ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ἀγα­πη­τοί, τὸ Εὐαγ­γέ­λιον που δια­βά­ζε­ται στὴ θεία λει­τουρ­γία τοῦ Πάσχα, στὴν ἑορ­τὴ τῆς ἐνδό­ξου ἀνα­στά­σε­ως τοῦ Χρι­στοῦ, εἶνε τὸ πιὸ δύσκο­λο, ἀλλὰ καὶ τὸ πιὸ ὑψη­λὸ σὲ νοή­μα­τα Εὐαγ­γέ­λιο ὅλου τοῦ ἔτους. Εἶνε ἡ ἀρχὴ τοῦ Εὐαγ­γε­λί­ου του Ἰωάν­νου. Ἡ ἀρχὴ τοῦ εὐαγ­γε­λί­ου αὐτοῦ δια­φέ­ρει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῶν ἄλλων τριῶν εὐαγ­γε­λί­ων, ποὺ ἔγρα­ψαν οἱ εὐαγ­γε­λι­σταὶ Ματ­θαῖ­ος, Μάρ­κος καὶ Λου­κᾶς. Ὅπως παρα­τη­ρεῖ ὁ ἱερὸς Χρυ­σό­στο­μος, ὁ Ματ­θαῖ­ος ἀρχί­ζει τὸ Εὐαγ­γέ­λιό του ἀπὸ τὸν Ἡρώ­δη το βασι­λιᾶ. Ὁ Μάρ­κος ἀπὸ τὸν Ἰωάν­νη τὸν Βαπτι­στή. Ὁ Λου­κᾶς ἀπὸ τὸν Τιβέ­ριο Καί­σα­ρα. Ἀλλ’ ὁ Ἰωάν­νης ὁ εὐαγ­γε­λι­στής, προ­κει­μέ­νου νὰ διη­γη­θῇ τὴν ἱστο­ρία τοῦ Χρι­στοῦ, ἀφή­νει τοὺς ἄλλους εὐαγ­γε­λι­στάς, προ­χω­ρεῖ πρὸς τὰ ἄνω, δια­βαί­νει αἰῶ­νες καὶ χιλιε­τί­ες, πετά­ει συνε­χῶς καὶ φθά­νει στὸ «ἐν ἀρχῇ».

ΟI ΜΑΘΗΤΑΙ, ἀγα­πη­τοί, μέχρις ὅτου ζοῦ­σε ὁ Χρι­στός, εἶχαν πίστι καὶ ἐλπί­δα σ’ αὐτόν. Πίστευαν καὶ ἤλπι­ζαν, ὅτι ὁ Χρι­στὸς θὰ βγῆ νικη­τὴς ἀπ’ ὅλες τίς περι­πέ­τειες καὶ τὰ ἐμπό­δια τῶν ἐχθρῶν του καὶ θὰ γίνῃ ἕνας βασι­λιᾶς, ποὺ ἡ δόξα του θὰ εἶνε πιὸ τρα­νὴ ἀπὸ τὴ δόξα ὅλων τῶν βασι­λιά­δων τοῦ κόσμου. Ἤλπι­ζαν ἀκό­μα, καὶ ὅταν οἱ ἐχθροί του τὴν νύχτα τῆς Μεγά­λης Πέμ­πτης μέσα στὸν κῆπο τῆς Γεθ­ση­μα­νὴ τὸν συνέ­λα­βαν, καὶ δεμέ­νο σὰν νὰ ἦταν κακοῦρ­γος τὸν ἔφε­ραν στὰ κρι­τή­ρια τοῦ Ἄννα, τοῦ Καϊ­ά­φα καὶ τοῦ Πιλά­του. Ἤλπι­ζαν, ὅτι στὸ τέλος μὲ κάποιο θαῦ­μα θὰ ἐλευ­θε­ρω­θῇ ἀπὸ τὰ δεσμά, καὶ ἔνδο­ξος θὰ ἐπι­στρέ­ψῃ κον­τά τους.