν­θρω­πία καὶ αὐτὸ λογα­ρια­ζό­ταν ἀπὸ τὸν Θεὸ μεγα­λύ­τε­ρη ἀρε­τὴ ἀπὸ τὸν αὐστη­ρὸ ἀσκη­τι­σμὸ τῶν δυὸ μονα­χῶν (ἅγ. Νικό­λα­ος Βελι­μί­ρο­βιτς).

Νά, πῶς μαζεύ­ε­ται στὸ χρη­μα­το­κι­βώ­τιο τοῦ Θεοῦ ὁ καλὸς πλοῦ­τος ποὺ δὲν χάνε­ται ποτέ.

Καὶ ἂν κάποιος δὲν ἔχει χρή­μα­τα νὰ δώσει στοὺς φτω­χούς;

Ὑπάρ­χουν πολ­λοὶ τρό­ποι γιὰ νὰ βοη­θή­σει κανείς, ἂν θέλει. Καὶ πολ­λὲς φυσι­κὰ δικαιο­λο­γί­ες γιὰ τὸ ἀντί­θε­το, ἂν δὲν θέλει.

Μπο­ροῦ­με νὰ συνά­ξου­με καλὸ καὶ κακὸ πλοῦ­το λοι­πόν. Τί δια­λέ­γου­με;