ΤΑ ΥΔΡΟΧΑΡΗ ΦΥΤΑ

π. Δημη­τρί­ου Μπό­κου

Μὲ τὴν εἴσο­δό μας στὸν κύκλο τῶν Κυρια­κῶν τοῦ Λου­κᾶ, γίνε­ται ξανὰ ἀνα­φο­ρὰ στὸ γεγο­νὸς τῆς κλή­σης τῶν πρώ­των μαθη­τῶν τοῦ Χρι­στοῦ, ποὺ εἴδα­με καὶ κατὰ τὴν Β΄ Κυρια­κὴ τοῦ Ματ­θαί­ου. Ὁ Λου­κᾶς δίνει κάποια στοι­χεῖα ἐπι­πλέ­ον, λέγον­τας ὅτι ὁ Χρι­στὸς κάλε­σε τοὺς πρώ­τους μαθη­τές, ἀφοῦ πρῶ­τα φρόν­τι­σε νὰ πιά­σουν μιὰ ἐντε­λῶς ἀνέλ­πι­στη ψαριά, τόσο μεγά­λη ποὺ τὰ δυὸ πλοῖα τους κιν­δύ­νευαν νὰ βυθι­στοῦν ἀπὸ τὸ βάρος τῶν ψαριῶν (Κυρια­κὴ Α΄ Λου­κᾶ).

Οἱ ἀπό­στο­λοι δέχτη­καν τὸ κάλε­σμα τοῦ Χρι­στοῦ ἐγκα­τα­λεί­πον­τας χωρὶς δεύ­τε­ρη κου­βέν­τα τὰ πάν­τα. Ἐφάρ­μο­σαν ἔτσι πρῶ­τοι τὸν λόγο τοῦ Χρι­στοῦ ποὺ ἀκού­σα­με τὴν προ­η­γού­με­νη μόλις Κυρια­κὴ (μετὰ τὴν Ὕψω­σιν). Ἀκο­λού­θη­σαν τὸν Χρι­στὸ ἀπαρ­νού­με­νοι τὸν ἑαυ­τό τους, πλοῖα καὶ δίκτυα καὶ κάθε τὶ δικό τους, «οἰκί­ας, ἀδελ­φούς, ἀδελ­φάς, πατέ­ρα, μητέ­ρα, γυναῖ­κα, τέκνα, ἀγρούς» (Ματθ. 19, 29). Ἀντὶ γιὰ ὅλα αὐτά, ἐπέ­λε­ξαν νὰ σηκώ­σουν σταυ­ρό. Ὁ ἀπό­στο­λος Παῦ­λος γρά­φει χαρα­κτη­ρι­στι­κά, ὅτι ὅλα ὅσα πρῶ­τα θεω­ροῦ­σε σπου­δαῖα, τὰ ἐγκα­τέ­λει­ψε χάριν τοῦ Χρι­στοῦ, θεω­ρών­τας τα ζημία. Τὰ περι­φρό­νη­σε ὡς σκύ­βα­λα, τὰ πέτα­ξε σὰν σκου­πί­δια. «Πάν­τα ἐζη­μιώ­θην καὶ ἡγοῦ­μαι σκύ­βα­λα εἶναι ἵνα Χρι­στὸν κερ­δή­σω» (Φιλ. 3, 8).