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ! Πρὶν ἀκό­μη δύση ὁ ἥλιος τῆς θλι­βε­ρῆς ἐκεί­νης μέρας, ἕνας ἄλλος ἥλιος εἶχε δύσει. Ὁ ἥλιος αὐτὸς ἦταν ὁ Χρι­στός. Ἥλιος πνευ­μα­τι­κός, ποὺ φώτι­ζε καὶ θέρ­μαι­νε τὸν κόσμο. Ὁ ἥλιος, ποὺ βλέ­που­με, γέρ­νει τὸ ἀπό­γευ­μα καὶ πρὸς τὴ δύσι καὶ βασι­λεύ­ει. Φαί­νε­ται πὼς χάνε­ται. Μὰ δὲν χάνε­ται. Βασι­λεύ­ει, γιὰ ν’ ἀνα­τεί­λῃ ἀλλοῦ καὶ νὰ φωτί­σῃ ἄλλους κόσμους. Καὶ ὁ Χρι­στὸς πάνω στὸ σταυ­ρὸ γέρ­νει σὰν τὸν ἥλιο τὴν ἁγία του κεφα­λή, λέει τὸ «Τετέ­λε­σται» (Ἰωάν. 19, 30) καὶ παρα­δί­δει το πνεῦ­μα του στὸν οὐρά­νιο Πατέ­ρα. Πάει νὰ φωτί­σῃ ἄλλους κόσμους, ποὺ ζοῦ­νε αἰω­νί­ως στὸ σκο­τά­δι. Πηγαί­νει στὸν ἅδη…

ΥΠΗΡΧΕ, λέει τὸ σημε­ρι­νὸ Εὐαγ­γέ­λιο, ὑπῆρ­χε στὴν ἄκρη τῆς ἀρχαί­ας πόλε­ως τῶν Ἱερο­σο­λύ­μων μιᾷ δεξα­με­νῇ, ποὺ οἱ Ἑβραῖ­οι τὴν ἔλε­γαν Βηθεσ­δά. Ἦταν μιὰ στέρ­να, ποὺ μάζευε νερό. Ἀλλὰ τί νερό! Νερό, ποὺ ἔκα­νε θαύ­μα­τα. Σὲ μιὰ στιγ­μή, ποὺ κανεὶς δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ μαν­τέ­ψῃ, τὸ νερό της στέρ­νας ἄρχι­ζε νὰ ταρά­ζε­ται. Τὸ τάρα­ζε ἄγγε­λος τοῦ Θεοῦ. Ἄν τὴ στιγ­μή, ποὺ ὁ ἄγγε­λος τάρα­ζε τὸ νερό, ἕνας ἄρρω­στος ἔπε­φτε ἀμέ­σως μέσα στὴ στέρ­να, γινό­ταν καλά. Για­τί τὸ νερὸ ἔπαιρ­νε θεϊ­κὴ δύνα­μι. Ἀλλὰ θερά­πευε μόνο ἕναν αὐτόν, ποὺ πρῶ­τος ἔπε­φτε στὸ νερὸ ὕστε­ρα ἀπό τὴν ταρα­χή. Δεύ­τε­ρος ἂν ἔπε­φτε στὸ νερό, δὲν θερα­πευό­ταν. Θὰ ἔπρε­πε νὰ ξανάρ­θη ὁ ἄγγε­λος νὰ ταρά­ξῃ τὸ νερό, γιὰ νὰ μπο­ρέ­σῃ ἄλλος ἄρρω­στος νὰ πέσῃ μέσα καὶ νὰ θερα­πευ­θῇ. Κάθε φορὰ ἕνα καὶ μόνο θαῦ­μα γινό­ταν.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ, ἀγα­πη­τοί μου, μιλά­ει σήμε­ρα γιὰ τὴ Σαμά­ρεια. Τί ἦταν ἡ Σαμά­ρεια; Ἦταν μιὰ ἀπὸ τίς τέσ­σε­ρις ἐπαρ­χί­ες, ποὺ ἦταν χωρι­σμέ­νο τὸ κρά­τος τοῦ Ἰσρα­ήλ. Ἦταν μετα­ξὺ Νὰ τῆς Ἰου­δαί­ας καὶ τῆς Γαλι­λαί­ας. Οἱ κάτοι­κοί της στὴν ἀρχὴ ἦταν Ἰου­δαῖ­οι, ποὺ εἶχαν τὴν κατα­γω­γή τους ἀπ’ τὴ γενιὰ τοῦ Ἰακώβ. Ἀλλὰ στὰ 721 π.Χ. ἔγι­νε στὴν ἐπαρ­χία αὐτὴ μεγά­λη ἀνα­στά­τω­ση. Εἰδω­λο­λά­τρης βασι­λιᾶς νίκη­σε τοὺς Ἰου­δαί­ους, κατέ­κτη­σε τὴν ἐπαρ­χία κ’ ἔφε­ρε δικούς του ἀνθρώ­πους ἀπὸ τὸ βασί­λειό του. Τοὺς ἐγκα­τέ­στη­σε στὰ σπί­τια καὶ στὰ χωρά­φια της Σαμα­ρεί­ας. Ἔτσι οἱ ἄποι­κοι εἰδω­λο­λά­τρες…

