ΤΑ ΙΣΤΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

π. Δημη­τρί­ου Μπό­κου

Μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ μπαί­νου­με στὴν τελευ­ταία ἑβδο­μά­δα τῆς Μεγά­λης Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς. Τὸ Σάβ­βα­το τοῦ Λαζά­ρου κλεί­νει ἡ εὐλο­γη­μέ­νη αὐτὴ περί­ο­δος καὶ ἀκο­λου­θεῖ ἡ Μεγά­λη Ἑβδο­μά­δα. Ὡς τελευ­ταῖο πρό­τυ­πο σωτή­ριας μετά­νοιας καὶ πνευ­μα­τι­κοῦ ἀγώ­να κατὰ τῶν παθῶν βάζει ἐνώ­πιόν μας ἡ Ἐκκλη­σία τὴν ἀσυ­νή­θι­στη μορ­φὴ καὶ βιο­τὴ τῆς ὁσί­ας Μαρί­ας τῆς Αἰγυ­πτί­ας, ποὺ ἐπέ­δει­ξε πρω­τό­γνω­ρη ὄντως ἄσκη­ση ἐγκρά­τειας καὶ προ­σευ­χῆς (Κυρια­κὴ Ε΄ Νηστειῶν).

Εὔδρο­μο πλοῖο ἡ Ἐκκλη­σία, ταχύ, θωρα­κι­σμέ­νο ἐξο­πλι­σμέ­νο, εὐέ­λι­κτο, πον­το­πο­ρεῖ δια­πλέ­ον­τας τὴν πολυ­τά­ρα­χη θάλασ­σα τοῦ κόσμου. Χωρὶς νὰ λοξο­δρο­μεῖ ἀπὸ τὴ θεό­θεν καθο­ρι­σμέ­νη πορεία της, κλυ­δω­νί­ζε­ται ἔντο­να στὰ ἀντί­θεα κύμα­τα, στὸν παν­τα­χό­θεν ἐπε­γει­ρό­με­νο ἄνε­μο τῆς ἀπο­στα­σί­ας, στὴν παφλά­ζου­σα τρι­κυ­μία τῆς ἀπι­στί­ας καὶ ἀδια­φο­ρί­ας, ἀλλὰ οὐδέ­πο­τε κατα­πον­τί­ζε­ται. Εὐθυ­δρο­μεῖ διη­νε­κῶς ἐπὶ τὸ Πάσχα, πλέ­ει κατ’ εὐθεῖ­αν γραμ­μὴ πρὸς «τὴν ἄνω Ἱερου­σα­λήμ, ἐν τῇ Βασι­λείᾳ τῶν Οὐρα­νῶν».

Μαστι­ζό­με­νοι ἀπὸ τὴν καται­γί­δα τῶν πει­ρα­σμῶν, κατα­πον­τού­με­νοι ἀπὸ τὶς τρι­κυ­μί­ες τῶν παθῶν, χει­μα­ζό­με­νοι ἀπὸ τὸν σάλο τῶν ἡδο­νῶν, δοκι­μα­ζό­με­νοι παν­τοιο­τρό­πως ἀπὸ τὴ χαλε­πό­τη­τα τῆς ἁμαρ­τί­ας, μία καὶ μόνο σανί­δα σωτη­ρί­ας ἔχου­με μπρο­στά μας: Τὴν ἄμε­ση ἐπι­βί­βα­ση στὸ ἀσφα­λὲς καὶ ἀβύ­θι­στο καρά­βι τῆς Ἐκκλη­σί­ας. Τότε «πρὸς τὸ μέλ­λον ἐν χαρᾷ» διευ­θυ­δρο­μοῦ­με κι ἐμεῖς. Μὲ τὴ ναυα­γο­σω­στι­κὴ Κιβω­τὸ τῆς Ἐκκλη­σί­ας δια­περ­νοῦ­με ἀκίν­δυ­να τὰ κύμα­τα τῶν πται­σμά­των μας, πού, ὑψω­μέ­να ἀπὸ πάνω μας, ἀπει­λοῦν νὰ μᾶς καλύ­ψουν, ὅπως κάλυ­ψαν κάπο­τε «ἐν θαλάσ­σῃ Ἐρυ­θρᾷ ἐπα­να­στρα­φέν­τα» τὰ ὕδα­τα «ἁρμα­τη­λά­την Φαραώ, …τοὺς Αἰγυ­πτί­ους καὶ τοὺς τρι­στά­τας». Ἀπὸ τὸν τρι­κυ­μιώ­δη ὠκε­α­νὸ τοῦ βίου μας ἡ ἐκκλη­σια­στι­κὴ «ναῦς», δια­πλέ­ον­τας «τὸ τῆς νηστεί­ας μέγα πέλα­γος», μᾶς φέρ­νει μὲ ἀσφά­λεια σὲ ἤρε­μα νερά.