Δὲν μᾶς καλεῖ ὅλους βέβαια ὁ Χρι­στὸς νὰ ἀφή­σου­με τὰ πάν­τα, ὅπως οἱ ἀπό­στο­λοι. Μᾶς καλεῖ ὅμως νὰ ἀπαρ­νη­θοῦ­με ὅλοι, σὲ ὅσο μεγα­λύ­τε­ρο βαθ­μὸ μπο­ροῦ­με, τὴν ἀγά­πη γιὰ τὰ πράγ­μα­τα τοῦ κόσμου. Νὰ ὑπε­ρι­σχύ­σει ἡ ἀγά­πη γιὰ τὸν Θεό. Νὰ μὴν εἴμα­στε ἀπό­λυ­τα δεμέ­νοι μὲ ὅ,τι ἔχου­με. Νὰ τὰ κατέ­χου­με χωρὶς πάθος. Μὲ «ἀπρο­σπά­θεια». Ὥστε ἂν τυχὸν χάσου­με κάτι ἀπὸ αὐτά, νὰ μὴ μᾶς στοι­χί­σει καὶ πολύ. Ἂν κάποιος τὰ κατέ­χει μὲ προ­σπά­θεια, ἔχει δηλα­δὴ ὅλο τὸν πόθο του στραμ­μέ­νο στὰ ἐπί­γεια, θλί­βε­ται πολὺ μὲ τὴν ἀπώ­λειά τους. Εἶναι ἀδύ­να­το νὰ προ­κό­ψει στὴν ἀγά­πη πρὸς τὸν Θεό. Περι­φρο­νεῖ τὰ πάν­τα ὅμως ὅποιος προ­ση­λώ­σει τὸν νοῦ του στὴν ἀγά­πη τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς ἀκό­μα καὶ τὸ σῶμα του τὸ βλέ­πει σὰν ξένο (ἅγ. Μάξι­μος Ὁμο­λο­γη­τής, Ἑκα­τον­τὰς πρώ­τη τῶν περὶ ἀγά­πης κεφα­λαί­ων, α΄).

Ὅσο δὲν ἀπαρ­νού­μα­στε τὸν κόσμο, τόσο πιὸ κοσμι­κὰ εἶναι καὶ τὰ κρι­τή­ρια τῆς συμ­πε­ρι­φο­ρᾶς μας. Τότε καὶ τὸ καλὸ ἀκό­μα γίνε­ται ἀπὸ κενο­δο­ξία. Ἐπι­δει­κνύ­ου­με ἀρε­τὲς οἱ ἄνθρω­ποι, ἀλλὰ γιὰ τὰ μάτια τοῦ κόσμου. Λέει ὁ ἅγιος Ἰωάν­νης τῆς Κλί­μα­κος: «Ἔχω δεῖ πολ­λὰ καὶ διά­φο­ρα φυτὰ ἀρε­τῶν φυτε­μέ­να ἀπὸ ἀνθρώ­πους ποὺ ζοῦν στὸν κόσμο. Αὐτὰ ποτί­ζον­ταν ἀπὸ ὑπό­γειο βόρ­βο­ρο κενο­δο­ξί­ας, σκα­λί­ζον­ταν ἀπὸ τὸ πάθος τῆς ἐπί­δει­ξης, λιπαί­νον­ταν ἀπὸ τοὺς ἐπαί­νους. Ὅταν ὅμως τὰ φυτὰ αὐτὰ μετα­φυ­τεύ­θη­καν στὴν ἔρη­μο, σὲ τόπο δηλα­δὴ ἄβα­το ἀπὸ ἀνθρώ­πους καὶ συνε­πῶς ἄνυ­δρο ἀπὸ τὸ βρώ­μι­κο νερὸ τῆς κενο­δο­ξί­ας, ἀμέ­σως ξερά­θη­καν. Δὲν ἔχουν τὴ δύνα­μη τὰ ὑδρο­χα­ρῆ φυτὰ νὰ καρ­πο­φο­ροῦν σὲ σκλη­ρὰ καὶ ἄνυ­δρα γυμνα­στή­ρια» (Λόγος Β΄, ι΄).

Οἱ ἀπό­στο­λοι τὸ κατά­λα­βαν αὐτὸ καλά καὶ ἔλε­γαν μὲ τὸ στό­μα τοῦ Παύ­λου: «Ἂν ἤθε­λα νὰ ἀρέ­σω στοὺς ἀνθρώ­πους, δὲν θὰ ἤμουν δοῦ­λος τοῦ Χρι­στοῦ» (Γαλ. 1, 10).

Ἐμεῖς; Μήπως εἴμα­στε τὰ θλι­βε­ρὰ ὑδρο­χα­ρῆ φυτά, ποὺ τρέ­φον­ται μόνο απὸ ἀνθρω­πα­ρέ­σκεια;