Ἡ φωτο­γρα­φι­κὴ μηχα­νὴ εἶνε κι αὐτὴ μιὰ ἀνα­κά­λυ­ψη τῆς ἐπι­στή­μης. Μὲ τὴ μηχα­νή αὐτὴ κατώρ­θω­σε ὁ ἄνθρω­πος νὰ παίρ­νῃ φωτο­γρα­φί­ες, καὶ ἔγχρω­μες ἀκό­μη, ποὺ ὅταν ἔχουν ἐπι­τυ­χία νομί­ζεις ὅτι βλέ­πεις τὸ ἴδιο τὸ ἀντι­κεί­με­νο, εἴτε πρό­σω­πο εἴτε πρᾶγ­μα εἴτε τοπίο εἶνε αὐτό. Στὴν ἀρχὴ οἱ φωτο­γρα­φι­κὲς μηχα­νὲς ἦταν λίγες καὶ πανά­κρι­βες. Σήμε­ρα γέμι­σε ὁ κόσμος ἀπὸ φωτο­γρα­φι­κὲς μηχα­νές. Καὶ τὰ παι­διὰ ἀκό­μη τοῦ δημο­τι­κοῦ σχο­λεί­ου ἔχουν φωτο­γρα­φι­κὲς μηχα­νές. Ἄν τώρα σὲ κάποιον, ποὺ κρα­τά­ει μηχα­νὴ καὶ κάνει συλ­λο­γὴ φωτο­γρα­φιῶν, πήτε ὅτι ἡ φωτο­γρα­φι­κή τοῦ μηχα­νὴ ἔγι­νε μόνη της, χωρὶς κανέ­νας τεχνί­της νὰ κοπιά­σῃ, αὐτὸς ποὺ ἔχει τὴ μηχα­νὴ θὰ γελά­σῃ εἰς βάρος σας καὶ θ’ ἀρχί­σῃ ν’ ἀμφι­βάλ­λῃ ἂν εἶστε καλὰ στὸ μυα­λό.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ Ἀγα­πη­τοί μου, ὑπάρ­χουν ἄνθρω­ποι, ποὺ δὲν ἔχουν βγῆ ἀπὸ τὸ χωριό τους. Ἀλλὰ καὶ τί νὰ κάνουν νὰ βγοῦν; Τί νὰ δοῦν; Ἕνας ἀρχαῖ­ος φιλό­σο­φος σπά­νια ἔβγαι­νε ἀπὸ τὸν τόπο ποὺ γεν­νή­θη­κε. «Για­τί δὲν πᾶς καὶ σ’ ἄλλα μέρη;» τὸν ρωτοῦ­σαν. Καὶ αὐτὸς ἀπαν­τοῦ­σε: «Ὅπου κι ἂν πάω, τὰ ἴδια πράγ­μα­τα θὰ βλέ­πω” γῆ καὶ θάλασ­σα. Ἄν ἔχε­τε νὰ μοῦ δεί­ξε­τε κανέ­να ἄλλο μέρος, ποὺ εἶνε δια­φο­ρε­τι­κὸ ἀπὸ τού­τη τὴ γῆ, εὐχα­ρί­στως θὰ ταξι­δεύ­σω…»… Ὑπάρ­χουν ὅμως ἄλλοι ἄνθρω­ποι, ποὺ ἔχουν μέσα τους τὸ μικρό­βιο τῆς μετα­να­στεύ­σε­ως. Αὐτοὶ δὲν μένουν εὐχα­ρι­στη­μέ­νοι στὸν τόπο τους. Φεύ­γουν καὶ πᾶνε μακριά. Ἄλλοι στὴν Αὐστρα­λία, ἄλλοι στὴν Ἀφρι­κή, ἄλλοι στὴν Ἀμε­ρι­κή.