Ἂν καὶ μέγα τὸ πέλα­γος τῆς νηστεί­ας, εἶναι ὅμως «πρᾷ­ον καὶ γαλη­νόν». Μᾶς ὁδη­γεῖ σὲ «λιμέ­να γαλή­νιον». Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγί­ου Πνεύ­μα­τος εἶναι ὁ οὔριος ἄνε­μος ποὺ φου­σκώ­νει τὰ ἱστία τοῦ πνευ­μα­τι­κοῦ δρό­μω­νος, τῆς Ἐκκλη­σί­ας. Μὲ τρία μεγά­λα πανιὰ θαλασ­σο­πο­ρεῖ ἡ Ἐκκλη­σία: Νηστεία, εὐποι­ία (φιλαν­θρω­πία), προ­σευ­χή. Μὲ αὐτὰ πελα­γο­δρο­μοῦ­με, «εὐποι­ί­ας ἐλαίῳ τὰς ψυχὰς ἀλει­φό­με­νοι, … ἐν προ­σευ­χαῖς καὶ νηστεί­αις τὰς ἀρε­τὰς κατορ­θοῦν­τες». Ὁ συν­δυα­σμὸς καὶ τῶν τριῶν εἶναι ὁ ἄρι­στος τρό­πος γιὰ νὰ μᾶς ἀνε­βά­ζει ὁ Χρι­στὸς «ἐκ τῶν ἀδύ­των βυθῶν τῆς ἁμαρ­τί­ας καὶ τῆς ἀπο­γνώ­σε­ως», ὅπου προ­σπα­θεῖ συστη­μα­τι­κὰ ὁ διά­βο­λος νὰ μᾶς κρα­τά­ει βυθι­σμέ­νους.

Ἐπι­βαί­νον­τες στὸ σωτή­ριο σκά­φος τῆς Ἐκκλη­σί­ας, καλού­μα­στε ὅλοι νὰ συμ­με­τέ­χου­με πρό­θυ­μα στὸ πνευ­μα­τι­κὸ αὐτὸ τρί­α­θλο. Πρω­τα­θλη­τὲς εἶναι βέβαια οἱ πνευ­μα­τι­κοὶ ἀετοί μας, οἱ ἅγιοι. Ἂς εἶναι γιὰ μᾶς ἀνυ­πέρ­βλη­τα πρό­τυ­πα. Καὶ ἂς τοὺς ἀκο­λου­θοῦ­με. Στὸν βαθ­μὸ ποὺ ὁ καθέ­νας μπο­ρεῖ. Ὅσο κι ἂν κατα­φέ­ρει ὁ καθέ­νας, εἶναι ἀπο­δε­κτὸ καὶ πολύ­τι­μο γιὰ τὸν Θεό. Στε­φα­νώ­νον­ται ὅλοι οἱ ἀθλη­τές, ὄχι μόνο οἱ πρω­τα­θλη­τές.

Ἂς διε­γερ­θοῦ­με λοι­πὸν καὶ οἱ ραθυ­μό­τε­ροι. Ὁσο­νού­πω τὸ πνευ­μα­τι­κό μας καρά­βι εἰσπλέ­ει στὸν λιμέ­να τῆς σωτη­ρί­ας. Μαζί του κι ἐμεῖς. Γιὰ νὰ προ­σκυ­νή­σου­με «Χρι­στοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν τὰ θεῖα παθή­μα­τα». Νὰ προ­φτά­σου­με «καὶ τὴν φρι­κτὴν καὶ ἁγί­αν Ἀνά­στα­σιν».