ΜΙΑ, αγα­πη­τοί μου, μία από τις πιο μεγά­λες εορ­τές των Εβραί­ων ήταν και η εορ­τή της Σκη­νο­πη­γί­ας. Σ’ αυτή την εορ­τή οι Εβραί­οι θυμόν­του­σαν ένα θαυ­μα­στό γεγο­νός της ιστο­ρί­ας του έθνους τους. Θυμόν­του­σαν ότι, όταν ο Θεός τους λυπή­θη­κε και τους έβγα­λε από τη σκλα­βιά που ζού­σαν κάτω από το ζυγό των Αιγυ­πτί­ων, έως ότου φθά­σουν και εγκα­τα­στα­θούν στην αγα­πη­μέ­νη τους πατρί­δα, πέρα­σαν δύσκο­λες μέρες. Ο δρό­μος ήταν μακρι­νός. Νερό δεν υπήρ­χε. Κρέ­α­τα σαν αυτά που έτρω­γαν στην Αίγυ­πτο δεν βρι­σκόν­του­σαν. Σπί­τια και μόνι­μες εγκα­τα­στά­σεις δεν είχαν. Περ­νού­σαν από έρη­μα μέρη και εχθρι­κές χώρες, και αντι­με­τώ­πι­ζαν διά­φο­ρες δυσκο­λί­ες και εμπό­δια. Έμοια­ζαν μ’ ένα στρα­τό, που βρί­σκε­ται σε διαρ­κή πορεία.

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, ἀγα­πη­τοί μου, ὁ Χρι­στὸς καλεῖ τοὺς ἀνθρώ­πους νὰ ἔρθουν κον­τά του καὶ νὰ γίνουν ἀκό­λου­θοί του. Δὲν κάνει καμ­μιὰ ἐξαί­ρε­σι. Καλεῖ τοὺς ἄντρες, καλεῖ τίς γυναῖ­κες, καλεῖ τὰ παι­διά,
καλεῖ πλου­σί­ους καὶ φτω­χούς, καλεῖ σοφοὺς καὶ ἀγραμ­μά­τους. Καλεῖ, χωρὶς νὰ λαμ­βά­νῃ ὑπ’ ὄψιν κατα­γω­γή, ἡλι­κία, χρῶ­μα, φυλὴ καὶ ἔθνος. Ὅλοι εἶνε δεκτοί. Ἀνοι­χτὲς εἶνε οἱ πόρ­τες τῆς δικῆς του βασι­λεί­ας.
Ἀλλ’ ἐνῶ τοὺς καλεῖ, δὲν βιά­ζει κανέ­να. Δὲν χρη­σι­μο­ποιεῖ τὴ βία, ὅπως οἱ βασι­λιᾶ­δες καὶ οἱ τύραν­νοι τοῦ κόσμου. Τὸ μόνο ὅπλο τοῦ εἶνε ὁ λόγος.

ΠΕΤΡΟΣ καὶ Ἀνδρέ­ας, ἀδέλ­φια ἀγα­πη­μέ­να, Ἰάκω­βος καὶ Ἰωάν­νης, ἀδέλ­φια καὶ αὐτοι ἀγα­πη­μέ­να. Ζοῦ­σαν μιὰ ἥσυ­χη ζωὴ στὰ χωριά τους. Τὰ χωριά τους ἦταν κον­τὰ σὲ μιὰ λίμνη, ποὺ ὀνο­μά­ζε­ται λίμνη τῆς Γαλι­λαί­ας. Ἡ λίμνη αὐτὴ γεμί­ζει ἀπὸ τὰ νερά, ποὺ χύνει σ’ αὐτὴν ὁ Ἰορ­δά­νης ποτα­μός. Εἶνε μιὰ λίμνη πολὺ ὄμορ­φη.
Τὰ χωριά, ποὺ στὰ χρό­νια τοῦ Χρι­στοῦ ἦταν κτι­σμέ­να στὶς ὄχθες τῆς λίμνης αὐτῆς, ζοῦ­σαν ἀπὸ τὸ ψάρε­μα. Ψαρᾶ­δες ἦταν καὶ ὁ Πέτρος, ὁ Ἀνδρέ­ας, ὁ Ἰάκω­βος καὶ ὁ Ἰωάν­νης. Ἔρρι­χναν στὴ λίμνη τὰ δίχτυα τούς, ψάρευαν τὴ νύχτα, καὶ ἀπὸ τὴ δου­λειά τους ζοῦ­σαν αὐτοὶ καὶ οἱ πατρι­κές τους οἰκο­γέ­νειες. Μερο­δού­λι — μερο­φάϊ. Ἕνας ἀπὸ τοὺς τέσ­σε­ρις, ὁ Πέτρος, ἦταν ἔγγα­μος.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ἀγα­πη­τοί μου, ὁ ἄνθρω­πος στὴν ἀρχὴ ζοῦ­σε μιὰ ἁπλῆ καὶ εὐχά­ρι­στη ζωή. Ζοῦ­σε μέσα σὲ φυσι­κὸ περι­βάλ­λον, σ’ ἕναν ὄμορ­φο κόσμο, ποὺ δημιούρ­γη­σε ὁ Θεὸς γιὰ χάρη του. Τὸ μέρος, ὅπου ζοῦ­σε ὁ ἄνθρω­πος, ἡ ἁγία Γρα­φὴ τὸ ὀνο­μά­ζει παρά­δει­σο. Εἶνε ἀδύ­να­το νὰ φαν­τα­σθοῦ­με τὴν ὀμορ­φιὰ τοῦ παρα­δεί­σου.
Μέσα στὸ ἐκλε­κτὸ αὐτὸ κομ­μά­τι τῆς γῆς ζοῦ­σε ὁ ἄνθρω­πος μιὰ ἁπλῆ καὶ εὐχά­ρι­στη ζωή. Μὴ νομί­σου­με, ὅτι ἦταν ὅλη τὴ μέρα ξαπλω­μέ­νος καὶ δὲν ἔκα­νε τίπο­τε. Ὄχι! Ὁ Θεὸς δὲν θέλει τὸν ἄνθρω­πο τεμ­πέ­λη. Ἡ Γρα­φὴ λέει…

ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ, ἄγα­πη­τοί μου, προ­τοῦ νὰ ἔρθῃ ὁ Χρι­στός, ὑπῆρ­χαν δοῦ­λοι. Τί ἦταν οἱ δοῦ­λοι; Ἀνθρω­ποι ἦταν φυσι­κὰ κι αὐτοί, ἀλλὰ δὲν τοὺς λογά­ρια­ζαν γιὰ ἀνθρώ­πους. Δικαιώ­μα­τα ἀνθρώ­που δὲν εἶχαν. Κανέ­νας νόμος δὲν τοὺς προ­στά­τευε. Οἱ κύριοι τοὺς τοὺς ἔκα­ναν ὅ,τι ἤθε­λαν. Τοὺς ἔβα­ζαν στὶς πιὸ βαρειὲς δου­λειές. Ἔσκα­βαν τὰ χωρά­φια, κου­βα­λοῦ­σαν πέτρες καὶ λάσπη γιὰ νὰ χτί­ζουν τ’ ἀφεν­τι­κὰ τὰ μέγα­ρά τους, δού­λευαν μὲ ἁλυ­σί­δες στὰ πόδια στὰ μεταλ­λεῖα, στὰ κάτερ­γα, τρα­βοῦ­σαν κου­πὶ στὰ πλοῖα, καὶ πάλευαν μὲ ἄγρια θηρία γιὰ νὰ βλέ­πουν καὶ νὰ δια­σκε­δά­ζουν οἱ κύριοι τούς. Καμ­μιὰ πλη­ρω­μὴ δὲν ἔπαιρ­ναν γιὰ τίς δου­λειὲς ποὺ ἔκα­ναν. Ἡ τρο­φή τους ἦταν, ἄθλια.

ΜΙΛΗΣΑΜΕ ἀγα­πη­τοί μου, μιλή­σα­με καὶ ἄλλο­τε γιὰ μιὰ λίμνη, ποὺ καὶ μέχρι σήμε­ρα ὑπάρ­χει στὸ Ἰσρα­ήλ. Εἶνε μιὰ λίμνη μεγά­λη, ὅπως ἡ δική μας λίμνη Μεγά­λη Πρέ­σπα. Ὀνο­μά­ζε­ται λίμνη τῆς Γαλι­λαί­ας. Πρὸς τὸ δυτι­κὸ μέρος τῆς λίμνης ὑπῆρ­χαν χωριά, ποὺ κατοι­κοῦ­σαν φτω­χοὶ ψαρᾶ­δες. Ὑπῆρ­χε δὲ καὶ μιὰ πόλις, ἡ Καπερ­να­ούμ. Στὴν πόλι αὐτὴ καὶ στὴν περιο­χὴ συχνὰ πήγαι­νε καὶ Χρι­στός. Ἀγα­ποῦ­σε τὸ λαὸ αὐτό. Ἀπὸ τοὺς ψαρᾶ­δες αὐτοὺς διά­λε­ξε ὁ Χρι­στὸς τοὺς πιὸ πολ­λοὺς μαθη­τάς του. Θρη­σκευ­τι­κοὶ καὶ εὐγε­νεῖς ἦταν οἱ ἄνθρω­ποι τῆς περιο­χῆς αὐτῆς. Ἀλλὰ πρὸς τὴν ἄλλη πλευ­ρὰ τῆς λίμνης, τὴν ἀνα­το­λι­κή, οἱ ἄνθρω­ποι ἦταν πολὺ δια­φο­ρε­τι­κοί. Εἶχαν κάποια ἀγριό­τη­τα.

ΑΠΕΙΡΑ εἶνε, ἀγα­πη­τοί μου, ἄπει­ρα εἶνε τὰ θαύ­μα­τα, ποὺ ἔκα­νε, κάνει καὶ θὰ κάνῃ μέχρι συν­τε­λεί­ας τῶν αἰώ­νων ὁ ἀλη­θι­νὸς Θεός, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χρι­στός, εἰς πεῖ­σμα τῶν ἀθέ­ων καὶ τῶν ἀπί­στων. Θαύ­μα­τα στὴν ἄψυ­χη καὶ ἄλο­γη φύσι, ὅπως λ.χ. ὁ πολ­λα­πλα­σια­σμὸς τῶν πέν­τε ἄρτων, ἡ κατά­παυ­σι τῆς τρι­κυ­μί­ας, ἡ ξήραν­ση τῆς ἄκαρ­πης συκιᾶς καὶ πολ­λὰ ἄλλα. Θαύ­μα­τα ὅμως προ­παν­τὸς στοὺς ἔμψυ­χους καὶ λογι­κοὺς ἀνθρώ­πους ὄχι μόνο θαύ­μα­τα στὸ σῶμα (ὅπως ἡ ἀνά­στα­ση νεκρῶν, ἡ θερα­πεία τυφλῶν, κωφα­λά­λων, λεπρῶν, δαι­μο­νι­σμέ­νων, παρα­λύ­των κ.ἄ.), ἀλλὰ καὶ θαύ­μα­τα ψυχι­κὰ καὶ πνευ­μα­τι­κὰ (ὅπως ὁ συγ­κλο­νι­σμὸς καρ­διῶν, ἡ ἀνά­νη­ψις πεπω­ρω­μέ­νων, ἡ μετά­νοια ἁμαρ­τω­λῶν, ἡ ἀπο­κά­λυ­ψις ἀπο­κρύ­φων λογι­σμῶν, ἡ προ­φη­τεία τῶν μελ­λόν­των, ἡ ἄφε­σις ἁμαρ­τιῶν).

ΔYO, ἀγα­πη­τοί μου, δύο εἶνε οἱ σπου­δαιό­τε­ρες αἰσθή­σεις τοῦ ἀνθρώ­που, ἡ ὅρα­σις καὶ ἡ ἀκοή.
Ἡ ὅρα­σις! Μὲ τὰ μάτια βλέ­που­με ὅλα τὰ ὡραῖα ποὺ δημιούρ­γη­σε καὶ Θεός. Βλέ­που­με τὸ φυσι­κὸ κόσμο. Βλέ­που­με τοὺς κάμ­πους καὶ τὰ βου­νά. Βλέ­που­με τὰ ποτά­μια, τίς λίμνες, τίς θάλασ­σες. Βλέ­που­με τὰ δέν­τρα, τὰ ζῶα, τὰ που­λιά. Βλέ­που­με τὸν ἥλιο, τὸ φεγ­γά­ρι, τὰ ἄστρα. Βλέ­που­με τοὺς ἄλλους ἀνθρώ­πους. Βλέ­που­με τὰ ἀγα­πη­τά μας πρό­σω­πα. Βλέ­που­με τὴ μάνα μας.